Protokol Capaian Perutusan Internet
| Suit protokol Internet |
|---|
| Lapisan Penggunaan |
| Lapisan Pengangkutan |
| Lapisan Internet |
| Lapisan Pautan |
Protokol Capaian Perutusan Internet (bahasa Inggeris: Internet Message Access Protocol, IMAP) merupakan satu dari dua protokol piwaian Internet yang digunakan secara meluas untuk mendapatkan e-mel, selain Protokol Pejabat Pos (POP).[1] Hampir kesemua pelayan mel elektronik moden menyokong kedua-dua protokol sebagai cara memindahkan perutusan mel elektronik antara pelayan.
Protokol mel eletronik
[sunting | sunting sumber]Protokol Capaian Perutusan Internet ("Internet Message Access Protocol-IMAP"), dahulunya dikenali Protokol Capaian Mel Internet ("Internet Mail Access Protocol"), Protokol Capaian Mel Saling Tindak Interactive Mail Access Protocol (RFC 1064), dan Protokol Capaian Mel Peralihan Interim Mail Access Protocol[2]) merupakan Protokol Internet Lapis Applikasi yang membenarkan pelanggan mel eletronik untuk mencapai mel elektronik pada pelayan mel asing. Versi terkini, IMAP versi 4 revisi 1 (IMAP4rev1), ditakrifkan oleh RFC 3501.
IMAP menyokong kedua-dua mod operasi dalam talian dan di luar talian. Pelanggan mel elektronik menggunakan IMAP biasanya meninggalkan perutusan pada pelayan sehingga pengguna memadamkannya dengan sengaja. Ini dan ciri lain operasi IMAP membenarkan ramai pelanggan mengendalikan kotak surat yang sama. Kebanyakan pelanggan mel elektronik menyokong IMAP sebagai tambahan kepada POP untuk mengambil perutusan; bagaimanapun, sedikit perkhidmatan mel elektronik menyokong IMAP.[3] IMAP menawarkan capaian kepada simpanan mel. Pelanggan boleh menyimpan salinan tempatan perutusan, tetapi ini dianggap sebagai cache sementara.
Pesanan e-mel yang diterima dihantar kepada pelayan e-mel yang menyimpan pesanan dalam peti e-mel penerima. Pengguna menerima pesanan ini dengan pelanggan e-mel yang menggunakan salah satu protokol dapatan semula e-mel. Biarpun ada pelanggan dan pelayan yang menggemari protokol hak milik yang khusus kepada vendor, namun kebanyakannya menggunakan protokol piawai Internet, iaitu SMTP untuk menghantar e-mel dan POP dan IMAP untuk menerima e-eml, maka membolehkan saling kendali dengan pelayan dan pelanggan lain. Contohnya, pelanggan Microsoft Outlook menggunakan protokol hak milik untuk berhubung dengan sebuah pelayan Microsoft Exchange Server; begitu juga dengan pelanggan Lotus Notes oleh IBM apabila berhubung dengan pelayan Domino, tetapi semua produk ini turut menyokong POP, IMAP, dan SMTP. Sokongan untuk protokol piawai Internet membolehkan banyak lagi klien e-mel seperti Pegasus Mail atau Mozilla Thunderbird untuk mencapai pelayan-pelayan ini, sekaligus membolehkan pelanggan digunakan dengan pelayan lain.
Sejarah
[sunting | sunting sumber]IMAP direka oleh Mark Crispin pada tahun 1986 sebgai protokol peti surat jauh yang berbeza dengan protokol pendapatan kandungan peti surat iaitu POP yang digunakan secara meluas.[4]
IMAP asal
[sunting | sunting sumber]Protokol Capaian Mel Intrim (Interim Mail Access Protocol) yang asal dilaksanakan dalam bentuk pelanggan mesin Lisp dan pelayan TOPS-20.
Tiada lagi wujudnya mana-mana salinan spesifikasi protokol interim atau perisiannya. Walaupun beberapa perintah dan sambutannya serupa dengan IMAP2, namun protokol interimnya tiada penandaan perintah/sambutan, jadi sintaksnya tidak serasi dengan versi-versi IMAP yang lain.
IMAP2
[sunting | sunting sumber]Protokol interim ini terus diganti dengan Protokol Capaian Mel Interaktif (Interactive Mail Access Protocol, IMAP2) yang ditakrifkan dalam RFC 1064, kemudian dikemaskini oleh RFC 1176. IMAP2 memperkenalkan penandaan perintah/sambutan dan merupakan versi edaran umum pertama.
IMAP2bis
[sunting | sunting sumber]Dengan kemunculan MIME, IMAP2 dilanjutkan untuk menyokong struktur badan MIME serta menambah kefungsian pengurusan peti surat (penciptaan, penghapusan, penamaan semula, muat naik mesej) yang tiada dalam IMAP2. Semakan bereksperiman ini dipanggil IMAP2bis; spesifikasinya tidak pernah diterbitkan dalam bentuk bukan rangka. Versi-versi awal Pine diedarkan secara meluas dengan sokongan IMAP2bis (Pine 4.00 dan seterusnya menyokong IMAP4rev1).
IMAP4
[sunting | sunting sumber]Sebuah Kumpulan Kerja IMAP dibentuk dalam IETF pada awal 1990-an lalu mengambil alih tanggungjawab untuk rekaan IMAP2bis. Kumpulan Kerja IMAP WG menamakan semula IMAP2bis sebagai IMAP4 untuk mengelakkan kekeliruan dari usul IMAP3 dari kumpulan lain yang tidak pernah dilaksanakan; manakala nama penuh IMAP turut ditukar kepada Internet Message Access Protocol.
Terdapat beberapa kelemahan reka bentuk dalam IMAP4 asal (takrifan RFC 1730) yang timbul dalam pengalaman pelaksanaan, sehingga perlu disemak dan diganti oleh IMAP4rev1 dua tahun kemudian. Maka, sedikit sekali pelaksanaan pelanggan atau pelayan IMAP4 berdasarkan RFC 1730 kerana hayatnya yang singkat.
IMAP4rev1
[sunting | sunting sumber]Versi terkini IMAP sejak tahun 1996, iaitu IMAP versi 4 semakan 1 (IMAP4rev1), ditakrifkan oleh RFC 3501 yang pernah menyemak RFC 2060 dahulu.
IMAP4rev1 serasi dengan IMAP2 dan IMAP2bis; dan juga sedikit sebanyak serasi IMAP4.
Berbeza dengan kebanyakan protokol Internet lama, IMAP memberi sokongan natif kepada mekanisme log masuk sulit. Biarpun pelayar IMAP boleh dikonfigurasi untuk membenarkan penghantaran kata laluan dalam bentuk teks biasa, RFC 3501 memandatkan sokongan untuk kaedah pengesahan yang menghambat kerentanan ini. Trafik IMAP boleh disulitkan dengan Transport Layer Security (SSL), sama ada dengan menembusi komunikasi IMAP atas SSL pada port 993, atau mengeluarkan perintah STARTTLS dalam sesi IMAP yang dihubungi (rujuk RFC 2595).
Rujukan
[sunting | sunting sumber]- ^ Pegoraro, Rob (2004-03-24). "Internet Providers Should Find Their Way to IMAP". Washington Post. Dicapai pada 2008-06-25.
- ^ http://www.iana.org/assignments/service-names
- ^ Mullet, Diana (2000). Managing IMAP. O'Reilly. m/s. 25. ISBN 059600012X.
- ^ The IMAP Connection - IMAP Status and History
Bacaan lanjut
[sunting | sunting sumber]- Heinlein, P; Hartleben, P (2008). The Book of IMAP: Building a Mail Server with Courier and Cyrus. No Starch Press. ISBN 1593271778.
- Hughes, L (1998). Internet e-mail Protocols, Standards and Implementation. Artech House Publishers. ISBN 0890069395.
- Johnson, K (2000). Internet Email Protocols: A Developer's Guide. Addison-Wesley Professional. ISBN 0201432889.
- Loshin, P (1999). Essential Email Standards: RFCs and Protocols Made Practical. John Wiley & Sons. ISBN 0471345970.
- Mullet, K (2000). Managing IMAP. O'Reilly Media. ISBN 059600012X.
- Rhoton, J (1999). Programmer's Guide to Internet Mail: SMTP, POP, IMAP, and LDAP. Elsevier. ISBN 1555582125.
- Wood, D (1999). Programming Internet Mail. O'Reilly. ISBN 1565924797.