Pakaian Jepun

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Gambar seorang lelaki dan wanita memakai pakaian tradisional, diambil di Osaka, Jepun

Kebiasaannya terdapat dua jenis pakaian yang dipakai di Jepun, yang pertama ialah pakaian tradisional yang dikenali sebagai pakaian tradisional Jepun (Jepun: 和服, Hepburn: wafuku) yang termasuk pakaian kebangsaan Jepun kimono, dan yang kedua ialah pakaian cara Barat (Jepun: 洋服, Hepburn: yōfuku) yang merangkumi semua pakaian lain yang tidak diiktiraf sebagai sama ada pakaian kebangsaan atau pakaian negara lain.

Fesyen tradisional Jepun mewakili sejarah budaya tradisional yang telah lama wujud, merangkumi palet warna yang dibangunkan pada zaman Heian, siluet yang diserap daripada pakaian dan tradisi budaya Dinasti Tang, motif yang diambil daripada budaya Jepun, alam semula jadi dan kesusasteraan tradisional, penggunaan beberapa jenis sutera untuk pakaian tertentu, dan gaya pemakaian yang dibangunkan sepenuhnya terutama menjelang akhir zaman Edo. Bentuk fesyen tradisional Jepun yang terkenal ialah kimono, dengan istilah kimono diterjemahkan secara harfiah sebagai "sesuatu untuk dipakai" atau "benda yang dipakai di bahu".[1] Lain-lain jenis fesyen tradisional termasuklah pakaian orang Ainu (dikenali sebagai attus)[2] dan pakaian orang Ryukyu yang dikenali sebagai ryusou (Jepun: 琉装),[3][4] terutamanya termasuk fabrik tradisional bingata dan bashōfu[2] dihasilkan di Kepulauan Ryukyu.

Fesyen Jepun moden kebanyakannya merangkumi yōfuku (pakaian Barat), walaupun ramai pereka fesyen terkenal Jepun (seperti Issey Miyake, Yohji Yamamoto dan Rei Kawakubo) telah mengambil inspirasi untuk mereka pakaian dengan pengaruh daripada fesyen tradisional. Karya mereka mewakili sesuatu impak gabungan ke atas industri fesyen global, dengan banyak karya dipaparkan di pertunjukan fesyen di seluruh dunia,[5] serta mempunyai kesan dalam industri fesyen Jepun itu sendiri, dengan ramai pereka sama ada melukis atau menyumbang kepada fesyen jalanan Jepun.

Walaupun generasi terdahulu memakai pakaian tradisional hampir keseluruhannya, selepas berakhirnya Perang Dunia Kedua, pakaian dan fesyen Barat menjadi semakin popular kerana sifatnya yang semakin tersedia dan, dari masa ke masa, harganya yang lebih murah.[6] Kini semakin jarang seseorang itu memakai pakaian tradisional sebagai pakaian seharian, dan lama kelamaan, pakaian tradisional di Jepun telah dikaitkan dengan kesukaran dari segi pemakaian dengan harga yang mahal. Oleh itu, pakaian tradisional kini terutamanya dipakai untuk upacara dan acara khas, dengan masa yang paling biasa bagi seseorang untuk memakai pakaian tradisional adalah sewaktu festival musim panas, yang juga merupakan masa yang paling sesuai untuk memakai yukata. Selain itu, kumpulan utama orang yang berkemungkinan besar memakai pakaian tradisional ialah ahli gusti geisha, maiko dan sumo, yang kesemuanya diwajibkan memakai pakaian tradisional dalam pekerjaan mereka.

Pakaian tradisional Jepun telah mendapat daya tarikan di dunia Barat sebagai representasi budaya yang berbeza. Fenomena yang dikenali sebagai Japonisme yang mula mendapat populariti pada tahun 1860-an, menunjukkan pakaian tradisional (ada yang dihasilkan secara eksklusif untuk eksport, berbeza dengan cara rekaan pakaian yang dipakai oleh orang Jepun setiap hari) dieksport ke Barat, sehingga tidak lama kemudian menjadi pakaian popular untuk artis dan pereka fesyen. Daya tarikan terhadap pakaian orang Jepun berterusan sehingga Perang Dunia Kedua, apabila beberapa stereotaip budaya Jepun seperti "gadis geisya" menjadi meluas. Dari masa ke masa, penggambaran dan minat terhadap pakaian tradisional dan moden Jepun telah menjana perbincangan mengenai peruntukan budaya dan cara pakaian boleh digunakan untuk menstereotaipkan sesuatu budaya; pada 2016, acara "Rabu Kimono" yang diadakan di Muzium Seni Boston menjadi contoh utama perkara ini.[7]

Lihat juga[sunting | sunting sumber]

Rujukan[sunting | sunting sumber]

  1. ^ Assmann, Stephanie. "Between Tradition and Innovation: The Reinvention of the Kimono in Japanese Consumer Culture." Fashion Theory: The Journal of Dress, Body & Culture 12, no. 3 (September 2008): 359-376. Art & Architecture Source, EBSCOhost (accessed November 1, 2016)
  2. ^ a b "Ryukyu and Ainu Textiles". kyohaku.go.jp. Kyoto National Museum. Diarkibkan daripada yang asal pada 10 July 2020. Dicapai pada 10 July 2020.
  3. ^ Boivin, Mai (22 April 2013). "Okinawa Traditional Costume – Ryuso". insideokinawa.wordpress.com. Diarkibkan daripada yang asal pada 18 October 2016. Dicapai pada 10 July 2020.
  4. ^ "Traditional Costume that Represents Okinawa's Culture and National Features, the "Ryusou"". okinawatravelinfo.com. Diarkibkan daripada yang asal pada 14 July 2016.
  5. ^ English, Bonnie. Japanese fashion designers : the work and influence of Issey Miyake, Yohji Yamamoto and Rei Kawakubo. n.p.: Oxford ; New York : Berg, 2011., 2011. Ignacio: USF Libraries Catalog, EBSCOhost (accessed November 2, 2016).
  6. ^ Rybalko, Svitlana. "JAPANESE TRADITIONAL RAIMENT IN THE CONTEXT OF EMERGENT CULTURAL PARADIGMS." Cogito (2066-7094) 4, no. 2 (June 2012): 112-123. Humanities Source, EBSCOhost (accessed October 29, 2016)
  7. ^ Valk, Julie. "The 'Kimono Wednesday' protests: identity politics and how the kimono became more than Japanese." Asian Ethnologyno. 2 (2015): 379. Literature Resource Center, EBSCOhost (accessed October 31, 2016).

Pautan luar[sunting | sunting sumber]

Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Pakaian_Jepun&oldid=6141515"