Pergi ke kandungan

Penyelesaian dua negara

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Untuk kegunaan lain, sila lihat Two-state solution (disambiguation).
Jangan dikelirukan dengan Two-nation theory.
Sebahagian dari konflik Israel-Palestin
dan siri-siri konflik Arab-Israel
Proses Pendamaian dalam Konflik Israel–Palestin
   Israel
   Tebing Barat, Genting Gaza dan Tebing Golan1
Pihak Rundingan
sempadan
Palestin
Israel
Sejarah Proses Keamanan

Perjanjian Kem David • Madrid Conference • Perjanjian Oslo • Oslo II • Perjanjian Hebron • Memorandum Sungai Wye • Sharm e-Sheikh memorandum • Camp David 2000 Summit • Taba Summit • Road map • Annapolis Conference

Primary negotiation concerns

Antisemitic incitements • East Jerusalem • Israeli settlements • Israeli West Bank barrier • Jewish state • Palestinian political violence • Palestinian refugees • Palestinian state • Places of worship

Negara Palestin     Current Leaders     Israel

Mahmud Abbas • Salam Fayyad

Ehud Olmert • Tzipi Livni

International brokers

Diplomatic Quartet  · Egypt
Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Kesatuan Eropah Rusia Amerika Syarikat Mesir

Other proposals

Persidangan Beirut • Rancangan Damai Elon • Rancangan Lieberman • Persetujuan Geneva • Hudna • Israel's unilateral disengagement plan and Realignment plan • Projects working for peace

1 The Golan Heights are not part of Israeli-Palestinian track

Poster gerakan damai : bendera Israel dan Palestin serta perkataan keamanan dalam bahasa Arab dan Ibrani . Imej serupa telah digunakan oleh beberapa kumpulan yang menyokong penyelesaian dua keadaan kepada konflik.
Peta Tebing Barat dan Semenanjung Gaza, 2011. Persetujuan mengenai sempadan yang boleh diterima adalah kesukaran utama dengan penyelesaian dua negara.
Kawasan C Tebing Barat, dikawal oleh Israel, berwarna biru dan merah, Disember 2011

Penyelesaian dua negara kepada konflik Israel-Palestin menerangkan sebuah Negara Palestin yang merdeka bersama Negara Israel, di sebelah barat Sungai Jordan. Sempadan antara dua negara menimbulkan pertengkaran. Pemimpin kumpulan Palestin dan Arab mahu Israel memberikan kembali tanah yang mereka ambil pada tahun 1967, tetapi Israel tidak mahu. Mereka cuba berbincang dan mencari jalan penyelesaian. Wilayah bekas Palestin Bermandat (termasuk Baitulmaqdis Barat ), yang tidak menjadi sebahagian daripada Negara Palestin, akan terus menjadi sebahagian daripada Israel.

Pada tahun 1947, Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu menerima pakai Rancangan Pembahagian Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu untuk Palestin, yang ditolak oleh pemimpin Arab. [1] Pada tahun 1974, resolusi PBB mengenai "Penyelesaian secara aman persoalan Palestin" menyeru "dua Negara, Israel dan Palestin ... bersebelahan dalam sempadan yang selamat dan diiktiraf" bersama-sama dengan "penyelesaian yang adil bagi persoalan pelarian selaras dengan resolusi 194 PBB ". [2] [3] [4] Sempadan negara Palestin akan diputuskan berdasarkan keadaan sebelum tahun 1967. Pada November 2013, banyak negara mengundi dan kebanyakan mereka bersetuju bahawa ini sepatutnya, dengan hanya beberapa negara yang tidak bersetuju atau tidak. mengundi[5] dengan Israel dan Amerika Syarikat mengundi menentang. [6]

Sejak Sidang Kemuncak Arab 1982 di Fez, konsep itu telah diterimakan oleh Kepimpinan Palestin.[7] Israel telah memandang langkah pemimpin Palestin untuk mendapatkan pengiktirafan antarabangsa terhadap Negara Palestin sebagai sesuatu tindakan unilateral yang dilakukan oleh Palestin dan tidak konsisten dengan idea penyelesaian dua negara yang dirundingkan.

Pada tahun 2009, dikatakan bahawa kebanyakan orang di Israel dan Palestin ingin mencari penyelesaian secara aman di mana terdapat dua negara yang berasingan. Tetapi sesetengah orang mula kehilangan harapan dalam idea ini. [8] Pada 2014, 60% rakyat Palestin berkata matlamat terakhir pergerakan kebangsaan mereka adalah "untuk berusaha ke arah menuntut semula semua Palestin bersejarah dari sungai ke laut". [9] Tinjauan yang diterbitkan pada 2021 oleh Pusat Penyelidikan Dasar dan Tinjauan Palestin mendedahkan bahawa hanya 39% rakyat Palestin menyokong penyelesaian dua negara. [10] Laporan lain yang diterbitkan pada tahun 2021 oleh RAND Corporation mendapati bahawa 60% rakyat Israel merentasi spektrum politik menentang penyelesaian dua negara. [11]

Terdapat banyak usaha diplomatik untuk merealisasikan penyelesaian dua negara ini sejak Persidangan Madrid 1991. Selepas itu, Perjanjian Oslo 1993 dan Sidang Kemuncak Camp David 2000 (gagal) diikuti dengan rundingan Taba pada awal tahun 2001. Pada tahun 2002, Liga Arab mencadangkan Inisiatif Keamanan Arab. Inisiatif terkini, yang juga gagal, ialah rundingan damai 2013–14. Tinjauan pakar pada 2021 mendapati bahawa 52 peratus percaya bahawa penyelesaian dua keadaan tidak lagi boleh dicapai. 77 peratus percaya bahawa jika tidak dicapai, hasilnya akan menjadi " realiti satu keadaan seperti apartheid ". [12] Menurut tinjauan pendapat PCPSR 2021, sokongan untuk penyelesaian dua negara di kalangan rakyat Palestin dan Yahudi Israel telah menurun kepada 43 peratus dan 42 peratus masing-masing [13] [14] Menurut pakar Timur Tengah David Pollock dan Catherine Cleveland, setakat 2021, kebanyakan rakyat Palestin mahu menuntut semula semua tanah yang dahulunya dipanggil Palestin, termasuk Israel sebelum 1967. Pilihan satu negara dengan hak yang sama untuk orang Arab dan Yahudi berada di kedudukan kedua. [13]

Sejarah penyelesaian dua keadaan

[sunting | sunting sumber]

Cadangan pertama untuk mewujudkan negara-negara Yahudi dan Arab dalam Palestin Bermandat telah dibuat dalam laporan Suruhanjaya Peel pada tahun 1937. Mandat itu terus merangkumi hanya sebahagian kawasan kecil yang mengandungi Baitulmaqdis. Cadangan partisi yang disyorkan telah ditolak oleh masyarakat Arab Palestin, [15] namun ia diterima oleh kebanyakan kepimpinan Yahudi.

"Partition" sekali lagi dicadangkan oleh rancangan Partition PBB 1947 bagi pembahagian Palestin. Cadangan ini menyatakan bahawa pembahagian tiga hala, sekali lagi dengan Baitulmaqdis dipegang secara berasingan, di bawah kawalan antarabangsa. Rancangan pembahagian itu diterima oleh pimpinan Yahudi. Walau bagaimanapun, rancangan itu ditolak oleh kepimpinan negara-negara Arab dan kepimpinan Palestin, yang menentang mana-mana partisi Palestin dan mana-mana kehadiran Yahudi bebas di kawasan itu. Perang Arab-Israel 1948 untuk mengawal tanah yang dipertikaikan tercetus pada penghujung Mandat British, yang berakhir dengan Perjanjian Gencatan Senjata 1949 . Peperangan itu mengakibatkan 711,000 orang Palestin melarikan diri atau diusir, yang dipanggil oleh orang Palestin sebagai Nakba, dari wilayah yang menjadi negara Israel. [16]Sebaliknya mengusahakan penubuhan negara Palestin di wilayah yang tidak dikuasai oleh Israel, negara-negara Arab memilih untuk menyokong Agensi Bantuan dan Kerja Bangsa-Bangsa Bersatu bagi Pelarian Palestin di Timur Dekat dan pelarian Palestin kekal tanpa kerakyatan. [17]

Resolusi PBB 242 dan pengiktirafan hak Palestin

[sunting | sunting sumber]

Selepas perang Arab-Israel 1967, Majlis Keselamatan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu telah meluluskan resolusi 242 yang menyeru pengunduran Israel dari wilayah yang diduduki semasa perang secara sebulat suara. Hal ini untuk dijadikan sebagai pertukaran untuk "penamatan semua tuntutan atau negara berperang" dan "pengakuan kedaulatan, integriti wilayah. dan kemerdekaan politik setiap negeri di kawasan itu”. Pertubuhan Pembebasan Palestin (PLO), yang telah ditubuhkan pada 1964, mengkritik sekeras-kerasnya resolusi itu, dengan mengatakan bahawa ia mengurangkan persoalan Palestin kepada masalah pelarian. [18] :18

Pada September 1974, 56 Negara Anggota mengusulkan agar "persoalan Palestin" dimasukkan ke dalam agenda Perhimpunan Agung. Dalam resolusi yang disetujui pada 22 November 1974, Perhimpunan Agung mengakui hak-hak Palestin, termasuk "hak untuk menentukan nasib sendiri tanpa campur tangan luar", "hak untuk kemerdekaan dan kedaulatan negara", dan "hak untuk pulang ke rumah dan harta benda mereka". Hak-hak ini telah diakui setiap tahun sejak saat itu.[3] :24

PLO penerimaan penyelesaian dua keadaan

[sunting | sunting sumber]

Pada pertengahan 1970-an, petunjuk awal yang menunjukkan PLO bersedia menerima penyelesaian dua negara (setidaknya secara sementara) telah diungkapkan oleh Said Hammami. [19] [20]

Sejak Juni 1976, resolusi-resolusi Majlis Keselamatan yang mendukung penyelesaian dua negara berdasarkan garis pra-1967 telah ditolak oleh Amerika Syarikat. [21] Amerika Syarikat menyokong penyelesaian dua negara tetapi berhujah bahawa sempadan mesti dirundingkan secara langsung oleh pihak berkenaan. . Idea ini mendapat sokongan padu dalam Perhimpunan Agung PBB sejak pertengahan 1970-an. [22]

Deklarasi Kemerdekaan Palestin pada 15 November 1988, yang merujuk kepada Rancangan Pembahagian PBB 1947 dan "resolusi PBB sejak 1947" secara umum, ditafsirkan sebagai pengiktirafan tidak langsung terhadap Negara Israel, dan sokongan untuk penyelesaian dua negara. Pelan Pembahagian telah digunakan sebagai mekanisme untuk memberikan legitimasi kepada kewujudan negara Palestin. Penjelasan lanjut yang diberikan dianggap sebagai pengiktirafan Palestin yang pertama terhadap Israel. [23] [24]

Usaha diplomatik

[sunting | sunting sumber]
Rencana utama: Israeli–Palestinian peace process

Pada tahun 1975, Perhimpunan Agung menubuhkan Jawatankuasa Pelaksanaan Hak-Hak Tidak Boleh Dicabut Rakyat Palestin. Pada tahun 1976, Jawatankuasa telah memberikan dua set syor, satu yang berkaitan dengan hak rakyat Palestin untuk kembali ke rumah dan harta benda mereka, dan satu lagi dengan hak mereka untuk menentukan nasib sendiri, kemerdekaan negara dan kedaulatan. Majlis Keselamatan telah membincangkan cadangan tersebut, namun, mereka gagal mencapai keputusan disebabkan oleh undian negatif Amerika Syarikat. [18] :25

Selepas Intifada Pertama bermula pada tahun 1987, kerja diplomatik yang banyak dilakukan untuk merundingkan penyelesaian dua negara antara pihak, bermula dengan Persidangan Madrid pada tahun 1991. Perjanjian Oslo adalah yang paling signifikan dalam rundingan ini, di mana secara resmi membagi-bahagikan tanah Palestin kepada tiga wilayah pentadbiran dan membentuk kerangka kerja untuk menjelaskan bagaimana batas politik Israel dengan wilayah Palestin berfungsi pada masa kini.Perjanjian itu memuncak dalam Sidang Kemuncak Camp David 2000, dan rundingan susulan di Taba pada Januari 2001, tetapi tiada persetujuan muktamad pernah dicapai. Pada tahun 2000, berlakunya Intifada Kedua yang kejam menunjukkan kekecewaan rakyat Palestin terhadap Perjanjian Oslo dan juga mempengaruhi keyakinan banyak rakyat Israel bahawa rundingan tersebut tidak berjaya.

  Recognition of Israel only
  Recognition of both Israel and Palestinian State
  Recognition of Palestinian State only

Pemimpin Saudi dan Amerika Syarikat telah mengkaji kemungkinan penyelesaian dua negara. [25] Pada tahun 2002, Putera Mahkota Arab Saudi Abdullah (yang akan menjadi Raja dari 2005 hingga 2015) telah memberi cadangan iaitu Inisiatif Keamanan Arab. Cadangan ini telah mendapat sokongan sebulat suara Liga Arab manakala pemimpin Israel terus-menerus enggan membincangkan inisiatif itu. Presiden Bush mengisytiharkan sokongannya kepada negara Palestin, membuka jalan bagi Resolusi Majlis Keselamatan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu 1397, menyokong penyelesaian dua negara. [26][halaman diperlukan] [27]

Pada Persidangan Annapolis pada November 2007, tiga pihak utama—PLO, Israel, dan AS—telah bersetuju terhadap penyelesaian dua negara sebagai garis besar untuk rundingan. Namun itu, sidang kemuncak itu gagal mencapai persetujuan.

Berikutan konflik yang tercetus antara dua parti utama Palestin, Fatah dan Hamas. Hamas menguasai Semenanjung Gaza, yang menyebabkan pemecahan belah Pihak Berkuasa Palestin kepada dua politik yang masing-masing mendakwa sebagai wakil sebenar rakyat Palestin. Fatah telah menguasai Pihak Berkuasa Kebangsaan Palestin di Tebing Barat manakala Hamas Ditadbir di Gaza.

Inisiatif paling kini ialah rundingan damai Israel-Palestin 2013–14 di bawah bimbingan John Kerry, Setiausaha Negara Amerika Syarikat. Namun, perbincangan ini juga gagal mencapai persetujuan.

Daya maju

[sunting | sunting sumber]

Sebelum tahun 2010, ketika rundingan langsung dijadualkan untuk dilanjutkan, pertumbuhan terus-menerus penempatan di Tepi Barat dan sokongan yang teguh dari pemerintah Israel terhadap penempatan tersebut telah mengurangkan jumlah tanah dan sumber daya yang akan tersedia bagi negara Palestina. Hal ini telah menimbulkan keraguan di kalangan penduduk Palestina dan kelompok-kelompok progresif Israel terkait kemajuan penyelesaian dua negara. [28] Pada Januari 2012, laporan dari Ketua Misi Kesatuan Eropah mengenai Baitulmaqdis Timur menyimpulkan bahawa aktiviti penempatan Israel yang terus berlanjut dan kondisi yang rapuh bagi penduduk Palestina di Baitulmaqdis Timur, serta di wilayah C, membuat penyelesaian dua negara menjadi kurang mungkin.[29] Kementerian Luar Israel menolak laporan EU ini, mendakwa ia "berdasarkan gambaran separa, berat sebelah dan satu sisi tentang realiti di lapangan." [30] Pada Mei 2012, majlis EU menekankan "kebimbangan mendalamnya tentang perkembangan di lapangan yang mengancam untuk membuat penyelesaian dua negara mustahil'. [31]

Pada 29 November 2012, Perhimpunan Agung PBB mendapat keputusan undian sebanyak 138 berbanding 9, dengan 46 berkecuali untuk mengiktiraf Palestin sebagai "negara pemerhati bukan anggota". Pada hari berikutnya, PM Israel Benjamin Netanyahu mengumumkan pembinaan 3,000 rumah baharu di atas tanah di timur Baitulmaqdis Timur, di kawasan yang disebut sebagai "E-1". [32] Tindakan itu serta-merta dikecam oleh beberapa negara, termasuk Amerika Syarikat, dengan duta Israel dipanggil secara peribadi untuk bertemu dengan wakil kerajaan di UK, Perancis dan Jerman, antara lain. Keputusan Israel untuk membina rumah itu disifatkan oleh pentadbiran Obama sebagai "kontraproduktif", manakala Australia berkata bahawa rancangan bangunan itu "mengancam daya maju penyelesaian dua negara". Hal ini kerana mereka menyatakan bahawa cadangan penempatan E-1 akan membelah kawasan di bawah kawalan Pihak Berkuasa Kebangsaan Palestin kepada dua secara fizikal, kerana tahap kuasa PNA tidak sampai ke Sungai Jordan dan Laut Mati . [33] [34] [35] [36] Parti Buruh Israel telah menyuarakan sokongan untuk penyelesaian dua negara, dengan Isaac Herzog menyatakan ia akan "untuk kepentingan Israel". [37]

Pada Mac 2015, Netanyahu mengisytiharkan bahawa negara Palestin tidak akan ditubuhkan semasa pentadbirannya, [38] beliau juga menyatakan bahawa beliau tidak akan meluluskan penyelesaian satu negara untuk konflik yang berterusan antara dua orang. [39]

Selepas pengiktirafan Baitulmaqdis oleh pentadbiran Trump yang memihak kepada Israel pada Disember 2017, pegawai Palestin berkata perubahan dasar itu "memusnahkan proses damai" dan keputusan itu secara tidak langsung bermakna Amerika Syarikat "meninggalkan peranannya sebagai pengantara keamanan" [40] dan tidak boleh lagi bertindak sebagai orang tengah dalam proses damai disebabkan oleh pilihan Amerika Syarikat untuk menjadi pihak yang terlibat dalam pertikaian dan bukannya perantara neutral untuk rundingan. [41]

Pada tahun 2021, sebuah tinjauan pakar mendapati bahawa 52 peratus responden percaya penyelesaian dua keadaan tidak lagi mungkin. Jika penyelesaian dua keadaan tidak dicapai, 77 peratus meramalkan " realiti satu keadaan yang serupa dengan apartheid" dan 17 peratus "realiti satu keadaan dengan peningkatan ketidaksamaan, tetapi tidak serupa dengan apartheid"; hanya 1 peratus berpendapat negeri binasional dengan hak yang sama untuk semua penduduk berkemungkinan besar. [12]

Penempatan di Tebing Barat

[sunting | sunting sumber]

Resolusi-resolusi PBB mengesahkan ketidaksahteraan penempatan di Tepi Barat, termasuk Baitulmaqdis Timur.[42] Cadangan telah dikemukakan untuk memberikan pampasan kepada lebih daripada 50 orang pemukim selepas evakuasi terhadap harta benda yang ditinggalkan, seperti yang berlaku selepas penarikan pemukiman Israel dari Gaza pada tahun 2005 dan dari Sinai Peninsula pada tahun 1982.[43] Beberapa orang pemukim dalam penarikan sebelumnya telah dipaksa dikeluarkan oleh IDF.

Pada Disember 2016, Resolusi Majlis Keselamatan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu 2334 secara sah disahkan sebagai penghukuman terhadap penempatan Israel di Tepi Barat.

Pendapat umum di Israel dan Palestin

[sunting | sunting sumber]
Demonstrasi Israel menentang pengilhakan Tebing Barat, Dataran Rabin, Tel Aviv-Yafo, 6 Jun 2020

Banyak rakyat Palestin dan Israel, serta Liga Arab, telah mengungkapkan kesediaan mereka untuk menerima penyelesaian dua negara berdasarkan Perjanjian Gencatan Senjata 1949, yang lebih dikenali sebagai "sempadan 1967". Dalam tinjauan pendapat tahun 2002 yang dijalankan oleh PIPA, 72% daripada kedua-dua Palestin dan Israel menyokong pada masa itu penyelesaian damai berdasarkan sempadan 1967 selagi setiap kumpulan boleh diyakinkan bahawa pihak lain akan bekerjasama dalam membuat konsesi yang diperlukan untuk itu. penyelesaian. [44] Menurut tinjauan Gallup pada tahun 2013, sebanyak 70% rakyat Palestin di Tepi Barat dan 48% rakyat Palestin di Gaza, bersama-sama dengan 52% rakyat Israel, menyokong "negara Palestin yang merdeka bersama-sama dengan negara Israel".[45]

Mengikut cara soalan diutarakan, sokongan untuk penyelesaian dua keadaan berbeza. Beberapa wartawan Israel mencadangkan bahawa rakyat Palestin tidak bersedia untuk menerima Negara Yahudi atas apa jua syarat. [46] [47] Menurut satu tinjauan, "kurang daripada 2 dalam 10 orang Arab, kedua-dua Palestin dan semua yang lain, mempercayai hak Israel untuk wujud sebagai sebuah negara dengan majoriti Yahudi." [48] Namun, tinjauan lain, yang dipetik oleh Jabatan Negara AS, mencadangkan bahawa "78 peratus rakyat Palestin dan 74 peratus rakyat Israel percaya perjanjian damai yang membawa kepada kedua-dua negara hidup berdampingan sebagai jiran yang baik" adalah "penting atau wajar". [49] [50]

Sehingga 2021, kebanyakan rakyat Palestin menentang penyelesaian dua negara. Pada 2021, tinjauan oleh Pusat Penyelidikan Dasar dan Tinjauan Palestin mendedahkan bahawa 39% rakyat Palestin menerima penyelesaian dua negara, manakala 59% berkata mereka menolaknya. [10] Sokongan lebih rendah di kalangan rakyat Palestin yang lebih muda; Setiausaha Negara AS Condoleezza Rice berkata: "Semakin lama, rakyat Palestin yang bercakap mengenai penyelesaian dua negara adalah sebaya dengan saya." [51] Tinjauan yang diambil sebelum tercetusnya pertempuran pada 2014 oleh Washington Institute for Near East Policy (WINEP) mendapati bahawa 60 peratus rakyat Palestin mengatakan matlamat pergerakan kebangsaan mereka adalah "untuk berusaha ke arah menuntut semula semua Palestin yang bersejarah dari sungai ke laut" berbanding hanya 27 peratus yang menyokong idea bahawa mereka harus berusaha "untuk menamatkan pendudukan Tebing Barat dan Gaza dan mencapai penyelesaian dua negara." Menurut WINEP, "ini adalah penemuan baru berbanding dengan pertanyaan yang serupa (tetapi tidak sama) yang diajukan pada masa lampau, di mana sokongan untuk penyelesaian dua negara biasanya berkisar antara 40-55 peratus". [9] [52] Pada hampir tahun 2020, 40% penduduk Gaza dan 26% penduduk Tebing Barat mempercayai bahawa penyelesaian dua negara yang didiskusikan adalah jalan untuk menyelesaikan konflik. [13]

Penyelesaian dua negara itu mendapat sokongan majoriti dalam tinjauan pendapat Israel walaupun terdapat beberapa penghakisan terhadap prospeknya dari semasa ke semasa. [53] Tinjauan Haaretz 2014 yang bertanya "Sekiranya dalam rangka perjanjian, kebanyakan peneroka telah dilampirkan ke Israel, Baitulmaqdis akan dibahagikan, pelarian tidak akan kembali ke Israel dan akan ada pengaturan keselamatan yang ketat, adakah anda akan menyokong perjanjian ini?", hanya 35% rakyat Israel berkata ya. [9]

Penyelesaian lain

[sunting | sunting sumber]
Rancangan damai Trump untuk mewujudkan Negara Palestin .

Pilihan lain ialah penyelesaian binasional, yang boleh menjadi susunan federalis rejim berkembar atau negara kesatuan, [54] dan Rancangan Allon, juga dikenali sebagai "penyelesaian tanpa negara".

Penyelesaian tiga keadaan

[sunting | sunting sumber]

Penyelesaian tiga keadaan telah diusulkan sebagai alternatif lain. Menurut The New York Times [55] , Mesir dan Jordan enghadapi bimbangan tentang paksaan mengambil semula tanggungjawab untuk Gaza dan Tebing Barat. Akibatnya, Gaza terpaksa kembali ke pemerintahan Mesir manakala Tebing Barat ke Jordan. [56]

Cadangan dua kewarganegaraan

[sunting | sunting sumber]

Beberapa usul telah diajukan oleh individu untuk memberikan kewarganegaraan Palestina atau permit tinggal kepada pemukim Yahudi sebagai imbalan atas penarikan pasukan Israel dari Tepi Barat. Contoh individu ialah Arafat, [ [57] [58] Ibrahim Sarsur [59] dan Ahmad Qurei.

Pada April 2010, Menteri Israel Moshe Ya'alon menyatakan bahawa "sama seperti orang Arab tinggal di Israel, begitu juga, orang Yahudi boleh tinggal di Palestin." . . . "Jika kita bercakap tentang kewujudan bersama dan keamanan, mengapakah desakan [oleh Palestin] supaya wilayah yang mereka terima dibersihkan secara etnik daripada orang Yahudi?" [60]

Idea ini telah diutarakan oleh kedua-dua penyokong penyelesaian dua negara [61] dan penyokong peneroka dan aliran konservatif atau fundamentalis dalam Judaisme Israel [62] bahawa, sambil membantah sebarang penarikan, menuntut hubungan yang lebih kuat dengan tanah daripada dengan negara Israel.

Lihat juga

[sunting | sunting sumber]

Rujukan

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ Benny Morris (2008). 1948: a history of the first Arab-Israeli war. Yale University Press. m/s. 66, 67, 72. ISBN 9780300126969. Dicapai pada 24 July 2013. p.66, at 1946 "The League demanded independence for Palestine as a "unitary" state, with an Arab majority and minority rights for the Jews." ; p.67, at 1947 "The League's Political Committee met in Sofar, Lebanon, on 16–19 September, and urged the Palestine Arabs to fight partition, which it called "aggression", "without mercy". The League promised them, in line with Bludan, assistance "in manpower, money and equipment" should the United Nations endorse partition." ; p. 72, at December 1947 "The League vowed, in very general language, "to try to stymie the partition plan and prevent the establishment of a Jewish state in Palestine
  2. ^ "Question of Palestine – General Assembly". The United Nations – Question of Palestine. Diarkibkan daripada yang asal pada 17 July 2010. Dicapai pada 30 September 2016.
  3. ^ a b "A/RES/3236 (XXIX) Question of Palestine". The United Nations – General Assembly. 22 November 1974. Diarkibkan daripada yang asal pada 1 January 2010. Dicapai pada 30 September 2016. Ralat petik: Tag <ref> tidak sah, nama "A/RES/3236 (XXIX)" digunakan secara berulang dengan kandungan yang berbeza
  4. ^ "A/PV.2296 Question of Palestine (concluded)". The United Nations – General Assembly. 22 November 1974. Diarkibkan daripada yang asal pada 3 January 2011. Dicapai pada 30 September 2016.
  5. ^ "A/RES/65/16. Peaceful settlement of the question of Palestine, United Nations General Assembly". The United Nations – General Assembly. 25 January 2011. Diarkibkan daripada yang asal pada 28 July 2011. Dicapai pada 30 September 2016.
  6. ^ "Wrapping up annual consideration of Question of Palestine, situation in Middle East, adopts six resolutions by recorded vote". The United Nations – General Assembly (GA/11460). 26 November 2013. Diarkibkan daripada yang asal pada 28 July 2014. Dicapai pada 30 September 2016.
  7. ^ Mark A. Tessler. A History of the Israeli–Palestinian Conflict. 1994, p. 718
  8. ^ "How Not to Make Peace in the Middle East", Hussein Agha and Robert Malley, The New York Review of Books. Retrieved Jan. 9, 2009
  9. ^ a b c Yglesias, Matthew (16 July 2014). "One thing Israelis and Palestinians agree on: they don't like the two-state solution". Vox. Dicapai pada 29 November 2016. Ralat petik: Tag <ref> tidak sah, nama "vox" digunakan secara berulang dengan kandungan yang berbeza
  10. ^ a b "Public Opinion Poll No (82)". www.pcpsr.org (dalam bahasa Inggeris). Palestinian Center for Policy and Survey Research. 2021-12-27. Dicapai pada 2022-01-20. Ralat petik: Tag <ref> tidak sah, nama ":0" digunakan secara berulang dengan kandungan yang berbeza
  11. ^ "Israelis unwilling to risk two-state solution, says new report". phys.org (dalam bahasa Inggeris). 2021-02-10. Dicapai pada 2021-03-13.
  12. ^ a b Telhami, Marc Lynch and Shibley (19 February 2021). "Biden says he will listen to experts. Here is what scholars of the Middle East think". Brookings. Dicapai pada 19 March 2022. Ralat petik: Tag <ref> tidak sah, nama "brookings" digunakan secara berulang dengan kandungan yang berbeza
  13. ^ a b c "What Do Palestinians Want?". The Washington Institute for Near East Policy (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 2022-08-01. Ralat petik: Tag <ref> tidak sah, nama ":02" digunakan secara berulang dengan kandungan yang berbeza
  14. ^ azza (2020-10-26). "The Palestine/Israel Pulse, a Joint Poll Summary Report". www.pcpsr.org (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 2022-08-01.
  15. ^ Pappé Ilan (2004) A History of Modern Palestine: One Land, Two Peoples, Cambridge University Press, ISBN 0-521-55632-5
  16. ^ United Nations General Assembly (23 August 1951). "General Progress Report and Supplementary Report of the United Nations Conciliation Commission for Palestine". Diarkibkan daripada yang asal (OpenDocument) pada 22 August 2011. Dicapai pada 3 May 2007.
  17. ^ Avnon, Dan. "BDS and Self-Righteous Moralists." Anti-Zionism on Campus: The University, Free Speech, and BDS, Ed. Andrew Pessin and Doron S. Ben-Atar. Indiana University Press, 2018. pp. 43-57. See especially Page 50.
  18. ^ a b "The Question of Palestine and the United Nations" (PDF). United Nations. Dicapai pada 2 Aug 2014. Ralat petik: Tag <ref> tidak sah, nama "UNhistory" digunakan secara berulang dengan kandungan yang berbeza
  19. ^ Ayoob, Mohammed. The Middle East in world politics. 1981, p. 90
  20. ^ Ḥusayn Āghā, Shai Feldman, Aḥmad Khālidī, Zeev Schiff. Track-II diplomacy: lessons from the Middle East. 2003, p. 11
  21. ^ Cattan, Henry. The Palestine question. 1988, p. 307
  22. ^ "The Committee on the Exercise of the Inalienable Rights of the Palestinian People and the Division for Palestinian Rights". The United Nations – Question of Palestine. 12 December 2005. Diarkibkan daripada yang asal pada 13 May 2007. Dicapai pada 30 September 2016.
  23. ^ Rabie, Mohamed (Summer 1992). "The U.S.-PLO Dialogue: The Swedish Connection". Journal of Palestine Studies. 21 (4): 54–66. doi:10.1525/jps.1992.21.4.00p0140g. JSTOR 2537663.
  24. ^ Quandt, William B. (1993). Peace Process: American Diplomacy and the Arab-Israeli conflict since 1967. Washington: Brookings Institution. m/s. 367–75, 494. ISBN 0-520-08390-3.
  25. ^ "Transcript – House of Saud – Frontline". www.pbs.org.
  26. ^ Caplan, Neil (2011). "Camp David Revisited; Intifada Redux". The Israel–Palestine Conflict: Contested Histories (PDF) (dalam bahasa Inggeris). John Wiley & Sons. ISBN 978-1444357868. Dicapai pada 29 November 2016.
  27. ^ D. Jones, Bruce. "216". Dicapai pada 29 November 2016.
  28. ^ "In Mideast Talks, Scant Hopes From the Beginning" news analysis by Ethan Bronner in The New York Times August 20, 2010, accessed August 21, 2010
  29. ^ Hass, Amira. "EU report: Israel policy in West Bank endangers two-state solution." Haaretz, 12 January 2012.
  30. ^ Ravid, Barak. "EU: Israel's policies in the West Bank endanger two-state solution." Haaretz, 14 May 2012.
  31. ^ "Council conclusions on the Middle East Peace Process – 3166th Foreign Affairs Council meeting" (PDF). EN. Council of the European Union. May 14, 2012. Dicapai pada 29 November 2016.
  32. ^ Israel Plans To Expand Settlements In East Jerusalem, West Bank, NPR, 30 Nov 2012. Retrieved 5 Dec 2012.
  33. ^ Israel takes a harder line, LA Times, 4 Dec 2012. Retrieved 5 Dec 2012.
  34. ^ Australia joins countries criticizing settlements, Jerusalem Post, 4 Dec 2012. Retrieved 5 Dec 2012.
  35. ^ Israel to advance East Jerusalem building plans, USA Today, 4 Dec 2012. Retrieved 5 Dec 2012.
  36. ^ Explaining Israel's Reaction to the U.N.’s pro-Palestinian Vote, The Daily Beast/Newsweek, 3 Dec 2012. Retrieved 5 Dec 2012.
  37. ^ "Two state policy, settlements on Benjamin Netanyahu's agenda". The Australian. February 20, 2017. Dicapai pada February 22, 2017.
  38. ^ Moran Azulay,"Netanyahu says no Palestinian state if he remains PM", Ynet 16 March 2015:'"Whoever moves to establish a Palestinian state or intends to withdraw from territory is simply yielding territory for radical Islamic terrorist attacks against Israel",'
  39. ^ "Netanyahu Backtracks on Election Pledge to Refuse a Two-State Solution After Sharp Words from the US". Vice. 19 March 2015.
  40. ^ "World reacts to Trump move on Jerusalem". BBC News. December 7, 2017. Dicapai pada December 11, 2017.
  41. ^ "Arab League condemns US Jerusalem move". Al Jazeera. Dicapai pada December 12, 2017.
  42. ^ "A/RES/68/15 Resolution adopted by the General Assembly on 26 November 2013 – General Assembly". The United Nations. January 30, 2014. Diarkibkan daripada yang asal pada 13 September 2016. Dicapai pada 29 November 2016.
  43. ^ Karla Vallance (January 8, 1982). "Israel OKs compensation for settlers leaving Sinai". Christian Science Monitor.
  44. ^ "Large Israeli and Palestinian Majorities Indicate Readiness for Two-State Solution Based on 1967 Borders". Diarkibkan daripada yang asal pada 2008-04-05.
  45. ^ Lydia Saad; Elizabeth Mendes (March 21, 2013). "Israelis, Palestinians Pro Peace Process, but Not Hopeful". Dicapai pada 29 November 2016.
  46. ^ Goldberg, Jeffrey (20 May 2009). "Book Review | 'One State, Two States: Resolving the Israel/Palestine Conflict,' by Benny Morris". The New York Times. Dicapai pada 29 November 2016.
  47. ^ Stephens, Bret (14 January 2009). "The No-State Solution". Wall Street Journal. Dicapai pada 29 November 2016. The No-State Solution ; Hamas cares more about Shariah than 'Palestine'
  48. ^ BLANKLEY: The two-state 'solution' mirage, Time for reality-based diplomacy on Israel and Palestinians, Tony Blankley | Tuesday, May 19, 2009
  49. ^ "Polls Show Vast Support for Two-State Mideast Peace Solution". Diarkibkan daripada yang asal pada 2010-02-08. Dicapai pada 2010-01-29.
  50. ^ Hoffman, Gil (2011-07-15). "6 in 10 Palestinians reject 2-state solution, survey finds". Jerusalem Post. Dicapai pada 2016-04-12.
  51. ^ Richard Boudreaux and Ashraf Khalil (May 14, 2008). "Can 2 foes live under 1 roof?". Chicago Tribune. Dicapai pada 2008-06-17.
  52. ^ WINEP poll 2014
  53. ^ Is One State Enough?, Reut Institute, 12 June 2007, dicapai pada 2008-01-01
  54. ^ One State Threat, Reut Institute, 1 November 2004, dicapai pada 2008-01-01
  55. ^ Slackman, Michael (January 12, 2009). "Crisis Imperils 2-State Plan, Shifting a Balance". The New York Times. Dicapai pada March 28, 2010.
  56. ^ "Israel-Palestine: The return of the Jordanian option". Haaretz. 3 July 2007. Diarkibkan daripada yang asal pada 18 August 2007. Dicapai pada 30 September 2016.
  57. ^ "Let them stay in Palestine - Haaretz - Israel News". 2010-01-17. Diarkibkan daripada yang asal pada 2010-01-17. Dicapai pada 2017-08-23.CS1 maint: bot: original URL status unknown (link)
  58. ^ "Arafat may allow Jewish settlers to stay in West Bank". 30 January 2001.
  59. ^ "Arab MK: I would agree to grant settlers Palestinian citizenship".
  60. ^ 'No need to remove any settlements' By Herb Keinon, Jerusalem Post, 16 April 2010
  61. ^ "Jewish-Arab conflict". Diarkibkan daripada yang asal pada 6 October 1999.
  62. ^ El-Haddad, Laila (July 4, 2005). "Interview: Israeli settler Avi Farhan". Al Jazeera. Diarkibkan daripada yang asal pada 1 November 2005. Dicapai pada 29 November 2016.

Bacaan lanjut

[sunting | sunting sumber]
  • Aharon Cohen, Israel dan Dunia Arab (Funk dan Wagnalls, New York, 1970).

Pautan luar

[sunting | sunting sumber]
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Penyelesaian_dua_negara&oldid=6140124"