Mahkamah Agung British bagi China

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Mahkamah Agung British bagi China
British Supreme Court for China and Japan
British Supreme Court for China and Corea
British Supreme Court for China
Bangunan Mahkamah Agung bagi China, Shanghai
Maklumat umum
Ditubuhkan1865
Dibubarkan1943
LokasiNo. 33, The Bund
Shanghai International Settlement
Diberi kuasa olehBritish Bidang kuasa luar wilayah
Dirayukan kepadaJawatankuasa Kehakiman Majlis Privy
sunting · sunting di Wikidata
Lihat pendokumenan templat ini
Lihat pendokumenan templat ini

Mahkamah Agung British bagi China (terdahulunya Mahkamah Agung British bagi China dan Jepun) adalah sebuah mahkamah ditubuhkan di Shanghai International Settlement untuk membicara kes-kes terhadap rakyat British di China, Jepun dan Korea di bawah prinsip-prinsip luar wilayah.

Mahkamah ini juga mendengar rayuan dari mahkamah konsular di China, Jepun dan Korea dan dari Mahkamah British bagi Jepun yang ditubuhkan pada tahun 1879.[1]

Sejarah mahkamah[sunting | sunting sumber]

thumb|left|Menandatangani Perjanjian Nanking Britain telah memperoleh hak-hak luar wilayah di China di bawah Perjanjian Nanking pada tahun 1842. Amerika Syarikat memperoleh hak-hak luar wilayah lanjut di bawah Perjanjian Wanghia, yang Britain mampu untuk mengambil kesempatan daripada di bawah Negara Paling Disukai peruntukan dalam Perjanjian Tambahan kepada Perjanjian Nanking. Selepas itu, di bawah Perjanjian Tientsin,[2] hak-hak ini telah disediakan untuk secara langsung dalam Perjanjian China-British. Pada tahun 1858, Britain mendapat hak luar wilayah di Jepun di bawah Perjanjian Persahabatan dan Perdagangan Anglo-Jepun.

Perjanjian Tientsin dinyatakan bagaimana bidang kuasa itu adalah untuk ditadbir:

Menandatangani Perjanjian Tientsin
  1. Pertikaian di kalangan rakyat British akan "tertakluk kepada bidang kuasa pihak berkuasa British."[3]
  2. Untuk perbuatan jenayah, mata pelajaran China akan ditangkap dan dihukum oleh pihak berkuasa China, menurut undang-undang China. Dalam keadaan yang sama, mata pelajaran British cuba dan dihukum oleh Konsul, "atau petugas awam yang lain bagi maksud itu," menurut undang-undang British.[4]
  3. Jika seseorang rakyat British ingin membuat aduan terhadap mata pelajaran Cina, atau sebaliknya , ia perlu dibentangkan kepada Konsul British, yang akan "melakukan yang terbaik untuk menguruskannya secara baik." Kegagalan itu, "katanya hendaklah meminta bantuan dari pihak berkuasa China, mereka bersama-sama boleh diteliti merit kes itu, dan mentafsirnya dengan adil."[5]
  4. Dalam perkara sivil, pihak berkuasa China akan menguatkuasakan hutang yang terhutang oleh mata pelajaran Cina kepada rakyat British, dan pihak berkuasa British akan melakukan perkara yang sama bagi mereka yang terhutang oleh rakyat British kepada mata pelajaran Cina.[6]

Bidang kuasa pada mulanya, dan juga dalam perkara-perkara yang melibatkan defendan British, telah terletak hak pada mahkamah konsular British, manakala dalam Shanghai International Settlement perkara yang berkaitan dengan perbuatan jenayah dan penguatkuasaan hutang yang melibatkan defendan Cina terletak hak dalam "Mahkamah Campuran" (Yangjingbang lishi gongxie,[7] later known as Cina ringkas: 会审公廨pinyin: Huìshěn gōng xiè).[8] Perkara-perkara berkaitan aduan telah tidak dianggap sebagai kehakiman.[7]

Rayuan dari mahkamah konsular British pada mulanya pergi ke Mahkamah Agung Hong Kong, yang secara beransur-ansur menjadi tidak popular kerana aktiviti ekonomi British meningkat di lembah Yangtze.[9] Penubahan untuk Mahkamah Agung bagi China dan Jepun[a][10] tidak dicabar oleh mana-mana pihak rasmi di China, kerana ia dilihat sebagai bukan sahaja satu cara untuk lebih cekap cuba perkara yang dekat di tempat kejadian, tetapi juga untuk membolehkan pegawai-pegawai Qing memberi tekanan langsung kepada pihak berkuasa British apabila mereka tidak berpuas hati dengan hukuman.[9]

Pada tahun 1879, mencerminkan kepentingan komersial British semakin meningkat di Jepun dan kesulitan untuk membawa tindakan Kejadian pertama di Shanghai, Mahkamah British bgi Jepun telah ditubuhkan pada Kanagawa (kini sebahagian daripada Yokohama) dengan bidang kuasa kejadian pertama di Jepun.[11] Mahkamah Jepun juga mendengar rayuan dari mahkamah konsular di Jepun. Rayuan daripada Mahkamah bagi Jepun telah didengar oleh Ketua Hakim Negara dan Hakim Mahkamah Agung di Shanghai.

United Kingdom kemudian memperoleh luar wilayah di Korea sebagai hasil daripada Perjanjian United Kingdom-Korea 1883. Bidang kuasa mahkamah itu telah dilanjutkan di sana pada tahun 1884, tetapi nama mahkamah itu tidak berubah.[12]

Di bawah terma Perjanjian Anglo-Jepun Perniagaan dan Pelayaran pada tahun 1894, Britain melepaskan hak-hak luar wilayah di Jepun berkuatkuasa pada Julai 1899.[13] Mahkamah telah ditukar nama kepada Mahkamah Agung British bagi China dan Korea pada tahun 1900.[b][14] Mahkamah Jepun secara rasmi mendengar kes yang terakhir, yang telah difailkan sebelum akhir bulan Julai 1899, pada awal tahun 1900.

Di bawah Perjanjian Jepun-Korea 1910, Korea telah digabungkan oleh Jepun dan Britain secara automatik hilang hak luar wilayah di Korea. Mahkamah, pada bulan Januari 1911, dinamakan semula sebagai "Mahkamah Agung British bagi China".[15]

Dalam tahun 1920-an terdapat rundingan dengan China untuk melepaskan hak luar wilayah. Pada tahun 1930 dan 1931, selepas Kuomintang menyatukan pemerintahan mereka di China, Britain telah mencapai persetujuan pada dasarnya dengan Menteri Luar China untuk melepaskan hak-hak luar wilayah. Pencerobohan Jepun di Manchuria pada tahun 1931 dan kemudian Utara China pada tahun 1937 meletakkan isu yang tertangguh. Mahkamah berkesan berhenti berfungsi pada 8 Disember 1941 apabila Tentera Laut Jepun menduduki premis mahkamah pada permulaan Perang Pasifik. Selepas 9 bulan latihan, sama ada di rumah atau di Hotel Cathay (kini Peace Hotel), para hakim dan kakitangan British mahkamah dipindahkan ke Britain di atas kapal SS Narkunda.[16]

Ia adalah, bagaimanapun, hanya pada tahun 1943 semasa Perang Dunia II bahawa Britain melepaskan hak-hak luar wilayah di China di bawah Perjanjian British-China bagi Pelepasan Hak luar wilayah di China [17] ditandatangani pada 11 Januari 1943 dan yang berkuat kuasa pada 20 Mei 1943.[18] Amerika Syarikat menyerahkan hak luar wilayah pada masa yang sama. Oleh itu, mahkamah tidak mempunyai mempunyai bidang kuasa ke atas rakyat British di Korea selama 27 tahun; di Jepun selama 34 tahun dan di China selama 78 tahun apabila mahkamah akhirnya dibubarkan pada tahun 1943.

Bangunan Mahkamah[sunting | sunting sumber]

Di Shanghai, mahkamah ditempatkan di halaman Konsulat British. Dari 1865-1871 kes telah didengar menggunakan bilik-bilik yang telah digunakan oleh mahkamah konsular. Pada tahun 1871 sebuah bangunan mahkamah khusus untuk berdiri di belakang bangunan konsulat menghadap ke Yuanmingyuan Road dibuka. Pada tahun 1913 bangunan itu telah diperluaskan untuk menambah Mahkamah Polis (di tingkat bawah) dan gelanggang kedua (di tingkat satu) dengan segera selatan dari bilik mahkamah utama. Bilik saiz yang sama telah dibina ke utara untuk pejabat konsular. Bangunan ini masih kekal hingga ke hari ini dan boleh dilihat dari Yuanmingyuan Road.

Di Yokohama, Mahkamah British bagi Jepun diletakkan di bangunan Konsulat British. Bangunan ini termusnah dalam Gempa bumi Kanto besar 1923.

Di bandar-bandar lain, apabila hakim-hakim mahkamah pergi litar ke bandar-bandar terpencil mereka biasanya akan duduk di mahkamah di bangunan konsulat British tetapi pada masa-masa akan menggunakan premis lain di mana kes-kes penting yang melibatkan kepentingan awam yang besar telah didengar.

Bidang Kuasa[sunting | sunting sumber]

Mahkamah menerima pakai kaedah-kaedah undang-undang Inggeris dan ekuiti dengan perkara-perkara yang berbeza pendapat mengenai:[19]

* Rakyat British, atau di antara warga asing dan rakyat British,
* Pentadbiran atau mengawal harta atau orang daripada rakyat British,
* Penindasan atau hukuman jenayah atau kesalahan yang dilakukan oleh rakyat British, dan
* Penyenggaraan ketenteraman di kalangan rakyat British.

Pada tahun 1904,[20] bidang kuasa tersebut telah diperluaskan supaya ia melindungi:

* harta dan segala hak dan liabiliti rakyat British
* warga asing dalam hal keadaan yang ditetapkan
  • warga asing daripada Negara-Negara yang oleh perjanjian telah berkenan menjalankan bidang kuasa British
  • Kapal-kapal British, dan semua orang dan harta di atas kapal, dalam 100 batu nautika (185 km) pesisiran pantai
Bangunan Mahkamah Agung Hong Kong, 1915

Di China, Mahkamah dipinda ke dalam Hong Kong Mahkamah Agung dalam beberapa aspek, melepaskan bidang kuasa ke atas kes-kes yang melibatkan rakyat British di mana perkara yang berkenaan itu berlaku:

atau jika sesuatu kesalahan telah dilakukan di atas kapal British oleh rakyat British di Hong Kong[26]

Mahkamah juga boleh memutuskan untuk merujuk kes-kes jenayah tertentu yang melibatkan rakyat British kepada Hong Kong Court, atau kepada Mahkamah Sesyen di Mandalay.[27] Kes yang dirujuk telah dibicarakan di bawah undang-undang Inggeris,[23] dan bukannya undang-undang Hong Kong atau undang-undang India.

Pada tahun 1920, yang sebahagian daripada China yang membentuk sebahagian daripada daerah konsular British Kashgar telah menarik diri daripada bidang kuasa Mahkamah Agung. Dari masa itu dan seterusnya untuk tahun 1943, bidang kuasa luar wilayah di rantau yang dijalankan oleh Mahkamah Tinggi Punjab, dan undang-undang India digunakan.[28]

Kes[sunting | sunting sumber]

Robert Hart, Defendant in von Gumpach v Hart

Mahkamah cuba kes semua keterangan, sepanjang masa memohon undang-undang Inggeris di China, Jepun dan Korea, termasuk ujian pembunuhan sebelum juri, kes-kes perceraian, pertikaian komersial, tanda dagangan dan lulus off tuntutan, permohonan habeas corpus dan kes-kes kecurian kecil. Antara kes-kes yang telah disiarkan dalam talian oleh Universiti Macquarie.[29] laporan kes rasmi boleh didapati di North China Herald yang juga Mahkamah Agung dan Konsular Warta. Kes dari mahkamah konsular yang lain di Shanghai juga telah diterbitkan di Utara China Herald.

Beberapa kes terkenal termasuk:

  • tuntutan fitnah yang dibawa oleh Baron von Gumpach terhadap Robert Hart, Ketua Nazir Maritim Kastam Cina, [30] yang akhirnya pergi ke Jawatankuasa Kehakiman Majlis Privy; [31]
  • perbicaraan pada tahun 1908 daripada Ernest Bethell, tuan punya Korea Daily News di bawah Akta Hasutan terhadap Kerajaan Jepun Korea [32] dan juga tuntutan fitnah Bethell, juga pada tahun 1908, terhadap Utara China Herald;
  • permohonan habeas corpus, pada tahun 1939, bagi pihak 4 Cina yang diadakan oleh pegawai-pegawai British di Tianjin tetapi mahu pihak berkuasa Jepun di China kerana pembunuhan;[30] dan
  • perbicaraan itu, pada tahun 1897, di Mahkamah British bagi Jepun daripada Edith Carew untuk keracunan arsenik suaminya di Yokohama.[31][32]

Hakim-Hakim Mahkamah[sunting | sunting sumber]

Dalam 78 tahun kewujudannya dari 1865-1943 mahkamah mempunyai 15 hakim sepenuh masa, termasuk Ketua Hakim Perdana, Sir Edmund Hornby, Egyptologist Charles Wycliffe Goodwin; Frederick Bourne, penerima terima kasih daripada Presiden Amerika Syarikat bagi perkhidmatan yang diberikan; bangsawan, Havilland de Sausmarez bagi siapa baronetage daripada De Sausmarez Baronets dibuka; dan penerima hiasan dari Raja Siam, Skinner Turner. Hakim-hakim yang datang dari pelbagai tempat termasuk dari England, Wales, Scotland, Ireland, British Virgin Islands dan Afrika Selatan.

Sepanjang kewujudannya mahkamah mempunyai dua juri tetap pada satu-satu masa. Dari 1865-1878 dan 1905-1943 hakim kanan yang bertajuk Hakim dan tajuk hakim junior adalah Penolong Hakim. Antara 1878 dan 1905 hakim kanan yang bertajuk Ketua Hakim Negara dan tajuk hakim junior adalah Hakim.

Senarai Hakim
Tokoh Penolong Hakim Hakim Ketua Hakim Negara Hakim bagi Jepun Peranan lain
Sir Edmund Grimani Hornby 1865–1876[33]
Charles Wycliffe Goodwin 1865–1878[34]
George French 1877 1878-1881[35]
Robert Anderson Mowat 1878-1891 1891-1897[36]
Sir Richard Temple Rennie 1881-1891 1879-1881[37]
Sir Nicholas John Hannen 1891-1900 1881-1891 Konsul Jendral (1891-1897)[38]
George Jamieson, CMG 1891-1897 Konsul (1891-1897)[39]
Sir Frederick Samuel Augustus Bourne, CMG 1901-1916[40] 1898-1901 Hakim Mahkamah Tinggi Weihaiwei (1903-1916)[41]
Sir Hiram Shaw Wilkinson 1900-1905 1897-1900[42]
Sir Havilland de Sausmarez 1905-1921 Pengerusi Mahkamah Penuh di Mahkamah Agung Hong Kong (1910-1920)[43]
Sir Skinner Turner 1916–1921 1921-1927[44]
Sir Peter Grain 1921-1927 1927-1933 Hakim Mahkamah Tinggi Weihaiwei (1925-1930)[45]
Gilbert Walter King, OBE 1927-1931 Pendaftar Mahkamah, 1908-1927.[46]
Penrhyn Grant Jones, CBE 1931-1943[47]
Sir Allan George Mossop 1933-1943[48]

Peguambela Mahkota[sunting | sunting sumber]

Nicholas Hannen, First Crown Advocate

Pada tahun 1878, kedudukan Peguambela Mahkota telah diciptakan, mirip dengan kedudukan seorang Peguam Negara dalam sebuah tanah jajahan. Peguambela Mahkota tidak mempunyai kedudukan penuh dalam Pejabat Luar Negeri, tetapi pemegang jawatan menerima bayaran untuk melaksanakan kewajipannya. Dia dibenarkan untuk menerima kes daripada pelanggan swasta yang tidak bercanggah dengan peranan awamnya. 6 puan-puan yang berkhidmat di pejabat ini ialah:

Hiram Parkes Wilkinson adalah anak lelaki Hiram Shaw Wilkinson. Bersama mereka berkhidmat sebagai Peguam Negara selama 44 tahun.

Bacaan lanjut[sunting | sunting sumber]

  • Cassel, Pär Kristoffer (2012). Grounds of Judgment: Extraterritoriality and Imperial Power in Nineteenth-Century China and Japan. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-979205-4.CS1 maint: ref=harv (link)
  • Clark, Douglas (2015). Gunboat Justice: British and American Law Courts in China and Japan (1842-1943). Hong Kong: Earnshaw Books., Vol. 1: ISBN 978-988-82730-8-9; Vol. 2: ISBN 978-988-82730-9-6; Vol. 3: ISBN 978-988-82731-9-5
  • Clark, Douglas (15 February 2012). "Hong Kong's Judicial Gunboats". LexisNexis.CS1 maint: ref=harv (link)
  • Hornby, Edmund (1885). Instructions to Her Majesty's Consular Officers in China and Japan, on the Mode of Conducting Judicial Business. Edited and revised by Richard Rennie. Shanghai: Kelly & Walsh.CS1 maint: ref=harv (link)
  • Hornby, Edmund (1928). Sir Edmund Hornby: An Autobiography. Introduction by D.L. Murray. Boston: Houghton Mifflin Company.CS1 maint: ref=harv (link)

Nota[sunting | sunting sumber]

  1. ^ formally "Her Britannic Majesty's Supreme Court for China and Japan"
  2. ^ formally "Her Britannic Majesty's Supreme Court for China and Corea" (1900-1901) and, later, "His Britannic Majesty's Supreme Court for China and Corea" (1901-1910)
  3. ^ which was the subject of a 1914 appeal to the Judicial Committee of the Privy Council.[21]

Rujukan[sunting | sunting sumber]

  1. ^ "Supreme Court of China and Japan, establishment". The North China Herald. Shanghai. 29 July 1865.
  2. ^ Treaty of Tien-Tsin between the Queen of Great Britain and the Emperor of China . 1858 – melalui Wikisource., ratified in 1860
  3. ^ Treaty of Tientsin, art. XV
  4. ^ Treaty of Tientsin, art. XVI
  5. ^ Treaty of Tientsin, art. XVII
  6. ^ Treaty of Tientsin, art. XXII
  7. ^ a b Cassel 2012, m/s. 67.
  8. ^ Cassel 2012, m/s. 72.
  9. ^ a b Cassel 2012, m/s. 68.
  10. ^ The China and Japan Order in Council, 1865, "No. 22963". The London Gazette. 28 April 1865. London Gazette uses unsupported parameters (help)
  11. ^ The China and Japan Order in Council, 1878, "No. 26416". The London Gazette. 23 August 1878. London Gazette uses unsupported parameters (help)
  12. ^ China, Japan, and Corea Order in Council, 1884, "No. 25372". The London Gazette. 1 July 1884. London Gazette uses unsupported parameters (help), as amended by the China, Japan, and Corea Order in Council, 1886, "No. 25575". The London Gazette. 6 April 1886. London Gazette uses unsupported parameters (help)
  13. ^ "No. 27127". The London Gazette. 17 October 1899. London Gazette uses unsupported parameters (help)
  14. ^ The China and Corea (Supreme Court) Order in Council, 1900, "No. 27172". The London Gazette. 9 March 1900. London Gazette uses unsupported parameters (help)
  15. ^ The Corea Order in Council, 1911, "No. 28460". The London Gazette. 27 January 1911. London Gazette uses unsupported parameters (help)
  16. ^ Report from Allan Mossop, Judge, to the Secretary of State of Foreign Affairs, dated 24 September 1942 FO369/2719
  17. ^ "Treaty for the Relinquishment of Extra-Territorial Rights in China and the Regulation of Related Matters (Cmd. 6456)" (PDF). Foreign and Commonwealth Office. 11 January 1943. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 2015-04-02. Dicapai pada 2016-01-16.
  18. ^ The China Order in Council, 1943, "No. 36029". The London Gazette. 25 May 1943. London Gazette uses unsupported parameters (help)
  19. ^ The China and Japan Order in Council, 1865, ss. 4-5
  20. ^ The China and Corea Order in Council, 1904, "No. 27728". The London Gazette. 28 October 1904. London Gazette uses unsupported parameters (help)
  21. ^ Ibrahim v. The King [1914] UKPC 1, [1914] AC 599 (6 Mac 1914), P.C. (atas rayuan daripada Hong Kong)
  22. ^ Order in Council of 23 October 1877, "No. 24516". The London Gazette. 26 October 1877. London Gazette uses unsupported parameters (help)
  23. ^ a b c Clark 2012.
  24. ^ The Wei-hai-wei Order in Council, 1901, "No. 27338". The London Gazette. 26 July 1901. London Gazette uses unsupported parameters (help)
  25. ^ The Wei-hai-wei Order in Council, 1930, "No. 33683". The London Gazette. 23 January 1931. London Gazette uses unsupported parameters (help)
  26. ^ The China and Corea Order in Council, 1904, s. 81
  27. ^ The China and Corea Order in Council, 1904, s. 50
  28. ^ The China (Kashgar) Order in Council, 1920, "No. 31821". The London Gazette. 12 March 1920. London Gazette uses unsupported parameters (help)
  29. ^ "Colonial cases: China and Japan". Macquarie University.
  30. ^ The Times, 14 August 1939
  31. ^ "Death of Mr. W.R.H. Carew. Inquest. [and proceedings & trial for murder, H.B.M's Court for Japan, 1897]". Japan Gazette. 1897. Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (bantuan)
  32. ^ A book has also been written on this case: Whittington-Egan, Molly. Murder on the Bluff: Carew Poisoning Case. Neil Wilson Publishing. ISBN 1-89778452-X.
  33. ^ Hertslet, Edward (1877). Foreign Office List. London: Harrison. m/s. 119–120.
  34. ^ Foreign Office List 1878, p103
  35. ^ Foreign Office List 1881, p98
  36. ^ Foreign Office List 1898, p173
  37. ^ Foreign Office List 1892, p180
  38. ^ Foreign Office List 1900, p130
  39. ^ Foreign Office List 1900, p145
  40. ^ Templat:LondonGazette
  41. ^ Foreign Office List 1917, p209
  42. ^ Foreign Office List 1908, p386
  43. ^ Foreign Office List 1943, 352
  44. ^ Foreign Office List 1928, pp424-425
  45. ^ Foreign Office List 1934, p257
  46. ^ Foreign Office List 1932, p304
  47. ^ Foreign Office List 1943, p232
  48. ^ Foreign Office List 1943 p267-8
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Mahkamah_Agung_British_bagi_China&oldid=5605598"