Pergi ke kandungan

Keraguan

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.

Keraguan ialah keadaan mental di mana fikiran tetap tergantung di antara dua atau lebih dalil yang bertentangan, dan tidak pasti tentangnya.[1] Keraguan pada tahap emosi ialah ketidakpastian antara kepercayaan dan ketidakpercayaan. Ia mungkin melibatkan ketidakpastian, ketidakpercayaan atau kekurangan keyakinan terhadap fakta, tindakan, motif, atau keputusan tertentu. Keraguan boleh mengakibatkan penangguhan atau penolakan tindakan yang berkaitan kerana bimbang akan kesilapan atau terlepas peluang.

Psikologi

[sunting | sunting sumber]

Pengukuhan negatif separa atau terputus-putus boleh mewujudkan iklim berketakutan dan keraguan yang berkesan.[2]

Descartes menggunakan keraguan Cartesian sebagai alat metodologi yang terkemuka dalam penyiasatan falsafah asasnya. Cabang-cabang falsafah seperti logik menumpukan banyak usaha untuk membezakan yang meragukan, yang barangkali, dan yang pasti. Kebanyakan perkara yang tidak logik terletak pada andaian yang meragukan, data yang meragukan, atau kesimpulan yang meragukan, dengan retorik, pemutihan, dan penipuan memainkan peranan biasanya.

Ketidakpercayaan Santo Thomas oleh Caravaggio.
Keraguan, oleh Henrietta Rae, 1886

Keraguan sebagai jalan menuju kepercayaan (lebih mendalam) terletak di tengah-tengah kisah Santo Thomas si Hawari. Perhatikan dalam hal ini pandangan teologi Georg Hermes:

... titik permulaan dan prinsip utama setiap ilmu sains, dan oleh itu teologi juga, bukan sahaja keraguan berkaedah, tetapi keraguan positif. Seseorang hanya boleh mempercayai apa yang dianggap benar dari alasan yang munasabah, dan akibatnya seseorang itu mesti mempunyai keberanian untuk terus meragui sehingga ia telah menemui alasan yang boleh dipercayai untuk memuaskan alasannya.[3]

Eksistensialis Kristian seperti Søren Kierkegaard mencadangkan bahawa untuk seseorang itu benar-benar percaya kepada Tuhan, seseorang juga perlu meragui kepercayaannya tentang Tuhan; keraguan ialah bahagian rasional pemikiran seseorang yang terlibat dalam menimbang bukti, tanpanya kepercayaan itu tidak akan mempunyai bahan sebenar. Kepercayaan bukanlah keputusan berdasarkan bukti bahawa, katakan, kepercayaan tertentu tentang Tuhan adalah benar atau seseorang tertentu layak dicintai. Tidak ada bukti sedemikian yang cukup untuk secara pragmatiknya membenarkan jenis komitmen penuh yang terlibat dalam kepercayaan teologi yang benar atau cinta romantis. Kepercayaan melibatkan komitmen yang sedar. Kierkegaard berpendapat bahawa untuk mempunyai kepercayaan adalah pada masa yang sama mempunyai keraguan.[4][5]

Untuk meragui segala-galanya atau mempercayai segala-galanya adalah dua penyelesaian yang sama mudahnya; kedua-duanya mengetepikan keperluan pencerminan. — Henri Poincaré, Sains dan Hipotesis (1905) (dari suntingan ringkasan Dover 1952)

Kaedah saintifik selalu mengukur keraguan, dan menggunakannya untuk menentukan sama ada penyelidikan lanjut diperlukan. Isaac Asimov, dalam himpunan karangannya Fact and Fancy, menggambarkan sains sebagai sistem untuk menyebabkan dan menyelesaikan keraguan cerdas.[6]

Lihat juga

[sunting | sunting sumber]

Nota dan rujukan

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ Sharpe, Alfred. "Doubt". The Catholic Encyclopedia. 5. New York: Robert Appleton. Dicapai pada 2008-10-21. A state in which the mind is suspended between two contradictory propositions and unable to assent to either of them.
  2. ^ Braiker, Harriet B. (2004). Who's Pulling Your Strings ? How to Break The Cycle of Manipulation. ISBN 0-07-144672-9.
  3. ^ Schulte, Karl Joseph (1910). "George Hermes". The Catholic Encyclopedia. 7. New York: Robert Appleton. Dicapai pada 2008-10-21.
  4. ^ Concluding Unscientific Postscript to Philosophical Fragments, ed. by Howard V. Hong and Edna H. Hong, v. 1, Princeton University Press, 1992, pp. 21–57
  5. ^ Soren Kierkegaard's Journals and Papers, trans. Hong and Malantschuk, p. 399.
  6. ^ "Isaac Asimov: A Prophet for Our Time". Diarkibkan daripada yang asal pada 2017-06-25. Dicapai pada 2017-10-09.

Bacaan lanjut

[sunting | sunting sumber]
Emosi
Belas kasihan • Cinta • Ekstasi • Enui • Epifani • Fanatisisme • Harga diri • Iri hati • Kasihan pada diri sendiri • Keambivalenan • Keangkuhan • Kebahagiaan • Kebanggaan • Kebencian • Kebosanan • Keghairahan • Kekecewaan • Kekeliruan • Kekosongan • Kemarahan • Kemarahan salih • Kemurungan • Kepahitan  • Keprihatinan • Kesangsian • Kesedihan • Kesepian • Ketakutan • Ketenangan • Kompersi • Limerens • Melankolia • Nafsu • Panik • Pemuasan • Penderitaan • Penerimaan • Pengharapan • Penghinaan • Perasaan cemburu •

Perasaan disingkirkan • Perasaan gerun • Perasaan terkejut • Rasa bersalah • Rasa malu • Rasa menyampah • Rasa segan • Rasa sesal • Rasa terhutang budi • Rindu kampung halaman • Sikap apati • Taubat