Sogo shosha
| Nama | Pendapatan (TK 2021) |
Jumlah aset (Mac. 2021) |
Aset bersih (Mac. 2021) |
|---|---|---|---|
| Mitsubishi | 172.55 | 18,634.97 | 5,613.65 |
| Mitsui | 391.5 | 11,806.3 | 3,817.7 |
| Itochu | 401.43 | 11,178.43 | 3,316.28 |
| Sumitomo | -134.48 | 8,079.98 | 2,527.95 |
| Marubeni | 225.34 | 6,938.96 | 1,819.06 |
| Toyota Tsusho | 134.6 | 5,228 | 1,469.6 |
| Sojitz | 60.82 | 2,230.29 | 579.12 |
Sogo shosha (Jepun: 総合商社, Hepburn: sōgō shōsha, atau syarikat perdagangan) Sogo Shosha ialah jenis syarikat Jepun yang berdagang dalam pelbagai jenis produk dan bahan. Selain bertindak sebagai perantara, sōgō shōsha juga terlibat dalam logistik, pembangunan loji dan perkhidmatan lain, serta penerokaan sumber antarabangsa. Tidak seperti syarikat perdagangan di negara lain, yang secara amnya mengkhususkan diri dalam jenis produk tertentu, sōgō shōsha mempunyai barisan perniagaan yang sangat pelbagai, yang mana model perniagaan adalah unik kepada Jepun.[1]
Struktur sōgō shōsha boleh memberi kelebihan kepada mereka dalam perdagangan antarabangsa. Pertama, mereka mempunyai keupayaan pengurusan risiko yang luas kerana mereka berdagang dalam banyak dan pelbagai pasaran, mempunyai simpanan baki yang banyak dalam pelbagai mata wang asing dan boleh menjana bekalan dan permintaan tawanan untuk operasi mereka sendiri. Mereka juga mempunyai sistem maklumat pasaran dalaman berskala besar yang memberi mereka skala ekonomi dalam mengejar peluang perniagaan baharu. Skala besar mereka juga membolehkan mereka menyediakan modal dalam bentuk kredit, pembiayaan dan perkhidmatan eksport pada kos yang rendah.[2] Ketua Pegawai Eksekutif Mitsui, Masami Iijima menyifatkan konsep syarikat perdagangan am adalah serupa dengan konsep dana pelaburan seperti dana ekuiti persendirian, tetapi dibezakan oleh keupayaan mereka untuk mengenal pasti dan melaksanakan peluang perniagaan dalam pelbagai industri menggunakan maklumat dan sumber manusia yang diperoleh daripada perniagaan perdagangan mereka.[3]
Sōgō shōsha adalah antara majikan dengan gaji tertinggi di Jepun; pada tahun 2011, enam daripada tujuh jurusan mempunyai purata gaji melebihi 10 juta yen.[4] Bersama dengan institusi kewangan, mereka secara konsisten menjadi antara majikan paling popular untuk graduan universiti Jepun terkemuka selama lebih tiga puluh tahun kerana tahap gaji mereka yang tinggi, kestabilan dan kepelbagaian peluang yang tersedia untuk pekerja [5] serta menjadi syarikat yang paling berdaya saing untuk masuk ke Jepun.[6]
Latar belakang sejarah[sunting | sunting sumber]
Selepas pembukaan Jepun pada pertengahan tahun 1800-an, perdagangan antara Jepun dan dunia luar pada mulanya dikuasai oleh pedagang asing dan pedagang dari negara Barat. Semasa Jepun semakin meningkat moden, beberapa konglomerat kendalian keluarga sedia ada yang dikenali sebagai zaibatsu (terutamanya Mitsubishi dan Mitsui) telah membangunkan syarikat perdagangan tawanan untuk menyelaraskan pengeluaran, pengangkutan dan pembiayaan antara pelbagai perusahaan dalam kumpulan itu. Sebilangan firma Jepun yang lebih kecil dan lebih khusus, khususnya dalam industri bekalan kapas, juga mengambil peranan yang lebih besar dalam bertindak sebagai perantara untuk perdagangan asing, pada mulanya dalam mengimport kapas mentah dan kemudiannya dalam mengeksport produk siap.[2] Syarikat-syarikat ini dicirikan dengan mengendalikan pelbagai produk, menyasarkan pelbagai wilayah untuk dagangan mereka, mewujudkan kaedah pengurusan risiko berinstitusi moden untuk dagangan mereka, dan keupayaan untuk membuat pelaburan yang besar dalam operasi perindustrian domestik.[7]
Selepas Perang Dunia II, perdagangan asing telah digantung seketika dan zaibatsu telah dilucutkan. Cabang perdagangan kuat Mitsui dan Mitsubishi masing-masing telah dibubarkan menjadi lebih kurang seratus syarikat perniagaan yang lebih kecil.[2] Apabila perdagangan disambung semula pada tahun 1950, syarikat perdagangan terpelbagai yang pertama muncul sebagai peniaga tekstil berasaskan wilayah Kansai (terutamanya Itochu, Marubeni, Toyo Cotton dan Nichimen) dan peniaga keluli (terutamanya Iwai dan Nissho, yang kemudiannya bergabung membentuk Nissho Iwai) mempelbagaikan ke dalam bidang perniagaan baharu. Sisa-sisa syarikat perniagaan Mitsubishi dan Mitsui zaibatsu juga bergabung pada tahun 1950-an untuk membentuk semula dan memberi kebimbangan kepada perdagangan berskala besar baru. [8] Istilah sōgō shōsha mula digunakan sekitar tahun 1955 untuk merujuk kepada set firma yang luas ini, yang pada tahun 1960 telah bergabung menjadi sepuluh syarikat besar dan sangat pelbagai: [7]
- Ataka & Co. (runtuh pada tahun 1977; lengan besi dan keluli bergabung dengan C. Itoh)
- C. Itoh & Co. (kini Itochu )
- Kanematsu (disifatkan semula sebagai syarikat perdagangan khusus pada tahun 1999) [9]
- Marubeni
- Mitsubishi Corporation
- Mitsui & Co.
- Nichimen (kini Sojitz)
- Nissho Iwai (kini Sojitz)
- Perbadanan Sumitomo
- Perbadanan Toyota Tsusho
Sōgō shōsha menjadi komponen teras model perniagaan "keiretsu " selepas perang dunia ke-2, di mana bank perdagangan besar memainkan peranan utama dalam setiap keiretsu utama dengan sōgō shōsha memainkan peranan utama sekunder yang semakin berkurangan dari semasa ke semasa.[10]
Sehingga tahun 1980-an, operasi sōgō shōsha sebahagian besarnya tertumpu pada menyokong urus niaga antarabangsa produk daripada syarikat pengeluar Jepun, terutamanya dalam industri tekstil dan kimia. Sejak itu, syarikat pengeluar Jepun telah mengambil peranan yang lebih langsung dalam perolehan antarabangsa, jualan dan pemasaran, dan sōgō shōsha telah mengalihkan tumpuan perniagaan mereka kepada perkhidmatan seperti kewangan, insurans, pengangkutan, pengurusan projek dan pembangunan hartanah, dengan kebanyakan perniagaan ini dijalankan di luar Jepun melalui anak syarikat dan sekutu tempatan.[9]
Kejatuhan gelembung harga aset Jepun pada awal tahun 1990-an telah membawa kepada gelombang penggabungan dan penyusunan semula syarikat di kalangan sōgō shōsha, mengurangkan jumlah mereka kepada tujuh.[8]
-
Mitsubishi
(Marunouchi, Tokyo) -
Mitsui
(Otemachi, Tokyo) -
Itochu
(Aoyama, Tokyo) -
Sumitomo
(Harumi, Tokyo)
.jpg)
Persamaan di negara lain[sunting | sunting sumber]
Sōgō shōsha berkembang di Jepun hasil daripada beberapa faktor yang unik kepada Jepun.[11] Keterpencilan geografi Jepun dan bahasa serta budaya yang unik semuanya telah meningkatkan kos maklumat dan rundingan. Penutupannya dari dunia luar selama lebih 200 tahun bermakna perdagangan perlu dibangunkan dalam tempoh masa yang sangat singkat berbanding Eropah, di mana rangkaian secara semula jadi boleh berkembang dalam tempoh masa yang lebih lama. Jepun juga mempunyai kekurangan pasaran modal yang berkesan untuk membiayai syarikat, dan asas perindustriannya sebahagian besarnya terdiri daripada perusahaan industri kotej yang tidak dapat memasarkan sendiri, berbeza dengan firma yang lebih besar yang berleluasa di Barat.[2]
Chaebol Korea Selatan mengikuti jalan yang sama untuk dalam proses pembangunan syarikat perdagangan pada pertengahan 1970-an.[7] Organisasi jenis konglomerat yang serupa wujud di India seperti Kumpulan Reliance dan Kumpulan TATA .
Amerika Syarikat juga cuba mencontohi model perniagaan untuk menggalakkan eksport pada awal tahun 1980-an dengan penggubalan Akta Syarikat Dagangan Eksport 1982.
Pada masa undang-undang itu dibahaskan, Mitsui & Co., salah sebuah sogo shosha ialah pengeksport keenam terbesar dari Amerika Syarikat, dan sogo shosha menyumbang kira-kira separuh daripada perdagangan masuk dan keluar Jepun.[2]
Lihat juga[sunting | sunting sumber]
- Oguri Kozukenosuke
- CoBank
- Export credit agency § List of export credit agencies
Rujukan[sunting | sunting sumber]
- ^ "総合商社". Kotobank. Dicapai pada 21 April 2014.
- ^ a b c d e Dziubla, Robert (1982). "International Trading Companies: Building On The Japanese Model". Northwestern Journal of International Law & Business. Dicapai pada 21 April 2014. Ralat petik: Tag
<ref>tidak sah, nama "dziubla" digunakan secara berulang dengan kandungan yang berbeza - ^ Fukase, Atsuko (30 January 2015). "Mitsui Remains Focused on Resources". The Wall Street Journal. Dicapai pada 5 June 2015.
- ^ "総合商社絶好調！三菱商事1412万、物産、住商は －年収＆生涯賃金2012【商社・卸売】". President. 15 October 2012. Dicapai pada 21 April 2014.
- ^ "就職人気ランキング、実は30年前と「変わらない」 安定、高給の金融、総合商社が上位占める". J-Cast News. 23 March 2014. Dicapai pada 21 April 2014.
- ^ "｢入社が難しい有名企業｣ランキングTop200社 | 就職四季報プラスワン". 30 January 2021.
- ^ a b c Tanaka, Takayuki. "Research on SOGO SHOSHA: Origins, Establishment, and Development" (PDF). Japan Foreign Trade Council. Dicapai pada 18 April 2014. Ralat petik: Tag
<ref>tidak sah, nama "tanaka" digunakan secara berulang dengan kandungan yang berbeza - ^ a b 田中, 隆之 (14 September 2012). "業績好調、日本の総合商社 どこから来たか、何者か、どこへ行くか". Nippon.com. Dicapai pada 21 April 2014. Ralat petik: Tag
<ref>tidak sah, nama "nippon" digunakan secara berulang dengan kandungan yang berbeza - ^ a b "NEW ROLE FOR JAPAN´S SOGO SHOSHA AS THEY SHIFT FROM MANUFACTURING TO SERVICES". United Nations Conference on Trade and Development. Dicapai pada 18 April 2014. Ralat petik: Tag
<ref>tidak sah, nama "unctad" digunakan secara berulang dengan kandungan yang berbeza - ^ Lincoln, James R. "Whither the Keiretsu, Japan's Business Networks? How Were They Structured? What Did They Do? Why Are They Gone?" (PDF). Institute for Research on Labor and Employment Working Paper Series. Dicapai pada 21 April 2014.
- ^ Ryan, Patrick (16 October 2018). "Reflecting the nation's history, 'sōgō shōsha' are unique to Japan". The Japan Times Online (dalam bahasa Inggeris) (BUSINESS| INSIDER REPORT [2 of 12 on sōgō shōsha]). Chiyoda City, Tokyo, Japan: The Japan Times, Ltd. Dicapai pada 28 April 2019.
The sōgō shōsha‘s organization and business model is unique to Japan. This is, for the most part, because they are a reflection of Japan’s own unique economic development, first during the Meiji Restoration’s period of rapid industrialization and commercialization aimed at building a strong military in the latter half of the 19th century and then in the intensive rebuilding of Japan’s infrastructure and industry in the aftermath of World War II eventually leading to Japan’s transformation as an economic superpower. Impossible to imitate The sōgō shōsha emerged in the post-WWII period as very large entities both in size and scope. They are extremely diversified, not only in terms of their range of products and services but industry-wise and geographically. Needless to say, they are very difficult to imitate. The first sōgō shōsha initially appeared more than 140 years ago and developed sophisticated multi-faceted functions and expertise over the ensuing years. These functions are rooted in Japan’s raw-material import — value-added export trading model as well as in the sōgō shōsha’s multi-industry upstream-downstream supply chains. In truth, it is virtually impossible to build these type of large-scale trading intermediary organizations from scratch. To this day, the closest thing the rest of the world has to the sōgō shōsha are the trading firms of such Korean chaebol, or conglomerates, as Samsung, Hyundai and others. However, they are much smaller and specialized in scope than the Japanese sōgō shōsha. Little known outside Japan In 1996, all nine sōgō shōsha could be found in the top 40 of the Global Fortune 500 with five of the first six spots on the list being held by sōgō shōsha.... — Patrick Ryan is asenior analyst engaged in global industry research in the Marubeni Research Institute, the research arm of Marubeni Corp. He has previously worked in InternationalHR [Human Resources] and International Corporate Strategies for Marubeni.
