Politik Tunisia

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Tunisia

Rencana ini sebahagian daripada siri:
Politik dan pemerintahan
Tunisia

Negara-negara lain · Atlas
 Portal Politik
Dewan Perwakilan Tunisia.

Politik Tunisia berlaku dalam rangka republik demokratik wakil separuh presiden kesatuan, [1] dengan Presiden yang berkhidmat sebagai ketua negara, Perdana Menteri sebagai ketua kerajaan, badan perundangan unikameral dan sistem mahkamah yang dipengaruhi oleh undang-undang sivil Perancis . Antara tahun 1956 dan 2011, Tunisia beroperasi sebagai negara satu parti secara de facto, dengan sistem politik yang dikuasai oleh Perhimpunan Demokratik Berperlembagaan (RCD) sekular di bawah bekas Presiden Habib Bourguiba dan kemudian Zine el Abidine Ben Ali. Walau bagaimanapun, pada tahun 2011 kebangkitan nasional membawa kepada penyingkiran Presiden dan pembongkaran RCD yang membukakan jalan kepada parti demokrasi berbilang. Oktober 2014 menyaksikan pilihan raya parlimen demokratik yang pertama sejak revolusi 2011, mengakibatkan kemenangan oleh parti sekular Nidaa Tounes dengan 85 kerusi dalam dewan yang mempunyai 217 ahli. [2]

Tunisia ialah salah satu ahli Liga Arab, Kesatuan Afrika dan Pertubuhan Kerjasama Islam. Ia mengekalkan hubungan erat dengan Amerika Syarikat, Perancis dan Kesatuan Eropah, yang dengannya ia memeterai Perjanjian Persatuan pada tahun 1995. [3] Hubungan baik di antara Tunisia dengan Amerika Syarikat dan Kesatuan Eropah dicapai berikutan kejayaan kerjasama ekonomi dalam sektor swasta dan pemodenan infrastruktur selama bertahun-tahun. [4]

Unit Perisikan Ekonomi menilai Tunisia sebagai "rejim hibrid" pada 2022.

Presiden Tunisia pertama yang dipilih secara demokrasi, Beji Caid Essebsi meninggal dunia pada Julai 2019. Selepas beliau Kais Saied menjadi presiden Tunisia selepas kemenangan yang sungguh besar dalam pilihan raya presiden Tunisia 2019 pada Oktober 2019. Dia mempunyai reputasi sebagai tidak rasuah. [5] Namun begitu, pada 25 Julai 2021 beliau menggantung Parlimen, memecat perdana menteri dan menyatukan kuasa dalam peristiwa yang dikenali oleh pihak lawan sebagai "rampasan kuasa." [6]

Kerajaan[sunting | sunting sumber]

Tunisia ialah sebuah negara demokrasi perwakilan dengan presiden eksekutif, badan perundangan dan badan kehakiman, bermula dengan pilihan raya pada tahun 2014 sehingga presiden menggantung parlimen dan mula memerintah melalui perintah pada 25 Julai 2021. Sejak itu, semua perangkap negara berasaskan autoritarian telah kembali. Tentera mengamalka sikap berkecuali dan tidak memainkan sebarang peranan dalam politik negara. [4]

Cawangan eksekutif[sunting | sunting sumber]

Di Tunisia, Presiden dipilih secara langsung untuk tempoh lima tahun. Presiden menamakan calon parti yang mendapat undi terbanyak dalam pilihan raya perundangan untuk membentuk kerajaan dalam tempoh sebulan. Penama hendaklah mengemukakan programnya kepada Dewan Rakyat dan mendapat kepercayaan majoriti ahlinya sebelum dilantik menjadi Perdana Menteri. Gabenor wilayah dan pentadbir tempatan dilantik oleh kerajaan pusat. Datuk Bandar dan majlis perbandaran dipilih secara langsung.

Cawangan perundangan[sunting | sunting sumber]

Cawangan perundangan Tunisia terdiri daripada Dewan Perwakilan Rakyat, dengan 217 kerusi. Pilihan raya pertama untuk Dewan Perwakilan Rakyat berlaku pada 26 Oktober 2014.

Sebelum revolusi 2011 parlimen merupakan dwikameral. Dewan rendah ialah Dewan Perwakilan Tunisia ( Majlis al-Nuwaab ), yang mempunyai 214 kerusi. Ahli-ahli telah dipilih melalui undi popular untuk berkhidmat selama tempoh lima tahun. Sekurang-kurangnya 25% daripada kerusi Dewan Perwakilan dikhaskan untuk pembangkang. Lebih daripada 27% daripada ahli Dewan Timbalan ialah wanita. Dewan Perwakilan Rakyat memainkan peranan yang semakin meningkat sebagai arena perbahasan mengenai dasar negara, terutamanya apabila ia menjadi tuan rumah wakil daripada enam parti pembangkang. Ahli pembangkang sering mengundi menentang rang undang-undang atau berkecuali. Namun begitu, sebab parti pemerintah menikmati majoriti yang selesa, rang undang-undang biasanya diluluskan dengan hanya perubahan kecil. [7]

Dewan atasan ialah Dewan Penasihat, yang mempunyai 112 ahli, termasuk wakil gabenor (wilayah), pertubuhan profesional dan tokoh negara. Daripada jumlah ini, 41 dilantik oleh Ketua Negara manakala 71 dipilih oleh rakan sebaya mereka. Kira-kira 15% daripada ahli Dewan Penasihat merupakan wanita. [8]

Cawangan kehakiman[sunting | sunting sumber]

Sistem perundangan Tunisia berasaskan sistem undang-undang sivil Perancis. Beberapa semakan kehakiman terhadap akta perundangan dijalankan di Mahkamah Agung dalam sesi bersama. Badan kehakiman adalah bebas, walaupun Majlis Kehakiman Tertinggi dipengerusikan oleh Presiden Republik.

The Tunisian Order of Lawyers ialah persatuan peguam bukan untung . Semua peguam Tunisia adalah ahli Perintah, yang tidak mempunyai sebarang pertalian politik.

Perlembagaan 2014 memperuntukkan Mahkamah Perlembagaan yang baru ditubuhkan. Ia terdiri daripada 12 ahli, setiap seorang daripada mereka mesti mempunyai pengalaman 20 tahun untuk berkhidmat selama satu penggal sembilan tahun. Dua pertiga berpakar dalam undang-undang. Presiden Republik, Presiden Dewan Perwakilan Rakyat dan Majlis Kehakiman Tertinggi masing-masing mencadangkan empat calon; Dewan Perwakilan Rakyat meluluskan pencalonan dengan majoriti tiga perlima. Mahkamah Perlembagaan melantik Presiden dan Naib Presidennya sendiri, kedua-duanya pakar dalam undang-undang. [9]

Parti politik dan pilihan raya[sunting | sunting sumber]

  Sejak 1987 Tunisia telah mengubah sistem politiknya beberapa kali, menghapuskan jawatan presiden seumur hidup dan membuka parlimen kepada parti pembangkang. Bilangan parti dan persatuan politik baharu telah meningkat sejak permulaan jawatan presiden Ben Ali pada tahun 1987. Sejurus sebelum revolusi 2011 terdapat lapan parti nasional yang diiktiraf, enam daripadanya memegang kerusi perundangan negara. Parti Presiden Ben Ali, yang dikenali sebagai Perhimpunan Demokratik Berperlembagaan (RCD), menguasai majoriti dalam pilihan raya tempatan, serantau dan nasional. Walaupun parti itu dinamakan semula (pada zaman Presiden Bourguiba ia adalah Parti Destourian Sosialis), dasar-dasarnya masih dianggap sebahagian besarnya sekular dan konservatif. Bagaimanapun, Revolusi Tunisia pada 2011 menyaksikan penyingkirannya daripada kuasa.

Pilihan raya negara 2009[sunting | sunting sumber]

Rencana utama: 2009 Tunisian general election

Pilihan raya kebangsaan Tunisia 2009, yang diawasi oleh Kementerian Dalam Negeri dan diadakan pada 25 Oktober 2009, memilih calon untuk jawatan presiden dan perundangan. Semasa kempen, ucapan calon telah disiarkan di stesen radio dan televisyen Tunisia. [10] Penyertaan adalah 89% warganegara pemastautin dan 90% warganegara yang tinggal di luar negara. Dalam undian presiden, Ben Ali berjaya menewaskan pencabarnya, Mohamed Bouchiha (PUP), Ahmed Inoubli (UDU) dan Ahmed Ibrahim (Pergerakan Ettajdid) untuk penggal kelima memegang jawatan. 89% undinya adalah lebih rendah sedikit berbanding pilihan raya 2004. [11] Dalam pilihan raya parlimen, RCD menerima 84% undi untuk 161 kerusi kawasan. MDS memenangi 16 kerusi di bawah sistem perwakilan berkadar, diikuti oleh PUP dengan 12 kerusi. 59 wanita telah dipilih ke kerusi perundangan. [12]

Pilihan raya itu dikritik oleh parti pembangkang dan beberapa pemerhati antarabangsa kerana had yang dikenakan kepada bukan penyandang. Dalam satu contoh, penerbitan mingguan parti Ettajdid, Ettarik al-Jadid, telah dirampas oleh pihak berkuasa kerana melanggar undang-undang komunikasi kempen. [13] Sementara itu, delegasi dari Suruhanjaya Kesatuan Afrika memuji pilihan raya kerana berlangsung dengan "tenang dan tenang" [14] Sebelum pilihan raya 2009, Tunisia meminda perlembagaannya untuk membenarkan lebih ramai calon bertanding jawatan presiden, membenarkan pegawai tertinggi dari setiap politik. parti untuk bertanding jawatan presiden tanpa mengira sama ada mereka memegang kerusi di parlimen. [15]

Pilihan raya Dewan Undangan Negeri 2011[sunting | sunting sumber]

Rencana utama: 2011 Tunisian Constituent Assembly election

Berikutan protes 2010–2011 dan cuti Presiden oleh Presiden Ben Ali, pemilihan untuk Dewan Perlembagaan telah diadakan pada 23 Oktober 2011. Keputusan diumumkan pada 25 Oktober 2011 dengan Ennahda yang berhaluan tengah kanan dan Islamis sederhana memenangi pluraliti dengan 37% undi. [16]

Pilihan raya parlimen 2014[sunting | sunting sumber]

Rencana utama: 2014 Tunisian parliamentary election

Pilihan raya parlimen telah diadakan di Tunisia pada 26 Oktober 2014. Keputusan diumumkan pada 27 Oktober 2014 dengan sekular Nidaa Tounes memenangi pluraliti dengan 38% undian. [17]

Pilihan raya parlimen dan presiden 2019[sunting | sunting sumber]

Rencana utama: 2019 Tunisian parliamentary election
Rencana utama: 2019 Tunisian presidential election

Dalam pilihan raya parlimen, Ennahda menjadi parti terbesar dengan 52 kerusi, Heart of Tunisia menjadi yang kedua dengan 38 kerusi. Dalam pilihan raya presiden, calon bebas Kais Saied mendapat kemenangan besar dengan 72.5% undian pada pusingan kedua. [18]

Referendum perlembagaan 2022[sunting | sunting sumber]

Rencana utama: 2022 Tunisian constitutional referendum

Pada Julai 2022, rakyat Tunisia meluluskan perlembagaan baharu dalam referendum. Pembaharuan itu memberi lebih banyak kuasa kepada presiden Tunisia, bermakna peranan Presiden Kais Saied diperkukuh dengan ketara. [19]

Politik dan masyarakat[sunting | sunting sumber]

Kesaksamaan wanita[sunting | sunting sumber]

Dewan Timbalan yang kini tidak berfungsi mempunyai 23% ahli wanita pada tahun 2009, mengatasi peratusan wanita yang berkhidmat pada masa itu dalam Kongres AS, yang berjumlah 17% dalam Kongres ke-111 . Lebih satu perlima daripada kerusi di kedua-dua dewan parlimen disandang oleh wanita, tahap yang sangat tinggi di dunia Arab. [20]

Tunisia adalah satu-satunya negara di dunia Arab di mana poligami dilarang oleh undang-undang . Ini adalah sebahagian daripada peruntukan dalam Kod Status Peribadi negara yang diperkenalkan oleh Presiden Bourguiba pada tahun 1956. [21] [22]

Revolusi[sunting | sunting sumber]

Rejim Ben Ali[sunting | sunting sumber]

Presiden Zine El Abidine Ben Ali dikritik kerana tahap demokrasi dan kebebasan bersuara yang rendah di negara ini oleh Amnesty International dan pelbagai organisasi lain. [23] [24] yang mendokumentasikan sekatan hak asasi manusia dan halangan organisasi hak asasi manusia. Indeks Demokrasi 2008 The Economist meletakkan Tunisia 141 daripada 167 negara yang dikaji dan 143 daripada 173 mengenai kebebasan akhbar. [25] Kemudian dalam pemerintahannya penindasan menjadi lebih kejam, rasuah lebih ketara dan ekonomi lebih jumud. [26]

Revolusi 2010–2011[sunting | sunting sumber]

Rencana utama: Tunisian Revolution

Revolusi Tunisia menggulingkan Presiden Ben Ali pada 2011—menandakan permulaan Arab Spring .

Pada 14 Januari 2011, presiden Zine El Abidine Ben Ali secara rasmi meletak jawatan selepas melarikan diri ke Arab Saudi, menamatkan 23 tahun berkuasa, [27] [28] berikutan gelombang pergolakan sosial dan politik yang paling dramatik di Tunisia dalam tiga dekad. [29] [30] Protes jalanan dan keingkaran awam [31] [32] terhadap pengangguran yang tinggi, inflasi makanan, rasuah, [33] [34] kekurangan kebebasan politik seperti kebebasan bersuara [35] dan keadaan hidup yang buruk, dicetuskan oleh pembakaran diri daripada Mohamed Bouazizi pada 17 Disember 2010. [36] [37] [38]

Dewan Perlembagaan telah dipilih pada 23 Oktober 2011, dan perlembagaan baharu telah diterima pakai pada 26 Januari 2014. Ia diluluskan pada 10 Februari 2014. [39]

Media[sunting | sunting sumber]

Di bawah rejim Ben Ali, kebebasan akhbar secara rasmi dijamin, tetapi akhbar sangat terhad, begitu juga dengan sejumlah besar kandungan web. Wartawan sering dihalang daripada melaporkan peristiwa kontroversi. [40] Sebelum Revolusi Jasmine, Tunisia mengamalkan penapisan internet terhadap laman web popular seperti YouTube . Pada tahun 2010 Reporters Without Borders memasukkan Tunisia dalam senarai negara "Musuh Internet". [41] Walaupun begitu, Tunisia menjadi tuan rumah separuh kedua Sidang Kemuncak Dunia mengenai Persatuan Maklumat yang ditaja oleh Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu pada tahun 2005, [42] yang menyokong kebebasan internet sebagai platform untuk penyertaan politik dan perlindungan hak asasi manusia. Menjelang 2010, Tunisia mempunyai lebih daripada 3.5 juta pengguna internet tetap dan 1.6 juta pengguna Facebook [43] dan beratus-ratus kafe internet, yang dikenali sebagai 'publinet.'

Lima stesen radio swasta telah ditubuhkan, termasuk Mosaique FM, Express FM, Shems FM [44] dan stesen televisyen swasta seperti Hannibal TV dan Nessma TV . [45]

Bahagian Pentadbiran[sunting | sunting sumber]

Rencana utama: Governorates of Tunisia

Tunisia dibahagikan kepada 24 gabenor:  

Penyertaan organisasi antarabangsa[sunting | sunting sumber]

Tunisia adalah peserta dalam organisasi antarabangsa berikut:  

Lihat juga[sunting | sunting sumber]

Rujukan[sunting | sunting sumber]

  1. ^ Choudhry, Sujit; Stacey, Richard (2014) "Semi-presidential government in Tunisia and Egypt". International Institute for Democracy and Electoral Assistance. Retrieved 7 January 2016.
  2. ^ "Secularist Nidaa Tounes party wins Tunisia election" BBC, 2014
  3. ^ European Union Association Agreement, Ministry of Development and International Cooperation, 2009.
  4. ^ a b "Tunisian Partnership with Europe" Defense Technical Information Center, 2004
  5. ^ "Tunisia election: Kais Saied to become president". BBC News. 14 October 2019.
  6. ^ Vivian Yee (21 September 2021). "Tunisian President Appoints Prime Minister Amid Protests Over Power Grab". The New York Times (dalam bahasa Inggeris). ISSN 0362-4331. Wikidata Q108837495.
  7. ^ The Council of Deputies, Republic of Tunisia.
  8. ^ Chamber of Advisers
  9. ^ Constitution (2014)
  10. ^ Tunisian candidates kick off campaigns, Magharebia.com, 2009.
  11. ^ Results of presidential elections, TunisiaOnline.com, 25 October 2004.
  12. ^ "Final Results for the 2009 Legislative Elections" Diarkibkan 2012-03-13 di Wayback Machine Republic of Tunisia: National Observatory of Presidential and Legislative Elections, 2009
  13. ^ "Tunisia: Elections in an Atmosphere of Repression" Sarah Leah Whitson, Human Rights Watch, 2009
  14. ^ "AU: October 25th Tunisian Elections Held in Calm and Serenity" Diarkibkan 2011-07-16 di Wayback Machine Tunisia Online News, 2009
  15. ^ "Tunisia's Image Belies Poll Control" BBC News, Rana Jawad, 2009
  16. ^ "Final Results of Tunisian Elections Announced". Tunisia Live. 14 November 2011. Diarkibkan daripada yang asal pada 10 March 2012. Dicapai pada 25 February 2012.
  17. ^ "Secular party takes lead in Tunisia elections". Al Jazeera. 27 October 2014. Dicapai pada 27 October 2014.
  18. ^ Rahman, Hafijur (19 October 2019). "An analysis of Tunisia's electoral results". Daily Sabah.
  19. ^ "Tunisia's referendum: Victory for 'yes' vote, but failure for revolution". France 24 (dalam bahasa Inggeris). 27 July 2022.
  20. ^ "Tunisia: Majlis Al-Nuwab (Chamber of Deputies)-October 2009". Inter-Parliamentary Union. Dicapai pada August 14, 2015.
  21. ^ Donini, Valentina M. (April 17, 2009). "Polygamy and Family Law". Reset Doc. Association Reset-Dialogues on Civilizations. Dicapai pada August 14, 2015.
  22. ^ "Polygamy and Family Law", Valentina M. Donini, Friday, 17 April 2009
  23. ^ "World Media Comment on President Ben Ali's Speech". Zawya. Agence Tunis Afrique Presse. October 16, 2009. Diarkibkan daripada yang asal pada October 17, 2012. Dicapai pada August 14, 2015.
  24. ^ "Tunisia: Open Letter, Strong Concern.
  25. ^ "The Economist Intelligence Unit's Index of Democracy 2008" The Economist, 2008
  26. ^ Gasiorowski, Mark (2017). The Government and Politics of the Middle East and North Africa. Westview Press. ISBN 9780813350363. Dicapai pada 20 October 2016.
  27. ^ Davies, Wyre (15 December 2010). "Tunisia: President Zine al-Abidine Ben Ali forced out". BBC News. Dicapai pada 14 January 2011.
  28. ^ "Uprising in Tunisia: People Power topples Ben Ali regime". Indybay. 16 January 2011. Dicapai pada 26 January 2011.
  29. ^ "Tunisia's Protest Wave: Where It Comes From and What It Means for Ben Ali | The Middle East Channel". Mideast.foreignpolicy.com. 3 January 2011. Dicapai pada 14 January 2011.
  30. ^ Borger, Julian (29 December 2010). "Tunisian president vows to punish rioters after worst unrest in a decade". The Guardian. UK. Dicapai pada 29 December 2010.
  31. ^ Tunisian parliamentary speaker becomes acting president: officials Ahramonline 2011-01-15
  32. ^ "Tunisia swears in interim leader". al Jazeera. 2011-01-15. Diarkibkan daripada yang asal pada 2011-01-18. Dicapai pada 2011-01-15.
  33. ^ "A Snapshot of Corruption in Tunisia". Business Anti-Corruption Portal. Diarkibkan daripada yang asal pada 7 August 2016. Dicapai pada 7 February 2014.
  34. ^ Spencer, Richard (13 January 2011). "Tunisia riots: Reform or be overthrown, US tells Arab states amid fresh riots". The Daily Telegraph. London. Diarkibkan daripada yang asal pada 10 October 2017. Dicapai pada 14 January 2011.
  35. ^ Ryan, Yasmine. "Tunisia's bitter cyberwar". Al Jazeera. Dicapai pada 14 January 2011.
  36. ^ Tunisia suicide protester Mohammed Bouazizi dies, BBC, 5 January 2011.
  37. ^ Fahim, Kareem (21 January 2011). "Slap to a Man's Pride Set Off Tumult in Tunisia". The New York Times. m/s. 2. Dicapai pada 23 January 2011.
  38. ^ Worth, Robert F. (21 January 2011). "How a Single Match Can Ignite a Revolution". The New York Times. Dicapai pada 26 January 2011.
  39. ^ « Tunisie : la nouvelle Constitution entre en vigueur », La Libre Belgique, February 10 2014.
  40. ^ "Profile on Tunisian Media", Open Net Initiative, 2009
  41. ^ "RWB Issues Enemies of the Internet List" PBS, 2010
  42. ^ "Second Phase of WSIS: Tunisia 2005" WSIS, 2005
  43. ^ Facebook bigger than newspapers?
  44. ^ "Shems FM hits Tunisia airwaves" Houda Trabelsi, October 5, 2010
  45. ^ "Television TV in Tunisia" Diarkibkan 2012-10-30 di Wayback Machine TunisPro

Pautan luar[sunting | sunting sumber]

Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Politik_Tunisia&oldid=6140315"