Keganasan politik

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.

Keganasan politik ialah perbuasan keganasan yang dilakukan untuk mencapai matlamat politik.[1] Ia boleh termasuk keganasan yang digunakan oleh negara terhadap negara lain (peperangan), keganasan negara terhadap orang awam dan pelaku bukan negara (penghilangan paksa, perang psikologi, kekejaman polis, terorisme negara, pembunuhan bersasar, penyeksaan, pembersihan etnik atau genosid), dan keganasan yang digunakan oleh pelaku bukan negara ganas terhadap negara dan orang awam (penculikan, pembunuhan bersasar, serangan pengganas, penyeksaan, perang psikologi dan/atau gerila).[2][3] Ia juga boleh menerangkan keganasan bermotifkan politik yang digunakan oleh pelaku bukan negara yang ganas terhadap sesebuah negara (pemberontakan, rusuhan, pengkhianatan, atau rampasan kuasa) atau ia boleh menggambarkan keganasan yang digunakan terhadap pelau bukan negara lain dan/atau orang awam.[1][2][3] Ketiadaan bertindak di pihak kerajaan juga boleh dicirikan sebagai satu bentuk keganasan politik, seperti enggan menyelesaikan kebuluran atau sebaliknya menafikan sumber kepada kumpulan yang boleh dikenal pasti secara politik dalam wilayah mereka.

Disebabkan ketidakseimbangan kuasa yang wujud antara aktor negara dan bukan negara, keganasan politik selalunya berbentuk peperangan asimetri, di mana kedua-dua pihak tidak dapat menyerang secara langsung pihak lain, sebaliknya bergantung kepada taktik seperti keganasan dan peperangan gerila .[1][2][3] Ia selalunya boleh termasuk serangan ke atas sasaran orang awam atau bukan pejuang.[4] Orang ramai boleh disasarkan secara kolektif berdasarkan persepsi terhadap kumpulan sosial, etnik, agama atau politik;[4] atau secara terpilih, menyasarkan individu tertentu untuk tindakan yang dianggap sebagai mencabar seseorang atau membantu pihak lawan.[4][5]

Banyak kumpulan militan, pemberontak, pelampau, dan/atau fundamentalis yang bermotifkan politik dan individu[6] yakin bahawa negara dan sistem politik di mana mereka hidup tidak akan pernah bertindak balas terhadap tuntutan mereka, dan dengan itu mereka percaya bahawa satu-satunya cara untuk menggulingkan dan/atau membentuk semula kerajaan atau negeri mengikut pandangan dunia politik dan/atau agama mereka adalah melalui kekerasan, yang mereka anggap sebagai bukan sahaja wajar tetapi juga perlu untuk mencapai objektif politik dan/atau agama mereka.[4][7][8][9] Begitu juga, banyak pemerintah di seluruh dunia percaya bahawa mereka perlu menggunakan keganasan untuk menakut-nakutkan rakyat mereka supaya akur. Pada masa lain, pemerintah menggunakan kekerasan untuk mempertahankan negara mereka daripada pencerobohan luar atau ancaman kekerasan lain dan memaksa kerajaan lain atau menakluk wilayah.[10][11]

Jenis[sunting | sunting sumber]

Keganasan politik berbeza-beza dalam bentuk, keterukan dan amalan. Dalam sains politik, rangka kerja penganjuran yang biasa adalah untuk mempertimbangkan jenis keganasan yang digunakan oleh aktor yang berkaitan: keganasan antara aktor bukan negara, keganasan berat sebelah yang dilakukan oleh aktor negara terhadap orang awam dan keganasan antara negara.

Stathis Kalyvas mengenal pasti sebelas jenis keganasan politik: perang antara negara, perang saudara, keganasan, pembunuhan politik, rampasan kuasa tentera, bantahan/pemberontakan besar-besaran, keganasan antara kaum, jenayah/kartel terancang, pembersihan etnik, genosid dan penindasan negara.[12]

Keganasan antara aktor bukan negara[sunting | sunting sumber]

Pergaduhan antara aktor bukan negara tanpa pasukan keselamatan negeri memainkan peranan langsung dalam konflik.[13]

Konflik etnik[sunting | sunting sumber]

Konflik etnik berlaku antara kumpulan etnik. Walaupun kadangkala kumpulan etnik tertentu mungkin mendapat sokongan (sama ada formal atau tidak formal) negara (atau sebaliknya, kumpulan etnik tertentu mungkin menjadi sasaran negara), konflik etnik juga boleh berlaku antara dua kumpulan tanpa campur tangan atasan langsung, atau walaupun pihak negara cuba menjadi pengantara antara kumpulan.

Keganasan berat sebelah oleh aktor bukan negara[sunting | sunting sumber]

Keganasan[sunting | sunting sumber]

Keganasan boleh diarahkan oleh aktor bukan negara terhadap sasaran politik selain negara. Oleh kerana keganasan ialah taktik yang sering digunakan oleh pihak yang lemah dalam konflik, ia juga mungkin berada di bawah keganasan antara aktor negara dan bukan negara.

Keganasan berat sebelah oleh negara[sunting | sunting sumber]

Penggunaan kekerasan oleh kumpulan bersenjata yang teratur, sama ada pemerintah atau kumpulan bukan negara, yang mengakibatkan kematian orang awam dianggap berat sebelah. Menurut Projek Laporan Keselamatan Manusia, kempen keganasan berat sebelah direkodkan apabila keganasan terhadap orang awam yang dilakukan oleh satu kumpulan mengakibatkan sekurang-kurangnya 25 kematian yang dilaporkan dalam satu tahun kalendar.[13]

Genosid[sunting | sunting sumber]

Satu bentuk keganasan politik ialah genosid atau pembunuhan beramai-ramai. Genosid biasanya ditakrifkan sebagai "pemusnahan yang disengajakan dan sistematik, secara keseluruhan atau sebahagian, kumpulan etnik, kaum, agama, atau kerakyatan,"[14] walaupun apa dikira "sebahagian" untuk melayakkan diri sebagai genosid telah tertakluk kepada banyak perdebatan oleh pakar undang-undang.[15] Genosid biasanya dilakukan dengan sama ada sokongan terang-terangan atau rahsia pemerintah negara, di mana aktiviti pembunuhan beramai-ramai berlaku. Holokus ialah contoh sejarah pembunuhan beramai-ramai yang paling banyak disebut.

Penyeksaan[sunting | sunting sumber]

Penyeksaan ialah tindakan menimbulkan kesakitan yang teruk (sama ada fizikal atau psikologi) sebagai satu cara untuk menghukum, membalas dendam, memaksa maklumat atau pengakuan, atau hanya sebagai satu tindakan kejam. Penyeksaan adalah dilarang di bawah undang-undang antarabangsa dan domestik di kebanyakan negara pada abad ke-21. Ia dianggap sebagai pencabulan hak asasi manusia dan diisytiharkan tidak boleh diterima oleh Perkara 5 Pengisytiharaan Hak Asasi Manusia PBB. Penandatangan Konvensyen Geneva Ketiga dan Keempat secara rasmi bersetuju untuk tidak menyeksa banduan dalam konflik bersenjata. Larangan undang-undang kebangsaan dan antarabangsa mengenai penyeksaan diperoleh daripada konsensus bahawa penyeksaan dan layanan buruk yang serupa adalah tidak bermoral, serta tidak praktikal.[16] Walaupun konvensyen antarabangsa, kes penyeksaan terus timbul seperti skandal penyeksaan dan penderaan banduan Abu Ghraib pada 2004 yang dilakukan oleh anggota polis tentera Tentera Amerika Syarikat. Organisasi seperti Amnesty International memantau penyalahgunaan hak asasi manusia dan melaporkan pencabulan penyeksaan manusia yang meluas oleh negara-negara di banyak wilayah dunia.[17] Amnesty International menganggarkan bahawa sekurang-kurangnya 81 negara dunia kini mengamalkan penyeksaan, sebahagian daripadanya secara terbuka.[18]

Hukuman mati[sunting | sunting sumber]

Hukuman mati ialah hukuman dibunuh ke atas seseorang oleh negara sebagai hukuman bagi kesalahan. Ini tidak termasuk pembunuhan di luar undang-undang, iaitu pembunuhan seseorang oleh pihak berkuasa kerajaan tanpa kebenaran sebarang prosiding kehakiman atau proses undang-undang. Penggunaan hukuman mati mengikut negara berbeza-beza, tetapi menurut Amnesty International, 58 negara masih aktif menggunakan hukuman mati, dan pada 2010, 23 negara melaksanakan hukuman mati dan 67 menjatuhkan hukuman mati. Kaedah pelaksanaan pada 2010 termasuk pemenggalan kepala, renjatan elektrik, gantung, suntikan maut dan menembak.[19]

Kebuluran[sunting | sunting sumber]

Kebuluran boleh dimulakan atau berpanjangan untuk menafikan sumber, memaksa kepatuhan, atau mengurangkan populasi wilayah dengan penduduk yang degil atau tidak dipercayai.[20][21][22]

Keganasan polis[sunting | sunting sumber]

Keganasan polis adalah satu lagi bentuk keganasan politik. Ia biasanya diterangkan dalam penjajaran dengan istilah "kekerasan berlebihan". Kekejaman polis boleh ditakrifkan sebagai "pelanggaran hak sivil yang berlaku apabila pegawai polis bertindak dengan kekerasan berlebihan dengan menggunakan jumlah kekerasan yang berkaitan dengan orang awam, lebih daripada yang diperlukan."[23][24] Kekejaman polis dan penggunaan kekerasan yang berlebihan berlaku di seluruh dunia dan di Amerika Syarikat sahaja, 4,861 insiden  salah laku polis telah dilaporkan pada tahun 2010.[25] Daripada jumlah tersebut, terdapat 6,826 mangsa terlibat dan 247 kematian.

Keganasan antara negara dan aktor bukan negara[sunting | sunting sumber]

Rusuhan[sunting | sunting sumber]

Rusuhan boleh digambarkan sebagai gangguan ganas oleh sekumpulan individu yang dibentuk untuk memprotes kesalahan dan/atau ketidakadilan yang dianggap. Ini boleh terdiri daripada kemiskinan dan ketidaksamaan kepada pengangguran dan penindasan pemerintah. Mereka boleh menampakkan diri mereka dalam beberapa cara, tetapi paling biasa adalah dalam bentuk kerosakan harta benda. Rusuhan dicirikan oleh kekurangan kebolehramalan, mereka dan keawanamaan pesertanya. Kedua-duanya menyukarkan pihak berkuasa untuk mengenal pasti mereka yang mengambil bahagian.[26]

Rusuhan telah dianalisis dalam beberapa cara, tetapi yang terbaru, dalam konteks teori model kekecewaan-agresi, menyatakan bahawa sikap agresif yang dilihat dalam kebanyakan rusuhan adalah akibat langsung daripada kekecewaan kumpulan terhadap aspek tertentu dalam kehidupan mereka. Rusuhan yang berleluasa dan berpanjangan boleh membawa kepada dan/atau menghasilkan pemberontakan atau revolusi. Terdapat juga beberapa jenis rusuhan, termasuk tetapi tidak terhad kepada rusuhan polis, rusuhan kaum, rusuhan penjara dan rusuhan sukan.

Revolusi[sunting | sunting sumber]

Dalam sains politik, revolusi ialah perubahan asas dan agak mendadak dalam kuasa politik dan organisasi politik yang berlaku apabila penduduk memberontak terhadap pemerintah, biasanya disebabkan oleh suatu perasaan ditindas (politik, sosial, ekonomi) atau ketidakcekapan politik.[27]

Keganasan politik adalah lazim dalam revolusi.[28][29] Penggunaan keganasan politik biasanya untuk memenuhi objektif revolusioner, dan semasa pergaduhan sivil untuk mencabar status quo. Matlamat keganasan politik boleh dipelbagaikan seperti untuk mengukuhkan kedudukan sesebuah kumpulan, atau melemahkan pihak lawan.

Perang saudara[sunting | sunting sumber]

Perang saudara, juga dikenali sebagai perang dalam negara, ialah perang yang berlaku dalam negara yang sama antara kumpulan tersusun. Kurang biasa, ia juga boleh bertempur antara dua negara yang telah diwujudkan dari satu negara bersatu sebelum ini. Selalunya konflik ini melibatkan satu kumpulan yang ingin menguasai sesuatu wilayah atau meluahkan rasa tidak puas hati terhadap pemerintah. Biasanya, ada keinginan untuk menggulingkan kuasa sedia ada atau sekurang-kurangnya mengubah beberapa dasar mereka. Dalam banyak kes, kuasa luar boleh campur tangan bagi pihak satu pihak jika mereka berkongsi ideologi mereka atau mengutuk kaedah/motif lawan mereka.

Keganasan pilihan raya[sunting | sunting sumber]

Keganasan dalam pilihan raya termasuk sebarang tindakan atau ancaman paksaan, ugutan atau kecederaan fizikal yang dilakukan untuk menjejaskan proses pilihan raya atau yang timbul dalam konteks persaingan pilihan raya.[30][31] Ia digunakan untuk mempengaruhi keputusan pilihan raya; untuk menangguhkan, mengganggu atau menggagalkan tinjauan pendapat; dan untuk membantah keputusan pilihan raya atau menyekat bantahan terhadap keputusan pilihan raya. Keganasan pilihan raya digunakan untuk mempengaruhi keputusan pilihan raya kerana parti tidak boleh menang melalui penipuan sahaja,[32] dan kerana calon tidak boleh bergantung kepada agen penipuan untuk mengekalkan penipuan bagi mereka kerana penipuan bersifat tersembunyi dan keganasan pula tidak.[33]

Perang antara negeri[sunting | sunting sumber]

Perang ialah keadaan konflik yang teratur, bersenjata, dan sering berpanjangan yang dijalankan antara bangsa, negara, atau pihak lain[34][35] yang dicirikan oleh pencerobohan melampau, gangguan sosial, dan kadar kematian yang tinggi.[34] Perang harus difahami sebagai konflik bersenjata yang sebenar, disengajakan dan meluas antara komuniti politik, dan oleh itu ditakrifkan sebagai satu bentuk keganasan politik.[36] Tiga daripada sepuluh peperangan termahal dari segi kehilangan nyawa, berlaku pada abad yang lalu: angka kematian Perang Dunia II, dianggarkan lebih daripada 60 juta, mengatasi semua angka kematian perang lain dengan faktor dua. Dianggarkan 378,000 orang mati akibat peperangan setiap tahun antara 1985 dan 1994.[37]

Nota dan rujukan[sunting | sunting sumber]

  1. ^ a b c Bardall, Gabrielle; Bjarnegård, Elin; Piscopo, Jennifer M. (November 2020). "How is Political Violence Gendered? Disentangling Motives, Forms, and Impacts". Political Studies. SAGE Publications on behalf of the Political Studies Association. 68 (4): 916–935. doi:10.1177/0032321719881812. ISSN 1467-9248. LCCN 2008233815. OCLC 1641383.
  2. ^ a b c Miller, Martin A. (2022). "The Dynamics of Entangled Political Violence: From the Greensboro Massacre (1979) to the War on Terror (2001)". Dalam Larres, Klaus; Hof, Tobias (penyunting). Terrorism and Transatlantic Relations: Threats and Challenges. Security, Conflict, and Cooperation in the Contemporary World (SCCCW). Cham, Switzerland: Palgrave Macmillan. m/s. 33–42. doi:10.1007/978-3-030-83347-3_3. ISBN 978-3-030-83347-3.
  3. ^ a b c Stepanova, Ekaterina (2008). Terrorism in Asymmetrical Conflict: Ideological and Structural Aspects (PDF). SIPRI Research Report. 23. Oxford and New York: Oxford University Press. doi:10.1037/e549992011-001. ISBN 978-0-19-953356-5. OCLC 912414984. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 28 February 2022. Dicapai pada 8 March 2022.
  4. ^ a b c d Treiber, Kyle, penyunting (April 2021). "The failed amnesty of the 'years of lead' in Italy: Continuity and transformations between (de)politicization and punitiveness". European Journal of Criminology. Los Angeles and London: SAGE Publications on behalf of the European Society of Criminology. doi:10.1177/14773708211008441. ISSN 1741-2609. The 1970s in Italy were characterized by the persistence and prolongation of political and social unrest that many Western countries experienced during the late 1960s. The decade saw the multiplication of far-left extra-parliamentary organizations, the presence of a militant far right movement, and an upsurge in the use of politically motivated violence and state repressive measures. The increasing militarization and the use of political violence, from sabotage and damage to property, to kidnappings and targeted assassinations, were justified by left-wing groups both as necessary means to achieve a revolutionary project and as defences against the threat of a neo-fascist coup.
  5. ^ Levi, Margaret; Rosenblum, Nancy L., penyunting (May 2021). "Violence Against Civilians During Armed Conflict: Moving Beyond the Macro- and Micro-Level Divide". Annual Review of Political Science. Annual Reviews. 24 (1): 45–69. doi:10.1146/annurev-polisci-041719-102229. ISSN 1545-1577. LCCN 98643699. OCLC 42836185.
  6. ^ Galland, Olivier (2020). "Religious Radicalism: from Absolutism to Violence". Dalam Galland, Olivier; Muxel, Anne (penyunting). Radical Thought among the Young: A Survey of French Lycée Students. Youth in a Globalizing World. 11. Diterjemahkan oleh Hamilton, Peter. Leiden and Boston: Brill Publishers. m/s. 24–62. doi:10.1163/9789004432369_003. ISBN 978-90-04-43236-9. ISSN 2212-9383.
  7. ^ Fox, Jonathan (2021). "Chapter 1: FUNDAMENTALIST EXTREMISM AND POLITICS". Dalam Mathew, Mathews; Tay, Melvin (penyunting). Religion and Identity Politics: Global Trends and Local Realities. Singapore: World Scientific. m/s. 3–26. doi:10.1142/9789811235504_0001. ISBN 978-981-123-551-1.
  8. ^ Colin, Cooper, penyunting (June 2020). "A comparison of extreme religious and political ideologies: Similar worldviews but different grievances". Personality and Individual Differences. Elsevier. 159 (109888): 109888. doi:10.1016/j.paid.2020.109888. ISSN 0191-8869. LCCN 85647765. OCLC 04965018.
  9. ^ "Conservatism, Personality, and Political Extremism". American Political Science Review. Cambridge and New York: Cambridge University Press on behalf of the American Political Science Association. 62 (3): 868–877. September 1968. doi:10.2307/1953436. ISSN 1537-5943. JSTOR 1953436. LCCN 08009025. OCLC 805068983.
  10. ^ Valentino, Benjamin A. (May 2014). Levi, Margaret; Rosenblum, Nancy L. (penyunting). "Why We Kill: The Political Science of Political Violence against Civilians". Annual Review of Political Science. Annual Reviews. 17 (1): 89–103. doi:10.1146/annurev-polisci-082112-141937. ISSN 1545-1577. LCCN 98643699. OCLC 42836185.
  11. ^ Cohan, John A. (January 2006). "Necessity, Political Violence, and Terrorism" (PDF). Stetson Law Review. Gulfport, Florida: Stetson University College of Law. 35 (3): 903–982. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 28 February 2022. Dicapai pada 8 March 2022.
  12. ^ Kalyvas, Stathis N. (2019), Chenoweth, Erica; English, Richard; Gofas, Andreas; Kalyvas, Stathis N. (penyunting), "The Landscape of Political Violence", The Oxford Handbook of Terrorism (dalam bahasa Inggeris), Oxford University Press: 10–33, doi:10.1093/oxfordhb/9780198732914.013.1, ISBN 978-0-19-873291-4
  13. ^ a b Human security report 2013 : the decline in global violence : evidence, explanation, and contestation (PDF). Vancouver: Human Security Research Group, Simon Fraser University. 2014. ISBN 978-0-9917111-1-6. Dicapai pada 18 August 2021.
  14. ^ Funk, T. Marcus (2010). Victims' Rights and Advocacy at the International Criminal Court. Oxford, England: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-973747-5.
  15. ^ What is Genocide? Diarkibkan 2007-05-05 di Wayback Machine McGill Faculty of Law (McGill University)
  16. ^ "Torture and Ill-Treatment in the 'War on Terror'". Amnesty International. 2005-11-01. Dicapai pada 2008-10-22.
  17. ^ Amnesty International Report 2005 Diarkibkan 2005-06-01 di Wayback Machine Report 2006
  18. ^ "Report 08: At a Glance". Amnesty International. 2008. Diarkibkan daripada yang asal pada July 8, 2008. Dicapai pada 2008-10-22.
  19. ^ "The Death Penalty in 2010". Amnesty International. Dicapai pada 22 November 2011.
  20. ^ "Famine Is Being Used as a Weapon of War in Syria". VICE. 2014-01-30. Dicapai pada 20 April 2016.
  21. ^ Peter Beaumont (2002-11-10). "Famine becomes Mugabe weapon". the Guardian. Dicapai pada 20 April 2016.
  22. ^ Rana Mitter (2013). China's War with Japan, 1937–1945: The Struggle for Survival. London: Allen Lane. p. 268.
  23. ^ "Police Brutality Law & Legal Definitions". uslegal.com. Dicapai pada 2011-11-20.
  24. ^ Chevigny, P. (2008). "Police Brutality", In Encyclopedia of Violence, Peace and Conflict. oxford: Elsevier Science and Technology, 2008.
  25. ^ "2010 NPMSRP Police Misconduct Statistical Report -Draft- - PoliceMisconduct.net".
  26. ^ Wada, George, and James C. Davies. "Riots and Rioters". The Western Political Quarterly 10.4 (1957): 864–874. Web...
  27. ^ The New Fontana Dictionary of Modern Thought Third Edition (1999), Allan Bullock and Stephen Trombley, Eds. pp. 754–46
  28. ^ Buchanan, Allen (2017). "Revolution". Dalam Zalta, Edward N. (penyunting). The Stanford Encyclopedia of Philosophy (ed. Fall 2017). Dicapai pada 18 August 2021. This spiral of strategic violence is not merely a theoretical possibility: some of the leading empirical work on revolutions indicates that it is typical of the revolutionary environment.
  29. ^ Weede, Erich; Muller, Edward N. (1998). "Rebellion, Violence and Revolution: A Rational Choice Perspective". Journal of Peace Research. 35 (1): 43–59. doi:10.1177/0022343398035001004. JSTOR 425230.
  30. ^ UNDP. 2009. “Elections and Conflict Prevention: A Guide to Analysis, Planning and Programming,”p. 4.
  31. ^ Fjelde, Hanne; Höglund, Kristine (2021). "Introducing the Deadly Electoral Conflict Dataset (DECO)". Journal of Conflict Resolution (dalam bahasa Inggeris). 66: 162–185. doi:10.1177/00220027211021620. ISSN 0022-0027.
  32. ^ Emile M. Hafner-Burton and Susan D. Hyde and Ryan S. Jablonski. 2014. “Why Do Governments Resort to Election Violence.” British Journal of Political Science. 44(1): 149-179; Fjelde, Hanne and Kristine Hoglund. 2016. “Electoral Institutions and Electoral Violence in Sub-Saharan Africa.” British Journal of Political Science 46(2):297–320; Princeton University Press.
  33. ^ Dawn Brancati and Elizabeth M. Penn. “Stealing an Election: Violence or Fraud?” Paper Presented at the Annual Political Science Conference, Virtual Event, September 10–13, 2020.
  34. ^ a b "American Heritage Dictionary: War". Thefreedictionary.com. Dicapai pada 2011-01-24.
  35. ^ "Merriam Webster's Dictionary: War". Merriam-webster.com. 2010-08-13. Dicapai pada 2011-01-24.
  36. ^ Lazar, Seth (2020). "War". Dalam Zalta, Edward N. (penyunting). The Stanford Encyclopedia of Philosophy (ed. Spring 2020). Dicapai pada 18 August 2021.
  37. ^ "Fifty years of violent war deaths from Vietnam to Bosnia: analysis of data from the world health survey programme". BMJ. 336 (7659): 1482–6. June 2008. doi:10.1136/bmj.a137. PMC 2440905. PMID 18566045.

Pautan luar[sunting | sunting sumber]

Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Keganasan_politik&oldid=5691688"