Keganasan terhadap wanita di Malaysia
Keganasan terhadap wanita di Malaysia mula diterima dalam wacana harian rakyat Malaysia sejak awal 1980-an. Aktivis wanita bebas di Malaysia pertama mula berkumpul untuk menganjurkan VAW. Objektif mereka adalah untuk mewujudkan masyarakat bebas keganasan.[1] Keganasan fizikal dan seksual terhadap wanita boleh berlaku dalam pelbagai bentuk seperti keganasan rumah tangga, keganasan seksual, dan keganasan emosi. Di Malaysia, jabatan dan NGO kerajaan seperti Kementerian Pembangunan Wanita, Keluarga dan Masyarakat dan Pertubuhan Pertolongan Wanita memberikan bantuan kepada wanita.
Ketetapan perundangan[sunting | sunting sumber]
Wanita di Malaysia mempunyai perlindungan tertentu terhadap keganasan rumah tangga seperti Akta Keganasan Rumah Tangga 1994 dan Artikel 375 Kanun Keseksaan (larangan rogol).
Insiden[sunting | sunting sumber]
Pada 3 September 2018, dua wanita yang didapati bersalah cuba melakukan hubungan seks di Terengganu, yang di bawah pemerintahan Parti Islam Se-Malaysia (PAS). Ia menerima kritikan daripada pelbagai kumpulan hak seperti Justice for Sisters dan Pertubuhan Pertolongan Wanita. Ia juga menerima kritikan daripada organisasi global seperti Human Rights Watch dan Amnesty International, dengan alasan ia merupakan pelanggaran hak asasi manusia. Para pegawai Malaysia membenarkan hukuman itu dengan mendakwa ia "tidak menyakitkan" dan bertujuan untuk "mendidik" wanita.[2][3][4]
Akibat[sunting | sunting sumber]
Satu kajian baru-baru ini telah mengenal pasti pola mencari bantuan oleh wanita yang telah mengalami keganasan pasangan intim dan tahap kepuasan mereka dengan bantuan yang mereka terima. Ia menunjukkan bahawa wanita yang mengalami IPV mengalami pelbagai akibat kesihatan fizikal dan mental. 81.8% wanita mengambil bahagian dalam kajian ini melaporkan kecederaan fizikal, manakala lebih separuh melaporkan kecemasan emosi yang tinggi. Majoriti wanita mencari bantuan melalui rakan dan keluarga. Terdapat juga 13.1% yang tidak memberitahu sesiapa tentang keganasan yang mereka alami. Ini menunjukkan bahawa tidak semua mangsa yang selamat melaporkan penderaan mereka.[5]
Capaian untuk mangsa keganasan[sunting | sunting sumber]
Terdapat lebih daripada 10000 NGO di Malaysia, namun hanya NGO wanita yang akan menyuarakan kebimbangan mereka mengenai isu wanita dan jantina. Beberapa NGO wanita termasuk Pertubuhan Pertolongan Wanita, Semua Pertubuhan Tindakan Wanita dan Sisters in Islam.[6]
Aktivisme terhadap keganasan[sunting | sunting sumber]
Komuniti Berjalan dengan Perbincangan untuk Menghentikan Keganasan Terhadap Wanita oleh WAO[sunting | sunting sumber]
Program ini termasuk perbincangan dan bengkel mengenai bagaimana wanita dan gadis boleh cuba melindungi diri mereka dan mengelakkan menjadi mangsa keganasan fizikal dan jenayah siber. seperti Master Saiful Hamiruzzam dan pasukan bercakap dan membuktikan tentang "Cara Menjadi Pengawal Anda Sendiri", dan Cathryn Anila bercakap tentang "Bagaimana Melayari Online Selamat (SOS)"
Satu bengkel juga dianjurkan oleh NCWO yang disasarkan untuk kanak-kanak berusia 9 hingga 18 tahun mengenai subjek, "Malaysia yang Kami Mahu untuk Keluarga dan Negara Kita".[7]
Pusat Krisis Sehenti (OSCC)[sunting | sunting sumber]
OSCC adalah pembekal perkhidmatan di semua hospital umum kerajaan di Malaysia. Objektif OSCC adalah untuk menyediakan perkhidmatan berikut untuk membantu mangsa yang terselamat yang telah didera secara fizikal, didera secara seksual sama ada dirogol atau diliwat. OSCC juga bekerjasama rapat dengan pihak polis, NGO dan Jabatan Kebajikan Masyarakat tempatan untuk memberi bantuan sekiranya berlaku krisis.[8] Perkhidmatan yang disediakan untuk membantu mangsa yang terselamat termasuk rawatan perubatan yang disediakan oleh jabatan perubatan, perlindungan undang-undang yang disediakan oleh jabatan polis, perlindungan sementara yang dibantu oleh jabatan kebajikan sosial, bantuan guaman yang disediakan oleh Jabatan Bantuan Guaman dan, sokongan dan kaunseling yang disediakan oleh pertubuhan bukan kerajaan.
Lihat juga[sunting | sunting sumber]
Rujukan[sunting | sunting sumber]
- ^ Mohamad, Maznah; Ng, Cecilia; Hui, tan beng (2006-04-18). Feminism and the Women's Movement in Malaysia: An Unsung (R)evolution (dalam bahasa Inggeris). Routledge. ISBN 9781134188826.
- ^ Lamb, Kate (2018-09-03). "Women caned in Malaysia for attempting to have lesbian sex". The Guardian (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 2018-10-24.
- ^ "Women caned in Malaysia for attempting to have lesbian sex". The Independent (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 2018-10-24.
- ^ Editorial, Reuters. "Two Malaysians caned in public for 'attempting lesbian sex'". U.S. (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 2018-10-24.
- ^ Tengku Hassan, Tengku Nur Fadzilah; Ali, Siti Hawa; Salleh, Halim (2015-01-02). "Patterns of help-seeking among women experiencing intimate partner violence in Malaysia". Asian Journal of Women's Studies (dalam bahasa Inggeris). 21 (1): 77–92. doi:10.1080/12259276.2015.1029226. ISSN 1225-9276.
- ^ Ariffin, Rohana (September 1999). "Feminism in malaysia". Women's Studies International Forum. 22 (4): 417–423. doi:10.1016/s0277-5395(99)00039-4. ISSN 0277-5395.
- ^ "Community Walk the Talk to Stop Violence Against Women - Soroptimist Malaysia". Soroptimist Malaysia (dalam bahasa Inggeris). 2016-11-28. Diarkibkan daripada yang asal pada 2018-10-24. Dicapai pada 2018-10-24.
- ^ "One Stop Crisis Centre (OSCC)". 2013-09-10. Cite has empty unknown parameter:
|dead-url=(bantuan)