Korupsi politik

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Indeks Persepsi Rasuah Transparency International; 2017.

Korupsi politik ialah penggunaan kuasa oleh pegawai kerajaan atau kenalan rangkaian mereka untuk keuntungan peribadi yang tidak sah.

Bentuk korupsi berbeza-beza, tetapi boleh termasuk rasuah, melobi, peras ugut, kronisme, nepotisme, parokialisme, naungan, menjaja pengaruh, graf dan penyelewengan. Korupsi boleh memudahkan perusahaan jenayah seperti pengedaran dadah, penggubahan wang haram dan pemerdagangan manusia, walaupun ia tidak terhad kepada aktiviti-aktiviti ini. Penyalahgunaan kuasa pemerintahan bagi tujuan lain, seperti penindasan terhadap pihak lawan politik dan keganasan polis am, juga dianggap sebagai korupsi politik.[1]

Dari masa ke masa, korupsi telah ditakrifkan secara berbeza. Sebagai contoh, dalam konteks mudah, semasa menjalankan kerja bagi pihak pemerintah atau sebagai wakil rakyat, adalah tidak beretika untuk menerima hadiah. Sebarang hadiah percuma boleh ditafsirkan sebagai satu skim untuk menarik penerima ke arah bias. Dalam kebanyakan kes, hadiah itu dilihat sebagai niat untuk mendapatkan bantuan tertentu seperti kenaikan pangkat, memenangi kontrak, pekerjaan atau pengecualian daripada tugas tertentu, sebagai contoh, pekerja junior menyerahkan hadiah kepada pekerja senior.[2]

Beberapa bentuk korupsi - kini dipanggil "korupsi institusi"[3] - dibezakan daripada rasuah dan jenis keuntungan peribadi yang jelas. Masalah korupsi yang sama timbul di mana-mana institusi yang bergantung kepada sokongan kewangan daripada orang yang mempunyai kepentingan yang mungkin bercanggah dengan tujuan utama institusi tersebut.

Perbuatan yang menyalahi undang-undang oleh pemegang jawatan merupakan korupsi politik hanya jika perbuatan itu berkaitan secara langsung dengan tugas rasmi mereka, dilakukan di bawah undang-undang atau melibatkan saling ganti pengaruh. Aktiviti yang membentuk korupsi haram adalah berbeza bergantung pada negara atau bidang kuasa. Sebagai contoh, beberapa amalan pembiayaan politik yang sah di satu tempat mungkin menyalahi undang-undang di tempat lain. Dalam sesetengah kes, pegawai kerajaan mempunyai kuasa yang luas atau tidak jelas, yang menjadikannya sukar untuk membezakan antara tindakan yang sah dan haram di sisi undang-undang. Di seluruh dunia, rasuah sahaja dianggarkan melibatkan lebih 1 trilion dolar AS setiap tahun.[4] Keadaan korupsi politik yang tidak terkawal dikenali sebagai kleptokrasi, secara terus bermaksud "pemerintahan pencuri".

Definisi[sunting | sunting sumber]

Korupsi sendiri merupakan satu konsep yang sukar untuk ditakrifkan. Definisi korupsi yang betul memerlukan pendekatan pelbagai dimensi. Machiavelli mempopularkan dimensi korupsi terawal sebagai kemerosotan nilai murni dalam kalangan pegawai politik dan rakyat. Versi moden pakar psikologi Horst-Eberhard Richter mentakrifkan korupsi sebagai terjejasnya nilai politik. Takrifan korupsi sebagai "penurunan nilai" telah dikritik kerana disifatkan terlalu am dan terlalu subjektif untuk disejagatkan. Dimensi kedua korupsi ialah rasuah sebagai tingkah laku devian. Ahli sosiologi Christian Höffling dan ahli ekonomi JJ Sentuira kedua-duanya mencirikan korupsi sebagai penyakit sosial; dengan Sentuira mentakrifkan korupsi sebagai penyalahgunaan kuasa awam demi keuntungan seseorang.

Dimensi ketiga ialah quid pro quo. Korupsi sentiasa merupakan pertukaran antara dua atau lebih orang/pihak, di mana orang/pihak tersebut memiliki barang ekonomi, dan orang/pihak lain mempunyai kuasa yang dipindahkan untuk digunakan, mengikut peraturan dan norma tetap, ke arah kebaikan bersama. Keempat, terdapat juga tahap persepsi masyarakat yang berbeza terhadap korupsi. Heidenheimer membahagikan korupsi kepada tiga kategori. Kategori pertama dipanggil korupsi putih; tahap ini kebanyakannya dilihat dengan toleransi, dan malah mungkin sah; lazimnya berdasarkan hubungan kekeluargaan dan sistem pelanggan-penaung. Jenis korupsi yang sering berlaku dalam negara berperlembagaan atau dalam proses peralihan kepada sistem lebih demokratik dipanggil sebagai korupsi kelabu yang dianggap sebagai tercela mengikut norma sesebuah masyarakat, tetapi orang yang terlibat kebanyakannya masih tidak mempunyai sebarang perasaan untuk melakukan sesuatu yang salah. Kategori ketiga, korupsi hitam, sangat teruk sehingga melanggar norma dan undang-undang sesebuah masyarakat. Dimensi terakhir dipanggil sebagai "politik bayangan;" ini adalah sebahagian daripada proses politik tak formal yang melangkaui perjanjian politik tak formal yang sah hingga menjadi tingkah laku yang sengaja disembunyikan.[5]

Akibat[sunting | sunting sumber]

Akibat terhadap politik, pentadbiran, dan institusi[sunting | sunting sumber]

Korupsi politik melemahkan demokrasi dan tadbir urus yang baik dengan merosakkan atau bahkan menumbangkan proses formal. Korupsi dalam pilihan raya dan badan perundangan mengurangkan kebolehpercayaan dan memesongkan perwakilan dalam penggubalan dasar; korupsi dalam badan kehakiman pula menjejaskan kedaulatan undang-undang; dan korupsi pentadbiran awam mengakibatkan penyediaan perkhidmatan yang tidak cekap. Dalam republik, ia melanggar prinsip asas republikanisme mengenai pemusatan nilai sivik.[6] Secara umumnya, korupsi menghakis kapasiti institusi kerajaan jika prosedur diabaikan, sumber disedut, dan pejabat awam dibeli jual. Korupsi menjejaskan legitimasi kerajaan dan nilai demokrasi seperti amanah dan toleransi. Bukti terkini menunjukkan bahawa variasi tahap korupsi dalam kalangan negara demokrasi berpendapatan tinggi boleh berbeza-beza secara ketara, bergantung pada tahap akauntabiliti pembuat keputusan.[6] Bukti dari negara yang rapuh juga menunjukkan bahawa korupsi dan rasuah boleh menjejaskan kepercayaan terhadap institusi.[7][8] Korupsi juga boleh memberi kesan kepada penyediaan barangan dan perkhidmatan kerajaan. Ia meningkatkan kos barangan dan perkhidmatan yang timbul daripada kehilangan kecekapan. Tanpa korupsi, projek kerajaan mungkin kos efektif pada kos sebenar mereka, bagaimanapun, sebaik sahaja kos korupsi dimasukkan, projek mungkin tidak lagi berpatutan daripada segi kos sehingga tidak dapat dilaksanakan, lalu mengganggu penyediaan barangan dan perkhidmatan.[9]

Akibat kepada ekonomi[sunting | sunting sumber]

Dalam sektor swasta, korupsi meningkatkan kos perniagaan melalui harga pembayaran haram itu sendiri, kos pengurusan berunding dengan pegawai dan risiko pelanggaran perjanjian atau pengesanan. Walaupun sesetengah pihak mendakwa korupsi mengurangkan kos dengan mengurangkan birokrasi, ketersediaan korupsi juga boleh mendorong pegawai untuk mencipta peraturan dan penangguhan baharu. Mengalih keluar peraturan yang mahal dan panjang secara terbuka adalah lebih baik daripada membenarkannya dipintas dengan menggunakan rasuah secara rahsia. Apabila korupsi meningkatkan kos perniagaan, ia juga memesongkan bidang siasatan dan tindakan, melindungi firma terkait daripada persaingan, dan dengan itu mengekalkan firma yang tidak cekap.[10]

Korupsi mungkin mempunyai kesan langsung ke atas kadar cukai marginal efektif firma. Perbuatan merasuah pegawai cukai boleh mengurangkan pembayaran cukai firma jika kadar rasuah marginal adalah di bawah kadar cukai marginal rasmi.[9] Walau bagaimanapun, di Uganda, rasuah mempunyai kesan negatif yang lebih tinggi terhadap aktiviti firma berbanding cukai. Sesungguhnya, kenaikan 1% rasuah mengurangkan pertumbuhan tahunan firma sebanyak 3%, manakala peningkatan dalam 1% cukai mengurangkan pertumbuhan firma sebanyak 1% sahaja.[11]

Korupsi juga menjana herotan ekonomi dalam sektor awam dengan mengalihkan pelaburan awam kepada projek modal di mana rasuah dan sogokan adalah lebih banyak. Pegawai mungkin meningkatkan kerumitan teknikal projek sektor awam untuk menyembunyikan atau membuka jalan bagi urusan sedemikian, sekali gus menjejaskan pelaburan.[12] Korupsi juga mengurangkan pematuhan peraturan pembinaan, alam sekitar atau peraturan lain, mengurangkan kualiti perkhidmatan dan infrastruktur pentadbiran, dan meningkatkan tekanan belanjawan ke atas pemerintahan.

Kesan alam sekitar dan sosial[sunting | sunting sumber]

Korupsi selalunya paling ketara di negara yang mempunyai pendapatan per kapita terkecil yang bergantung kepada bantuan asing demi perkhidmatan kesihatan. Pemintasan politik tempatan terhadap wang dermaan luar negara terutamanya berleluasa di negara-negara Afrika Sub-Sahara; catatan Laporan Bank Dunia 2006 menyatakan bahawa kira-kira separuh daripada dana yang didermakan terhadap kegunaan kesihatan tidak pernah dilaburkan ke dalam sektor kesihatan atau diberikan kepada mereka yang memerlukan rawatan perubatan.[13]

Sebaliknya, wang derma dibelanjakan melalui "ubat palsu, penyaluran dadah ke pasaran gelap dan pembayaran kepada pekerja hantu". Akhirnya, jumlah wang sebenarnya mencukupi demi sektor kesihatan di negara membangun, tetapi korupsi tempatan telah menafikan rakyat kepada sumber yang mereka perlukan.[13]

Korupsi juga memudahkan kemusnahan alam sekitar. Walaupun masyarakat korup mungkin mempunyai undang-undang rasmi untuk melindungi alam sekitar, ia tidak boleh dikuatkuasakan jika para pegawai boleh disogok dengan mudah. Perkara yang sama berlaku dalam perlindungan pekerja hak sosial, pencegahan kesatuan dan buruh kanak-kanak. Pelanggaran hak undang-undang ini membolehkan negara korup memperoleh kelebihan ekonomi yang tidak sah di pasaran antarabangsa.

Pentadbiran yang mempunyai kecenderungan kuat terhadap kleptokrasi boleh menjejaskan jaminan makanan walaupun hasil tuaian adalah baik, dengan para pegawai sering mencuri harta negara. Di Bihar, India, lebih 80% bantuan makanan bersubsidi kepada golongan miskin dicuri oleh pegawai korup.[14] Begitu juga, bantuan makanan sering dirompak oleh pemerintah, penjenayah, dan panglima perang, dan dijual demi keuntungan. Abad ke-20 penuh dengan contoh pentadbir negara yang menjejaskan jaminan makanan negara mereka sendiri - kadang-kadang dengan sengaja.[15]

Kesan kepada kesihatan[sunting | sunting sumber]

Korupsi memainkan peranan yang besar dalam sistem penjagaan kesihatan bermula dari hospital, kepada pentadbiran dan merebak ke institusi lain yang mempromosikan penjagaan kesihatan yang berkualiti dan berpatutan kepada rakyat. Kecekapan penyampaian penjagaan kesihatan di mana-mana negara sangat bergantung kepada sistem yang bertanggungjawab dan telus, pengurusan yang betul bagi kedua-dua sumber kewangan dan manusia, serta bekalan perkhidmatan yang tepat pada masanya kepada penduduk rentan.[16]

Di peringkat asas, ketamakan banyak mendorong korupsi. Apabila struktur sistem penjagaan kesihatan tidak ditangani dengan secukupnya, bermula dari pengawasan penghantaran penjagaan kesihatan dan pembekalan ubat-ubatan dan proses tender, salah urus dan penyelewengan dana dapat sentiasa diperhatikan. Korupsi juga boleh menjejaskan penyampaian perkhidmatan penjagaan kesihatan yang seterusnya mengganggu kehidupan golongan miskin. Korupsi membawa kepada pencabulan hak asasi manusia dan kebebasan asasi kerana orang yang sepatutnya mendapat manfaat daripada penjagaan kesihatan asas dinafikan akibat tindakan tidak bertanggungjawab yang didorong oleh ketamakan. Oleh itu, supaya sesebuah negara dapat menjaga kesihatan rakyat, mesti ada sistem yang cekap dan sumber yang betul yang boleh mengekang kejahatan seperti korupsi.

Kesan terhadap pendidikan[sunting | sunting sumber]

Pendidikan membentuk asas dan fabrik di mana masyarakat berubah dan pelbagai aspek kesejahteraan dibentuk. Rasuah dalam pendidikan tinggi telah berleluasa dan memerlukan campur tangan segera. Peningkatan rasuah dalam pendidikan tinggi telah menyebabkan kebimbangan global yang semakin meningkat di kalangan kerajaan, pelajar dan pendidik serta pihak berkepentingan lain. Mereka yang menawarkan perkhidmatan di institusi pengajian tinggi menghadapi tekanan yang sangat mengancam nilai integral perusahaan pendidikan tinggi. Rasuah dalam pendidikan tinggi mempunyai pengaruh negatif yang lebih besar, ia memusnahkan hubungan antara usaha peribadi dan jangkaan ganjaran. Selain itu, pekerja dan pelajar membina kepercayaan bahawa kejayaan peribadi bukan datang dari kerja keras dan merit tetapi melalui perbincangan dengan guru dan mengambil jalan pintas lain. [17] Kenaikan pangkat akademik di institusi pengajian tinggi telah dilumpuhkan oleh rasuah tanpa had. Pada masa ini, kenaikan pangkat adalah berdasarkan hubungan peribadi daripada pencapaian profesional. Ini telah membawa kepada peningkatan mendadak dalam bilangan profesor dan mempamerkan kehilangan status pesat mereka. [18] Kebanyakan proses yang cacat dalam institusi akademik telah menyebabkan graduan yang belum matang yang tidak sesuai untuk pasaran kerja. Rasuah menghalang standard antarabangsa sistem pendidikan. Selain itu, Plagiarisme ialah satu bentuk rasuah dalam penyelidikan akademik, di mana ia menjejaskan keaslian dan melumpuhkan pembelajaran. Pelanggaran individu adalah berkait rapat dengan cara operasi sistem. Tambahan pula, universiti mungkin berada dalam hubungan dan urusan dengan perniagaan dan orang dalam kerajaan, yang majoriti daripada mereka mendaftar dalam pengajian kedoktoran tanpa program sarjana muda. Akibatnya, wang, kuasa dan pengaruh yang berkaitan menjejaskan piawaian pendidikan kerana ia merupakan faktor pemacu. Pelajar boleh menyelesaikan laporan tesis dalam masa yang lebih singkat yang menjejaskan kualiti kerja yang dihantar dan mempersoalkan ambang pendidikan tinggi. [19]

Jenis[sunting | sunting sumber]

Rasuah[sunting | sunting sumber]

Dalam konteks korupsi politik, rasuah mungkin melibatkan bayaran yang diberikan kepada pegawai kerajaan sebagai pertukaran penggunaan kuasa rasminya. Rasuah memerlukan dua pihak: pemberi dan penerima. Mana-mana belah boleh memulakan tawaran rasuah; sebagai contoh, pegawai kastam mungkin meminta rasuah untuk membenarkan barangan yang boleh dibawa masuk barangan atau penyeludup mungkin menawarkan rasuah untuk memperoleh akses. Di sesetengah negara, budaya rasuah meluas ke dalam setiap aspek kehidupan awam, menjadikannya amat sukar bagi individu untuk beroperasi tanpa menggunakan rasuah. Rasuah mungkin dituntut supaya pegawai melakukan sesuatu yang sudah dibayar. Mereka juga mungkin dituntut untuk memintas undang-undang dan peraturan. Sebagai tambahan kepada peranan mereka dalam keuntungan kewangan swasta, rasuah juga digunakan untuk menerbitkan kemudaratan sengaja dan berniat jahat.  Di sesetengah negara membangun, sehingga separuh daripada penduduk telah merasuah dalam tempoh 12 bulan yang lalu.[20]

Majlis Eropah memisahkan rasuah aktif dan pasif dan mentakrifkannya sebagai kesalahan berasingan:

  • Seseorang boleh mentakrifkan rasuah aktif sebagai "menjanjikan, menawarkan atau memberi oleh mana-mana orang, secara langsung atau tidak langsung, apa-apa kelebihan yang tidak wajar kepada mana-mana pegawai awamnya, untuk dirinya sendiri atau untuk sesiapa sahaja, untuk dia bertindak atau mengelak daripada bertindak dalam menjalankan fungsinya" (artikel 2 Konvensyen Undang-undang Jenayah Mengenai Rasuah (ETS 173)[21] Majlis Eropah).
  • Rasuah pasif boleh ditakrifkan sebagai "apabila dilakukan dengan sengaja, permintaan atau penerimaan oleh mana-mana [...] pegawai awam, secara langsung atau tidak langsung, apa-apa kelebihan yang tidak wajar, untuk dirinya sendiri atau untuk orang lain, atau penerimaan tawaran atau janji kelebihan sedemikian, untuk bertindak atau menahan diri daripada bertindak dalam menjalankan fungsinya" (artikel 3 Konvensyen Undang-undang Jenayah Mengenai Rasuah (ETS 173)).[21]

Perdagangan pengaruh[sunting | sunting sumber]

Perbuatan mendagangkan pengaruh, atau menjaja pengaruh, merujuk kepada seseorang yang menjual pengaruhnya ke atas proses membuat keputusan demi memberi manfaat kepada pihak ketiga (orang atau institusi). Perbezaannya dengan rasuah ialah hubungan tiga hala. Dari sudut undang-undang, peranan pihak ketiga (yang menjadi sasaran pengaruh) tidak begitu penting, walaupun dia boleh menjadi aksesori dalam beberapa keadaan. Sukar untuk membuat perbezaan antara bentuk rasuah ini dan beberapa bentuk lobi yang melampau dan dikawal selia secara longgar, di mana misalnya, penggubal undang-undang atau pembuat keputusan boleh bebas "menjual" undi, kuasa keputusan atau pengaruh mereka kepada pelobi yang menawarkan pampasan tertinggi, termasuk di mana sebagai contoh, mereka bertindak bagi pihak pelanggan yang berkuasa seperti kumpulan industri yang ingin mengelakkan kelulusan peraturan alam sekitar, sosial, atau lain-lain tertentu yang dianggap terlalu ketat, dsb. Apabila pelobian dikawal secara mencukupi, ada kemungkinan untuk menyediakan kriteria tersendiri dan mempertimbangkan bahawa perdagangan pengaruh melibatkan penggunaan "pengaruh yang tidak wajar", seperti dalam artikel 12 Konvensyen Undang-undang Jenayah Mengenai Rasuah di Eropah.[21]

Penaungan[sunting | sunting sumber]

Penaungan ialah perbuatan memihak kepada penyokong, contohnya dengan pekerjaan kerajaan. Ini mungkin sah, seperti apabila kerajaan yang baru dipilih menukar pegawai tertinggi dalam pentadbiran untuk melaksanakan dasarnya dengan berkesan. Ia boleh dilihat sebagai korupsi sekiranya orang yang tidak cekap dilantik kerana menyokong rejim berbanding dengan yang lebih layak (atau istilah lazim, lantikan politik). Dalam negara bukan demokrasi, ramai pegawai kerajaan sering dipilih kerana kesetiaan mereka dan bukannya kompetensi.

Nepotisme dan kronisme[sunting | sunting sumber]

Pemihakan kepada saudara (nepotisme) atau kawan peribadi (kronisme) ialah satu bentuk keuntungan peribadi yang tidak sah. Ini boleh digabungkan dengan rasuah, contohnya menuntut perniagaan agar melantik saudara kepada pengawal untuk mempengaruhi perniagaan. Contoh paling ekstrem ialah apabila keseluruhan negara diwarisi, seperti di Korea Utara atau Syria. Satu bentuk yang tak ketara mungkin wujud di Selatan Amerika Syarikat dengan konsep good ol' boys, di mana wanita dan minoriti dikecualikan. Bentuk kronisme yang lebih ringan ialah "rangkaian budak lama", di mana orang yang dilantik ke jawatan rasmi hanya dipilih daripada rangkaian sosial yang tertutup dan eksklusif – seperti alumni universiti tertentu – berbanding calon yang paling kompeten.

Gombinisme dan parokialisme[sunting | sunting sumber]

Gombinisme (gombeenism) merujuk kepada individu yang tidak jujur dan korup demi tujuan keuntungan peribadi, selalunya dalam perihal kewangan, manakala parokialisme, yang juga dikenali sebagai politik pam paroki, berkaitan dengan mendahulukan projek kecil atau sia-sia berbanding kepentingan negara.[22][23]

Penipuan pilihan raya[sunting | sunting sumber]

Penipuan pilihan raya ialah campur tangan terhadap pilihan raya yang menyalahi undang-undang. Tindakan penipuan menjejaskan kiraan undi dan keputusan pilihan raya, sama ada dengan meningkatkan bahagian undi calon yang digemari, mengurangkan bahagian undi calon saingan, atau kedua-duanya. Juga dipanggil penipuan pengundi, mekanisme yang terlibat termasuk pendaftaran pengundi tidak sah, ugutan di tempat mengundi, penggodaman komputer mengundi dan pengiraan undi yang tidak betul.

Penyelewengan[sunting | sunting sumber]

Bekas Perdana Menteri Malaysia Najib Razak didapati bersalah dalam perbicaraan korupsi berhubung skandal 1MDB berbilion dolar.[24]

Penyelewengan ialah pencurian dana yang diamanahkan. Ia menjadi bersifat politik apabila ia melibatkan wang rakyat yang diambil oleh pegawai awam untuk digunakan oleh sesiapa sahaja yang tidak dinyatakan oleh orang ramai. Jenis penyelewengan lazim ialah penggunaan sumber kerajaan diamanahkan secara peribadi; contohnya, apabila seseorang pegawai menugaskan pekerja awam untuk mengubah suai rumahnya sendiri.

Sogokan[sunting | sunting sumber]

Sogokan ialah bahagian dana yang diselewengkan pegawai yang diperuntukkan daripada organisasinya kepada organisasi yang terlibat dalam pembidaan korup. Sebagai contoh, katakan seorang ahli politik bertanggungjawab memilih cara membelanjakan sebahagian dana awam. Dia boleh memberi kontrak kepada syarikat bukan pembida terbaik, atau memperuntukkan lebih daripada yang sepatutnya. Dalam kes ini, syarikat mendapat manfaat, dan sebagai pertukaran untuk mengkhianati orang ramai, pegawai itu menerima bayaran sogokan berupakan sebahagian jumlah yang diterima oleh syarikat. Jumlah ini sendiri mungkin semua atau sebahagian daripada perbezaan antara bayaran sebenar (meningkat) kepada syarikat dan harga berasaskan pasaran (lebih rendah) yang akan dibayar sekiranya pembidaan itu kompetitif.

Keadaan punca korupsi[sunting | sunting sumber]

Beberapa kajian menunjukkan bahawa korupsi politik bersifat berjangkit: pendedahan korupsi dalam satu sektor menyebabkan orang lain dalam sektor itu terlibat dalam korupsi.[25]

  • Defisit maklumat
    • Kurang kebebasan perundangan maklumat.
    • Kurangnya laporan penyiasatan dalam media tempatan.[26]
    • Penghinaan atau kecuaian melaksanakan kebebasan bersuara dan kebebasan akhbar.
    • Amalan perakaunan yang lemah, termasuk kekurangan pengurusan kewangan yang tepat pada masanya.
    • Kurangnya ukuran korupsi. Sebagai contoh, penganjuran tinjauan biasa terhadap isi rumah dan perniagaan untuk mengukur tahap persepsi korupsi di bahagian yang berlainan di sesebuah negara atau di institusi kerajaan yang berbeza boleh meningkatkan kesedaran korupsi dan mewujudkan tekanan untuk memeranginya. Ini juga akan membolehkan penilaian terhadap pegawai yang memerangi rasuah dan kaedah yang digunakan.
    • Syurga cukai yang mengenakan cukai kepada warganegara dan syarikat mereka sendiri, tetapi bukan dari negara lain dan enggan mendedahkan maklumat yang diperlukan demi cukai asing. Ini membolehkan korupsi politik berskala besar di negara asing.
  • Kurang kawalan kerajaan.
    • Kurang masyarakat sivik dan pertubuhan bukan kerajaan yang memantau pemerintahan.
    • Seseorang pengundi individu mungkin mempunyai kejahilan rasional mengenai politik, terutamanya dalam pilihan raya di seluruh negara, kerana setiap undi mempunyai pemberat yang kecil.
    • Perkhidmatan awam yang lemah, dan reformasi yang perlahan.
    • Kedaulatan undang-undang yang lemah.
    • Profesion guaman yang lemah.
    • Kebebasan kehakiman yang lemah.
    • Kurang perlindungan pemberi maklumat.
      • Projek Akauntabiliti Kerajaan
    • Kekurangan penanda aras, iaitu penilaian terperinci berterusan prosedur dan perbandingan dengan orang lain yang melakukan perkara yang serupa, dalam pemerintahan yang sama atau berbeza, khususnya perbandingan dengan mereka yang melakukan kerja terbaik.
    • Pegawai individu secara rutin mengendalikan wang tunai, bukannya mengendalikan pembayaran melalui giro atau di meja tunai berasingan - pengeluaran tidak sah dari akaun bank yang diselia adalah lebih sukar untuk disembunyikan.
    • Dana awam dipusatkan dan tidak diagihkan. Sebagai contoh, jika $1,000 digelapkan daripada agensi tempatan yang mempunyai dana $2,000, adalah lebih mudah untuk diperhatikan daripada agensi nasional dengan dana $2,000,000. Lihat prinsip subsidiariti.
    • Pelaburan awam yang besar dan tidak diselia.
    • Bayaran yang lebih rendah secara ketara daripada kalangan rakyat biasa.
    • Lesen kerajaan yang diperlukan untuk menjalankan perniagaan, seperti lesen import, menggalakkan rasuah dan sogokan.
    • Bekerja lama dalam kedudukan yang sama boleh mewujudkan hubungan di dalam dan luar pemerintahan yang menggalakkan dan membantu menyembunyikan korupsi dan pilih kasih. Penggiliran pegawai kerajaan ke jawatan dan kawasan geografi yang berbeza boleh membantu mencegah perkara ini.
    • Kempen politik yang mahal, dengan perbelanjaan melebihi sumber pembiayaan politik biasa, terutamanya apabila dibiayai dengan wang pembayar cukai.
    • Satu kumpulan atau keluarga yang mengawal kebanyakan pejabat utama pemerintahan. Kekurangan undang-undang yang melarang dan mengehadkan bilangan ahli keluarga yang sama untuk memegang jawatan.
    • Kurang interaksi dengan pegawai mengurangkan peluang korupsi. Contohnya, menggunakan Internet untuk menghantar maklumat diperlukan, seperti aplikasi dan borang cukai, dan kemudian memprosesnya dengan sistem komputer automatik. Ini juga boleh mempercepatkan pemprosesan dan mengurangkan kesilapan manusia yang tidak disengajakan. Lihat e-kerajaan.
    • Durian runtuh daripada pengeksportan sumber asli yang banyak boleh menggalakkan korupsi.[27] (Lihat sumpahan sumber)
    • Peperangan dan bentuk konflik lain berkait rapat dengan kerosakan keselamatan awam.
  • Keadaan sosial
    • Kumpulan tertutup yang mementingkan diri sendiri.
    • Struktur sosial yang berpusatkan keluarga dan puak, dengan tradisi nepotisme/pilih kasih boleh diterima.
    • Ekonomi hadiah, seperti sistem blat Soviet, muncul dalam ekonomi rancangan berpusat komunis.
    • Kurang celik huruf dan pendidikan dalam kalangan penduduk.
    • Diskriminasi dan buli yang kerap berlaku di kalangan penduduk.
    • Semangat kepuakan yang memberi faedah kepada kumpulan etnik tertentu.
    • Kekurangan undang-undang yang kuat yang melarang ahli keluarga sama bertanding dalam pilihan raya dan memegang jawatan.

Keadaan penolak korupsi[sunting | sunting sumber]

Kekayaan dan kuasa boleh memberi kesan berganda terhadap korupsi politik, namun, kekebalan daripada undang-undang yang dibawa oleh wang dan pengaruh tidak akan berkuat kuasa apabila individu berkuasa mencederakan atau mencederakan individu berkuasa lain. Contoh imuniti pecah ini ialah Bernie Madoff, di mana dia sendiri kaya dan berkuasa, tetapi tetap mencuri daripada individu kaya dan berkuasa yang lain. Ini menyebabkan dia akhirnya ditangkap walaupun statusnya.[28]

Korupsi pemerintahan[sunting | sunting sumber]

Jika pihak tertinggi pentadbiran juga mengambil kesempatan daripada korupsi atau penyelewengan daripada perbendaharaan negara, ia kadang-kadang dirujuk kepada kleptokrasi neologisme. Anggota pentadbir boleh mengambil kesempatan daripada sumber asli (cth, berlian dan minyak dalam beberapa kes yang menonjol) atau industri produktif milik negara. Beberapa pemerintah korup telah memperkayakan diri mereka melalui bantuan asing. Malah, terdapat korelasi positif antara aliran bantuan dan tahap korupsi yang tinggi dalam negara penerima.[29][30]

Kediktatoran korup biasanya mengakibatkan kesusahan dan penderitaan umum selama bertahun-tahun bagi sebahagian besar rakyat apabila masyarakat sivil dan kedaulatan undang-undang hancur. Di samping itu, diktator korup secara rutin mengabaikan masalah ekonomi dan sosial dalam usaha mereka untuk mengumpul lebih banyak kekayaan dan kuasa.

Korupsi kehakiman[sunting | sunting sumber]

Terdapat dua kaedah korupsi dalam badan kehakiman: negara (melalui perancangan bajet dan pelbagai keistimewaan), dan swasta. Belanjawan badan kehakiman dalam banyak negara peralihan dan membangun hampir dikawal sepenuhnya oleh pihak eksekutif. Kaedah kedua pula menjejaskan pengasingan kuasa, kerana ia mewujudkan pergantungan kewangan badan kehakiman yang kritikal. Pengagihan kekayaan negara yang betul termasuk perbelanjaan pemerntah terhadap badan kehakiman adalah tertakluk kepada ekonomi berperlembagaan.[31] Korupsi dalam kehakiman boleh menjadi sukar untuk dihapuskan sepenuhnya, termasuk di negara maju.[32]

Pemberi maklumat[sunting | sunting sumber]

Pemberi maklumat ialah orang yang mendedahkan apa-apa jenis maklumat atau aktiviti yang dianggap menyalahi undang-undang, tidak beretika atau tidak betul dalam organisasi, sama ada persendirian atau awam. Maklumat dakwaan salah laku boleh diklasifikasikan dalam pelbagai cara: pelanggaran dasar/peraturan syarikat, undang-undang, peraturan atau ancaman terhadap kepentingan awam/keselamatan negara, serta penipuan dan korupsi. Mereka yang menjadi pemberi maklumat boleh memilih untuk membawa maklumat atau dakwaan ke permukaan sama ada secara dalaman atau luaran. Secara dalaman, pemberi maklumat boleh membawa tuduhannya demi perhatian orang lain dalam organisasi yang dituduh seperti penyelia segera. Secara luaran, pemberi maklumat boleh mendedahkan dakwaan dengan menghubungi pihak ketiga di luar organisasi yang dituduh seperti media, pentadbir, penguatkuasa undang-undang atau pihak berkenaan.

Pengukuran korupsi[sunting | sunting sumber]

Mengukur korupsi dengan tepat adalah sukar atau mungkin mustahil kerana sifat transaksi haram dan definisi korupsi yang tidak sekata.[33] Beberapa ukuran yang boleh dipercayai tentang magnitud korupsi wujud. Salah satu cara paling biasa untuk menganggarkan korupsi adalah melalui tinjauan persepsi. Mereka mempunyai kelebihan liputan yang baik, namun, tidak mengukur rasuah dengan tepat.[9] Walaupun indeks "korupsi" pertama kali muncul pada tahun 1995 dengan Indeks Persepsi Korupsi, semua metrik ini menangani proksi yang berbeza bagi korupsi, seperti persepsi orang ramai tentang darjat masalah.[34] Walau bagaimanapun, dari semasa ke semasa, penghalusan kaedah dan semakan pengesahan terhadap penunjuk objektif bermakna, walaupun tidak sempurna, kebanyakan penunjuk ini semakin baik dalam mengukur skala korupsi secara konsisten dan sah.[35]

Rujukan[sunting | sunting sumber]

  1. ^ Editorial Board (2013-09-15). "NSA, other government agencies should be more transparent". The Washington Post (dalam bahasa Inggeris). ISSN 0190-8286. Dicapai pada 2021-04-27.
  2. ^ Tanzi, Vito (1998-12-01). "Corruption Around the World: Causes, Consequences, Scope, and Cures". Staff Papers (dalam bahasa Inggeris). 45 (4): 559–594. doi:10.2307/3867585. ISSN 0020-8027. JSTOR 3867585.
  3. ^ Thompson, Dennis. Ethics in Congress: From Individual to Institutional Corruption (Washington DC: Brookings Institution Press, 1995). ISBN 0-8157-8423-6
  4. ^ "African corruption 'on the wane'". 10 July 2007 – melalui news.bbc.co.uk.
  5. ^ Alemann, Ulrich Von. 2004. “The Unknown Depths of Political Theory: the case for a multidimensional concept of corruption.” Crime, Law & Social Change 42(1): 25-34. DOI: https://doi.org/10.1023/B:CRIS.0000041035.21045.1d
  6. ^ a b Hamilton, Alexander (2013). "Small is beautiful, at least in high-income democracies: the distribution of policy-making responsibility, electoral accountability, and incentives for rent extraction" (PDF). World Bank.
  7. ^ Hamilton, A. and Hudson, J. (2014) The Tribes that Bind: Attitudes to the Tribe and Tribal Leader in the Sudan. Bath Economic Research Papers 31/14. Diarkibkan 2015-02-06 di Wayback Machine
  8. ^ Hamilton, A. and Hudson, J. (2014) Bribery and Identity: Evidence from Sudan. Bath Economic Research Papers 30/14. Diarkibkan 2015-02-06 di Wayback Machine
  9. ^ a b c Olken, Benjamin A.; Pande, Rohini (2012). "Corruption in Developing Countries" (PDF). Annual Review of Economics. 4: 479–509. doi:10.1146/annurev-economics-080511-110917.
  10. ^ Luis Flores Ballesteros, "Corruption and development. Does the "rule of law" factor weigh more than we think?" Diarkibkan 2016-01-02 di Wayback Machine 54 Pesos (November 15, 2008). Retrieved April 12, 2011
  11. ^ Fisman, Raymond; Svensson, Jakob (2007). "Are corruption and taxation really harmful to growth? Firm level evidence". Journal of Development Economics. 83 (1): 63–75. CiteSeerX 10.1.1.18.32. doi:10.1016/j.jdeveco.2005.09.009.
  12. ^ "Corruption and growth in African countries: Exploring the investment channel, lead author Mina Baliamoune-Lutz, Department of Economics" (PDF). University of North Florida. m/s. 1,2. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 2012-03-09. Dicapai pada 2012-06-07.
  13. ^ a b Garrett, Laurie (2007). "The Challenge of Global Health". Foreign Affairs. 86 (1): 14–38. JSTOR 20032209.
  14. ^ "Will Growth Slow Corruption In India?". Forbes. 2007-08-15.
  15. ^ Sheeter, Laura (2007-11-24). "Ukraine remembers famine horror". BBC News. Dicapai pada 2009-12-05.
  16. ^ Nazim, Habibov (March 2016). "Effect of corruption on healthcare satisfaction in post-soviet nations". Social Science & Medicine. 152: 119–124. doi:10.1016/j.socscimed.2016.01.044. PMID 26854622.
  17. ^ Borcan, Oana (February 2017). "Fighting corruption in education". American Economic Journal. 9: 180–209.
  18. ^ Altbach, Philiph (2015). "The Question of Corruption". International Higher Education. 34.
  19. ^ Heyneman, Stephen (2015). "The corruption of ethics in higher education". International Higher Education. 62.
  20. ^ "How common is bribe-paying?". Diarkibkan daripada yang asal pada April 5, 2012. ...a relatively high proportion of families in a group of Central Eastern European, African, and Latin American countries paid a bribe in the previous twelve months.
  21. ^ a b c "Criminal Law Convention on Corruption: CETS No. 173". Conventions.coe.int. Dicapai pada 2016-02-28.
  22. ^ Carty, R. K. (1944). Party and Parish Pump: Electoral Politics in Ireland. Wilfrid Laurier University Press. ISBN 9780889201057.
  23. ^ O´Conaire, L. (2010). Thinking Aloud; A Spark Can Destroy a Forest. Paragon Publishing. ISBN 9781907611162.
  24. ^ "The bizarre story of 1MDB, the Goldman Sachs-backed Malaysian fund that turned into one of the biggest scandals in financial history". Business Insider. 9 August 2019.
  25. ^ Ajzenman, Nicolás (2021). "The Power of Example: Corruption Spurs Corruption". American Economic Journal: Applied Economics (dalam bahasa Inggeris). 13 (2): 230–257. doi:10.1257/app.20180612. ISSN 1945-7782.
  26. ^ "Investigative journalists as anti-corruption activists: An interview with Gerardo Reyes". Transparency.org. 2013-06-07. Dicapai pada 2016-03-30.
  27. ^ Damania, Richard; Bulte, Erwin (July 2003). "Resources for Sale: Corruption, Democracy and the Natural Resource Curse" (PDF). Centre for International Economic Studies, University of Adelaide. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 2008-09-06. Dicapai pada 2010-12-11.
  28. ^ When Governments Break the Law: The Rule of Law and the Prosecution of the Bush Administration. NYU Press. 2010. ISBN 978-0-8147-4139-9. JSTOR j.ctt9qg520.
  29. ^ Svensson, Jakob (2000). "Foreign Aid and Rent-Seeking". Journal of International Economics. 51 (2): 437–461. CiteSeerX 10.1.1.195.5516. doi:10.1016/S0022-1996(99)00014-8.
  30. ^ Alesina, Alberto; Weder, Beatrice (2002). "Do Corrupt Governments Receive less Foreign Aid?". American Economic Review. 92 (4): 1126–1137. doi:10.1257/00028280260344669.
  31. ^ Barenboim, Peter (October 2009). Defining the rules. Issue 90. The European Lawyer.
  32. ^ Pahis, Stratos (2009). "Corruption in Our Courts: What It Looks Like and Where It Is Hidden". The Yale Law Journal. 118. Dicapai pada 1 August 2015.
  33. ^ "A Users' Guide to Measuring Corruption". Global Integrity. September 5, 2008. Diarkibkan daripada yang asal pada January 31, 2011. Dicapai pada 2010-12-11.
  34. ^ Galtung, Fredrik (2006). "Measuring the Immeasurable: Boundaries and Functions of (Macro) Corruption Indices," in Measuring Corruption, Charles Sampford, Arthur Shacklock, Carmel Connors, and Fredrik Galtung, Eds. (Ashgate): 101–130.
  35. ^ Hamilton, Alexander (2017). "Can We Measure the Power of the Grabbing Hand? A Comparative Analysis of Different Indicators of Corruption" (PDF). World Bank Policy Research Working Paper Series.
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Korupsi_politik&oldid=5898378"