Kereta kebal ringan Mk VIII
| Kereta kebal ringan Mk VIII, Harry Hopkins (A25) | |
|---|---|
 Kereta kebal ringan Mk VIII 'Harry Hopkins' | |
| Jenis | Kereta kebal ringan |
| Tempat asal |  United Kingdom |
| Sejarah pengeluaran | |
| Pereka | Vickers-Armstrong |
| Pengeluar | Metro-Cammell |
| Dihasilkan | 1943-1945 |
| Jumlah dibina | 100 [1] |
| Aneka | Alecto |
| Spesifikasi | |
| Berat | 19,040 paun (8.64 t) |
| Panjang | 4.34 m (14 ka 3 in) |
| Lebar | 2.65 m (8 ka 8 in) |
| Tinggi | 2.11 m (6 ka 11 in) |
| Krew | 3 (commander, driver, gunner) |
| Armor | 17–38 mm (0.67–1.50 in) |
Senjata pertama | Ordnance QF 2 pounder 50 rounds |
Senjata kedua | 7.92 mm Besa machine gun 2,025 rounds |
| Enjin | 149-hp Meadows 12 cyl. petrol engine 148 hp (110 kW) |
| Kuasa/berat | 17.4 hp/tonne |
| Sistem ampaian | Steerable road wheels |
Jarak operasi | 200 batu (320 km) |
| Kelajuan | 30 miles per jam (48 km/j) |
Kereta kebal ringan Mk VIII (A25), juga dikenali sebagai Harry Hopkins, sempena penasihat diplomatik Presiden Roosevelt, merupakan kereta kebal ringan British yang dihasilkan oleh Vickers-Armstrong semasa Perang Dunia II. Kereta kebal Mk VIII adalah yang terbaru dalam keluaran kereta kebal ringan syarikat itu yang dibina untuk Tentera British, dan bertujuan untuk menjadi pengganti kereta kebal ringan sebelumnya yang direka oleh Vickers-Armstrong, Mk VII Tetrarch . Beberapa perubahan telah dibuat kepada Mk VIII, terutama meningkatkan lebar, panjang dan berat badan dan juga meningkatkan ketebalan perisai. Reka bentuk kereta kebal itu dikemukakan kepada Pejabat Perang pada akhir tahun 1941, dengan suatu tempahan awal bagi 1,000 buah yang dibuat oleh Lembaga Kereta kebal Pejabat Perang pada bulan yang sama, bilangan yang meningkat kepada 2,410 pada bulan November. Pengeluaran bermula pada Jun 1942 tetapi dengan segera berhadapan dengan masalah tangki, dan beberapa pengubahsuaian telah dibuat kepada reka bentuk selepas aduan dibuat oleh Pejabat Perang dan Badan Pembukti Kenderaan Tempur. Masalah-masalah ini begitu teruk sehinggakan hanya 6 buah kereta kebal telah dihasilkan pada pertengahan tahun 1943, dan hanya 100 apabila pengeluaran berakhir pada bulan Februari 1945.
Menjelang pertengahan tahun 1941, pegawai-pegawai di Pejabat Perang dan Tentera British telah mengambil keputusan bahawa kereta kebal ringan tidak lagi akan digunakan oleh Tentera British kerana senjata dan perisainya yang lemah, dan juga prestasi mereka yang lemah semasa konflik. Akibatnya kereta kebal Mk VIII adalah lapuk menjelang masa sejumlah besar kereta kebal dapat dihasilkan, dan tidak pernah terbabit dalam pertempuran. Beberapa perancangan telah dibuat oleh Pejabat Perang untuk reka bentuk berdasarkan keputusan ini, termasuk melengkapkan unit peninjau dengan mereka, atau idea yang gagal bagi meletakkan sayap padanya supaya ia boleh ditunda sebagai pelayang ke dalam kedudukan untuk menyokong angkatan udara; akhirnya ia telah diputuskan untuk menyerahkan kereta kebal yang telah dibina kepada Tentera Udara Diraja untuk digunakan bagi pertahanan lapangan terbang. Satu variasi bagi kereta kebal Mk VIII telah direka, meriam gerak sendiri Alecto yang dipasang dengan howitzer dan digunakan sebagai kenderaan sokongan dekat oleh pasukan udara, namun hanya beberapa buah sahaja yang pernah dihasilkan dan mereka tidak pernah digunakan dalam pertempuran.
Sejarah pembangunan[sunting | sunting sumber]
Kereta kebal ringan Mk VIII merupakan kereta kebal ringan yang direka oleh Vickers-Armstrong sebagai pengganti kepada kereta kebal Mk VII Tetrarch bagi Tentera Darat British. Syarikat itu bertujuan bahawa Mk VIII akan mengatasi reka bentuk Tetrarch dalam beberapa bidang, khususnya perlindungan perisai. Ia mempunyai perisai lebih tebal berbanding Tetrarch, dengan badan hadapan dan menara kecil perisai yang meningkat kepada ketebalan pada 38 milimeter (1.5 in) dan perisai sisi kepada 17 milimeter (0.67 in), dan menara kecil dan badan kereta kebal telah diberi lebih banyak permukaan landai berbanding Tetrarch untuk membantu memesongkan peluru.[2] Dimensi reka bentuk Tetrarch juga berubah, dengan kereta kebal Mk VIII lebih panjang sebanyak 6 inci (0.15 m), lebih luas sebanyak 1 kaki 3 inci (0.38 m) dan beratnya yang bertambah; perubahan-perubahan ini bermakna kereta kebal ini tidak lagi boleh menjadi mudah alih di udara, kerana ia menjadi terlalu berat untuk diangkut oleh Pesawat pelayang umum Hamilcar.[2]
Enjin 12-silinder sama seperti bagi Tetrarch telah dipasang pada Mk VIII, walaupun berat badan yang meningkat, ini bererti bahawa kelajuan maksimum merosot kepada 30 batu per jam (48 km / j). Persenjataan kekal yang sama seperti pada Tetrarch: satu mesin-gun dan meruam utama 2 paun 40 milimeter (1.6 in). [2] Kereta kebal ini turut mengekalkan sistem stereng luar biasa yang digunakan dalam reka bentuk Tetrarch; stereng ini dan sistem mekanikal membuat belokan melalui pergerakan sisi roda jalan, yang menyengetkan trek. Apabila pemandu memusing stereng kesemua lapan roda jalan bukan sahaja berpusing tetapi juga condong untuk menyendengkan trek dan membuat kereta kebal berpusing; idea ini adalah bagi mengurangkan ketegangan mekanikal dan pembaziran tenaga yang disebabkan oleh sistem tradisional yang digunakan oleh kereta kebal dengan membrek satu trek.[3] Tidak seperti Tetrarch, sistem pengendalian pada Mk VIII adalah dibantu hidrolik.[1]
Nota kaki[sunting | sunting sumber]
Rujukan[sunting | sunting sumber]
- Bishop, Chris (2002). The Encyclopedia of Weapons of World War II: The Comprehensive Guide to Over 1,500 Weapons Systems, Including Tanks, Small Arms, Warplanes, Artillery, Ships and Submarines. Sterling Publishing Company, Inc. ISBN 1-58663-762-2.
- Fletcher, David (1993). The Universal Tank: British Armour in the Second World War Part 2. Her Majesty's Stationary Office. ISBN 0-11-290534-X.
- Flint, Keith (2006). Airborne Armour: Tetrarch, Locust, Hamilcar and the 6th Airborne Armoured Reconnaissance Regiment 1938-1950. Helion & Company Ltd. ISBN 1-874622-37-X.