Penentangan dalaman terhadap aparteid
| Penentangan dalaman terhadap aparteid | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Nelson Mandela membakar buku simpanannya pada tahun 1960 sebagai sebahagian daripada kempen ketidaktaatan sivil. | |||||||||
| |||||||||
| Pihak yang terlibat | |||||||||
 MK (ANC/SACP) PLAN (SWAPO) AZANLA (AZAPO) APLA (PAC) ARM SAYRCO UDF (pertahanan bukan keganasan sahaja) |
 Kesatuan Afrika Selatan (1948–1961)Templat:Country data Republic of South Africa (1961–1994)  Gerakan Volkstaat | ||||||||
| Komandan dan pemimpin | |||||||||
|
|
Pemimpin aparteid: | ||||||||
| Kerugian dan korban | |||||||||
| 21,000 maut akibat keganasan politik (1948-94)[5] | |||||||||
Penentangan dalaman terhadap aparteid di Afrika Selatan berasal daripada beberapa sektor bebas masyarakat Afrika Selatan dan mengambil bentuk daripada gerakan sosial dan penentangan pasif kepada peperangan gerila. Tindakan besar-besaran terhadap kerajaan Parti Kebangsaan (NP) yang memerintah, ditambah dengan pengasingan antarabangsa dan sekatan ekonomi yang semakin meningkat di Afrika Selatan, memainkan peranan penting dalam membawa kepada rundingan untuk menamatkan aparteid, yang bermula secara rasmi pada 1990 dan berakhir dengan pilihan raya berbilang kaum pertama di Afrika Selatan di bawah francais sejagat pada tahun 1994.
Aparteid telah diterima pakai sebagai dasar rasmi kerajaan Afrika Selatan oleh NP berikutan kemenangan mereka dalam pilihan raya umum 1948.[6] Dari awal 1950-an, Kongres Kebangsaan Afrika (ANC) memulakan Kempen Defiance bagi penentangan pasif.[1] Bantahan keingkaran sivil yang berikutnya menyasarkan perintah berkurung, undang-undang yang diluluskan dan pengasingan "aparteid kecil" di kemudahan awam. Beberapa demonstrasi anti-aparteid mengakibatkan rusuhan yang meluas di Port Elizabeth dan London Timur pada tahun 1952, tetapi pemusnahan harta benda secara terancang tidak dilakukan dengan sengaja sehingga tahun 1959.[7] Pada tahun itu, kemarahan terhadap undang-undang pas dan peraturan alam sekitar yang dianggap tidak adil oleh petani kulit hitam mengakibatkan beberapa siri pembakaran yang menyasarkan ladang tebu.[7] Organisasi seperti ANC, Parti Komunis Afrika Selatan, dan Kongres Pan Africanist (PAC) kekal sibuk dengan menganjurkan mogok pelajar dan boikot kerja antara 1959 dan 1960.[7] Berikutan pembunuhan beramai-ramai Sharpeville, beberapa gerakan anti-aparteid, termasuk ANC dan PAC, memulakan peralihan taktik daripada tidak bekerjasama secara aman kepada pembentukan sayap penentangan bersenjata.[8]
Catatan[sunting | sunting sumber]
- ^ ANC membuat keputusan untuk memulakan penentangan pasif terhadap sistem apartheid pada 17 Disember 1950. Bantahan terancang pertama yang penting terhadap apartheid tidak berlaku sehingga Kempen Defiance pada tahun 1952.[1]
Rujukan[sunting | sunting sumber]
- ^ a b "The Defiance Campaign". South Africa: Overcoming Apartheid Building Democracy. Diarkibkan daripada yang asal pada 1 December 2016. Dicapai pada 3 September 2016.
- ^ du Toit, Pierre (2001). South Africa's Brittle Peace: The Problem of Post-Settlement Violence. Basingstoke: Palgrave-Macmillan. m/s. 90–94. ISBN 978-0333779187.
- ^ Powell, Jonathan (2015). Terrorists at the Table: Why Negotiating is the Only Way to Peace. New York: St. Martin's Press. m/s. 146–147. ISBN 978-1250069887.
- ^ Thomas, Scott (1995). The Diplomacy of Liberation: The Foreign Relations of the ANC Since 1960. London: Tauris Academic Studies. m/s. 202–210. ISBN 978-1850439936.
- ^ Ugorji, Basil (2012). From Cultural Justice to Inter-Ethnic Mediation: A Reflection on the Possibility of Ethno-Religious Mediation in Africa. Denver: Outskirts Press. m/s. 65–66. ISBN 978-1432788353.
- ^ Ottoway, Marina (1993). South Africa: The Struggle for a New Order. Washington: Brookings Institution Press. m/s. 23–26. ISBN 978-0815767152.
- ^ a b c Lodge, Tim (2011). Sharpeville: An Apartheid Massacre and Its Consequences. Oxford: Oxford University Press. m/s. 31–34. ISBN 978-0192801852.
- ^ Morton, Stephen (2013). States of Emergency: Colonialism, Literature and Law. Liverpool: Liverpool University Press. m/s. 94–96. ISBN 978-1846318498.