Duluan kehakiman

Stare decisis (sebutan bahasa Latin: [ˈstareː ˈdekisis], sebutan bahasa Inggeris: [ˈstaːɹi dəˈsaɪsɪs], "untuk mengikut apa yang telah diputuskan") (lebih panjang, "stare decisis et non quieta movere") adalah satu perkataan undang-undang dalam bahasa Latin, yang digunakan dalam common law untuk menerangkan tanggapan bahawa keputusan mahkamah yang dahulu mesti diterima sebagai mengikat menurut undang-undang kes.

Doktrin ini tidak diterima dalam bidang kuasa sistem perundangan sivil kerana ia dikatakan melanggar hak para hakim menafsir undang-undang dan hak legislatif membuat undang-undang. Kebanyakan sistem sebegini walau bagaimanapun mengiktiraf konsep jurisprudence constante yang mengemukakan argumentasi bahawa walaupun para hakim bebas dalam membuat keputusan, mereka haruslah membuat keputusan itu dalam cara yang boleh dijangka dan tidak mendatangkan huru-hara. Oleh demikian, hak para hakim untuk menafsir undang-undang tidak bermakna tiadanya sejumlah kecil undang-undang kes terpilih yang mesti dirujuk semasa menbuat keputusan dalam sesuatu kes.

Prinsip

Prinsip stare decisis boleh dibahagikan mengikut dua komponen:

Pertamanya merupakan peraturan bahawa satu keputusan yang dibuat oleh mahkamah tinggi adalah duluan mengikat yang mahkamah rendah tidak boleh batalkan.

Keduanya merupakan prinsip yang satu mahkamah tidak seharusnya membatalkan suatu keputusan yang dibuat oleh dirinya sendiri pada suatu ketika dahulu kecualilah apabila terdapat satu alasan kuat untuk berbuat demikian. Prinsip kedua ini lebih berbentuk nasihat yang boleh dan sememangnya diketepikan mahkamah dari masa ke semasa.

Stare decisis secara menegak

Secara am, satu sistem common law mempunyai mahkamah perbicaraan, mahkamah rayuan dan mahkamah tinggi. Mahkamah-mahkamah rendah menadbirkan kebanyakan keadilan seharian. Mahkamah-mahkamah ini juga dimestikan mengikut duluan yang diputuskan mahkamah rayuan untuk kawasan mereka dan mahkamah tinggi.

Mahkamah rayuan hanya dimestikan mengikut keputusan mahkamah tinggi. Aplikasi doktrin stare decisis dari satu mahkamah tinggi pada mahkamah rendah kadangkala dirujuk sebagai stare decisis secara menegak.

Stare decisis secara mendatar

Dalam sistem kehakiman persekutuan Amerika Syarikat, mahkamah rayuan perantaraan dibahagikan mengikut "litar". Setiap panel hakim mesti mengikut capaian keputusan dalam kes rayuan yang terdahulu. Duluan mahkamah rayuan Amerika Syarikat hanya boleh ditolak oleh mahkamah en banc, iaitu satu sidangan kesemua hakim rayuan aktif litar berkenaan, atau Mahkamah Agung Amerika Syarikat.

Apabila satu mahkamah mengikat dirinya, aplikasi doktrin duluan ini kadangkala dipanggil stare decisis secara mendatar. Negeri New York mempunyai struktur rayuan yang serupa kerana ia terbahagi dalam empat jabatan rayuan yang diselia oleh mahkamah rayuan tertinggi Negeri New York. Keputusan satu jabatan rayuan tidak mengikat jabatan lain, dan dalam sesetengah kes jabatan -jabatan berkenaan mempunyai perbezaan secara signifikan dalam perkara-perkara asas undang-undang.

Tempat rayuan terakhir

Mahkamah tertinggi United Kingdom iaitu House of Lords tidak perlu mengikut keputusan lepasnya yang tersendiri sehingga kes London Street Tramways lwn London County Council [1898] AC 375. Selepas kes ini sebarang perubahan pada undang-undang berkenaan sesuatu perkara hanya boleh dipinda oleh Parlimen melalui statut.

Situasi ini berubah selepas pengeluaran Penyataan Pengamalan pada tahun 1966. Ia membenarkan House of Lords meminda undang-undang Inggeris bersesuaian peristiwa semasa. Dalam kes R lwn G & R pada tahun 2003 House of Lords menolak keputusannya dalam kes Caldwell 1981 yang telah membenarkan dirinya mendirikan mens rea ("minda yang bersalah") dengan menyukat kelakuan seseorang defenden berbanding "seorang waras" dengan tidak mengira keadaan sebenar minda defenden itu.

Walau bagaimanapun, Penyata Pengamalan amat jarang diaplikasi House of Lords dan hanya digunakan sebagai pilihan terakhir. Dari tahun 2005 House of Lords menolak keputusannya yang terdahulu tidak lebih daripada 20 kali kerana bimbang penggunaannya secara berlebihan akan memperkenalkan ketidakpastian dalam undang-undang. Dalam R v Kansal (2002) umpamanya majoriti ahli House of Lords berpendapat bahawa R v Lambert (kes terdahulu) diputuskan secara tidak betul akan tetapi tidak mahu menolak keputusan terdahulu mereka.

Aplikasi pada sistem perundangan Inggeris dan Malaysia

Doktrin duluan mengikat atau stare decisis amat penting kegunaannya pada sistem perundangan Inggeris. Satu duluan merupakan kenyataan yang dibuat oleh seorang hakim dalam membuat sesuatu keputusan. Doktrin ini menyatakan bahawa satu keputusan yang dibuat oleh satu mahkamah atasan akan mengikat mahkamah-mahkamah bawahan. Ini bermakna apabila para hakim membicarakan satu kes mereka akan cuba mencari sama ada satu kes yang mempunyai fakta yang sama telah diputuskan oleh mahkamah yang lebih tinggi atau sama statusnya terlebih dahulu dan sekiranya ada maka hakim berkenaan harus mengikuti kata putus dalam kes itu sebagai duluan yang telah diputuskan. Jika terdapat satu duluan dalam mahkamah yang lebih rendah, hakim berkenaan tidak perlu mengikutinya akan tetapi mungkin menimbangkannya. House of Lords di England tidak perlu mengikut duluannya sendiri dan begitulah juga keadaannya dengan mahkamah persekutuan di Malaysia, yang merupakan mahkamah tertinggi di Malaysia.

Hanya kenyataan undang-undang mengikat, dan ini dikenali sebagai sebab keputusan atau dalam istilah bahasa Latin, ratio decidendi. Kesemua alasan lain yang tidak penting dikenali sebagai obiter dictum (atau obiter dicta sekiranya lebih daripada satu). Lihat kes Rondel lwn Worsley (1969) 1 AC 191. Satu duluan tidak mengikat satu mahkamah sekiranya ia didapati bahawa terdapat kurangnya perhatian dalam pengendalian kes itu ("Per Incuriam") sebagai contoh jika tiada provisi statut atau duluan lain yang dibawa dan diimbangi mahkamah dalam kes berkenaan. Jika mahkamah mendapati bahawa terdapat perbezaan material antara kes-kes maka ia boleh memilih untuk tidak mengikut duluan. Duluan menyakini pula merupakan mereka yang diputuskan oleh mahkamah-mahkamah rendah atau asing, dan mungkin menyakini tetapi tidak mengikat dalam pengaplikasian mereka. Perkara yang paling penting merupakan fakta bahawa duluan boleh ditolak oleh satu keputusan mahkamah yang lebih tinggi atau satu Akta parlimen. Keputusan kehakiman bersifat kebelakangan, manakala Akta parlimen sentiasa bersifat kedepanan kecualilah dinyatakan sebaliknya.

Situasi terakhir ini merupakan masalah sistem duluan yang paling besar dalam pada bahawa sekiranya satu mahkamah yang tinggi menolak satu duluan yang berusia, maka kemungkinan amat besar bahawa banyak kes yang didasarkan duluan berkenaan akan kembali ke mahkamah. Justeru itu, kebarangkalian satu duluan ditolak semakin kurang mengikut usianya.

Bagaimana para hakim menafsir duluan

Terdapat tiga peraturan di mana para hakim di United Kingdom dan Malaysia guna dalam menafsir undang-undang dan ini disenaraikan di bawah sebagai bantuan kebiasaan yang satu hakim punyai, termasuk akses ke semua kes lalu, di mana satu duluan diputuskan dan satu kamus bahasa Inggeris atau bahasa Melayu yang bagus.

Rukun Harafiah

Hakim seharusnya berlaku seperti kata perundangan berbanding cuba melakukan apa yang ia maksud, iaitu hakim seharusnya menggunakan maksud harian untuk kata-kata, sekalipun jika ini menjadikan keputusan yang tidak adil atau tidak dikehendaki. Satu contoh yang baik masalah kaedah ini adalah R v Maginnis (1987) dalam mana beberapa hakim menemui beberapa maksud berbeza perkataan "menyediakan" (supply).

Rukun Emas

Digunakan apabila pengaplikasian rukun harafiah akan menjadikan keputusan yang tidak logik. Mahkamah seharusnya menemui kesusuhan yang nyata sebelum menolak penggunaan rukun harafiah. Terdapat dua cara di mana Rukun Emas boleh diaplikasi;

a) Pengertian sempit

Apabila terdapat dua maksud berlawanan terhadap satu perkataan yang digunakan dalam satu provisi perundangan ataupun ia mempunyai maksud samaran. Dalam kes sebegini, maksud yang lebih logik digunapakai. Sebagai contoh dalam kes Adler lwn George (1964) defenden telah didapati bersalah dibawah Akta Rahsia Rasmi 1920 dan mahkamah memutuskan untuk tidak mengikuti maksud harafiah ayat-ayat Akta berkenaan.

b) Pengertian luas

Versi rukun emas ini digunakan hanya apabila terdapat satu cara di mana undang-undang yang diaplikasi boleh ditafsirkan. Sebagai contoh, apabila penggunaan Rukun Harafiah akan membawa maksud tidak logik. Sebagai contoh Re Sigsworth (1935).

Rukun Nakal

Merupakan kaedah yang paling fleksibel antara kaedah-kaedah lain yang berasal daripada Kes Heydon (Heydon's Case (1584)) kerana ia membenarkan pengaplikasian tujuan satu statut berbanding apa yang terkandung dalam statut berkenaan. Sebagai contoh dalam kes Corkery lwn Carpernter (1950) yang berkenaan satu lelaki yang didapati mabuk dalam pengawasan satu gerabak, meskipun dia hanya mempunyai satu basikal.

Sebagai tambahan kepada ketiga-tiga peraturan ini terdapat tiga lagi peraturan yang kurang penting, iaitu Ejusdem generis (penggunaan perkataan am seperti "kucing, anjing dan perkataan-perkataan lain" bermaksud haiwan belaan), Expressio unius est exclusio aleterius (kenyataan satu atau lebih perkara membawa makna pengecualian kesemua yang lain) dan Noscitur a sociis (satu perkataan mesti mengambil makna daripada konteks di mana ia dijumpai).

Pengelakan

And while lower courts are bound in theory by higher court precedent, in practice judges may sometimes attempt to evade precedents, by distinguishing them on spurious grounds. The appeal of a decision that does not follow precedent might not occur, however, as the expense of an appeal may prevent the losing party from doing so. Thus the lower court decision may stand even though it does not follow the higher court decision, as the only way a decision can enter the appeal process is by application of one of the parties bound by it.

…dan penentangan

Occasionally, the application of prior case law results in court decisions which the judge explicitly states personal disagreement with the judgment he or she has rendered, but that he or she is required to do so by binding precedent, that is, the issue at hand was already decided by a higher court. Note that binding precedent is thus distinct from stare decisis, which are decisions from lateral courts, lower courts, or the same court, and affords deviation based upon "compelling justification" (see Hilton v.s. Carolina Pub. Rys. Cmsn., 502 U.S. 197, 202, 112 S. Ct. 560, 565 (1991).)

Kepincangan

In the United States, stare decisis can interact in counterintuitive ways with the federal and state court systems. On an issue of federal law, a state court is not bound by an interpretation of federal law at the district or circuit level, but is bound by an interpretation by the United States Supreme Court. On an interpretation of state law, whether common law or statutory law, the federal courts are bound by the interpretation of a state court of last resort, and are normally required to defer to the precedents of intermediate state courts as well.

Courts may choose to follow precedents of other jurisdictions, but this is not an application of the doctrine of stare decisis, because foreign decisions are not binding. Rather, a foreign decision that is followed on the basis of the soundness of its reasoning will be called persuasive authority — indicating that its effect is limited to the persuasiveness of the reasons it provides.

Stare decisis dalam sistem perundangan sivil

Stare decisis is not usually a doctrine used in civil law systems, because it violates the principle that only the legislature may make law. In theory therefore, lower courts are generally not bound to precedents established by higher courts. In practice, the need to have predictability means that lower courts generally defer to precedents by higher courts and in a sense, the highest courts in civil law jurisdictions, such as the Cour de cassation and the Conseil d'État in France are recognized as being bodies of a quasi-legislative nature.

The doctrine of stare decisis also influences how court decisions are structured. In general, court decisions in common law jurisdictions are extremely wordy and go into great detail as to the how the decision was reached. This occurs to justify a court decision on the basis of previous case law as well as to make it easier to use the decision as a precedent in future cases.

By contrast, court decisions in some civil law jurisdictions (most prominently France) tend to be extremely brief, mentioning only the relevant legislation and not going into great detail about how a decision was reached. This is the result of the theoretical view that the court is only interpreting the view of the legislature and that detailed exposition is unnecessary. Because of this, much more of the exposition of the law is done by academic jurists which provide the explanations that in common law nations would be provided by the judges themselves.

In other civil law jurisdictions, such as the German-speaking countries, court opinions tend to be much longer than in France, and courts will frequently cite previous cases and academic writing. However, some courts (such as German courts) put less emphasis of the particular facts of the case than common law courts, but put more emphasis on the discussion of various doctrinal arguments and on finding what the correct interpretation of the law is.

Ketulenan dan stare decisis

Originalism - the doctrine that holds that the meaning of a written text must be applied - is in tension with stare decisis, but is not necessarily irrevocably opposed. As noted at top, "Stare decisis is not usually a doctrine used in civil law systems, because it violates the principle that only the legislature may make law"; Justice Antonin Scalia argues in A Matter of Interpretation that America is a civil law not common law nation, and with that in mind, it should come as no surprise that originalists are generally unwilling to defer to precedent when precedent seems to come into conflict with the constitution. However, Originalism being a theory of interpretation rather than construction, there is still room within an originalist paradigm for stare decisis; whenever the plain meaning of the text is open to alternative constructions, past precedent is generally seen as a valid guide, with the qualifier being that it cannot trump what the text actually says.

Some originalists go even further. In his confirmation hearings, Justice Clarence Thomas answered a question from Senator Strom Thurmond about his willingness to overturn precedent thus:

I think overruling a case or reconsidering a case is a very serious matter. Certainly, you would have to be of the view that a case is incorrectly decided, but I think even that is not adequate. There are some cases that you may not agree with that should not be overruled. Stare decisis provides continuity to our system, it provides predictability, and in our process of case-by-case decision-making, I think it is a very important and critical concept. A judge that wants to reconsider a case and certainly one who wants to overrule a case has the burden of demonstrating that not only is the case indirect, but that it would be appropriate, in view of stare decisis, to make that additional step of overruling that case.

Possibly he has changed his mind, or there are a very large body of cases which merit "the additional step" of ignoring the doctrine; according to Scalia, "Clarence Thomas doesn't believe in stare decisis, period. If a constitutional line of authority is wrong, he would say, let’s get it right."

Kebaikan dan keburukan

There is much discussion about the virtue and irrationality of using case law under such a system. Supporters of the system, such as minimalists, argue that following precedent makes decisions "predictable." For example, a business person can be reasonably assured of predicting a decision where the facts of his or her case are sufficiently similar to a previously decided case. An argument often used against the system is that it is undemocratic as it allows unelected judges to make law, or that it preserves wrongly decided cases. A counter-argument (in favor of the concept of stare decicis) is that if the legislature wishes to alter the case law (other than constitutional interpretations) by statute, the legislature is empowered to do so. Critics sometimes accuse particular judges of applying the doctrine selectively, invoking it to support precedents which the judge supported anyway, but ignoring it in order to overturn precedents with which the judge disagreed.