Didaktisisme
Didaktisisme (dari Yunani Kuno: διδακτικός didaktikos "berkaitan pendidikan dan pengajaran") ialah falsafah yang menekankan mutu pengajaran dan bermaklumat dalam kesusasteraan dan jenis seni yang lain.[1][2]
Gambaran keseluruhan
[sunting | sunting sumber]Istilah ini difahamkan sebagai pembelajaran yang menarik dan menakjubkan.[3]
Seni didaktik dimaksudkan untuk menghibur dan mengarahkan. Sebagai contoh, didaktik bertujuan untuk menyampaikan tema moral atau kebenaran yang kaya kepada penonton.[4][5] Contoh penulisan didaktik ialah Alexander Pope A Essay on Criticism (1711), yang menawarkan pelbagai nasihat tentang pengkritik dan kritikan. Satu contoh didaktisme dalam muzik adalah gita puja Ut queant laxis, yang digunakan oleh Guido dari Arezzo sebagai bahan pengajaran menyanyi melalui turutan sukukata solfeggio.
Sekitar abad ke-19 istilah didaktik juga digunakan sebagai kritikan untuk kerja-kerja yang nampaknya dibebani dengan maklumat pelajaran, faktual, atau sebaliknya pendidikan, yang menjejaskan keseronokan pembaca (suatu makna yang agak asing kepada bahasa Yunani berfikir). Edgar Allan Poe menamakan didaktisisme sebagai "bidaah" terburuk dalam eseinya Prinsip Poetic.
Rujukan
[sunting | sunting sumber]- ^ What’s Wrong with Didacticism? Academia.edu, Retrieved 30 Oct 2013
- ^ Didactic Literature or Didacticism, University of Houston–Clear Lake, Retrieved 30 Oct 2013
- ^ RELIGIOUS AWAKENING STORIES IN LATE MEDIEVAL JAPAN: THE DYNAMICS OF DIDACTICISM, Retrieved 30 Oct 2013
- ^ Didacticism in Morality Plays, Retrieved 30 Oct 2013
- ^ Glossary of Literary Terms, The University of North Carolina at Pembroke, Retrieved 30 Oct 2013