Lemegeton

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.

Lemegeton, juga dikenali sebagai Lemegeton Clavicula Salomonis [1] atau The Lesser Key of Solomon ialah grimoire tanpa nama mengenai demonologi. Ia telah disusun pada pertengahan abad ke-17, kebanyakannya adalah daripada bahan berusia beberapa abad lebih tua.[2] [3] Ia dibahagikan kepada lima buah bahagian: Ars Goetia, Ars Theurgia-Goetia, Ars Paulina, Ars Almadel dan Ars Notoria.[2]

Ars Goetia[sunting | sunting sumber]

Bulatan ajaib dan segitiga: Objek atau simbol ajaib yang digunakan dalam menyeru tujuh puluh dua syaitan Ars Goetia
Cop Rahsia Sulaiman

Etimologi[sunting | sunting sumber]

Teks itu lebih tepat dipanggil "Lemegeton Clavicula Salomonis atau The Little Key of Solomon". Tajuk yang paling biasa digunakan dalam medium Bahasa Inggeris iaitu "The Lesser Key of Solomon" sebenarnya tidak terdapat dalam manuskrip. Pada tahun 1898, A.E. Waite dalam Book of Black Magic and of Pacts, beliau menggunakan istilah "so-called Greater Key" dan "Lesser Key" untuk membezakan antara Clavicula Salomonis dan Lemegeton, jadi beliau mungkin orang pertama yang mencipta tajuk dalam Bahasa Inggeris tersebut.

Istilah Latin, goetia merujuk kepada penyeruan syaitan atau semangat jahat. [4] [5] Ia berasal daripada perkataan Yunani Purba γοητεία (goēteía) yang bermaksud "sihir" atau "silap mata". [6]

Pada zaman pertengahan dan Pembaharuan Eropah, goetia pada umumnya dianggap bersifat jahat dan sesat, berbeza dengan theurgia (theurgy) dan magia naturalis (magis semula jadi) yang kadangkala dianggap lebih mulia. [7] [8] Heinrich Cornelius Agrippa dalam Three Books of Occult Philosophy, menulis: "Kini bahagian upacara magis ialah goetia dan theurgia. Goetia bernasib malang, terwujud hasil penyebaran semangat kotor yang hidup melalui rasa ingin tahu yang keji, pesona yang melampaui batas serta penghinaan, dan ditinggalkan dan dikutuk oleh seluruh peraturan." [5]

Sumber[sunting | sunting sumber]

Sumber yang paling jelas untuk Ars Goetia ialah Pseudomonarchia Daemonum, lampiran bagi karya Johann Weyer iaitu De praestigiis daemonum. Weyer yang tidak memetik dan tidak mengetahui mana-mana bahagian lain dalam Lemegeton telah mengusulkan bahawa Lemegeton berasal daripada karyanya, bukan sebaliknya. [2] [9] Susunan para syaitan dalam kedua-dua karya terdapat perbezaan, di mana empat syaitan tambahan telah dimasukkan ke dalam Ars Goetia, dan satu syaitan (Pruflas) yang terdapat dalam karya Weyer telah dikeluarkan oleh Ars Goetia. Pengeluaran syaitan Pruflas, kesilapan yang juga berlaku dalam versi Pseudomonarchia Daemonum yang dipetik dalam The Discoverie of Witchcraft karya Reginald Scot, menunjukkan bahawa Ars Goetia tidak mungkin disusun sebelum tahun 1570. Tampak jelas Ars Goetia lebih bergantung pada karya Scot (yang merujuk karya Weyer) daripada karya Weyer itu sendiri. Selain itu, beberapa bahan dalam Ars Goetia diambil daripada Three Books of Occult Philosophy karya Agrippa, Heptameron karya Pietro d'Abano, [2] [10] dan Calendarium Naturale Magicum Perpetuum. [11]

Officium Spirituum karya Weyer yang berkemungkinan berkaitan dengan manuskrip tahun 1583 bertajuk Liber Officiorum Spirituum, [12] telah jelas merupakan perincian kepada manuskrip abad ke-15 bertajuk Livre des Esperitz (30 daripada 47 syaitan dalam manuskrip tersebut adalah hampir sama dengan para syaitan dalam Ars Goetia). [3] [10]

Dalam salinan terkemudian yang dibuat oleh Thomas Rudd (1583?–1656), Ars Goetia dilabelkan sebagai "Liber Malorum Spirituum seu Goetia", dan cop-cop (seals) serta para syaitan telah dipasangkan dengan 72 malaikat Shem ha-Mephorash [13] yang bertujuan untuk melindungi penyeru dan mengawal syaitan yang diseru. [14] Nama malaikat dan cop diperoleh daripada manuskrip yang dikarang oleh Blaise de Vigenère, yang mana manuskripnya juga dirujuk oleh Samuel Liddell MacGregor Mathers (1854-1918) dalam karyanya untuk sebuah gerakan rahsia iaitu Ordo Hermeticus Aurorae Aureae atau ringkasnya, Aurora Aurea [10] (1887–1903). Rudd mungkin telah memperoleh salinan Liber Malorum Spirituum daripada karya Johannes Trithemius yang telah hilang. [10] Trithemius ialah guru Agrippa dan Agrippa ialah guru Weyer.

Ars Goetia telah diterjemahkan oleh Mathers dan diterbitkan oleh Aleister Crowley pada tahun 1904 di bawah tajuk The Book of the Goetia of Solomon the King. Crowley menambah beberapa mantera tambahan yang sebelum ini tidak berkaitan dengan karya asal (termasuk beberapa mantera dalam bahasa Enochia), serta huraian yang menerangkan ritual sebagai suatu penerokaan psikologi dan bukannya penyeruan syaitan. [15] [16]

Tujuh Puluh Dua Syaitan[sunting | sunting sumber]

72 sigil

Nama para syaitan (dinyatakan di bawah) yang disebutkan dalam Ars Goetia adalah berbeza dari segi bilangan dan susunan daripada Pseudomonarchia Daemonum oleh Weyer. Hasil daripada berbilang terjemahan, terdapat berbilang ejaan untuk beberapa nama yang ditampilkan dalam artikel mengenai Ars Goetia. Syaitan-syaitan seperti Vassago, Seere, Dantalion, dan Andromalius ialah tambahan baharu dalam Ars Goetia yang tidak terdapat dalam Pseudomonarchia Daemonum yang menjadi asasnya, manakala syaitan Pruflas muncul dalam Pseudomonarchia Daemonum tetapi tidak dalam Ars Goetia.

  1. Raja Bael
  2. Duke Agares
  3. Putera Vassago
  4. Marquis Samigina
  5. Presiden Marbas
  6. Duke Valefor
  7. Marquis Amon
  8. Duke Barbatos
  9. Raja Paimon
  10. Presiden Buer
  11. Duke Gusion
  12. Putera Sitri
  13. Raja Beleth
  14. Marquis Leraje
  15. Duke Eligos
  16. Duke Zepar
  17. Count/Presiden Botis
  18. Duke Bathin
  19. Duke Sallos
  20. Raja Purson
  21. Count/Presiden Morax
  22. Count/Putera Ipos
  23. Duke Aim
  24. Marquis Naberius
  25. Count/Presiden Glasya-Labolas
  26. Duke Buné
  27. Marquis/Count Ronové
  28. Duke Berith
  29. Duke Astaroth
  30. Marquis Forneus
  31. Presiden Foras
  32. Raja Asmoday
  33. Putera/Presiden Gäap
  34. Count Furfur
  35. Marquis Marchosias
  36. Putera Stolas
  37. Marquis Phenex
  38. Count Halphas
  39. Presiden Malphas
  40. Count Räum
  41. Duke Focalor
  42. Duke Vepar
  43. Marquis Sabnock
  44. Marquis Shax
  45. Raja/Count Viné
  46. Count Bifrons
  47. Duke Vual
  48. Presiden Haagenti
  49. Duke Crocell
  50. Kesatria Furcas
  51. Raja Balam
  52. Duke Alloces
  53. Presiden Caim
  54. Duke/Count Murmur
  55. Putera Orobas
  56. Duke Gremory
  57. Presiden Ose
  58. Presiden Amy
  59. Marquis Orias
  60. Duke Vapula
  61. Raja/Presiden Zagan
  62. Presiden Valac
  63. Marquis Andras
  64. Duke Flauros
  65. Marquis Andrealphus
  66. Marquis Kimaris
  67. Duke Amdusias
  68. Raja Belial
  69. Marquis Decarabia
  70. Putera Seere
  71. Duke Dantalion
  72. Count Andromalius

Syaitan-syaitan digambarkan sebagai diperintah oleh empat raja dari arah utama: Amaymon (timur), Corson (barat), Ziminiar (utara), dan Gaap (selatan). Nota kaki dalam satu edisi lain sebaliknya menyenaraikan mereka sebagai Oriens atau Uriens, Paymon atau Paymonia, Ariton atau Egyn, dan Amaymon atau Amaimon, secara alternatif dikenali sebagai Samael, Azazel, Azael dan Mahazael (kononnya nama rabbinik pilihan mereka). [17] Occult Philosophy karya Agrippa menyenaraikan raja-raja arah kardinal sebagai Urieus (timur), Amaymon (selatan), Paymon (barat), dan Egin (utara); sekali lagi memberikan nama ganti iaitu Samuel (cth Samael), Azazel, Azael, dan Mahazael. Calendarium Naturale Magicum Perpetuum menyenaraikan mereka sebagai Bael, Moymon, Poymon, dan Egin, [18] [19] walaupun Peterson menyatakan bahawa beberapa edisi lain sebaliknya menyenaraikan '"Asmodel di timur, Amaymon di selatan, Paymon di barat, dan Aegym di Utara"; "Oriens, Paymon, Egyn, dan Amaymon"; atau "Amodeo (raja timur), Paymon (raja barat), Egion (raja utara), dan Maimon."' [18]

Ars Theurgia Goetia[sunting | sunting sumber]

Ars Theurgia Goetia kebanyakannya diambil daripada karya Trithemius, Steganographia, walaupun cop-cop (seals) dan susunan para syaitan adalah berbeza akibat peralihan yang silap melalui manuskrip. [10] [20] Ritual yang tidak ditemui dalam Steganographia telah dimasukkan, dan ia mempunyai percanggahan dengan ritual serupa yang terdapat dalam Ars Goetia dan Ars Paulina. Kebanyakan syaitan yang diseru diikat pada titik-titik kompas: empat maharaja diikat pada titik kardinal (Carnesiel di timur, Amenadiel di barat, Demoriel di utara dan Caspiel di selatan), dan enam belas duke diikat pada titik kardinal, titik antara kardinal, dan tambahan arah-arah kompas diantaranya. Terdapat sebelas "putera pengembara" dimasukkan sehingga sejumlah tiga puluh satu ketua syaitan yang masing-masing memerintah sebilangan hingga beberapa dozen syaitan lain. [21]

Ars Paulina[sunting | sunting sumber]

Diambil daripada jilid ketiga Steganographia oleh Trithemius dan daripada beberapa bahagian dalam Heptameron, tetapi kononnya disampaikan oleh Paulus dan bukannya Raziel seperti yang didakwa oleh Trithemius. Unsur-unsur yang terdapat dalam Calendarium Naturale Magicum Perpetuum seperti cop-cop astrologi (astrological seals) yang diterjemahkan oleh Robert Turner pada tahun 1656 bagi karya Paracelsus, Archidoxis Magica dan perulangan sebutan merujuk kepada senjata api serta tahun 1641 menunjukkan bahawa Ars Paulina telah ditulis pada separuh akhir abad ketujuh belas. [22] [23] Tradisi Paulus berkomunikasi dengan kuasa-kuasa syurgawi hampir setua dengan agama Kristian sendiri, seperti yang dilihat dalam beberapa tafsiran Korintus Kedua 12:2–4 dan Apokalips Paulus. Ars Paulina itu sendiri dibahagikan kepada dua jilid, yang pertama memperincikan tentang dua puluh empat malaikat yang sejajar dengan dua puluh empat jam sehari, yang kedua (isinya lebih banyak diambil daripada Heptameron) memperincikan tentang Monomoiria. [23]

Ars Almadel[sunting | sunting sumber]

Disebutkan oleh Trithemius dan Weyer. Weyer mendakwa Ars Almadel mempunyai asal-usul dari Arab. Salinan abad ke-15 dibuktikan ketulenannya oleh Robert H.Turner, dan salinan dalam Bahasa Ibrani ditemui pada abad ke-20. Ars Almadel menerangkan kepada ahli silap mata tentang cara mencipta tablet lilin dengan reka bentuk khusus yang bertujuan untuk menghubungi malaikat melalui ramalan bola kristal. [24] [25]

Ars Notoria[sunting | sunting sumber]

Bahagian tertua Lemegeton yang diketahui, Ars Notoria (atau Notory Art) pertama kali disebut oleh Michael Scot pada tahun 1236 (dan dengan itu telah ditulis lebih awal). Ars Notoria mengandungi satu siri mantera (berkaitan dengan mantera yang terdapat dalam Liber Juratus Honorii) bertujuan untuk memberikan memori fotografik dan pembelajaran segera kepada ahli silap mata. Beberapa salinan dan edisi Lemegeton membuang bahagian ini sepenuhnya; [26] [27] A. E. Waite mengabaikannya sepenuhnya apabila beliau menghuraikan tentang Lemegeton. [9] Ia juga dikenali sebagai Ars Nova.

Edisi[sunting | sunting sumber]

  • Crowley, Aleister (ed. ), SL MacGregor Mathers (transkripsi) The Book of the Goetia of Solomon the King. Diterjemahkan ke dalam Bahasa Inggeris oleh "a dead hand" (Foyers, Inverness: Society for the Propagation of Religious Truth, 1904) 1995 cetakan semula :ISBN 0-87728-847-X.
  • Greenup, AW, "The Almadel of Solomon, menurut teks Sloane MS. 2731" The Occult Review jilid 22 no. 2, Ogos 1915, 96–102.
  • Henson, Mitch (ed.) Lemegeton. The Complete Lesser Key of Solomon (Jacksonville: Metatron Books, 1999)ISBN 978-0-9672797-0-1 . Dicatat oleh Peterson sebagai "tidak kritis dan sembarangan dalam penggunaan bahan sumber". [15]
  • de Laurence, LW (ed. ), The Lesser Key Of Solomon, Goetia, The Book of Evil Spirits (Chicago: de Laurence, Scott & Co., 1916) 1942 cetakan semula:ISBN 978-0-7661-0776-2 ; Cetakan semula 2006:ISBN 978-1-59462-200-7 . Plagiarisme edisi Mathers/Crowley. [28]
  • Peterson, Joseph H. (ed. ), The Lesser Key of Solomon: Lemegeton Clavicula Salomonis (York Beach, ME: Weiser Books, 2001). Dianggap sebagai "versi definitif" [29] dan "edisi standard". [30]
  • Runyon, Carroll, The Book of Solomon's Magick (Silverado, CA: CHS Inc., 1996). Lebih menyasarkan pengamal silap mata berbanding ahli akademik, mendakwa bahawa 72 syaitan tersebut pada asalnya berasal daripada mitologi Mesopotamia. [31]
  • Shah, Idries, The Secret Lore of Magic (London: Abacus, 1972). Mengandungi beberapa isi bahagian Ars Almadel dan bahagian seksyen Goetia, ia hilang sebahagian besar ritual yang terlibat. [15]
  • Skinner, Stephen & Rankine, David (ed. ), The Goetia of Dr Rudd: The Angels and Demons of Liber Malorum Spirituum Seu Goetia (Sourceworks of Ceremonial Magic) (London dan Singapura: The Golden Hoard Press 2007)ISBN 978-0-9547639-2-3
  • Thorogood, Alan (ed. ), Frederick Hockley (transkripsi), The Pauline Art of Solomon (York Beach, ME: The Teitan Press, 2016)
  • Veenstra, Jan R. “The Holy Almandal. Angels and the intellectual aims of magic” dalam Jan N. Bremmer dan Jan R. Veenstra (eds. ), The Metamorphosis of Magic from Late Antiquity to the Early Modern Period (Leuven: Peeters, 2002), ms 189–229. Almadel ditranskripsikan pada ms 217–229.
  • Waite, Arthur Edward, The Book of Black Magic and of Pacts. Termasuk upacara dan misteri goëtic theurgy, sihir, dan infernal necromancy, juga ritual ilmu hitam (Edinburgh: 1898). Dicetak semula sebagai The Secret Tradition in Goëtia. The Book of Ceremonial Magic, termasuk upacara dan misteri Goëtic theurgy, sihir, dan infernal necromancy (London: William Rider & Son, 1911). Termasuk Goetia, Pauline Art dan Almadel. [15]
  • White, Nelson & Anne (ed. ) Lemegeton: Clavicula Salomonis: atau, The complete lesser key of Solomon the King (Pasadena, CA: Technology Group, 1979). Dicatat oleh Peterson sebagai "hampir sama sekali tidak jelas untuk dibaca". [15]
  • Wilby, Kevin (ed. ) The Lemegetton. A Medieval Manual of Solomonic Magic. (Silian, Lampeter: Hermetic Research Series, 1985)

Lihat juga[sunting | sunting sumber]

Rujukan[sunting | sunting sumber]

  1. ^ Peterson, Joseph H., penyunting (2001). The Lesser Key of Solomon: Lemegeton Clavicula Salomonis. York Beach, Maine: Weiser Books. ISBN 9781578632206.
  2. ^ a b c d Lemegeton Clavicula Salomonis: The Lesser Key of Solomon, Detailing the Ceremonial Art of Commanding Spirits Both Good and Evil; ed. Joseph H. Peterson; Weiser Books Maine; 2001. pp. xi–xvii.
  3. ^ a b The Goetia of Dr Rudd; Thomas Rudd, Eds. Stephen Skinner & David Rankine; 2007, Golden Hoard Press. p. 399.
  4. ^ Asprem, Egil (2016). "Intermediary Beings". Dalam Partridge, Christopher (penyunting). The Occult World. Routledge. m/s. 653. ISBN 9781138219250.
  5. ^ a b Agrippa, Henry Cornelius (1651). Three Books of Occult Philosophy (PDF). Diterjemahkan oleh Freake, James. London. m/s. 572–575.
  6. ^ "LSJ". Perseus.tufts.edu. Dicapai pada 2013-10-18.
  7. ^ Mebane, John S. (1992). Renaissance Magic and the Return of the Golden Age: The Occult Tradition and Marlowe, Jonson, and Shakespeare. Lincoln: University of Nebraska Press. m/s. 44, 45. ISBN 9780803281790.
  8. ^ Thorndike, Lynn (2003). History of Magic and Experimental Science. Whitefish, Mont.: Kessinger. m/s. 505. ISBN 9780766143135.
  9. ^ a b The Book of Ceremonial Magic, Part I, Chapter III, section 2: "The Lesser Key of Solomon"; Arthur Edward Waite; London, 1913; available online at The Internet Sacred Text Archive, (direct link to section).
  10. ^ a b c d e Rudd, Ed. Skinner & Rankine; pp. 31–43
  11. ^ Rudd, Ed. Skinner & Rankine; p.82
  12. ^ A Book of the Office of Spirits; John Porter, Trans. Frederick Hockley, Ed. Colin D. Campbelll; Teitan Press, 2011. p. xiii–xvii
  13. ^ Rudd, Ed. Skinner & Rankine; p.14-19
  14. ^ Rudd, Ed. Skinner & Rankine; p. 71
  15. ^ a b c d e Peterson, 2001, pp. xviii–xx
  16. ^ Stephen Skinner & David Rankine, The Goetia of Dr. Rudd, Golden Hoard Press, 2007, pp. 47–50
  17. ^ Peterson, 2001, p. 40
  18. ^ a b First footnote by Joseph H. Peterson to Trithemius's The art of drawing spirits into crystals
  19. ^ The Magical Calendar; Johann Baptist Grossschedel, trans. and ed. Adam McLean; Phanes Press, 1994. p. 35.
  20. ^ Peterson, 2001, p.xv.
  21. ^ Rudd, ed. Skinner & Rankine; p.53-57
  22. ^ Peterson, 2001, p. xv–xvi
  23. ^ a b Rudd, ed. Skinner & Rankine; pp. 57–59
  24. ^ Peterson, 2001, p. xvi
  25. ^ Rudd, ed. Skinner & Rankine; p.59-60
  26. ^ Peterson, 2001, p. xvii
  27. ^ Rudd, ed. Skinner & Rankine; p.60-63.
  28. ^ Rudd, ed. Skinner & Rankine; p.50,
  29. ^ Rudd, ed. Skinner & Rankine; p.8
  30. ^ Rudd, ed. Skinner & Rankine; p.52
  31. ^ Rudd, ed. Skinner & Rankine; p.51–52

Karya yang dirujuk[sunting | sunting sumber]

  • Aleister Crowley (ed. ), Samuel Liddell Mathers (terj. ), The Goetia: The Lesser Key of Solomon the King . Pantai York, SAYA : Samuel Weiser (1995)ISBN 0-87728-847-X .
  • EJ Langford Garstin, Theurgy or The Hermetic Practice: A Treatise on Spiritual Alchemy . Berwick: Ibis Press, 2004. (Diterbitkan selepas kematian)
  • Stephen Skinner, & David Rankine, The Goetia of Dr Rudd: The Angels and Demons of Liber Malorum Spirituum Seu Goetia (Sourceworks of Ceremonial Magic) . Golden Hoard Press, 2007.ISBN 978-0-9547639-2-3ISBN 978-0-9547639-2-3

Pautan luar[sunting | sunting sumber]

Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Lemegeton&oldid=5479459"