Perhimpunan Berparlimen Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Perhimpunan Berparlimen Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu
Kerangka
KependekanUNPA
Jenis/bentuk sahCadangan Organ PBB
Status undang-undangCadangan
Lokasi
Logo cadangan Kempen Antarabangsa untuk Pembentukan Perhimpunan Berparlimen Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu CEUNPA
sunting · sunting di Wikidata
Lihat pendokumenan templat ini
Lihat pendokumenan templat ini

Perhimpunan Berparlimen Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (Inggeris: United Nations Parliamentary Assembly atau United Nations People's Assembly, UNPA; Perancis: Assemblée parlementaire des Nations Unies, Cina: 联合国议会大会, Pinyin: Liánhéguó Yìhuì Dàhuì, Rusia: Парламентская Ассамблея Организации Объединенных Наций, Sepanyol: Asamblea Parlamentaria de las Naciones Unidas, Arab: الجمعية البرلمانية للأمم المتحدة, Transliterasi: Al-Ǧamʿīyah al-Barlamānīyah lil-ʾUmam al-Muttaḥidah), adalah cadangan penambahan kepada sistem PBB yang membenarkan penglibatan penggubal-penggubal dan pengelola-pengelola undang-undang negara-negara ahli dan bermatlamat membentuk pilihan raya terus ke parlimen Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu seluruh dunia oleh rakyat dunia. Cadangan ini pernah diutarakan pada pengasasan Liga Bangsa-bangsa pada tahun 1920-an dan sekali lagi pada penghujung Perang Dunia Kedua pada tahun 1945 tetapi tidak dibangkitkan lagi semasa Perang Dingin. Pada tahun 1990-an dan 2000-an dengan kebangkitan perdagangan antara negara rakyat dunia terpanggil untuk mengutarakan cadangan ini semula untuk memantau aktiviti-aktiviti pedagang.[1] Kempen Antarabangsa untuk Pembentukan Perhimpunan Berparlimen Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu, CEUNPA diwujudkan pada tahun 2007 untuk mengkoordinasikan tindakan-tindakan pro-UNPA yang mana setakat bulan Februari 2009 telah mendapat sokongan seramai 600 Ahli Parlimen daripada lebih 90 negara-negara di serata dunia.[2]

Penyokong-penyokong idea ini telah mengutarakan pelbagai cara implementasi, termasuk penguatkuasaan perjanjian baru, pembentukan UNPA sebagai bawahan Perhimpunan Agung PBB; evolusi UNPA daripada Kesatuan Antara Parlimen atau dari pertubuhan bukan kerajaan yang lain. Beberapa cadangan untuk perletakkan undian telah dicadangan untuk menyelesaikan ketidakseimbangan dalam populasi dan kuasa ekonomi negara-negara. Pembangkang menyatakan sebab-sebab biayaan, pengundi yang tidak mengundi, dan negara-negara PBB yang tidak mengamalkan demokrasi sebagai sebab untuk tidak terus dengan projek ini.

Sejarah[sunting | sunting sumber]

Cadangan untuk perhimpunan berparlimen dalam organisasi global dimulakan pada pertengahan dekad 1920-an, apabila pengasas Liga Bangsa-bangsa mempertimbangkan dan seterusnya menolak cadangan-cadangan untuk memasukkan perhimpunan awam sebagai sebahagian daripada struktur liga bangsa.[3] Dokumen-dokumen asas liga dan PBB memasukkan beberapa mekanisme untuk penglibatan terus dari rakyat atau ahli dewan perundangan, selain daripada peruntukan Perkara 71 membenarkan ECOSOC untuk memberikan status konsultasi kepada beberapa organisasi, dan keperluan-keperluan Babak XVIII dan XIX dipersetujui oleh negara-negara ahli (termasuk sebarang pindaan) "mengikut proses perlembagaan mereka" yang termasuk bahagian perundangan atau referendum dari rakyat amnya. [4] Pada tahun 1945, perhimpunan rakyat dunia dicadangkan boleh ahli politik British Ernest Bevin, yang berkata di House of Commons yang "Patut ada kajian mengenai suatu dewan yang diundi oleh rakyat dunia di mana negara-negara bertanggungjawab keatasnya."[5] Pada 16 Oktober 1945, sebelum berkuatkuasanya Piagam PBB, hakim bersara Hakim Mahkamah Agung A.S. Owen J. Roberts dan bekas gabenor New Hampshire Robert P. Bass mengadakan persidangan yang meluluskan Perisytiharan Dublin, yang menyatakan bahawa Piagam PBB tidak cukup untuk mengekalkan keamanan dan menyebut kerajaan dunia, menyatakan bahawa "Kerajaan sedemikian harus berdasarkan perlembagaan di mana kesemua rakyat dan negara akan terlibat pada asas perwakilan yang seimbang, mengambil kira sumber-sumber semulajadi dan faktor-faktor lain termasuk populasi. Ia tidak boleh berdasarkan perjanjian yang ditandatangani negara-negara".[6] Grenville Clark dan hadirin konferens Dublin yang lain kemudiannya menjadi aktif dalam Persekutuan Persatuan Sedunia (UNF) dan Pergerakan Persekutuan Sedunia global.[7] UWF mendapat sedikit sokongan pada tempoh selepas perang, dan badan perundangan negeri meluluskan rang undang-undang menyokong matlamat organisasi-organisasi ini, tetapi McCarthyisme memaksa beberapa ahli-ahli terulungnya melepaskan jawatan kerana Senator Joseph McCarthy nekad memusnahkan kerjaya mereka.[8] Di Amerika Syarikat, internasionalisme dikaitkan dengan komunisme.[9]

Dalam era selepas Perang Dingin, beberapa faktor menjadi penyumbang kepada persekitaran yang lebih baik bagi cadangan-cadangan UNPA.[10] Suatu laporan Suruhanjaya Tiga Pihak menotakan bahawa dunia telah berubah dari dipimpini dua perlawanan blok-blok Soviet dan A.S. dan ini menyebabkan penyerapan kuasa. Perkembangan hubungan ekonomi pelbagai hala, proliferasi aktor-aktor transnasional, nasionalisme di negara-negara lemah, perkembangan teknologi, dan isu-isu seperti masalah alam sekitar dan penyekatan senjata pemusnah besar-besaran yang kedua-duanya tempatan dan antarabangsa menampakkan insentif yang lebih kuat untuk membangunkan kerjasama antarabangsa berbanding dulu.[11] Demokrasi secara amnya telah berkembang; pada tahun 2003, Freedom House mengira sebanyak 121 demokrasi pilihan raya, berbanding 66 pada tahun 1987[12] dan 30 pada tahun 1975 (meskipun pada pertengahan dekad ke 200-an, trend ini telah merosot).[13] Kesatuan Eropah yang semakin berintegrasi, badan unik supranasional yang Parlimen Eropahnya semakin berkuasa, menjadi contoh kepada dunia bagaimana parlimen multi-nasional boleh berkembang dan berfungsi.[14] Pertubuhan Perdagangan Dunia dan organisasi-organisasi yang serupa menjadi perhatian kerana mereka seakan-akan mempunyai kuasa dan pengaruh yang lebih ketara berkenaan pertikaian perdangangan, tetapi tidak menjawab kepada rakyat[1]; Bekas Presiden A.S. Bill Clinton mencadang, "Kami mesti menggariskan bahawa organisasi-organisasi perdagangan sedunia dibuka kepada skruteni awam dan tidak tertakluk kepada perkara-perkara samar yang menjadi tanda tanya dan khabar angin dan kritikan yang meluas."[15] "diplomasi baru" mula terbentuk di mana pertubuhan bukan kerajaan dan kerajaan-kerajaan bekerjasama membentuk institusi-institusi global seperti Mahkamah Jenayah Antarabangsa.[16] Ketua Suruhanjaya Penasihat A.S. mengenai Diplomasi Awam Harold C. Pachios menotakan:[17]

Dari masa kerajaan-kerajaan terbentuk sehingga kini, diplomasi merangkumi menyampaikan mesej-mesej kepada kerajaan lain, yang lazimnya dihantar oleh pegawai kerajaan berstatus duta kepada perwakilan kerajaan asing, dan membawa respons pegawai kerajaan asing. Hubungan pelbagai hala negara-negara dikawal oleh mesej-mesej ini antara kerajaan-kerajaan, dan perhubungan-perhubungan ini lazimnya rahsia. Revolusi maklumat yang bermula pada pengakhiran abad ke-20 lalu, secara khususnya dekad terakhir abad berkenaan, telah secara dramatiknya mengubah semua itu. Kini ia adalah rakyat biasa negara-negara yang mengawal perhubungan antara negara.

Pada awal tahun 1993, Jawatankuasa Perwakilan mengenai Hubungan Luar dan Perdagangan Antarabangsa, House of Commons Kanada mempersembahkan suatu laporan menyatakan "Melalui pembinaan perwakilan awam dan politik Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu, Jawatankuasa mencadangkan bahawa Kanada menyokong penubuhan Perhimpunan Berparlimen Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu."[18] Kempen untuk suatu Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu yang demokratik(CAMDUN), Rangkaian Antarabangsa untuk suatu Perhimpunan Kedua Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (INFUSA), dan Gerakan Perhimpunan Rakyat Global (GPAM), telah menyebarkan cadangan-cadangan UNPA sekitar tahun 1995, dan organisasi-organisasi lain, seperti Amanah Satu Dunia, mula menerbitkan analisa bagaimana untuk meneruskan dalam situasi politik kini.[19][20][21] Pada 8hb Februari 2005, dengan inisiatif Jawatankuasa PBB Demokratik, ahli-ahli Parlimen Swiss berjumlah 108 menandatangani suatu surat terbuka kepada Sekreteriat PBB memanggil penubuhan badan sedemikian.[22] Pada 14 Mei 2005, Kongres Liberal Antarabangsa mengisu suatu resolusi menyatakan bahawa "Liberal Antarabangsa memanggil negara-negara ahli Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu untuk memasuki perbincangan bagi penubuhan Perhimpunan Berparlimen di Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu."[23] Pada 9hb Jun 2005, Parlimen Eropah mengisu suatu resolusi yang mengandungi suatu perkara menyatakan bahawa Parlimen Eropah "memanggil untuk penubuhan Perhimpunan Berparlimen Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu dalam sistem PBB, yang akan menaikkan profil demokratik dan proses demokratik dalaman organisasi dan membenarkan masyarakat sivil dunia untuk terus terlibat dalam proses penentuan; menyatakan bahawa Perhimpunan Berparlimen harus dikuasakan dengan hak maklumat, penglibatan, dan pengawalan yang sebenar, dan harus boleh memakai cadangan yang ditujukan kepada Perhimpunan Agung PBB;[...]"[24] Pada tahun 2006, Rakyat untuk Perhimpunan Rakyat Pertububan Bangsa-Bangsa Bersatu menyebarkan petisyen kepada Setiausaha Agung PBB Kofi Annan untuk "mengadakan perjumpaan Panel Tinggi bagi menentukan tindakan-tindakan yang perlu terhadap penubuhan Perhimpunan Berpalimen Rakyat dalam Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu".[25]

Pada April 2007, Badan NGO antarabangsa melancarkan Kempen Antarabangsa untuk Pembentukan Perhimpunan Berparlimen Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu (CEUNPA), yang menjadi prinsip pergerakan terhadap penubuhan UNPA.[26]. Setiausahanya dipimpin oleh Jawatankuasa Demokratik U.N[27] Lebih daripada 150 kumpulan masyarakat awam dan lebih daripada 550 ahli-ahli parlimen dari seluruh dunia mengambil bahagian dalam kempen tersebut.[28] Pada November 2008, rayuan CEUNPA itu disokong dan 2400 penandatangan dari 120 buah negara, yang terdiri daripada beratus-ratus ahli parlimen, pemimpin masyarakat awam, ahli akademik, dan individu-individu utama lain seperti bekas Setiausaha Agung PBB Boutros Boutros-Ghali, Presiden Parlimen Pan-Afrika, Gertrude Mongella, pemenang Anugerah Akademi Emma Thompson, Penulis-SF Sir Arthur C. Clarke dan Edgar Mitchell, bekas angkasawan NASA dan antara manusia keenam menjejakkan kaki ke bulan.[29] Pada 25 September 2007, kenyataan yang dikeluarkan oleh H.E. Mr. José Sócrates, Perdana Menteri Portugal, terhadap wakil Kesatuan Eropah, di Sesi Perdebatan Agung mengenai Perhimpunan Berparlimen Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu ke-62, menyatakan, "Kami kekal komited terhadap pembaharuan badan utama untuk meningkatkan tahap keperwakilan Organisasi, ketelusan dan keberkesanannya."[30] Pada 24 Oktober 2007, Parlimen Pan-Afrika sebulat suara menerima resolusi menyebut mengenai pembentukan Perhimpunan Parlimen di Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu, "Dalam membandingkan pertubuhan-pertubuhan serantau antarabangsa lain seperti Kesatuan Afrika, Kesatuan Eropah, Majlis Eropah, atau Mercusor, Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu dan organisasi pengkhususannya adalah satu daripada pertubuhan terakhir yang kekurangan ciri integrasi dan Perhimpunan Parlimen". [31][32] Persidangan CEUNPA untuk mewujudkan Pembentukan Gabungan Global Perhimpunan Parlimen Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu dijangka mengambil alih pada tahun 2008.[26]

Salah seorang dari organisasi pro-UN, UNA-USA yang berpengaruh dan dikenali telah lama menilai kedua-dua isu tersebut. Pada tahun 2003, pengarah eksekutif kajian dasar UNA-USA, Jeffrey Laurenti, menulis sebuah artikel, An Idea Whose Time Has Not Come, mempertikaikan bahawa terdapat isu penyertaan, autoriti dan keberkesanan UNPA.[33] Hal ini menyebabkan keadaan UNA tersebut dilihat berbeza pada November 2006, ketika sesi kehadiran seluruh ahli Persatuan Persekutuan Dunia Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu, WFUNA mengeluarkan resolusi menyatakan bahawa mereka "Menyokong pembentukan Perhimpunan Berparlimen Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu sebagai sebuah badan penasihat dalam sistem Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu yang menjadi suara rakyat; menyebut kerajaan-kerajaan negara yang menjadi ahli Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu, ahli-ahli parlimen dan wakil masyarakat awam untuk turut serta menilai langkah-langkah yang mungkin serta pilihan-pilihan yang ada untuk menubuhkan Perhimpunan Berparlimen Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu."[34]

Parlimen-parlimen serantau dan perhimpunan-perhimpunan parlimen utama
Nama Sesi pertama Pilihan raya terus
Perhimpunan Parlimen Majlis Eropah 1949 N/A
Perhimpunan Parlimen Eropah 1952 1979
Perhimpunan WEU 1955 N/A
Perhimpunan Parlimen NATO 1955 N/A
Perhimpunan Parlimen OSCE 1992 N/A
Parlimen Pan-Afrika 2004 N/A
Parlimen Mercosur 2007 2014 (dirancang)

Berdasarkan Stefan Marschal, tahun-tahun selepas Perang Dunia Kedua, terutamanya pada era 1980an dan 1990an menyaksikan pertumbuhan pelbagai perhimpunan parlimen, dengan lebih daripada 40 pertubuhan telah diwujudkan sejak 1949. Lebih kurang 42% daripada perhimpunan parlimen dunia secara formalnya adalah gabungan organisasi antara kerajaan; 32% adalah gabungan secara tidak formal; dan 26% lagi adalah bukan gabungan. Kewujudan pelbagai perhimpunan parlimen dirangsang oleh penerimaan konsep parlimentarisme sebagai kaedah melegitimasikan keputusan; inisiatif kerjasama antara kerajaan untuk mencapai keperluan terhadap sokongan kuat parlimen; dan integrasi serantau. Walaubagaimanapun, kebanyakan organisasi global, seperti PBB dan WTO, masih kekurangan perhimpunan parlimen dan "telah menerima kritikan yang menjadi difisit terhadap institusi berkenaan." [35]

Implementasi[sunting | sunting sumber]

Menurut pelbagai penilaian, terdapat enam pilihan utama untuk membentuk Perhimpunan Berparlimen Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu.

Pindaan Piagam PBB, mungkin melalui sebuah Pemeriksaan Persidangan Piagam dibawah Artikel 109 Piagam PBB, biasanya kemungkinan dipetik.[36] Hal ini sukar kerana ia memerlukan pengesahan oleh dua pertiga daripada ahli PBB, termasuklah lima ahli tetap dari Majlis Keselamatan.[37] Hanya terdapat lima pindaan Piagam PBB sejak 1945, dan tiada satu di antaranya yang dilakukan melalui proses di bawah Artikel 109.[38] Louis Sohn dan Grenville Clark, melalui buku mereka pada tahun 1958, World Peace Through World Law, mencadangkan penubuhan Perhimpunan Parlimen melalui kaedah ini.[39]

Kemungkinan seterusnya ialah pembentukan UNPA adalah badan subsidiari daripada Perhimpunan Agung PBB. Perhimpunan Agung mempunyai autoriti untuk melakukannya berdasarkan Artikel 22 Piagam PBB.[40] Erskine Childers dan Sir Brian Urquhart menyokong pendekatan ini melalui bukunya pada tahun 1994, Renewing the United Nations System. Jawatankuasa Demokratik PBB juga mencadangkan pembentukan UNPA melalui Artikel 22 atau transformasi daripada Kesatuan Antara Parlimen melalui laporannya, Developing International Democracy.[41] Pada tahun 2006, Majlis Eropah menyerahkan sebuah nota resolusi, "Satu langkah muktamad terhadap pembentukan parlimen PBB boleh menjadi satu pembentukan eksperimentasi bagi jawatankuasa parlimen dengan memberikan fungsi sebagai penasihat kepada jawatankuasa Perhimpunan Agung." [42]

Ia juga boleh dibentuk berdasarkan Demokrasi Komuniti

Pilihan yang lain adalah dengan menjadikan UNPA sebagai organisasi bukan kerajaan yang memilih ahli majlis perundangan secara demokrasi. Kelebihannya, ia tidak memerlukan bantuan sama ada kerjasama atau pengaruh kuasa diktator kerajaan sesebuah negara atau organisasi parlimen dunia lain yang bersifat diktator. Jadi ia hanya diwakili oleh ahli majlis perundangan, ahli-ahli parlimen dan negara-negara sahaja.[43] Perlembagaan Dunia dan Kesatuan Parlimen dan organisasi bukan kerajaan (NGO) lain boleh mewujudkan parlimen yang berfungsi penuh.[44] Heinrich mempertikaikan pendekatan ini dengan mengatakan bahawa "Jika ia berjaya, ia akan memesongkan segala sumber daripada menekan kerajaan-kerajaan, yang mana rakyat lebih arif mengenai isu-isu berkenaan, dan menuju kepada penstrukturan institusi bersifat pan-global, yang mana tidak ada dalam kumpulan masyarakat untuk melakukannya..Dan kesannya legitimasi perhimpunan yang diwujudkan itu akan dipertikaikan (siapa yang diwakilinya?) dan ia tidak menjadi seperti nilai berevolusi (perubahan beransur-ansur) parlimen dunia."[45]

UNPA boleh juga dibentuk hanya melalui perjanjian. Ini memberikan kelebihan kepada beberapa sama ada 20 atau 30 negara yang ekonomi dan geografinya adalah pelbagai bagi mewujudkan UNPA,[20][46] dan ini akan menambahkan lagi bilangan negara lain untuk mengesahkan perjanjian berkenaan. Strauss menyatakan bahawa inilah kaedah yang diasaskan oleh kebanyakan badan antarabangsa seperti Organisasi Kesihatan Sedunia, Organisasi Buruh Antarabangsa, dan Mahkamah Jenayah Antarabangsa.[20] Cara untuk memulakannya adalah dengan andaian, iaitu melalui persidangan oleh wakil-wakil duta besar sesebuah kerajaan untuk merangka perjanjian berkenaan; kemudian proses pengesahan bermula.[47]

Ia mungkin juga boleh dibentuk melalui penggunaan atau perubahan keatas Kesatuan Antara Parlimen, (IPU) yang diakui oleh status pemerhati pada tahun 2002.[48] Speaker Perlimen Persidangan Kedua IPU menerima resolusi yang menyatakan, "Kami berbesar hati menerima lebih penyelarasan dan interaksi utama dengan Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu, dan menyeru badan dunia itu supaya lebih kerap menggunakan pakar-pakar teknikal dan politik yang disediakan oleh IPU dan Ahli Parlimen-parlimen."[49] Kebanyakan parlimen sesebuah negara kini bukanlah ahli IPU.[50] Tambahan pula, terdapat ketidakpastian bahawa IPU boleh menyokong cadangan seperti itu; artikel yang dikeluarkan pada 2005 oleh Setiausaha Agung IPU Anders B. Johnsson melalui pendapatnya, "Ia kurang praktikal untuk mewujudkan perhimpunan parlimen berasingan bersama-sama Perhimpunan Agung kerajaan sedia ada."[51] Sesungguhnya, Kesatuan Antara Parlimen nampak seperti mengharapkan IPU yang telah diubah itu menjadi pengganti UNPA, dengan menyatakan, "Kesatuan mempunyai pengalaman yang diperlukan, dan kewujudan birokrasi seterusnya sepatutnya dielakkan."[52]

Kuasa-kuasa[sunting | sunting sumber]

Mengikut contoh majoriti negara-negara berparlimen, Perhimpunan Agung PBB berkemungkinan menjadi dewan atasan dalam cadangan sistem dwidewan PBB.

CEUNPA telah mencadangkan bahawa UNPA dimulakan sebagai badan penasihat yang tidak mempunyai kuasa terlebih dahulu, sebelum beransur-ansur menjadi dewan yang dianggotai mereka yang dipilih. "Satu persatu, ia harus diberikan hak untuk mendapatkan maklumat, penglibatan dan kawalan terhadap PBB dan organisasi-organisasinya."[53] Suatu rencana dalam Jurnal Undang-undang dan Polisi Asia-Pasifik menotakan bahawa duluan untuk idea ini turut merangkumi Parlimen Britain, Parlimen Perancis, Kongres Amerika Syarikat dan Parlimen Eropah, kesemuanya merangkumi system di mana kuasa-kuasanya dipindahkan kepada pegawai-pegawai yang dilantik. "Pada peringkat awal, demokrasi terpaksa berkompromi dengan realiti kuasa dan berevolusi dari satu peringkat ke peringkat yang seterusnya, pada masa yang sesuai. Ini seringkali terjadi dalam bentuk tambahan dewan-dewan 'tidak demokratik' dalam struktur parlimen berkenaan. Maka, di Britain, keperlukan kompromi hak-hak 'manusia sejagat' dengan kuasa-kuasa dan kepentingan golongan berada menandakan keperluan wujudnya sistem dwidewan yang merangkumi Dewan Pertuanan, di samping Dewan Rakyat. Di parlimen Perancis juga wujud blok-blok kuasa sebagai 'estet' atau dewan berasingan yang punyai peranan, dan Senat Amerika Syariat mencerminkan kompromi antara kepentingan negeri-negeri Amerika yang tidak mempunyai jumlah penduduk yang tinggi ditenggelami oleh negeri-negeri yang mempunyai jumlah penduduk yang lebih ramai."[54]

Para penyokong gerakan Persekutuan Dunia menggariskan bahawa kesatuan sejagat manusia, berbanding kerajaan-kerajaan, dicadangkan oleh kata-kata pembuka Mukadimah Piagam Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu, iaitu "Kami, rakyat..."[55] Sentimen ini diggariskan oleh Theo van Boven, yang menyatakan bahawa "Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu yang lebih demokratik sepertimana yang dimahukan oleh kempen untuk Parlimen PBB akan menguatkan lagi legitimasi kata-kata pembuka sedemikian."[56] Menurut Jawatankuasa untuk PBB Lebih Demokratik, "Konsep UNPA adalah anjakan pertama terhadap parlimen dunia yang demokratik".[57] Gerakan persekutuan dunia secara lazimnya melihat dewan yang dikuasakan secara demokratik sebagai cara untuk menggelakkan peperangan dengan memberikan kepada semua cara aman untuk mendapatkan matlamat politik mereka.[58] Sebagai contoh, Walter Cronkite, menyatakan bahawa "Dalam masa terdekat, kami mesti mengubah asas komuniti global daripada sistem kini yang menggalakkan peperangan dan anarki kepada sistem baru yang lebih demokratik dan diperintah oleh persekutuan PBB."[59]

Namun terdapat juga bantahan kepada idea parlimen global. Pungutan suara oleh BBC pada tahun 2007 yang melibatkan sebanyak 12,000 respondan telah menanya, "Adakah anda akan menyokong Parlimen Dunya, yang diwakili berdasarkan jumlah penduduk negara, dan parlimen berkenaan mempunyai kuasa untuk membuat dasar yang mengikat?" Daripada yang disoal, 19.1% telah menjawab "Tidak perlu-idea yang tidak bernas"; 14.9% menjawab "Tidak mungkin-tetapi boleh terjadi"; 23.1% menjawab "Berkemungkinan–tetapi dengan pengecualian"; dan 14.4% menjawab "Berkemungkinan besar–ia merupakan idea bernas". Pungutan suara ini dipecahkan mengikut negara, dan A.S. serta Australia menjadi antara negara-negara yang penduduknya menentang.[60] Penentangan terhadap UNPA merupakan organisasi-organisasi seperti Parti Perlembagaan A.S.,[61] dan ahli-ahli politik seperti Ron Paul, yang menyokong pengunduran daripada PBB dan kesemua organisasi-organisasi antarabangsa lain kerana kebimbangan terhadap kedaulatan negara.[62] Pemimpin Parti Tindakan Kanada Connie Fogal juga menentang UNPA, menyatakan, "Sesungguhnya amat aneh tindakan NDP dan Parti Hijau menyokong gerakan-gerakan ini... Selanjutnya, dewan Eropah terbukti gagal berkesan sebagai dewan yang efektif dengan hanya berfungsi sebagai mekanisme pengesah tindakan birokratik sahaja. Ini bukan demokrasi."[63] Tambahan pula, rencana Civicus menyatakan bahawa penduduk negara-negara dunia kini belum bersedia untuk menimbangkan Dewan Perhimpunan Berparlimen pada masa ini."[48]

Herbert W. Briggs menyatakan bahawa sementara UNPA boleh ditubuhkan sebagai badan penyokong UNGA tanpa sebarang perubahan undang-undang antarabangsa, pemberian itu berkuasa untuk melewati undang-undang yang mengikat yang memerlukan perubahan Piagam PBB atau perjanjian baru. UNGA berperanan dalam berkuasa, menangguhkan dan mengeluarkan anggota PBB, menyetujui anggaran, dan pemilihan ahli untuk badan-badan PBB yang lain, namun kuasa sebagaimana dimaksud dalam Bab IV dari Piagam PBB sebahagian besar penasihat kebiasaanya. Ini termasuklah kuasa untuk "membincangkan," "membuat cadangan," "beri pertimbangan," "meminta perhatian Majlis Keselamatan untuk pelbagai situasi," "memulakan pengajian," "... menerima laporan," dll, serta "mendirikan anak syarikat seperti organ-organ yang dianggap perlu untuk meningkatkan fungsinya. Piagam tersebut tidak mengandungi peruntukan yang membolehkan UNGA untuk mendelegasikan kuasa yang tidak dimilikinya. Sementara, Perkara 25 menyatakan, "Ahli Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu bersetuju untuk menerima dan melaksanakan keputusan Majlis Keselamatan," tidak ada keperluan bahawa ahli untuk mematuhi cadangan dari UNGA.[64] Selain itu, Perkara 13 (1) (a) tugas Piagam UNGA dengan "mendorong kemajuan perkembangan undang-undang antarabangsa dan kodifikasi nya."

Menurut Oscar Schachter, ada beberapa soalan mengenai apakah pembuatan undang-undang proses tradisional antarabangsa negara dengan negara pengesahan perjanjian tersebut cukup hari ini: "Proses tradisional kes kepada kes undang-undang adat tidak boleh memenuhi keperluan untuk bertindak bersama bagi menangani pelbagai masalah yang disebabkan oleh perkembangan teknologi, kesan demografi dan persekitaran, perubahan sosial, atau keperluan perniagaan antarabangsa. Sementara semua hal ini dapat ditangani oleh perjanjian pelbagai hala, proses perjanjian seringkali rumit dan lambat, sedangkan resolusi PBB dapat lebih mudah dicapai."[65] Undang-undang Laut adalah contoh dari perjanjian yang telah puluhan tahun untuk diluluskan di Amerika Syarikat (walaupun Cato Institute melihat faktor kelewatan tersebut memberi kesan baik.)[66] George Monbiot berpendapat, "Ketiadaan suatu perundangan antarabangsa melemahkan kuasa suatu penghakiman antarabangsa (seperti mahkamah jenayah yang dicadangkan). Hakim menghakimi mahkamah perang di the Hague dan dalam Arusha telah dipaksa, pada dasarnya, untuk membuat undang-undang yang boleh bertindak sama."[67]

Proposal untuk memberikan UNGA kuasa perundangan termasuklah "binding triad" idea yang akan membuat resolusi UNGA yang terikat jika disahkan oleh negara-negara yang terdiri daripada supermajoriti negara-negara di dunia dari segi penduduk, dan ekonomi pengeluaran.[68] Menurut Heinrich, selepas UNPA ditubuhkan, maka akan lebih mudah untuk mengumpul sokongan bagi mempertingkatkannya. Ahli majlis perhimpunan sendiri dijangka memainkan peranan utama dalam menggalakkan evolusi dengan mencari pindaan Piagam PBB untuk membuatnya menjadi "organ utama" secara selari dengan Perhimpunan Agung. Dengan politik know-how, akses mereka kepada peringkat tertinggi kerajaan kebangsaan, dan kredibiliti dengan dunia awam dan media, para ahli politik di PBB Majlis Parlimen boleh diharapkan untuk menjadi berkuasa politik yang kuat dan gigih bagi mengatur transformasi majlis itu.[45]

Legitimasi dan akauntabiliti[sunting | sunting sumber]

Salah satu tujuan utama bagi terciptanya UNPA adalah untuk meningkatkan akauntabiliti dan legitimasi PBB. Sistem PBB menghabiskan lebih dari $ 1,8 bilion wang awam pada tahun 2005[69] dan juruauditnya sendiri telah menyatakan bahawa tidak mempunyai kawalan dalaman yang mencukupi bagi perlindungan terhadap sampah, penipuan dan salah urus. [70] Dengan mengadakan pendapat umum, menerbitkan laporan, dan melewati resolusi, UNPA boleh menjalankan pengawasan terhadap badan-badan PBB yang lain.[20] Pada September 2007, menurut laporan media, MEP Graham Watson menyatakan harapannya bahawa "pada era di mana mandat PBB telah tumbuh secara eksponen yang UNPA akan bertindak sebagai pemerhati kegiatannya, pemantauan mengenai keputusan tarikh masa, secara akuntabilitas dan transparansi ".[1] Datuk Bandar London Ken Livingstone berpendapat, "PBB yang lebih demokratik seperti yang disebutkan pada kempen ini akan menguatkan akuntabilitas dan legitimasinya."[56] Resolusi Parlimen Pan Afrika mencerminkan sentimen ini: "Jika demokrasi merupakan sarana utama untuk melegitimasi dan meningkatkan pemerintahan nasional, ia juga cara yang paling dipercayai untuk melegitimasi dan meningkatkan organisasi antarabangsa yang membuatnya lebih terbuka dan responsif dengan meningkatkan penyertaan."[32]

Senator Kanada Douglas Roche, O.C., menyatakan melalui Kes Perhimpunan Berparlimen Bangsa-bangsa Bersatu bahawa walaupun UNPA yang dilantik secara tidak langsung dan mengandungi deligasi yang dipilih oleh parlimen-parlimen nasional, ia boleh menjadi badan pengantara yang membantu badan parlimen yang bebas daripada ahli-ahli nasional cawangan eksekutif. Ia juga akan membantu proses pembuatan dasar kepada sekumpulan besar ahli-ahli rasmi terpilih dengan menambahkan kuasa kepada cawangan eksekutif kecil negara sehingga kepada badan perundangan yang lebih besar. Menurut Roche, proses globalisasi telah mewujudkan peningkatan kuasa cawangan eksekutif dan mengecilkan bahagian cawangan perundangan; contohnya, bermula era Presiden U.S. George H. W. Bush, pentadbirannya telah diberi jalan mudah mendapatkan autoriti bagi membincangkan mengenai perjanjian perdagangan, sama ada di bawah pengawasan "ya atau tidak" oleh Kongres U.S. terhadap mana-mana perjanjian.[71] Sebuah laporan Pusat Kajian Persekitaran dan Hartanah menyatakan perubahan yang terdapat dalam Pertubuhan Kerjasama Ekonomi dan Pembangunan, (OECD) adalah contoh lain tentang bagaimana regulasi antarabangsa mengalihkan kebolehan pengantara di antara cawangan kerajaan: "OECD ditubuhkan melalui perjanjian 1961 , yang disahkan oleh Senat U.S, bagi membantu mencapai pertumbuhan ekonomi. Pada bulan April 1998, sebuah perbincangan kementerian diadakan bagi mentafsirkan perjanjian tersebut, dengan memasukkan pertimbangan sosial dan persekitaran ke dalam hal ehwal ekonomi berkenaan. Cawangan eksekutif Amerika Syarikat bersetuju dengan perubahan itu. Senat sebenarnya berpeluang memperdebatkan mengenai perjanjian ini, walaupun ia berbeza dengan perjanjian 1961 berkenaan. Cawangan eksekutif pada dasarnya telah berunding dengan perjanjian baru perdagangan tanpa kelulusan Senat."[72] Taklimat Persekutuan Sedunia Kanada melalui Kertas No.30, bagaimanapun menyarankan cadangan UNPA mungkin menimbulkan bantahan daripada cawangan eksekutif yang hampir kehilangan kuasa: "Pengalaman menunjukkan bahawa pegawai negeri dan diplomat yang bekerja di kementerian asing cenderung untuk tidak menyokong atau mempertimbangkan keperluan UNPA. Mereka melihat UN sebagai forum bagi perbincangan di kalangan negara-negara berdaulat; apa sahaja tindakan yang diambil oleh UN adalah disebabkan oleh proses tawar-menawar dan kompromi di kalangan negara ahli".[73]

Himpunan Kongres Nasional Rakyat China (di Great Hall of the People, seperti yang ditunjukkan di sini) dikawal oleh Parti Komunis Cina.

Sebuah halangan praktikal yang signifikan terhadap wakil UNPA yang dipilih secara demokrasi adalah berbeza dengan situasi Parlimen Eropah iaitu, sekumpulan ahli PBB termasuklah negara-negara populasi besar seperti China bukanlah melalui pemilihan demokrasi.[74] Dahulu, pertubuhan seperti Suruhanjaya Hak Asasi Manusia Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu dikritik kerana didominasi negara-negara regim yang kasar.[75] Jika wakil UNPA ditarik daripada negara anggota parlimen, hal ini menyebabkan kewujudan kepentingan legitimasi kerana perundangan sesetengah negara dianggap sebagai politik setempel getah melalui dikri pemerintah.[76] Sesetengah penyokong parlimen global seperti Profesor Lucio Levi mencadangkan penubuhan persekutuan yang dianggotai negara-negara demokrasi sahaja: "Meskipun pendemokrasian semua negara-negara di dunia tidak lagi tercapai sepenuhnya, ini tidak menjadi penghalang kepada pendemokrasian PBB. Ini jelas dapat dilihat dalam konteks Kesatuan Eropah di mana enam negara Eropah memulakan kesatuan itu walaupun benua itu masih belum mencapai demokrasi sepenuhnya."[77] Jeff Laurenti dari UNA-USA menotakan bahawa masalah-masalah yang timbul daripada cadangan ini: "Semestinya tiada masalah dengan menafikan beberapa negara-negara kecil yang mempunyai pemerintahan diktator tetapi tidak wajar negara-negara seperti China, negara-negara Arab, dua pertiga negara-negara Afrika diasingkan daripada fungsi-fungsi penasihat atau penyeliaan dalam agensi-agensi PBB atau daripada perundingan-perundingan PBB atau dalam pindaan undang-undang antarabangsa."[33] Penyokong-penyokong UNPA seringkali membalas kritikan ini dengan menyatakan bahawa kebanyakan negara-negara di dunia ini bersifat demokrasi.[71] Presiden World Federalists of Canada, Dieter Heinrich, juga mendakwa bahawa negara-negara demokrasi boleh menggunakan UNPA untuk mempengaruhi negara-negara tidak demokratik:[45]

Meskipun kemasukan ahli-ahli bermasalah akan menjejaskan legitimasi dan authoriti moral UNPA, kerugian ini mungkin akan diimbangi oleh keuntungan dalam bidang-bidang yang lain. Dalam mengalu-alukan ahli yang bermasalah dalam UNPA, perhimpunan ini mungkin akan mempengaruhi mereka untuk bersifat lebih demokratik dan sekaligus menggalakkan negara-negara mereka menjadi negara-negara berdemokrasi juga. Ahli-ahli perhimpunan yang bermasalah dari negara-negara tidak demokratik tidaklah boleh berpura-pura menjadi sekadar diplomat yang menjalankan tugas. Mereka akan datang dengan dakwaan yang mereka mewakili rakyat negara mereka. Oleh yang demikian, mereka juga akan tertahluk kepada rundingan-rundingan oleh rakan-rakan seperjuangan mereka dan tidak boleh berlaku sebagai diplomat yang tidak boleh menukar pendirian mereka kerana tertahluk kepada kehendak negara mereka. Oleh yang demikian, ahli-ahli yang pada mulanya hanya menjadi mulut kepada kerajaan-kerajaan negara-negara tidak demokratik ini boleh pulang kepada negara-negara mereka dengan idea-idea daripada Perhimpunan Berparlimen PBB ini. (Perhimpunan ini mungkin akan terpaksa memberi perlindungan kepada mereka sekiranya mereka diancam oleh kerajaan-kerajaan mereka.) Dalam jangkaan kerajaan-kerajaan akan perkara ini, sesetengah negara dengan parlimen-parlimen tidak demokratik mungkin akan menyelesaikannya dengan menolak ajakan untuk menyertai UNPA kerana bimbang akan pengaruh demokrasi. Ini, juga, akan menguntungkan demokrasi dengan merosakkan legitamasi kerajaan-kerajaan ini dalam mata komuniti dunia, dan dalam pendapat penduduk-penduduk mereka sendiri, dan menambahkan tekanan dalam negara-negara ini untuk bertukar kepada demokrasi.

Sumbangan dana[sunting | sunting sumber]

Menurut pendapat Heinrich, "Adalah wajar sekiranya gaji dan kos perjalanan ahli-ahli Dewan Berparlimen dibiayai oleh institusi-institusi Dewan itu sendiri melalui bajetnya (yang bersumberkan bajet PBB), dan bukannya oleh kerajaan-kerajaan mereka secara individu. Ini adalah untuk menjamin kebebasan ahli-ahli politik UNPA dalam perkhidmatan mereka kepada PBB dan memastikan penyertaan yang saksama."[45] Artikel 17 Piagam PBB menyatakan, "Tanggungan kewangan Pertubuhan ini akan berkadarkan sebagaimana yang diperuntukkan oleh Perhimpunan Agung PBB." Oleh yang demikian, UNPA akan dibiayai sebagaimana sistem UN yang lainnya dibiayai, dengan ekonomi-ekonomi yang lebih besar seperti A.S. membiayai sumbangan yang lebih tinggi berbanding ekonomi-ekonomi kecil kecuali sekiranya ia dibayai pemberi-pemberi sumbangan secara persendirian (sebagaimana tanah untuk penubuhan Ibu pejabat PBB pada tahun 1946)[78] Ini mungkin akan diimbangi oleh kiraan undi negara-negara berdasarkan GDP mereka atau sumbangan mereka kepada sistem PBB.[54] A Vancouver Sun article notes, "Another point of opposition would involve the notion of adding bureaucracy and complexity to the UN. Estimated cost of the new outfit runs $140 million to $280 million a year."[79] Survey oleh Ahli-ahli Parlimen untuk Tindakan Global pada tahun 1993 menunjukkan bahawa terdapat sokongan untuk penubuhan Perhimpunan Berparlimen PBB tetapi tidak dipastikan bagaimana ia hendak dibiayai. Analisis yang dijalankan merumuskan bahawa, "Kemungkinan bebanan bayaran untuk menyokong pembesarkan PBB tidak akan disokong sekiranya tidak dapat pulangan yang lumayan dari segi pelaburan. Rakyat seringkali menyokong sentimen globalis yang saksama apabila disoal berdasarkan prinsip-prinsip am, dan kemudiannya tidak menyokong apabila terdapat bebanan dari segi kos atau pertukaran."[80] Laporan oleh Universiti Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu pada tahun 1995 mendakawa, "sukar untuk menjangka bagaimana Perhimpunan Berparlimen akan membiayai gaji-gaji dan kos-kos perjalanan lebih daripada 1,000 wakil-wakil; cadangan ini mungkin akan menambah duplikasi dan pembaziran yang berlaku dalam badan-badan yang sedia ada.[81]

Balasan CEUNPA kepada kritikan ini adalah "semestinya benar bahawa Perhimpunan Berparlimen di Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu akan menjadi satu lagi badan PBB dengan peranan yang penting. Tetapi, badan ini akan dianggotai oleh ahli-ahli parlimen dan oleh yang demikian perhimpunan ini akan lebih rapat dengan rakyat dan sekaligus mendapat lebih kredibiliti dan legitimasi dalam pembentukan dasar-dasar antarabangsa. Dalam cara ini, perhimpunan berparlimen ini akan memberi sumbangan yang lebih besar kepada keberkesanan tindakan-tindakan antarabangsa."[82]

Pengundian terus lwn pemilihan oleh parlimen-parlimen nasional[sunting | sunting sumber]

UNPA berkemungkinan wujud pada mulanya sebagai institusi antara parlimen yang beranggotakan ahli-ahli parlimen daripada badan-badan perundangan negara-negara dan seterusnya menjadi badan perwakilan langsung. Ini adalah landasan yang telah diambil oleh Parlimen Eropah. Dengan bermulanya penubuhan Perhimpunan Agung Eropah pada tahun 1952, ahli Parlimen Eropah dilantik daripada setiap badan-badan perundangan negara-negara anggota. Akan tetapi pada tahun 1979, undian terus dilaksanakan.[83] Sen. Douglas Roche, O.C., dalam karya The Case for a United Nations Parliamentary Assembly, menganalisa kelebihan dan kekurangan dua bentuk ini. UNPA berdasarkan parlimen-parlimen nasional kini mungkin lebih senang untuk ditubuhkan disebabkan ia mengelak beberapa kesukaran, seperti cara pengendalian proses undian, legitimasi dan penerimaan badan perundangan sejagat, legitamasi pilihan raya, dan lain-lain: "Badan yang ditubuhkan oleh parlimen-parlimen nasional mempunyai 'cap mohor persetujuan'nya yang tersendiri. Ahli-ahli parlimen nasional boleh mendapat legitimasi daripada sendirinya. Kredibiliti pilihan raya dalam negara-negara meskipun boleh dipersoalkan tidak menidakkan trend dunia terkini yang menjerus ke arah demokrasi." Ahli-ahli parlimen nasional juga mempunyai staff dan dana mereka yang tersendiri, yang boleh menyelesaikan masalah dana sumbangan yang berkait penubuhan perhimpunan berparlimen dunia. Delegasi-delegasi ke UNPA yang dipilih secara langsung pula mempunyai lebih masa untuk menumpu kepada perihal-perihal perhimpunan global ini, kerana ahli-ahlinya tidak akan dibebani masalah-masalah di parlimen nasional masing-masing.[71] Heinrich menggariskan beberapa kelebihan strategik UNPA yang berperwakilan tidak langsung: "Satu lagi contoh terbaik perwakilan dalam UNPA berdasarkan perwakilan parlimen-parlimen nasional adalah bahawa ia boleh mendapatkan sokongan daripada mereka dalam sebarang hal berkait dengan dewan berparlimen. Pengalaman dalam menjadi ahli parlimen PBB akan mempengaruhi ahli-ahli politik ini untuk pulang sebagai penyokong PBB dan keperluan-keperluan dewan berparlimen sendiri."[45]

Heinrich juga menotakan kemungkinan parlimen-parlimen nasional melantik perwakilan rakyat kepada UNPA. Ini akan menjadi penyelesaian sementara sehingga pengundian langsung dapat dibuat. Tetapi ia masih boleh memastikan bahawa rakyat dapat memilih rakyat (walaupun tidak secara langsung), berbanding pemihihan daripada pentadbiran sesebuah negara.[45]

Pembahagian undi[sunting | sunting sumber]

Sistem Brazil Indonesia Amerika Syarikat India China
Undian tertimbang Schwartzberg 1.91% 1.38% 9.07% 5.96% 7.67%
Kaedah Majlis Rakyat Sementara 2.22% 1.71%* 6.15% 5.64% 3.25%**
Satu orang, satu undi 2.81% 3.47% 4.55% 17.52% 19.82%
Kaedah Penrose 1.84% 2.05% 2.34% 4.60% 4.89%
Satu negara, satu undi 0.52% 0.52% 0.52% 0.52% 0.52%
*Disebabkan status "Sebahagian bebas". **Disebabkan status "Tidak bebas".
Kadar semua undi yang diperuntukkan kepada 5 negara di bawah sistem-sistem pengundian yang berlainan

Dewan perwakilan yang global boleh berstrukturkan pemberian negara-negara yang mempunyai jumlah bilangan penduduk yang ramai kadar pengaruh yang lebih tinggi. Sistem satu negara, satu undi yang dipraktikkan di Perhimpunan Agung PBB kini memberikan negara-negara kecil kadar pengaruh yang terlalu tinggi ke atas sistem PBB. Dalam karyanya Entitlement quotients as a vehicle for United Nations reform, Profesor emiritus Joseph E. Schwartzberg dari Universiti Minnesota menyatakan, "64 negara-negara yang mempunyai jumlah penduduk yang paling kecil mempunyai kuasa untuk menolak majoriti dua pertiga dan jumlah penduduk mereka kurang daripada 1% penduduk dunia! Dan, pada teorinya, 127 negara-negara yang bilangan penduduknya paling kecil cukup untuk meluluskan resolusi substantif di PBB."[84] Dia meneruskan rumusan ini dalam eseinya, Overcoming Practical Difficulties in Creating a World Parliamentary Assembly:[85]

disparitas antara jumlah bilangan penduduk antara negara-negara anggota PBB amatlah besar dibandingkan dengan unit-unit yang diwakili di badan-badan perundangan dan sekaligus menjadikan dewan kedua seperti Senat AS sebagai cadangan yang tidak praktikal. Untuk memahami masalah ini, katakanlah California, iaitu negeri yang mempunyai bilangan penduduk yang paling ramai di Amerika Syarikat, mempunyai jumlah penduduk yang 69 kali ganda lebih tinggi daripada Wyoming, negeri yang paling kurang penduduknya, manakala Republik Rakyat China, negara yang mempunyai jumlah bilangan penduduk paling tinggi di UN mempunyai jumlah bilangan penduduk yang 100,000 kali gandanya berbanding jumlah bilangan penduduk Nauru atau Tuvalu, dua negara yang mempunyai bilangan penduduk yang paling sedikit (dengan setiap satunya mempunyai hanya seramai 10,000 penduduk). Sementara California mempunyai 52 kerusi di Dewan Perwakilan Amerika Syarikat berbanding dengan hanya satu kerusi sahaja untuk Wyoming, kedua-duanya mempunyai dua kerusi di dalam Senat. Tetapi siapa yang akan berhujah bahawa Nauru perlu mempunyai pengaruh yang setinggi China?

Terdapat juga beberapa cadangan alternatif untuk pembahagian undi antara negara-negara anggota. Formula undian tertimbang Schwartzberg mengambilkira jumlah penduduk (prinsip demoratik/demografik), sumbangan kepada bajet PBB (prinsip ekonomi), dan bahagian jumlah keseluruhan penganggotaan. Idea untuk menimbang undian negara-negara berdasarkan sumbangan kewangan mereka tidaklah baru kerana institusi-institusi Bank Dunia, Dana Kewangan Antarabangsa dan institusi-institusi Bretton Woods yang lain juga menggunakan kaedah ini.[86] Kaedah Majlis Rakyat Sementara memberikan setiap negara Kerusi Penduduk berdasarkan kiraan yang menggabungkan kaedah Penrose, Kerusi Ekonomi yang sama dengan bahagian GDP negara-negara, dan klasifikasi sebagai negara Bebas, Sebahagian Bebas, atau Tidak Bebas oleh Freedom House.[87]

Berdasarkan sistem satu orang, satu undi, pula, undian-undian setiap negara adalah berkadarkan jumlah penduduk di negara masing-masing. Ini selaras dengan cara negeri-negeri A.S. diwakili di Dewan Perwakilan Amerika Syarikat dan negeri-negeri Malaysia diwakili di Dewan Rakyat Malaysia juga. Dalam karya The Future of Sovereignty - Rethinking a Key Concept of International Relations, Hasenclever et al menjelaskan kelebihan dan kekurangan sistem ini: "Dalam maksud paling jelas demokrasi berdasarkan individu sebagai subjeknya, undian setiap individu perlulah mempunyai pengaruh yang sama. Akan tetapi kebanyakan cadangan-cadangan kini tidak menyokong intepretasi ini disebabkan ketidakimbangan antara undian-undian antara negara akan ketara dengan undian daripada empat negara besar iaitu China, India, Amerika Syarikat dan bekas negara-negara KRSS boleh menjadi majoriti."[88] Kaedah ''Penrose'' menggunakan persegi jutaan penduduk di setiap negara. Sebagai contoh, Bundesrat Jerman menggunakan sistem pembahagian yang serupa sebagaimana sistem Penrose ini.[89]

Piawaian pilihanraya[sunting | sunting sumber]

Pemilihan terus ke UNPA mungkin akan mempunyai piawaian tertentu sekiranya ia mengikuti format Parlimen Eropah (EP). Pilihanraya-pilihanraya di Kesatuan Eropah mempunyai syarat-syarat minima seperti perwakilan berkadar di mana semua negara anggota perlu menurutnya untuk mendapat perwakilan.[90] Schwartzberg mencadangkan suruhanjaya pilihan raya profesional "untuk memastikan bahawa proses pengundian ke UNPA dijalankan dengan sewajarnya melalui proses and adil dan saksama".[91] Melalui cadangan Schwartzberg, suruhanjaya ini akan mempunyai beberapa kuasa, termasuk kuasa untuk menentukan peraturan-peraturan berdasarkan keadilan, menentukan bahawa piawaian-piawaian ini dipatuhi, dan menutup pengiraan undian di mana kriteria-kriteria ini tidak dipenuhi. Dia mencadangkan kriteria yang pilihanraya harus disifatkan sebagai sah, seperti penyertaan seramai 20& populasi dunia pada mulanya dan seterusnya dinaikkan.

Lihat juga[sunting | sunting sumber]

Rujukan[sunting | sunting sumber]

  1. ^ a b c Watson, Graham (September 26, 2007. The Case for Global Democracy: Cross Party Coalition of MEPs calls for a UN Parliamentary Assembly Diarkibkan 2007-10-16 di Wayback Machine. Graham Watson MEP. Retrieved on 2007-12-07.
  2. ^ Over 600 MPs support call for UN Parliamentary Assembly - 4 February 2009, CEUNPA
  3. ^ McCarthy, Bill (March 2005). Democracy in the United Nations, UN Chronicle, p. 34. Retrieved on 2007-12-07.
  4. ^ Charter of the United Nations, Chapter XVIII. Wikisource. Retrieved on 2007-12-07.
  5. ^ Zipp, Susan J. (2007). The People's Movement 2007: The Voices of the People in Global Decision-Making, Citizens for a United Nations People's Assembly. Retrieved on 2007-12-07.
  6. ^ Declaration of the Dublin, N.H., Conference (October 16, 1945). World Federalist Declarations. The Politics of World Federation, by Joseph Preston Baratta (2004). Preager Publishers. p. 540. ISBN 0-275-98068-5. Retrieved on 2007-12-07.
  7. ^ Clifford, J. Garry (2007). Grenville Clark. Retrieved on 2007-12-07.
  8. ^ 60 Years of Global Solutions Diarkibkan 2008-05-12 di Wayback Machine, Citizens for Global Solutions. Retrieved on 2007-12-07
  9. ^ Bigman, Stanley K. (1950). "The 'New Internationalism' Under Attack". The Public Opinion Quarterly, Vol. 14, No. 2 (Summer, 1950), pp. 235-261.
  10. ^ World Federalist Movement Text on NGOs and Democratization of the UN Diarkibkan 2007-12-12 di Wayback Machine, World Federalist Movement, October 1996. Retrieved on 2007-12-07.
  11. ^ Nye, Joseph S. (1991) Global Cooperation after the Cold War: A Reassessment of Trilateralism Diarkibkan 2007-10-18 di Wayback Machine, The Triangle Papers: 41. Retrieved on 2007-12-07.
  12. ^ Emmerson, Donald K. (January 29, 2003). Global Spread of Democracy Poses New Challenge for the US Diarkibkan 2019-04-14 di Wayback Machine, YaleGlobal. Retrieved on 2007-12-07
  13. ^ Grier, Peter (November 21, 2007). Global spread of democracy stalled. The Christian Science Monitor. Retrieved on 2007-12-07.
  14. ^ Levi, Lucio. Globalization and a World Parliament Diarkibkan 2008-12-21 di Wayback Machine, World Federalist Movement. Retrieved on 2007-12-07.
  15. ^ Clinton, William (January 19, 1999). Clinton's State of the Union speech. CNN. Retrieved on 2007-12-07.
  16. ^ Pace, William R. (July 17, 1998) Statement of World Federalist Movement on behalf of the Coalition for an International Criminal Court. United Nations. Retrieved on 2007-12-07.
  17. ^ Pachios, Harold C. (December 4, 2002) The New Diplomacy, Remarks to Wellesley College. US Department of State. Retrieved on 2007-12-07.
  18. ^ 8th Report of the Standing Committee on External Affairs and International Trade (PDF), House of Commons, Parliament of Canada, Spring 1993, chaired by Hon. Jon Bosley, 1993. Retrieved on 2007-12-07.
  19. ^ Berthoin, Georges & Luff, Peter (2007). The Reform of the United Nations Diarkibkan 2005-11-18 di Wayback Machine (PDF). One World Trust. Retrieved on 2007-12-07.
  20. ^ a b c d Strauss, Andrew (2007). Taking Democracy Global: Assessing the Benefits and Challenges of a Global Parliamentary Assembly Diarkibkan 2007-12-03 di Wayback Machine (PDF), One World Trust, 2007. Retrieved on 2007-12-07.
  21. ^ Main Options for a UN Peoples' Assembly Diarkibkan 2006-06-20 di Wayback Machine, Campaign for a Democratic United Nations, 1995. Retrieved on 2007-12-07.
  22. ^ Establishment of a Parliamentary Assembly at the UN (PDF), Committee for a Democratic United Nations, February 8, 2005. Retrieved on 2007-12-07.
  23. ^ Strengthening citizens representation on international level through an UN Parliamentary Assembly (PDF), Resolution adopted by the 53. Congress of the Liberal International on May 14, 2005 in Sofia. KDUN. Retrieved on 2007-12-07.
  24. ^ European Parliament resolution on the reform of the United Nations[pautan mati kekal], Strasbourg, June 9, 2005. Europarl. Retrieved on 2007-12-07.
  25. ^ Empower the United Nations with the voice of the people! Citizens for a United Nations People's Assembly, 2007. Retrieved on 2007-12-07.
  26. ^ a b Campaign for the Establishment of a United Nations Parliamentary Assembly. Retrieved on 2007-12-07.
  27. ^ CEUNPA (2007). About the Campaign. Retrieved on 2007-12-07.
  28. ^ CEUNPA (2008). Appeal Support. Retrieved on 2008-11-25.
  29. ^ Appeal for the establishment of a Parliamentary Assembly at the United Nations. Retrieved on 2008-11-25.
  30. ^ Sócrates, José (September 25, 2007). EU Presidency Statement - United Nations 62nd General Assembly: General Debate, European Union, at the United Nations 62nd Session of the General Assembly. September 25, 2007. European Union. Retrieved on 2007-12-07.
  31. ^ Pan-African Parliament calls for UN Parliamentary Assembly. Committee for a Democratic United Nations. Retrieved on 2007-12-07.
  32. ^ a b Pan African Parliament (October 2007). A United Nations Parliamentary Assembly. 8th Ordinary Session of the Pan-African Parliament, Midrand, South Africa, October 2007, Committee on Cooperation, International Relations and Conflict Resolution, Motion introduced by Mokshanand Sunil DOWARKASING (Mauritius), Adopted by the house on 24 October 2007. Retrieved on 2007-12-07.
  33. ^ a b Laurenti, Jeffrey (May 2003). UN Reform: Is a World Parliamentary Assembly needed? An Idea Whose Time Has Not Come. Diarkibkan 2005-11-25 di Wayback Machine United Nations Association of the United States of America. Retrieved on 2007-12-07.
  34. ^ PA38 Resolutions: Outcomes of the 38th Plenary Assembly. World Federation of United Nations Associations, November 2006. Retrieved on 2007-12-07.
  35. ^ Marschall, Stefan (June 13, 2007). European Parliaments in Transnational Organisations: Parliamentary Cooperation Beyond the European Union. Stiftung Wissenschaft und Politik. Retrieved on 2007-12-07.
  36. ^ Blueprint For an Article 109 Charter Review Conference Diarkibkan 2009-07-13 di Wayback Machine, One World Now. Retrieved on 2007-12-07.
  37. ^ Orvis, Pat (January 29, 2004). United Nations Reform and Article 109 Diarkibkan 2007-06-09 di Wayback Machine. Foreign Policy Association. Retrieved on 2007-12-07.
  38. ^ UNHCR. Introductory Note. Retrieved on 2007-12-07.
  39. ^ Clark, Grenville & Sohn, Louis B. (1958). World Peace Through World Law. Cambridge: Harvard University Press.
  40. ^ World Federalists Canada (1996). Canadian Support for a United Nations Parliamentary Assembly Under the New Foreign Affairs Minister Diarkibkan 2005-03-16 di Wayback Machine, Briefing Paper No. 30, World Federalists Canada, Retrieved on 2007-12-07.
  41. ^ Bummel, Andreas (May 2005). Developing International Democracy (PDF). Committee for a Democratic UN. Retrieved on 2007-12-07.
  42. ^ Resolution 1476 (2006): Parliamentary dimension of the United Nations. Council of Europe. Retrieved on 2007-12-07.
  43. ^ PGA Membership Rules, Parliamentarians for Global Action, 2007. Retrieved on 2007-12-07.
  44. ^ World Constitution and Parliament Association. About Us. Retrieved on 2007-12-07.
  45. ^ a b c d e f Heinrich, Dieter (October 1992). The Case for a United Nations Parliamentary Assembly (PDF). CEUNPA. Retrieved on 2007-12-07.
  46. ^ A World Parliament: How? Diarkibkan 2005-03-10 di Wayback Machine, Committee for a World Parliament. Retrieved on 2007-12-07.
  47. ^ Alvarez, Jose E. The New Treaty Makers Diarkibkan 2008-12-21 di Wayback Machine, Boston College Law School. Retrieved on 2007-12-07.
  48. ^ a b Garcia-Delgado, Vincente (February 22, 2006). Charting New Ways of Participation: Is it Time for a Parliamentary Assembly at the UN?, Civicus. Retrieved on 2007-12-07.
  49. ^ Cooperation with the United Nations, Inter-Parliamentary Union, 2007. Retrieved on 2007-12-07.
  50. ^ Inter-Parliamentary Union. Members of the Union. Retrieved on 2007-12-07.
  51. ^ Johnsson, Anders B. (March 2005) World Conference of Speakers of Parliaments, UN Chronicle. Retrieved on 2007-12-07.
  52. ^ Bridging the democracy gap in international relations: A stronger role for parliaments, Second World Conference of Speakers of Parliaments, Inter-Parliamentary Union, September 9, 2005. Retrieved on 2007-12-07.
  53. ^ CEUNPA (2006). Appeal for the establishment of a Parliamentary Assembly at the United Nations. CEUNPA. Retrieved on 2007-12-07.
  54. ^ a b Sheppard, Robert (2000). Towards a U.N. World Parliament: U.N. Reform for the Progressive Evolution of an Elective and Accountable Democratic Parliamentary Process in U.N. Governance in the New Millennium. Asian-Pacific Law & Policy Journal. Retrieved on 2007-12-07.
  55. ^ Leinen, Jo. (June 25, 2005. Leading European Federalist Calls for U.N. People's Assembly Diarkibkan 2007-07-26 di Wayback Machine. Democratic World Federalists. Retrieved on 2007-12-07.
  56. ^ a b Livingstone, Ken & van Boven, Theo. Selected testimonies about KDUN and its projects, CEUNPA. Retrieved on 2007-12-07.
  57. ^ For a Parliamentary Assembly at the United Nations, Committee for a Democratic U.N. Retrieved on 2007-12-07.
  58. ^ The Development of Global Governance Diarkibkan 2011-07-28 di Wayback Machine, 2020 Vision, Retrieved on 2007-12-07.
  59. ^ Cronkite, Walter (October 19, 1999). United Nations, national sovereignty and the future of the world, speech given upon receiving the Norman Cousins Global Governance Award. Third World Traveler. Retrieved on 2007-12-07.
  60. ^ BBC (August 10, 2007). In:Fact BBC Democracy (PDF). Retrieved on 2007-12-07.
  61. ^ National Sovereignty, U.S. Constitution Party. Retrieved on 2007-12-07.
  62. ^ Paul, Ron (March 20, 2003.) Time to Renounce the United Nations?, LewRockwell.com. Retrieved on 2007-12-07.
  63. ^ Campaign for UN People's Assembly is a ruse to impose an unaccountable Oligarchy (PDF), Exchange Magazine. Retrieved on 2007-12-07.
  64. ^ Briggs, Herbert W. (1947). "The United Nations and International Legislation". The American Journal of International Law, Vol. 41, No. 2 (Apr., 1947), pp. 433-435.
  65. ^ Schachter, Oscar. "The UN Legal Order: An Overview", The United Nations and International Law, Joyner, Christopher C. (ed.)
  66. ^ Bandow, Doug (2004). "Sink the Law of the Sea Treaty", Weekly Standard, week of March 15, 2004. Retrieved on 2007-12-07.
  67. ^ Monbiot, George (February 2002). "A Parliament for the Planet Diarkibkan 2007-09-30 di Wayback Machine". New Internationalist. Retrieved on 2007-12-07.
  68. ^ The Center for War/Peace Studies. The Binding Triad System for Global Decision-Making Diarkibkan 2005-02-04 di Wayback Machine. Retrieved on 2007-12-07.
  69. ^ Regular Budget Assessment & Payments: 2005 Diarkibkan 2019-04-14 di Wayback Machine, Global Policy Forum, 2005. Retrieved on 2007-12-07.
  70. ^ United Nations (February 22, 2006.) Peacekeeping procurement audit found mismanagement, risk of financial loss. United Nations Department of Public Information, New York. Retrieved on 2007-12-07.
  71. ^ a b c Roche, Douglas (May 2003). The Case for a United Nations Parliamentary Assembly Diarkibkan 2008-12-21 di Wayback Machine (PDF). World Federalist Movement. Retrieved on 2007-12-07.
  72. ^ Anderson, Terry L. & Grewell, J. Bishop (2000). The Greening of Foreign Policy Diarkibkan 2007-10-09 di Wayback Machine. Policy Study No. 20. Property and Environment Research Center.
  73. ^ Canadian Support for a United Nations Parliamentary Assembly Under the New Foreign Affairs Minister Diarkibkan 2005-03-16 di Wayback Machine, Briefing Paper No. 30, World Federalists Canada, February 1996. Retrieved on 2007-12-07.
  74. ^ Freedom House (2007). Map of Freedom 2007 Diarkibkan 2009-02-21 di Wayback Machine, Freedom House. Retrieved on 2007-12-07.
  75. ^ Buhrer, Jean-Claude (July 2003). UN Commission on Human rights loses all credibility: Wheeling and dealing, incompetence and "non-action". Reporters Without Borders calls for drastic overhaul of how the commission works. Reporters Without Borders. Retrieved on 2007-12-07.
  76. ^ Associated Press (April 12, 2007.) North Korea's Rubber-Stamp Legislature Replaces Prime Minister. Fox News. Retrieved on 2007-12-07.
  77. ^ Levi, Lucio (September 2001). Globalization, International Democracy, and a World Parliament Diarkibkan 2007-08-16 di Wayback Machine. Democratic World Federalists. Retrieved on 2007-12-07.
  78. ^ A View on Cities (2007). United Nations Headquarters Diarkibkan 2017-09-08 di Wayback Machine. A View on Cities. Retrieved on 2007-12-07.
  79. ^ Yaffe, Barbara (October 16, 2007). Sharing UN power with the people is a timely idea, but won't happen easily, Vancouver Sun. Retrieved on 2007-12-07.
  80. ^ A United Nations Parliamentary Assembly: Analysis and Parliamentarian Opinion Diarkibkan 2008-12-21 di Wayback Machine, Radio Radicale, September 1993. Retrieved on 2007-12-07.
  81. ^ Knight, Andy W. (1995). Envisioning the United Nations in the Twenty-first Century. United Nations University. Retrieved on 2007-12-07.
  82. ^ Wouldn’t international cooperation become even more complicated and ineffective if a UNPA would have a say?, CEUNPA. Retrieved on 2007-12-07.
  83. ^ Lehmann, Wilhelm (January 2007). The European Parliament: historical background Diarkibkan 2006-02-20 di Wayback Machine, Europarl, January 2007. Retrieved on 2007-12-07.
  84. ^ Schwartzberg, Joseph E. (January 1, 2003). Entitlement quotients as a vehicle for United Nations reform.(reforming United Nations so it can better fulfill its mission), Global Governance. Retrieved on 2007-12-07.
  85. ^ Schwartzberg, Joseph E. (May 2003). Overcoming Practical Difficulties in Creating a World Parliamentary Assembly. A Reader on Second Assembly & Parliamentary Proposals (PDF). Mendlovitz, Saul H. & Walker, Barbara. (Ed.) Center for UN Reform Education. Retrieved on 2007-12-07.
  86. ^ World Bank (2007). Who Runs the World Bank?. World Bank Group: Working for a World Free of Poverty. World Bank. Retrieved on 2007-12-07.
  87. ^ Methodology for Calculating Seats Diarkibkan 2008-04-19 di Wayback Machine, Provisional People's Assembly. Retrieved on 2007-12-07.
  88. ^ Hasenclever, Andreas; Mayer, Peter; Rittberger, Volker; Schimmelfennig, Frank; & Schrade, Christina (1996). The Future of Sovereignty - Rethinking a Key Concept of International Relations. Universität Tübingen. Retrieved on 2007-12-07.
  89. ^ Darlington, Roger (July 299, 2007. A Short Guide to the German Political System. Retrieved on 2007-12-07.
  90. ^ Lehmann, Wilhelm (January 2007). 1.3.4. The European Parliament: electoral procedures Diarkibkan 2006-02-20 di Wayback Machine, Europa (web portal). Retrieved on 2007-12-07.
  91. ^ Schwartzberg, Joseph E. (2003) Overcoming Practical Difficulties in Creating a WPA (PDF). A Reader on Second Assembly & Parliamentary Proposals, Center for UN Reform Education. Retrieved on 2007-12-07.
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Perhimpunan_Berparlimen_Pertubuhan_Bangsa-Bangsa_Bersatu&oldid=5332370"