Politik identiti

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.

Politik identiti ialah pendekatan politik, di mana orang berdasarkan kaum, kewarganegaraan, agama, jantina, orientasi seksual, latar belakang sosial, kelas sosial atau faktor identiti tertentu membangunkan agenda politik berdasarkan identiti mereka.[1] Politik identiti berkait rapat dengan idea bahawa sesetengah kumpulan dalam masyarakat ditindas dan bermula dengan analisis penindasan itu.[2]

Istilah "politik identiti" bermula pada akhir abad ke-20, walaupun ia mempunyai pendahulu dalam tulisan individu seperti Mary Wollstonecraft dan Frantz Fanon.[2] Ramai penyokong kontemporari politik identiti mengambil perspektif persimpangan, yang menyumbang kepada julat sistem penindasan yang mungkin menjejaskan kehidupan mereka dan datang daripada pelbagai identiti mereka. Menurut ramai yang menggambarkan diri mereka sebagai penyokong politik identiti, ia memusatkan pengalaman hidup mereka yang menghadapi penindasan sistemik; tujuannya adalah untuk lebih memahami interaksi kaum, ekonomi, penindasan berasaskan jantina dan berasaskan jantina (antara lain) dan memastikan tiada satu kumpulan pun terjejas secara tak seimbang oleh tindakan politik, baik pada masa kini mahupun masa depan.[3][4][5] Aplikasi kontemporari politik identiti sedemikian menggambarkan orang berdasarkan kaum, etnik, jantina, umur, kelas ekonomi, status kecacatan, pendidikan, agama, bahasa, profesion, parti politik, status veteran, status pemulihan dan lokasi geografi. Label identiti ini tidak saling eksklusif, tetapi dalam banyak kes, digabungkan menjadi satu apabila menerangkan kumpulan hiperspesifik. Contohnya ialah kelompok wanita homoseksual Afrika-Amerika yang membentuk kelas identiti hiperspesifik tertentu.[6] Mereka yang mengambil perspektif persimpangan, seperti Kimberlé Crenshaw, mengkritik bentuk politik identiti lebih sempit yang terlalu menekankan perbezaan antara kumpulan, dan mengabaikan perbezaan dan bentuk penindasan dalaman.

Pengkritik politik identiti telah melihatnya sebagai berkhusus, berbeza dengan universalisme dalam perspektif liberal, atau berpendapat bahawa ia menjejaskan perhatian daripada struktur penindasan dan eksploitasi berasaskan bukan identiti. Kritikan pihak kiri terhadap politik identiti, seperti Nancy Fraser,[7] menunjukkan bahawa mobilisasi politik berdasarkan penegasan identiti membawa kepada taburan tampak yang tidak mencabar status quo. Sebaliknya, Fraser berhujah, dekonstruksi identiti, bukannya penegasan, adalah lebih kondusif kepada agihan semula ekonomi dalam politik haluan kiri. Kritikan lain, seperti Kurzwelly, Rapport dan Spiegel,[8] menunjukkan bahawa politik identiti selalunya membawa kepada pembiakan dan reifikasi tanggapan esensialis mengenai identiti, tanggapan yang salah secara alami.

Terminologi[sunting | sunting sumber]

Dalam penggunaan akademik, istilah politik identiti merujuk kepada pelbagai aktiviti politik dan analisis teori yang berakar umbi dalam pengalaman ketidakadilan yang dikongsi oleh kumpulan sosial yang berbeza dan sering dikecualikan. Dalam konteks ini, politik identiti bertujuan untuk menuntut semula penentuan nasib sendiri, dan kebebasan politik yang lebih besar kepada rakyat terpinggir melalui pemahaman paradigma dan faktor gaya hidup tertentu, dan mencabar ciri dan batasan yang dikenakan secara luaran, dan bukannya mengatur semata-mata di sekitar sistem kepercayaan status quo atau gabungan parti tradisional.[9] Identiti digunakan "sebagai alat untuk merangka tuntutan politik, mempromosikan ideologi politik, atau merangsang dan mengorientasikan tindakan sosial dan politik, biasanya dalam konteks ketidaksamaan atau ketidakadilan yang lebih besar dan dengan tujuan untuk menegaskan keistimewaan dan kepunyaan kumpulan serta memperoleh kuasa dan pengiktirafan."[10]

Sejarah[sunting | sunting sumber]

Istilah politik identiti (identity politics) mungkin telah digunakan dalam wacana politik sejak sekurang-kurangnya 1970-an.[11] Penampilan bertulis pertama istilah ini ditemui dalam kenyataan April 1977 oleh kumpulan sosialis feminis kulit kitam, Combahee River Collective, yang pada asalnya dicetak pada Capitalist Patriarchy and the Case for Socialist Feminism (1979),[12] dan kemudian dalam Home Girls: A Black Feminist Anthology, suntingan Barbara Smith, ahli pengasas kolektif,[13] yang telah dikreditkan sebagai pencipta istilah itu.[14][15]

Perbahasan dan kritikan[sunting | sunting sumber]

Sifat pergerakan[sunting | sunting sumber]

Istilah politik identiti telah digunakan secara retroaktif kepada pelbagai pergerakan yang telah lama ada sebelum istilah dicipta. Ahli sejarah Arthur Schlesinger Jr. membincangkan politik identiti secara meluas dalam bukunya pada 1991, The Disuniting of America. Schlesinger, penyokong kuat konsep hak sivil liberal, berpendapat bahawa demokrasi liberal memerlukan asas bersama agar budaya dan masyarakat berfungsi. Daripada melihat masyarakat sivil sebagai berpecah mengikut garis kuasa dan ketidakberdayaan (mengikut kaum, etnik, seksualiti, dll.), Schlesinger mencadangkan bahawa pengasasan politik berdasarkan kelompok itu sendiri yang meruntuhkan politik sivil, dan oleh itu, politik identiti bertindak menentang penciptaan peluang sebenar untuk menamatkan diskriminasi. Schlesinger percaya bahawa "pergerakan hak sivil harus bertujuan ke arah penerimaan penuh dan integrasi kumpulan terpinggir ke dalam budaya arus perdana, dan bukannya ... mengekalkan peminggiran itu melalui penegasan perbezaan."[16]

Kritikan terhadap politik identiti[sunting | sunting sumber]

Pengkritik berpendapat bahawa kelompok berdasarkan identiti bersama tertentu (contohnya bangsa, atau identiti jantina) boleh mengalihkan tenaga dan perhatian daripada isu yang lebih asas, serupa dengan sejarah strategi pecah dan perintah. Sebagai tindak balas kepada rumusan Combahee River Collective yang memerlukan organisasi wanita di sekitar identiti persimpangan untuk membawa perubahan sosial yang lebih luas, feminis sosialis dan radikal menegaskan bahawa, sebaliknya, aktivisme memerlukan sokongan dalam bentuk penindasan yang lebih "asas".[17] Feminis lain juga mencerminkan sentimen ini, membayangkan bahawa politik berasaskan isu patut menggantikan politik identiti. Tarrow juga menegaskan bahawa politik identiti boleh menghasilkan gerakan yang tidak sehaluan, berpuak dan berpecah belah yang tidak mampu mengembangkan keahlian, meluaskan rayuan, dan berunding dengan para sekutu.[18] Dalam erti kata lain, organisasi berasingan menjejaskan identiti pergerakan, dan mengalih perhatian aktivis daripada isu penting serta menghalang penciptaan agenda bersama.

Pihak haluan kanan yang mengkritik politik identiti dari pihak kanan melihatnya sebagai kolektivis dan prejudis, bertentangan dengan idealisme liberalisme klasik.[19] Dari pihak politik kiri, para pengkritik politik identiti melihatnya sebagai suatu jenis nasionalisme borjuis, iaitu sebagai strategi pecah dan perintah oleh kelas pemerintah untuk memecahbelahkan rakyat berdasarkan kewarganegaraan, bangsa, etnik, agama, dan lain-lain sehingga mengalih perhatian kelas pekerja daripada bersatu demi tujuan perjuangan kelas.[20][21][22] [23]

Contoh[sunting | sunting sumber]

Perkauman dan etnik[sunting | sunting sumber]

Politik identiti etnik, agama dan kaum mendominasi politik Amerika pada abad ke-19, semasa Sistem Parti Kedua (1830–1850-an)[24] serta Sistem Pihak Ketiga (1850–1890-an).[25] Identiti kaum telah menjadi tema utama dalam politik Selatan AS sejak perhambaan dihapuskan.[26]

Corak yang serupa muncul pada abad ke-21, biasanya dirujuk dalam budaya popular,[27] dan semakin kerap dianalisis dalam media dan ulasan sosial sebagai bahagian yang saling berkaitan dalam politik dan masyarakat.[28][29] Kedua-dua fenomena kumpulan majoriti dan minoriti, politik identiti kaum boleh berkembang sebagai reaksi terhadap warisan sejarah penindasan berasaskan kaum terhadap sesuatu rakyat[30] serta isu identiti kumpulan secara umum, kerana "politik identiti kaum menggunakan kesedaran kaum atau ingatan dan pengalaman kolektif kumpulan sebagai rangka kerja penting untuk mentafsir tindakan dan kepentingan semua kumpulan sosial yang lain."[31]

Politik identiti Arab[sunting | sunting sumber]

Politik identiti Arab melibatkan politik berasaskan identiti yang diperoleh daripada kesedaran kaum atau etnobudaya orang Arab. Dalam regionalisme Timur Tengah, ia mempunyai makna khusus berhubung dengan identiti kebangsaan dan budaya negara bukan Arab, seperti Turki, Iran dan negara-negara Afrika Utara.[32][33] Dalam Being Arab: Arabism and the Politics of Recognition (2010), ahli akademik Christopher Wise dan Paul James mencabar pandangan bahawa, dalam era selepas pencerobohan Afghanistan dan Iraq, politik identiti Arab telah berakhir. Menafikan pandangan yang telah "menarik ramai penganalisis untuk membuat kesimpulan bahawa era politik identiti Arab telah berlalu", Wise dan James mengkaji perkembangannya sebagai alternatif berdaya maju kepada fundamentalisme Islam di dunia Arab.[34]

Rujukan[sunting | sunting sumber]

  1. ^ Bernstein, Mary (2005). "Identity Politics". Annual Review of Sociology. Annual Reviews. 31: 47–74. doi:10.1146/annurev.soc.29.010202.100054. ISSN 0360-0572. JSTOR 29737711. Dicapai pada 2021-11-01.
  2. ^ a b Heyes, Cressida (16 July 2002). "Identity Politics". Dicapai pada 4 September 2022.
  3. ^ Garza, Alicia. "Identity Politics: Friend of Foe?".
  4. ^ Smith, Barbara. "It's Really Up To Us: Barbara Smith on Combahee, Coalitions and Dismantling White Supremacy".
  5. ^ "A Black Feminist Statement". January 2019.
  6. ^ Gray, Mary L. (2009). ""Queer Nation is Dead/Long Live Queer Nation": The Politics and Poetics of Social Movement and Media Representation". Critical Studies in Media Communication. 26 (3): 212–236. doi:10.1080/15295030903015062.
  7. ^ Fraser, Nancy. "From Redistribution to Recognition? Dilemmas of Justice in a 'Post-Socialist' Age". Cite journal requires |journal= (bantuan)
  8. ^ Kurzwelly, Jonatan; Rapport, Nigel; Spiegel, Andrew (2020). "Encountering, explaining and refuting essentialism". Anthropology Southern Africa. 43 (2): 65–81. doi:10.1080/23323256.2020.1780141.
  9. ^ Heyes, Cressida (1 January 2016). "Identity Politics". The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Diarkibkan daripada yang asal pada 27 March 2017. Dicapai pada 3 May 2017.
  10. ^ "Identity Politics". Oxford Bibliographies. Oxford University Press. 2013. Diarkibkan daripada yang asal pada 27 October 2018. Dicapai pada 18 February 2019.
  11. ^ Wiarda, Howard J. (8 April 2016). Political Culture, Political Science, and Identity Politics: An Uneasy Alliance. Abingdon: Routledge. ISBN 978-1-317-07885-2. OCLC 982044314. Diarkibkan daripada yang asal pada 19 Ogos 2017. Dicapai pada 21 Februari 2018. There are disputes regarding the origins of the term 'identity politics' .... Almost all authors, even while disagreeing over who was the first to use the term, agree that its original usage goes back to the 1970s and even the 1960s.
  12. ^ Capitalist Patriarchy and the Case for Socialist Feminism, ed. Zillah R. Eisenstein (New York: Monthly Review Press, 1979)
  13. ^ Smith, Barbara, penyunting (1983). Home Girls: A Black Feminist Anthology. New York, NY: Kitchen Table: Women of Color Press. m/s. 275. ISBN 0-913175-02-1.
  14. ^ Collier-Thomas, edited by Bettye; Franklin, V.P. (2001). Sisters in the struggle African American women in the civil rights-black power movement (ed. [Online-Ausg.].). New York: New York University Press. m/s. 39. ISBN 978-0-8147-1603-8. Diarkibkan daripada yang asal pada 17 Jun 2018. Dicapai pada 11 Oktober 2017.CS1 maint: extra text: authors list (link)
  15. ^ Harris, Duchess (2001). "From the Kennedy Commission to the Combahee Collective: Black Feminist Organizing, 1960–1980". Sisters in the Struggle: African American Women in the Civil Rights-Black Power Movement. NYU Press. m/s. 300. ISBN 0-8147-1603-2.
  16. ^ M.A. Chaudhary & Gautam Chaudhary, Global Encyclopaedia of Political Geography, New Delhi, 2009, ISBN 978-81-8220-233-7, p. 112
  17. ^ Ackelsberg, Martha A. (1996). "Identity Politics, Political Identities: Thoughts toward a Multicultural Politics". Frontiers: A Journal of Women Studies. 16 (1): 87–100. doi:10.2307/3346926. ISSN 0160-9009. JSTOR 3346926.
  18. ^ Tarrow, Sidney (1998). Power in Movement (dalam bahasa English). Cambridge, MA: Cambridge University Press. m/s. 119.CS1 maint: unrecognized language (link)
  19. ^ Leadership, Jonathan Haidt is the Thomas Cooley Professor of Ethical; Institute, NYU Stern School of Business This essay is an edited version of his Wriston Lecture for the Manhattan; November 15, delivered on (2017-12-17). "The Age of Outrage". City Journal (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 2021-03-08.
  20. ^ Hobsbawm, Eric (2 May 1996). "Identity Politics and the Left". Institute of Education. Diarkibkan daripada yang asal pada 18 September 2017. Dicapai pada April 29, 2021.
  21. ^ Gabrijela Kišiček; Igor Ž. Žagar (3 October 2013). What Do We Know About the World?: Rhetorical and Argumentative Perspectives. University of Windsor. m/s. 471. ISBN 978-0-920233-70-2. One of the most famous rallying cries of communism Workers of the world, unite!
  22. ^ Ronald Niezen (15 April 2008). A World Beyond Difference: Cultural Identity in the Age of Globalization. John Wiley & Sons. m/s. 129. ISBN 978-1-4051-3710-2. The famous rallying cry from The Communist Manifesto, “workers of the world unite!” was meant only to hasten the [...]
  23. ^ Parenti, Michael (1997), Blackshirts and Reds: Rational Fascism and the Overthrow of Communism, San Francisco: City Lights Books, m/s. 151, ISBN 978-0872863293, Seizing upon anything but class, U.S. leftists today have developed an array of identity groups centering around ethnic, gender, cultural, and life-style issues. These groups treat their respective grievances as something apart from class struggle, and have almost nothing to say about the increasingly harsh politico-economic class injustices perpetrated against us all.
  24. ^ Daniel Walker Howe, "The Evangelical Movement and Political Culture in the North During the Second Party System," Journal of American History (1991) 77#4 pp: 1216-1239.
  25. ^ Jon Gjerde, The Minds of the West: Ethnocultural Evolution in the Rural Middle West, 1830-1917 (1999).
  26. ^ Woodman, Harold D. (February 1997). "Class, Race, Politics, and the Modernization of the Postbellum South". The Journal of Southern History. 63 (1): 3–22. doi:10.2307/2211941. JSTOR 2211941. Dicapai pada May 6, 2021.
  27. ^ John O'Connell (31 October 2019). "The Literary Influences of Superstar Musician David Bowie". Newsweek. As the husband of a Muslim woman from Somalia, Bowie couldn't help but be highly attuned to racial identity politics.
  28. ^ Tessa Berenson (6 November 2018). "How President Trump Put Race at the Center of the Midterms". TIME. Some Republicans worry that Trump’s focus on racial identity politics so close to the election is undercutting their message to swing voters on subjects like the economy and health care.
  29. ^ James Kirchick (19 August 2019). "Opponents on the left pouring gasoline on Donald Trump's fires". The Sydney Morning Herald. Trump’s game isn’t difficult to discern. He is practicing the same resentment-based, racial-identity politics that has fuelled his political rise since the earlier part of this decade, when he began expressing doubts that the first black American president was actually born in the United States.
  30. ^ Tamar Mayor (2012). Gender Ironies of Nationalism: Sexing the Nation. Routledge. m/s. 331. ISBN 978-0415162555. For example, where a legacy of oppression based on race exists, an identity politics of race can be formed in opposition to that form of oppression, and can help to provide an occasion for racial pride and resistance to that oppression.
  31. ^ James Jennings (1994). "Building Coalitions". Blacks, Latinos, and Asians in Urban America: Status and Prospects for Politics and Activism. Praeger Publishing. m/s. 35. ISBN 978-0275949341.
  32. ^ Arshin Adib-Moghaddam (2010). "The myth of "National Identity": Psycho-nationalism in Iran and the Arab world". Middle East Review (IDE-JETRO) (ed. Volume 7). Japan External Trade Organization: Institute of Developing Economies. ISBN 978-0980415810. Iranian and Arab identity politics thwarted, perverted, and dismembered communitarian thinking for long periods in the twentieth century and the same applies to other forms of psycho-nationalism in Turkey
  33. ^ Elizabeth Monier (2014). "The Arabness of Middle East regionalism: the Arab Spring and competition for discursive hegemony between Egypt, Iran and Turkey". Contemporary Politics (ed. Volume 20, No. 4). Taylor & Francis. m/s. 421–434. To explore the role played by Arab identity politics in regionalism with regard to the status of non-Arab states, this article presents a study of the competing hegemonic regional discourses employed by Turkey, Iran and Egypt
  34. ^ Christopher Wise; Paul James (2010). Being Arab: Arabism and the Politics of Recognition. Arena Publications. ISBN 978-0980415810.
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Politik_identiti&oldid=5699048"