Teori komunikasi

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.

Teori komunikasi ialah huraian dicadangkan tentang fenomena komunikasi, hubungan di antara mereka, jalan cerita yang menerangkan hubungan ini, dan hujah untuk ketiga-tiga elemen ini. Teori komunikasi menyediakan cara bercakap tentang dan menganalisis peristiwa penting, proses dan komitmen yang bersama-sama membentuk komunikasi. Teori boleh dilihat sebagai cara untuk memetakan dunia dan menjadikannya boleh dilayari; teori komunikasi memberi kita alat untuk menjawab soalan komunikasi empirikal, konseptual atau praktikal.[1]

Komunikasi ditakrifkan dalam kedua-dua cara yang masuk akal dan khusus. Teori komunikasi menekankan aspek simbolik dan proses sosialnya seperti yang dilihat dari dua perspektif—sebagai pertukaran maklumat (perspektif penghantaran), dan sebagai kerja yang dilakukan untuk menyambung dan dengan itu membolehkan pertukaran itu (perspektif ritual).[2]

Penyelidikan sosiolinguistik pada 1950-an dan 1960-an menunjukkan bahawa tahap di mana orang mengubah formaliti bahasa mereka bergantung pada konteks sosial di mana mereka berada. Ini telah dijelaskan dari segi norma sosial yang menentukan penggunaan bahasa. Cara kita menggunakan bahasa bergantung pada orang ke orang.[3]

Model dan unsur teori[sunting | sunting sumber]

Satu aktiviti utama dalam teori komunikasi ialah pembangunan model dan konsep yang digunakan untuk menerangkan komunikasi. Dalam model linear, komunikasi berfungsi dalam satu arah: pengirim mengekod beberapa mesej dan menghantarnya melalui saluran untuk penerima menyahkod. Sebagai perbandingan, model komunikasi interaksi adalah secara dua hala. Orang ramai menghantar dan menerima mesej secara kerjasama kerana mereka terus mengekod dan menyahkod maklumat. Model transaksional menganggap bahawa maklumat dihantar dan diterima secara serentak melalui saluran yang bising, dan seterusnya mempertimbangkan kerangka rujukan atau pengalaman yang dibawa oleh setiap orang kepada interaksi.[4]

Mengikut kajian Shannon (2011), beberapa elemen asas komunikasi yang dikaji dalam teori komunikasi ialah:[5][6]

  • Sumber: Elemen ini ialah "sumber maklumat", yang "menghasilkan mesej atau urutan mesej untuk disampaikan kepada terminal penerima."
  • Pengirim: Elemen "pemancar", yang "beroperasi pada mesej dalam beberapa cara untuk menghasilkan isyarat yang sesuai untuk penghantaran melalui saluran." Dalam Aristotle, unsur ini ialah "penceramah" (orator).[7]
  • Saluran: Saluran bertindak sebagai "semata-mata medium yang digunakan untuk menghantar isyarat daripada pemancar ke penerima."
  • Penerima: Penerima "melakukan operasi songsang yang dilakukan oleh pemancar, membina semula mesej daripada isyarat."
  • Destinasi: Destinasi merujuk kepada "orang (atau benda) yang mesej itu ditujukan".
  • Mesej: Mesej ialah konsep, maklumat, komunikasi atau pernyataan yang dihantar dalam bentuk lisan, bertulis, rakaman atau visual kepada penerima.
  • Maklum balas
  • Unsur etropik, positif dan negatif

Epistemologi dalam teori komunikasi[sunting | sunting sumber]

Teori komunikasi berbeza secara ketara dalam epistemologinya, dan menyatakan komitmen falsafah ini adalah sebahagian daripada proses berteori.[1] Walaupun pelbagai kedudukan epistemik yang digunakan dalam teori komunikasi boleh berbeza-beza, satu skema pengkategorian membezakan antara epistemologi empirikal tafsiran, empirikal metrik atau post-positivis, retorik dan kritikal.[8] Teori komunikasi juga mungkin termasuk dalam atau berbeza mengikut domain kepentingan yang berbeza, termasuk teori maklumat, retorik dan pertuturan, komunikasi interpersonal, komunikasi organisasi, komunikasi sosiobudaya, komunikasi politik, komunikasi pengantaraan komputer, dan perspektif kritikal mengenai media dan komunikasi.

Mengikut perspektif dan subdisiplin[sunting | sunting sumber]

Pendekatan kepada teori juga berbeza mengikut perspektif atau subdisiplin. Teori komunikasi sebagai model bidang yang dicadangkan oleh Robert Craig telah menjadi pendekatan yang berpengaruh untuk memecahkan bidang teori komunikasi ke dalam perspektif, masing-masing dengan kekuatan, kelemahan, dan pertukarannya sendiri.

Teori maklumat[sunting | sunting sumber]

Dalam teori maklumat, teori komunikasi mengkaji proses teknikal pertukaran maklumat semasa biasanya menggunakan matematik.[6] Perspektif teori komunikasi ini berasal daripada perkembangan teori maklumat pada awal tahun 1920-an.[9] Idea teoretik maklumat terhad telah dibangunkan di Bell Labs, semuanya secara tersirat menganggap peristiwa yang mempunyai kebarangkalian yang sama. Sejarah teori maklumat sebagai satu bentuk teori komunikasi boleh dikesan melalui beberapa siri kertas kerja utama pada masa ini. Kertas kerja Harry Nyquist pada 1924, Certain Factors Affecting Telegraph Speed, mengandungi bahagian teori yang mengukur "kepintaran" dan "kelajuan talian" di mana ia boleh dihantar oleh sistem komunikasi. Makalah Ralph Hartley pada 1928, Transmission of Information, menggunakan perkataan "maklumat" sebagai kuantiti yang boleh diukur, mencerminkan keupayaan penerima untuk membezakan satu urutan simbol daripada yang lain. Oleh itu, unit semula jadi maklumat ialah digit perpuluhan, kemudian dinamakan semula sebagai unit hartley sebagai penghormatan kepadanya sebagai unit, skala atau ukuran maklumat. Alan Turing pada 1940 menggunakan idea yang sama sebagai sebahagian daripada analisis statistik pemecahan sifir Enigma perang dunia kedua Jerman. Peristiwa utama yang membuka jalan kepada perkembangan bentuk teori komunikasi teori maklumat ialah penerbitan artikel oleh Claude Shannon (1916–2001) dalam Bell System Technical Journal pada Julai dan Oktober 1948 di bawah tajuk "<i>A Mathematical Theory of Communication</i>".[6] Shannon memberi tumpuan kepada masalah cara terbaik untuk mengekod maklumat yang ingin dihantar oleh pengirim. Beliau juga menggunakan alat dalam teori kebarangkalian yang dibangunkan oleh Norbert Wiener.

Komunikasi interpersonal[sunting | sunting sumber]

Teori-teori komunikasi interpersonal adalah berkaitan dengan cara-cara di mana kumpulan yang sangat kecil berkomunikasi antara satu sama lain. Walaupun teori komunikasi interpersonal berasal dari kajian komunikasi massa tentang sikap dan tindak balas terhadap mesej, sejak 1970-an, teori komunikasi interpersonal telah mengambil fokus peribadi yang jelas. Teori interpersonal mengkaji hubungan dan perkembangannya, komunikasi bukan lisan, penyesuaian diri antara satu sama lain semasa perbualan, cara pengembangan mesej yang ingin sampaikan, dan cara penipuan berfungsi.[10][11]

Komunikasi organisasi[sunting | sunting sumber]

Teori komunikasi organisasi menangani bukan sahaja cara orang menggunakan komunikasi dalam organisasi, tetapi juga bagaimana mereka menggunakan komunikasi untuk membentuk organisasi itu, membangunkan struktur, perhubungan dan amalan untuk mencapai matlamat mereka. Walaupun teori komunikasi organisasi awal dicirikan oleh apa yang dipanggil "model kontena" (idea bahawa organisasi adalah objek terhad yang jelas di dalamnya komunikasi berlaku dengan cara yang mudah mengikut garis hierarki), teori yang lebih terkini telah melihat organisasi sebagai entiti yang lebih cair dengan sempadan kabur.[12]

Komunikasi sosiobudaya[sunting | sunting sumber]

Garis teori ini mengkaji bagaimana susunan sosial dihasilkan serta dihasilkan semula melalui komunikasi. Masalah komunikasi dalam tradisi sosiobudaya mungkin berteori dari segi tersalah jajaran, konflik, atau kegagalan koordinasi. Teori dalam domain ini meneroka dinamik seperti fenomena peringkat mikro dan makro, struktur berbanding agensi, tempatan berbanding global, dan masalah komunikasi yang timbul akibat jurang ruang dan masa, berkongsi beberapa pertalian dengan perspektif sosiologi dan antropologi tetapi dibezakan dengan perhatian yang mendalam kepada komunikasi sebagai terbina dan konstitutif.[13]

Komunikasi politik[sunting | sunting sumber]

Teori komunikasi politik mementingkan pertukaran mesej awam di kalangan pemain politik dari semua jenis. Skop ini berbeza dengan teori sains politik yang melihat ke dalam institusi politik untuk memahami proses membuat keputusan.[14] Teori komunikasi politik awal mengkaji peranan komunikasi massa (iaitu televisyen dan akhbar) dan parti politik dalam wacana politik.[15] Walau bagaimanapun, apabila pengendalian wacana politik berkembang, teori komunikasi politik berkembang juga, sehingga kini merangkumi model pertimbangan dan pemikiran, dan wacana tentang pelbagai topik politik: peranan media (cth sebagai penjaga, penggubal, dan penentu agenda); bentuk kerajaan (cth demokrasi, populisme, dan autokrasi); perubahan sosial (cth aktivisme dan protes); susunan ekonomi (cth kapitalisme, neoliberalisme dan sosialisme); nilai kemanusiaan (cth hak, norma, kebebasan, dan kuasa); dan propaganda, penyelewengan dan kepercayaan.[16][17][14] Dua daripada bidang penting baharu untuk dalam teori komunikasi politik ialah pemeriksaan penglibatan sivik dan kerja perbandingan antarabangsa (memandangkan banyak komunikasi politik telah dilakukan di Amerika Syarikat).[14]

Retorik dan ucapan[sunting | sunting sumber]

Teori dalam retorik dan pertuturan sering mementingkan wacana sebagai seni, termasuk pertimbangan praktikal tentang kekuatan kata-kata dan keupayaan kita untuk meningkatkan kemahiran kita melalui latihan.[13] Teori retorik menyediakan cara menganalisis ucapan apabila dibaca secara eksegetikal (pembacaan rapat dan berulang-ulang untuk mengekstrak tema, metafora, teknik, hujah, makna, dll); contohnya berkenaan dengan hubungan mereka dengan kuasa atau keadilan, atau pujukan, tarikan emosi atau logik mereka.[18][19]

Rujukan[sunting | sunting sumber]

  1. ^ a b Miller, Katherine (2005). Communication theories : perspectives, processes, and contexts (ed. 2nd). Boston: McGraw-Hill. ISBN 0072937947.
  2. ^ Carey, James W. (2009). Communication as culture : essays on media and society (ed. Rev.). New York: Routledge. ISBN 9780415989763.
  3. ^ "Communication Theory", The SAGE Encyclopedia of Online Education, Thousand Oaks, California: SAGE Publications, dicapai pada 2022-03-17
  4. ^ The Evolution of Human Communication: From Theory to Practice. EtrePress. Dicapai pada 2021-01-14.
  5. ^ Communication process (PDF). Center for Literacy Studies of the University of Tennessee. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada October 27, 2011. Dicapai pada 2011-11-15.
  6. ^ a b c Shannon, Claude Elwood (2011) [July and October 1948]. A Mathematical Theory of Communication (PDF). The Bell System Technical Journal. m/s. 55. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada July 15, 1998. Dicapai pada November 4, 2011.
  7. ^ Richard Whately; Douglas Ehninger; David Potter (1963). Elements of Rhetoric: Comprising an Analysis of the Laws of Moral Evidence. Southern Illinois University Press. ISBN 978-0-8093-2974-8. Dicapai pada November 7, 2011.
  8. ^ Anderson, James A. (1996). Communication theory : epistemological foundations. New York: Guilford Press. ISBN 9781572300835.
  9. ^ Management Effectiveness and Communication, MBA 665, Online Resources, Communication Models. Bob Jones University. 2008. Dicapai pada November 5, 2011.
  10. ^ Berger, Charles R. (2005-09-01). "Interpersonal Communication: Theoretical Perspectives, Future Prospects". Journal of Communication. 55 (3): 415–447. doi:10.1111/j.1460-2466.2005.tb02680.x.
  11. ^ Encyclopedia of communication theory. Thousand Oaks, Calif. 2009. ISBN 978-1-4129-5937-7.
  12. ^ The Sage handbook of organizational communication : advances in theory, research, and methods (ed. Third). Los Angeles. 2014. ISBN 9781412987721.
  13. ^ a b Craig, Robert T. (May 1999). "Communication Theory as a Field". Communication Theory. 9 (2): 119–161. doi:10.1111/j.1468-2885.1999.tb00355.x.
  14. ^ a b c The international encyclopedia of communication. Malden, MA: Blackwell Pub. 2008. ISBN 9781405131995.
  15. ^ Blumler, Jay G.; Kavanagh, Dennis (July 1999). "The Third Age of Political Communication: Influences and Features". Political Communication. 16 (3): 209–230. doi:10.1080/105846099198596.
  16. ^ Bennett, W. Lance (2021). The disinformation age : politics, technology, and disruptive communication in the United States. New York, NY. ISBN 9781108914628.
  17. ^ Bennett, W Lance; Pfetsch, Barbara (2018-04-01). "Rethinking Political Communication in a Time of Disrupted Public Spheres". Journal of Communication. 68 (2): 243–253. doi:10.1093/joc/jqx017.
  18. ^ Contemporary rhetorical theory : a reader (ed. Second). New York. 2016. ISBN 9781462526581.
  19. ^ Jasinski, James (September 2001). "The status of theory and method in rhetorical criticism". Western Journal of Communication. 65 (3): 249–270. doi:10.1080/10570310109374705.
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Teori_komunikasi&oldid=5675407"