Kecelaruan identiti disosiatif

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Kecelaruan Identiti Disosiatif[1][2]
Wikipedia tidak memberikan nasihat perubatan profesional Penafian perubatan
Nama lain
Gangguan personaliti berbilang
Gangguan personaliti berpecah
PengkhususanPsikiatri, psikologi klinikal
GejalaSekurang-kurangnya dua keadaan personaliti yang berbeza dan kekal,[3] episod berulang amnesia disosiatif,[3] gangguan yang tidak dapat dijelaskan terhadap kesedaran (cth., suara, fikiran mengganggu, impuls, kepercayaan berkaitan trauma),[3][4] perubahan terhadap perasaan,[3] depersonalisasi dan penyahrealisasian,[3] gangguan fungsi gejala neurologi,[3] emosi dan tingkah laku tidak terkawal,[5][6] Schneiderian first-rank symptoms[7][8]
KerumitanTrauma dan ketakutan berasaskan malu,[9][10] fugue disosiatif,[11] gangguan pemakanan,[5] kemurungan,[5] anxiety,[5] gangguan tidur (eg. mimpi buruk, terjaga, berjalan semasa tidur, kesukaran untuk tidur, hipersomnia),[12] ingin bunuh diri, mencederakan diri[3]
TempohJangka panjang[13]
Puncatrauma kanak-kanak di usia awal perkembangan[3][13][14]
Bunuh diri, masalah keperibadian, sikap aggresif[5]
Gangguan disosiatif lain, gangguan psikotik, gangguan personaliti schizotypal,[15] [16][17] Epilepsi otak bahagian depan,[18][19]kecederaan otak,[20] sawan, gangguan personaliti[3]
RawatanPendidikan pesakit,[6] sokongan rakan sebaya,[6] latihan tingkah laku kognitif,[6] teknik bertenang,[6] sokongan sekeliling, psikoterapi[13]
Kekerapan1.1–1.5% dalam populasi umum[3][21]
sunting
Lihat pendokumenan templat ini
Lihat pendokumenan templat ini

Kecelaruan identiti disosiatif (KID), juga dikenali sebagai gangguan personaliti berbilang, gangguan personaliti berpecah atau gangguan personaliti disosiatif, adalah salah satu daripada kelas gangguan disosiatif yang dikelaskan oleh DSM-5, DSM-5-TR, ICD-10, ICD- 11, dan Manual Merck untuk diagnosis. Ia merupakan diagnosis yang dianggap kontroversi di dalam kelas gangguan mental. [22] [23] [24] [25] [26]

Gangguan identiti disosiatif dapat dicirikan oleh kehadiran sekurang-kurangnya dua keadaan personaliti yang berbeza atau bertentangan dan agak berkekalan. [3] [27] Gangguan ini juga melibatkan jurang ingatan yang lebih teruk daripada yang boleh dijelaskan oleh kealpaan atau lupa biasa. [3] [27] [14] Keadaan personaliti akan wujud secara berganti, dapat dilihat melalui tingkah laku seseorang; [3] [27] bagaimanapun, keadaan atau tingkah gangguan itu akan berbeza-beza mengikut pesakit. [14] [28]

Menurut garis panduan di dalam DSM-5-TR, trauma yang terjadi pada awal usia perkembagan kanak-kanak, biasanya sebelum umur ~10 tahun, menyebabkan seseorang kanak-kanak berisiko tinggi mengalami gangguan identiti disosiatif. [27] [29] Merentasi kawasan geografi yang pelbagai, 90% individu yang didiagnosis dengan gangguan identiti disosiatif melaporkan mengalami pelbagai bentuk trauma semasa kecil seperti penderaan kanak-kanak, jenayah rogol, keganasan, pengabaian atau buli yang teruk. [27] Pengalaman zaman kanak-kanak traumatik lain yang dilaporkan termasuklah prosedur perubatan atau pembedahan yang menyakitkan, [27] [30] mangsa peperangan, [27] mangsa keganasan, [27] gangguan lampiran, [27] bencana alam, pemujaan dan penderaan ghaib, [31] kehilangan orang tersayang, [30] mangsa pemerdagangan manusia, [27] [31] dan institusi keluarga yang tidak berfungsi. [27] [32]

Tidak wujud sebarang ubat-ubatan khusus untuk merawat gangguan ini secara langsung. Walau bagaimanapun, ubat boleh digunakan untuk gangguan komorbid atau merawat simptom gangguan, contohnya antidepresan atau rawatan untuk memperbaiki tidur. [21] [33] Rawatan untuk gangguan ini secara amnya melibatkan penjagaan sokongan dan psikoterapi . [13] Gangguan ini secara kebiasanya berterusan sekiranya tiada rawatan. [13] [34] Ia dipercayai menjejaskan 1.1–1.5% daripada populasi umum (berdasarkan pelbagai kajian epidemiologi) dan 3% daripada mereka yang dimasukkan ke hospital dengan masalah kesihatan mental di Eropah dan Amerika Utara. [3] [27] [21] Gangguan identiti ini didiagnosis kira-kira enam kali lebih kerap kepada pesakit wanita berbanding lelaki. [14] Bilangan kes yang direkodkan meningkat dengan ketara pada separuh kedua abad ke-20, bilangan identiti yang wujud juga mengalami peningkatan. [14]

Tiada data yang jelas sama ada peningkatan kadar gangguan ini disebabkan oleh pengiktirafan yang lebih baik atau faktor sosiobudaya seperti gambaran dari media massa . [14] Simptom-simptom gangguan yang muncul di kawasan yang berbeza di dunia juga mungkin berbeza-beza bergantung pada budaya, seperti menukar identiti dalam bentuk hasutan roh, dewa, hantu, atau makhluk dan tokoh-tokoh mitos di dalam budaya di mana situasi individu adalah perkara yang dianggap biasa atau normal. [3] [27]

Definisi[sunting | sunting sumber]

Dissosiasi, merupakan istilah yang mendasari gangguan disosiatif termasuk gangguan identiti diasosiatif, istilah ini tidak mempunyai definisi yang tepat, empirikal dan secara amnya, dipersetujui secara umum. [25] [35] [36] (p9)

Sebahagian besar pengalaman atau insiden dikelaskan sebagai disosiatif, bermula daripada kegagalan biasa dalam memberikan perhatian kepada kerosakan dalam proses ingatan yang dicirikan oleh gangguan disosiatif. [35] [36] Oleh itu, tidak diketahui secara tepat sama ada terdapat persamaan antara semua pengalaman disosiatif, atau jika julat simptom ringan hingga teruk adalah hasil daripada etiologi dan perbezaan struktur biologi. [25] Istilah lain yang turut digunakan dalam kesusasteraan, termasuklah, personaliti, keadaan personaliti, identiti, keadaan ego dan amnesia, juga tidak mempunyai definisi yang dipersetujui secara umum. [37] [38] Terdapat berbilang model yang mengabungkan ciri bukan diasosiatif yang pada masa sama mengecualikan ciri asosiatif. [37]

Oleh kerana tiada persetujuan berkenaan terminologi di dalam kajian KID, beberapa terma telah dicadangkan. Salah satu daripanya adalah keadaan ego (tingkah laku dan pengalaman yang mempunyai sempadan telap dengan keadaan lain seperti itu tetapi disatukan oleh rasa kendiri yang waras), manakala istilah lain ialah perubahan (setiap satunya mungkin mempunyai ingatan autobiografi yang berasingan, inisiatif bebas dan rasa pemilikan atas tingkah laku individu). [39] [40]

Ellert Nijenhuis dan rakan sekerja mencadangkan perbezaan antara personaliti yang bertanggungjawab untuk fungsi harian (dikaitkan dengan tindak balas fisiologi yang tumpul atau kurang aktif dan kereaktifan emosi yang berkurangan, yang dirujuk sebagai "bahagian personaliti yang nampaknya normal" atau Hos) dan identiti yang hanya muncul dalam situasi kelangsungan hidup (melibatkan tindak balas melawan atau lari, kenangan traumatik yang jelas dan emosi yang kuat dan menyakitkan – "bahagian emosi personaliti" atau EP). [35] [41] [42] "Penyisihan struktur keperibadian" digunakan oleh Onno van der Hart untuk membezakan pemisahan yang mereka kaitkan melalui punca traumatik atau patologi, yang seterusnya dicirikan kepada pemisahan primer, sekunder dan tertier. [35] [42] Melalui teori yang diusulkan, ciri bagi pemisahan primer melibatkan satu Hos dan satu EP, manakala ciri pemisahan sekunder melibatkan Hos dan sekurang-kurangnya dua EP, dan pemisahan tertier, biasanya dicirikan dalam KID, digambarkan sebagai mempunyai sekurang-kurangnya dua Hos dan sekurang-kurangnya dua EP . [25] [35] [41] [42] Usaha untuk membezakan secara psikometrik antara pemisahan normal dan patologi telah dibuat. [25] Walaupun begitu, wujud keadaan dimana Hos mempunyai lebih dari dua EP.

Tanda dan gejala[sunting | sunting sumber]

Simptom atau gejala penuh gangguan identiti disosiatif boleh bermula pada mana-mana usia, [27] walaupun gejala biasanya akan terlihat diusia 5-10. [39] Menurut edisi kelima Manual Diagnostik dan Statistik Gangguan Mental ( DSM-5 ), gejala KID termasuk "kehadiran dua atau lebih keadaan personaliti yang berbeza" yang akan disertai oleh ketidakupayaan untuk mengingat maklumat atau pengalaman peribadi melebihi apa yang dijangkakan melalui daya ingatan biasa. Gejala DSM-5 yang lain termasuk kehilangan identiti yang berkaitan dengan keadaan personaliti individu yang berbeza, kehilangan pengalaman subjektif seseorang terhadap peredaran masa, dan kemerosotan rasa tentang diri sendiri dan kesedaran diri. [43] Dalam setiap individu, kesan klinikal adalah berbeza-beza dan kesan terhadap fungsi juga mental boleh berubah daripada kemerosotan yang teruk kepada kemerosotan yang minimum. [44] [13] Gejala amnesia disosiatif adalah sebahagain daripada diagnosis KID, oleh itu tidak boleh didiagnosis secara berasingan jika kriteria KID dipenuhi. [3] Individu yang mempunyai KID akan mengalami kesukaran akibat daripdaa kedua-dua simptom KID (pemikiran atau emosi yang terganggu) dan akibat daripada gejala yang sampingan (penyisihan atau diasosiatif menyebabkan mereka tidak dapat mengingati maklumat tertentu). [45] Sebilangan besar pesakit dengan KID melaporkan penderaan seksual dan/atau fizikal zaman kanak-kanak mereka. [46] [47] Amnesia antara setiap identiti mungkin tidak simetri; identiti mungkin atau mungkin tidak menyedari apa yang diketahui oleh identiti lain dalam badan mereka. [13] Individu yang mempunyai KID mungkin keberatan untuk membincangkan gejala kerana ia selalunya dikaitkan dengan penderaan, rasa malu dan ketakutan. [46] Pesakit KID juga mungkin kerap dan teruk mengalami gangguan masa. [48]

Hampir separuh daripada individu yang mempunyai KID mempunyai kurang daripada 10 identiti manakala selebihnya mempunyai kurang daripada 100; walaupun begitu, angka sebanyak 4,500 pernah dilaporkan. [25] Purata bilangan identiti setiap individu telah meningkat sejak beberapa dekad yang lalu, daripada dua atau tiga hingga kini purata adalah kira-kira 16 identiti. Walau bagaimanapun, masih belum jelas sama ada ini disebabkan oleh peningkatan sebenar dalam identiti, atau semata-mata kerana komuniti psikiatri sekarang menjadi lebih menerima bilangan komponen memori berpetak yang tinggi. [25]

Gangguan komorbid[sunting | sunting sumber]

Sejarah psikiatri mereka dengan gangguan ini selalunya mengandungi pelbagai diagnosis terdahulu melibatkan pelbagai gangguan dan kegagalan rawatan . [49] Aduan KID yang paling biasa ialah masalah kemurungan, dengan sakit kepala merupakan simptom neurologi yang paling biasa dilihat. Gangguan komorbid boleh termasuk penggunaan dadah, gangguan makan, gangguan kebimbangan, gangguan bipolar, gangguan personaliti dan juga gangguan spektrum autisme . [50] [51] [52] [53] Sebilangan besar mereka telah yang didiagnosis dengan KID mempunyai sejarah gangguan personaliti sempadan (BPD) dan gangguan tekanan selepas trauma (PTSD). [23] Perbezaan yang paling ketara diantara penghidap skizofrenia daripada penghidap KID adalah pengidap skizofrenia tidak berpunca daripada trauma, dan perbezaan ini boleh diuji dengan berkesan, walaupun begitu, kedua-dua gangguan ini berkongsi kadar halusinasi pendengaran disosiatif yang tinggi. [54] [55] Gangguan lain yang selalunya dapat dilihat sebagai komorbid dengan KID ialah gangguan somatisasi, gangguan kemurungan utama (MDD), serta mempunyai sejarah percubaan membunuh diri, berbanding dengan mereka yang tidak mempunyai diagnosis KID. [56] Tidur yang kerap terganggu dan waktu tidur yang berubah-ubah (waktu tidur dan juga tempoh tidur pada satu-satu masa) juga telah dicadangkan sebagai mempunyai peranan dalam gangguan disosiatif secara umum dan khususnya dalam KID, perubahan dalam persekitaran juga sebahagian besarnya mempengaruhi pesakit KID. [57] Individu yang didiagnosis dengan KID menunjukkan kebolehhipnotisan tertinggi bagi mana-mana populasi klinikal. [45] Walaupun KID mempunyai komorbiditi yang tinggi dan perkembangannya berkaitan dengan trauma, terdapat bukti yang menunjukkan bahawa KID memerlukan diagnosis yang berasingan daripada keadaan lain seperti PTSD. [58]

Punca[sunting | sunting sumber]

Umum[sunting | sunting sumber]

Terdapat dua teori utama yang bersaing tentang apa yang menyebabkan gangguan identiti disosiatif berkembang. Model berkaitan trauma mencadangkan bahawa trauma atau insiden yang teruk pada zaman kanak-kanak, juga dikenali sebagai trauma perkembangan, yang telah meningkatkan risiko seseorang mengalami gangguan identiti disosiatif. [26] [59] [60] Model bukan trauma, juga dirujuk sebagai model Sosiokognitif atau model fantasi, mencadangkan bahawa gangguan identiti disosiatif berkembang melalui kecenderungan fantasi yang tinggi, main peranan atau pengaruh sosiobudaya masyarakat. Kedua-dua teori tidak menolak bahawa ia bermula daripada usia muda kanak-kanak. [26] [59] [60]

DSM-5-TR menyatakan bahawa "trauma pada usia awal kehidupan (sebagai contoh, pengabaian dan penderaan fizikal, seksual, dan emosi, biasanya sebelum umur 5-6 tahun) merupakan faktor yang menyumbang terhadap gangguan identiti disosiatif." [27] Risiko lain yang juga dilaporkan termasuklah apabila kanak-kanak melalui prosedur perubatan yang menyakitkan, terlibat didalam peperangan, keganasan atau diperdagangkan pada zaman kanak-kanak. [27]Gangguan disosiatif kerap berlaku selepas trauma, dan DSM-5-TR meletakkannya selepas gangguan berkaitan trauma dan tekanan untuk mencerminkan hubungan rapat ini. [27]

Model berkaitan trauma[sunting | sunting sumber]

Kecelaruan identiti disosiatif sering dinyatakan sebagai "bentuk yang paling teruk dari gangguan tekanan selepas trauma pada zaman kanak-kanak." [26] Menurut ramai penyelidik, kajian tentang punca timbulnya penyakit atau etiologi identiti disosiatif adalah pelbagai faktor, melibatkan interaksi kompleks antara trauma perkembangan, pengaruh sosiobudaya, dan faktor biologi. [61] [26] [32]

Mereka yang didiagnosis dengan kecelaruan identiti disosiatif sering melaporkan bahawa mereka telah mengalami penderaan fizikal atau gangguan seksual semasa zaman kanak-kanak [13] (namun begitu, ketepatan laporan ini telah dipertikaikan [43] ); sebahagian lain pula melaporkan mengalami tekanan yang melampau, penyakit perubatan yang serius, atau peristiwa traumatik lain semasa zaman kanak-kanak. [13] Para pesakit KID juga dilaporkan menghadapi lebih banyak sejarahj trauma psikologi jika dibandingkan dengan mereka yang didiagnosis dengan sebarang gangguan mental lain. [62] [a]

Trauma seksual, fizikal atau psikologi yang teruk pada zaman kanak-kanak telah dicadangkan sebagai penjelasan untuk perkembangan gangguan ini; kesedaran, ingatan dan emosi tentang tindakan atau peristiwa berbahaya yang disebabkan oleh trauma dialih keluar daripada kesedaran mereka, dan satu personaliti atau subpersonaliti ganti terbentuk dengan ingatan, emosi dan tingkah laku yang berbeza. [63] Subpersonaliti ini berfungsi untuk melindungi hos daripada trauma berkenaan. Kecelaruan identiti disosiatif dikaitkan dengan tekanan yang melampau atau gangguan lampiran . Apa yang dipanggil sebagai gangguan tekanan selepas trauma (PTSD) pada orang dewasa boleh menjadi gangguan identiti disosiatif apabila berlaku pada kanak-kanak, mungkin disebabkan oleh penggunaan imaginasi mereka yang lebih besar sebagai satu bentuk daya tahan (coping mechanism). [45]

Mungkin disebabkan oleh perkembangan dan daya tahan diri yang lebih kuat melepasi usia enam tahun, pengalaman trauma yang melampau boleh mengakibatkan gejala disosiatif dan gangguan identiti yang berbeza, bagaimanapun ia tetap kompleks. [45] Hubungan khusus antara penderaan kanak-kanak, keterikatan yang tidak teratur dan kekurangan sokongan sosial dianggap sebagai komponen penting yang menyumbang kepada gangguan identiti disosiatif. [39] Walaupun peranan keupayaan biologi kanak-kanak untuk memisahkan trauma ke tahap yang melampau masih belum jelas sepenuhnya, beberapa bukti merujuk kepada kesan neurobiologi yang memberikan tekaanan terhada perkembangan. [32]

Mengasingkan trauma lampau daripada etiologi diasosiatif telah ditolak secara jelas oleh pengkaji yang menyokong model trauma. Walau bagaimanapun, artikel ulasan pada 2012 menyokong rumusan bahawa trauma lampau atau baru boleh menjejaskan penilaian individu terhadap masa lalu yang lebih jauh, mengubah pengalaman masa lalu dan mengakibatkan keadaan disosiatif. Secara asasnya, menyebabkan pesakit lupa atau mengigati masa lalu secara tidak benar [64] Giesbrecht mencadangkan tiada bukti jelas yang mengaitkan trauma awal dengan diasosiatif, dan sebaliknya mencadangkan bahawa masalah dengan fungsi neuropsikologi, seperti peningkatan gangguan kepada otak dalam memberikan tindak balas terhadap emosi dan konteks tertentu, membantu untuk menyumbang kepada perkembangan ciri disosiatif. [65] Kesepakatan dicapai bahawa trauma, dalam beberapa keadaan, mengubah mekanisme neuron yang berkaitan dengan ingatan. Bukti-bukti merujuk kepada hal ini menyokong bahawa gangguan disosiatif berkaitan dengan sejarah trauma dan "mekanisme saraf tertentu". [45] Ia juga telah dicadangkan bahawa mungkin terdapat hubungan yang lebih rapat tetapi lebih sederhana antara trauma dan gangguan identiti disosiatif, dengan trauma awal menyebabkan peningkatan kecenderungan fantasi, yang seterusnya boleh menyebabkan individu lebih terdedah kepada pengaruh sosio-kognitif yang membantu kepada perkembangan identiti disosiatif. [66] Satu lagi cadangan yang dibuat oleh Hart menunjukkan bahawa terdapat pencetus didalam otak yang boleh menjadi pemangkin kepada identiti diri yang berbeza, dan mangsa trauma lebih terdedah terhadap pencetus ini berbanding dengan bukan mangsa trauma; pencetus ini menurutnya berkaitan dengan kecelaruan identiti disosiatif. [67]

Paris menjelaskan bahawa model trauma ini meningkatkan daya tarikan gangguan ini di kalangan penyedia penjagaan kesihatan, pesakit dan orang ramai kerana ia membawa idea bahawa penderaan terhadap kanak-kanak mempunyai kesan serius sepanjang hayat. Paris menegaskan bahawa terdapat sangat sedikit bukti penyelidikan yang menyokong hipotesis trauma menyebabkan diasosiatif, dan tiada penyelidikan yang dapat membuktikan bahawa diasosiatif dikaitkan secara konsisten dengan gangguan ingatan jangka panjang. [68]

Penyelidikan pencitraan saraf telah melaporkan jumlah hippocampus yang lebih kecil secara konsisten dalam pesakit KID, menyokong model trauma. [23] [26]

Model sosiokognitif[sunting | sunting sumber]

Satu hipothesis bahawa gejala gangguan identiti disosiatif mungkin dicipta oleh ahli terapi menggunakan teknik untuk "memulihkan" ingatan (seperti penggunaan hipnosis untuk "mengakses", mengubah identiti atau mendapatkan semula ingatan) pada individu telah dicadangkan. [38] [44] [69] [70] [71] Dirujuk sebagai model model sosiokognitif atau model fantasi, model ini mencadangkan bahawa kecelaruan identiti disosiatif adalah disebabkan oleh seseorang secara sedar atau tidak sedar berkelakuan dengan cara tertentu disebabkan oleh stereotaip budaya, [69] dengan ahli terapi tanpa menyedari memberikan panduan melalui teknik terapi yang tidak betul. Model ini menyatakan bahawa tingkah laku ini digemburkan melalui gambaran media tentang kecelaruan identiti disosiatif. [66]

Penyokong model ini secara jelas menyatakan bahawa gejala disosiatif jarang timbul sebelum terapi intensif oleh pakar semasa membuat rawatan gangguan identiti disosiatif yang, melalui proses mengesahkan, bercakap, dan mengenal pasti perubahan identiti, mungkin mencipta diagnosis secara tidak langsung . [72] Walaupun penyokong bersetuju bahawa gangguan identiti disosiatif menyebabkan penderitaan terhadap pesakit dan gejala yang menyedihkan, dan boleh didiagnosis dengan pasti menggunakan kriteria DSM, mereka ragu-ragu terhadap kajian berkaitan trauma yang dicadangkan oleh penyokong model berkaitan trauma. [73] Penyokong model ini bimbang tentang kemungkinan kebolehhipnotisan, kebolehcadangan, fantasi yang kerap dan penyerapan mental yang menyebabkan individu terdedah kepada diasosiatif. [33] Mereka juga menyatakan hanya sebilangan kecil doktor telah mendiagnosis majoriti individu yang mengalami kecelaruan identiti diasosiatif. [70] [38] [68]

Seorang pakar psikologi bernama Nicholas Spanos telah mengutarakan cadangan bahawa sebagai tambahan kepada kes yang disebabkan oleh terapi, gangguan identiti disosiatif mungkin berpunca daripada main peranan dalam kalangan kanak-kanak, walaupun ia tidak dipersetujui secara umum, dengan mendakwa kurangnya insentif untuk menghasilkan atau mengekalkan identiti yang berasingan dan mendakwa ia disebabkan sejarah penderaan. [74] Hujah lain yang dibawa untuk menyokong model ini antara lainya ialah kurangnya kes kanak-kanak yang didiagnosis dengan KID, peningkatan mendadak dalam kadar diagnosis selepas tahun 1980 (walaupun gangguan identiti disosiatif bukanlah diagnosis yang diakui sehingga DSM-IV, yang diterbitkan pada tahun 1994), ketiadaan bukti kukuh berkenaan kadar penderaan kanak-kanak, kemunculan gangguan hampir secara eksklusif hanya kepada individu yang menjalani psikoterapi, terutamanya melibatkan hipnosis, kehadiran identiti alternatif yang pelik (seperti yang mendakwa sebagai haiwan atau makhluk mitologi) dan peningkatan dalam bilangan identiti alternatif dari semasa ke semasa [66] [38] (serta peningkatan awal dalam bilangan mereka apabila psikoterapi bermula dalam terapi berorientasikan KID [66] ). Pelbagai punca budaya dan terapeutik berkaitan berlaku dalam konteks psikopatologi yang sedia ada, terutamanya gangguan personaliti sempadan, yang biasanya dikaitkan dengan gangguan identiti disosiatif. [66] Selain itu, pembentangan kes kerap berbeza-beza merentas budaya, seperti pesakit India yang hanya bertukar identiti perubahan selepas bangun dari tidur - sepertimana gangguan identiti disosiatif dipersembahkan oleh media dalam negara itu. [66]

Penyokong model ini menyatakan bahawa gangguan ini berkait kuat dengan psikoterapi (mungkin juga menjurus), selalunya melibatkan ingatan pulih (ingatan atau kenangan yang sebelum ini terlupa ekoran daripada amnesia) atau ingatan palsu, dan terapi yang dijalankan keatas mereka boleh mencetuskan identiti tambahan . Ingatan seperti ini telah digunakan untuk membuat dakwaan berkenaan kes penderaan seksual kanak-kanak . Hanya sebilangan kecil daripada mereka yang melihat terapi sebagai punca dan trauma sebagai punca bersetuju dengan rumusan ini. [75] Penyokong model ini juga telah mencadangkan bahawa sebilangan kecil doktor yang mendiagnosis bilangan kes yang tidak seimbang akan memberikan bukti untuk menyokong kedudukan mereka [69] walaupun para doktor ini juga telah mendakwa bahawa kadar diagnosis yang lebih tinggi di negara tertentu seperti Amerika Syarikat, yang mana ini boleh dikaitkan dengan kesedaran yang lebih tinggi tentang KID. Kadar yang lebih rendah di negara lain adalah disebabkan oleh diagnosis ini tidak diakui secara meluas. [44] Walau begitu, sindrom ingatan palsu tidak dianggap oleh pakar kesihatan mental sebagai diagnosis yang sah, [76] mereka telah mengambarkan ia sebagai "istilah bukan psikologi yang diwujudkan oleh pihak swasta yang bertujuan untuk menyokong ibu bapa yang dituduh," [77] dan para pengkritik memberikan pendapat bahawa secara keseluruhannya konsep ini tidak mempunyai sokongan empirikal, dan seterusnya menuduh Yayasan Sindrom Memori Palsu sebagai kumpulan advokasi yang telah memutarbelitkan dan menyalahgambarkan penyelidikan ingatan. [78] [79]

Kanak-kanak[sunting | sunting sumber]

Antara sebab terdapat keraguan terhadap kesahihan gangguan ini adalah kerana kurangnya kes kanak-kanak yang didiagnosis unutk gangguan ini, [38] [69] dan penyokong kedua-dua model ini percaya bahawa diagnosis pada kanak-kanak yang tidak pernah menjalani rawatan akan secara kritikal menjejaskan model yang tidak berkaitan dengan trauma. Sebaliknya, jika kanak-kanak didapati mengalami gangguan identiti disosiatif hanya selepas menjalani rawatan, ia akan mencabar model berkaitan trauma. [69] Setakat 2011, kira-kira 250 kes gangguan identiti disosiatif dalam kanak-kanak telah dikenal pasti, walaupun sedemikian data tidak menyokong mana-mana model. Walaupun terdapat kes kanak-kanak telah didiagnosis dengan gangguan identiti disosiatif sebelum melalui proses terapi, beberapa kes telah dirujuk kepada doktor oleh ibu bapa yang sendiri telah didiagnosis dengan gangguan identiti disosiatif; kes-kes lain pula dikaitkan dengan kemunculan kecelaruan identiti disosiatif dalam budaya popular atau disebabkan oleh diagnosis psikosis akibat mendengar suara - salah satu gejala yang juga ditemukan dalam kecelaruan identiti disosiatif. Tidak wujud sebarang kajian untuk mencari kanak-kanak yang mengalami gangguan identiti disosiatif dalam populasi umum, dan satu-satunya kajian yang cuba mencari kanak-kanak yang mengalami gangguan identiti disosiatif yang belum menjalani terapi melakukannya dengan membuat kajian terhadap adik-beradik mereka yang telah menjalani terapi untuk gangguan identiti disosiatif. Analisis diagnosis ke atas kanak-kanak yang dilaporkan dalam penerbitan saintifik, terdapat 44 kajian kes yang dibuat keatas seorang pesakit tunggal (iaitu, setiap kajian kes dilaporkan oleh pengarang yang berbeza) tetapi dalam artikel mengenai kumpulan pesakit, empat penyelidik bertanggungjawab untuk sebahagian besar laporan. [69]

Teori awal tentang kecelaruan identiti disosiatif ialah gejala disosiatif adalah cara untuk mengatasi tekanan melampau yang dihadapi (terutamanya penderaan seksual dan fizikal kanak-kanak), tetapi teori ini telah dicabar kesahihanya oleh data daripada pelbagai kajian penyelidikan. [66] Penyokong model berkaitan trauma mendakwa wujud hubungan yang kuat diantara penderaan seksual dan fizikal kanak-kanak yang dilaporkan oleh orang dewasa dengan gangguan identiti disosiatif yang mana menyokong hubungan antara trauma dan gangguan identiti disosiatif. [25] [66] Walaupun begitu, hubungan antara gangguan identiti disosiatif dan penganiayaan tetap diragui atas beberapa sebab. Kajian yang melaporkan wujudnya hubungan ini sering kali bergantung pada laporan kendiri dan bukannya disahkan oleh pihak bebas, dan keputusan daripada laporan ini mungkin juga diburukkan lagi oleh pemilihan dan berat sebelah didalam rujukkan. [25] [66] Kebanyakan kajian trauma dan diasosiatif adalah keratan rentas dan bukannya membujur, yang bermaksud penyelidik tidak boleh mengaitkan dapatan kajian ini dengan sebab musabab, dan kajian untuk mengelakkan bias ingatan telah gagal untuk menyokong hubungan kausal tersebut. [25] [66] Di samping itu, kajian-kajian ini juga gagal mengawal perbezaan diantara gangguan komorbid dengan kecelaruan identiti disosiatif, atau institusi keluarga yang tidak berfungsi (yang mana ia sendiri sangat berkaitan dengan gangguan identiti disosiatif). [25] [66] Hubungan diantara gangguan identiti disosiatif dengan penderaan kanak-kanak agak popular baru-baru ini, berlaku hanya selepas penerbitan Sybil pada tahun 1973. Kebanyakan contoh yang wujud sebelum ini seperti Chris Costner Sizemore, yang hidupnya digambarkan dalam buku dan filem The Three Faces of Eve, tidak sama sekali mendedahkan sejarah penderaan zaman kanak-kanak. [73]

Patofisiologi[sunting | sunting sumber]

Walaupun wujud penyelidikan mengenai KID termasuk pengimejan resonans magnetik struktur dan berfungsi, tomografi pelepasan positron, tomografi terkira pelepasan foton tunggal, potensi berkaitan peristiwa dan elektroensefalografi, tiada penemuan pengimejan neurokonvergen telah dapat mengenalpasti KID, kecuali hanya jumlah hippocampal yang lebih kecil dikesan dalam kalangan individu yang didiagnos dengan KID. Di samping itu, banyak kajian yang dilakukan adalah daripada individu yang mempunyai trauma yang jelas. Tiada penyelidikan setakat ini mengenai neuroimaging dan pengenalan kenangan palsu dalam pesakit KID, [75] walaupun terdapat bukti perubahan dalam parameter visual [80] dan sokongan untuk amnesia antara identiti didalam badan individu yang didiagnos. [75] [37] Pesakit KID juga kelihatan menunjukkan kekurangan dalam ujian kawalan sedar dan hafalan (yang juga menunjukkan tanda-tanda pembahagian untuk ingatan tersirat antara identiti tetapi tiada pembahagian sedemikian untuk ingatan lisan ) dan peningkatan dan kewaspadaan yang berterusan dan tindak balas yang mengejutkan terhadap bunyi. Pesakit KID juga mungkin menunjukkan neuroanatomi yang diubah. [39] Kajian neuroimaging telah melaporkan jumlah hippocampus yang lebih kecil secara konsisten dalam pesakit KID. [23] [26]

Diagnosis[sunting | sunting sumber]

Umum[sunting | sunting sumber]

Edisi kelima, Manual Diagnostik dan Statistik Gangguan Mental Persatuan Psikiatri Amerika (DSM-5) mendiagnosis KID mengikut kriteria diagnostik yang terdapat di bawah kod 300.14 (gangguan disosiatif) . KID pada awalnya selalu didiagnos secara salah oleh kerana kurangnya latihan kepada pakar perubatan terhadap gangguan disosiatif atau KID, dan seringkali mengunakan teknik temu bual diagnostik yang mana tidak melibatkan soalan berkenaan trauma, diasosiatif dan simptom trauma. [21] Ini menyumbang kepada kesukaran mendiagnosis gangguan, dan berat sebelah doktor. [21]

KID amat jarang sekali didiagnosis pada kanak-kanak, walaupun secara purata umur kewujudan identiti pertama adalah tiga tahun. [38] Kriteria untuk satu-satu diagnosis dianggap sah ialah seseorang individu itu mestilah pernah dikawal secara berulang oleh dua atau lebih identiti, disertai dengan sering hilang ingatan yang tidak disebabkan oleh alkohol, dadah atau ubat-ubatan dan keadaan perubatan lain seperti sawan separa yang kompleks . [3] Pada kanak-kanak gejala tidak boleh dijelaskan dengan menyatakan identiti lain itu sebagai "rakan sepermainan khayalan atau permainan fantasi lain". [3] Diagnosis biasanya dilakukan oleh profesional kesihatan mental yang terlatih secara klinikal seperti pakar psikiatri atau ahli psikologi melalui penilaian klinikal, temu bual dengan ahli keluarga dan individu terdekat, dan menimbangkan berdasarkan bahan sampingan lain. Temu bual yang direka khas (seperti SCID-D ) dan alat penilaian personaliti boleh digunakan dalam penilaian juga. [49] Oleh kerana kebanyakan simptom bergantung pada laporan kendiri dan tidak kukuh dan boleh dipantau, terdapat tahap subjektiviti dalam membuat diagnosis. [37] Orang ramai sering kali tidak berminat untuk mendapatkan rawatan, terutamanya kerana tidak melihat gejala mereka sebagai serius; maka gangguan disosiatif telah dirujuk sebagai "penyakit tersembunyi" yang juga memberi tekanan kepada kajian gangguan ini. [33] [81]

Diagnosis ini telah dikritik kuat oleh penyokong terapi sebagai penyebab atau model sosiokognitif kerana mereka percaya ia adalah terikat budaya dan selalunya disebabkan oleh penjagaan kesihatan. [25] [38] [71] Petunjuk sosial yang wujud semasa proses diagnosis mungkin memainkan peranan penting dalam pembentukkan tingkah laku atau ciri unik pesakit, yang simptom dalam satu konteks mungkin dikaitkan dengan KID, manakala pada masa atau tempat lain diagnosis yang sama dikatakan merujuk kepada sesuatu yang lain daripada KID. [68] Penyelidik lain tidak bersetuju dan berhujah bahawa kewujudan gangguan ini dan kemasukannya dalam DSM disokong oleh pelbagai bukti dari sumber yang boleh dipercayai dan telus, dengan kriteria diagnostik membolehkan gangguan ini dibezakan secara jelas daripada gangguan lain yang sering disalahanggap (skizofrenia, gangguan personaliti sempadan, dan gangguan sawan). [44] Sebahagian besar kes didiagnosis oleh penyedia penjagaan kesihatan tertentu, dan bukti simptom yang wujud dalam subjek penyelidikan bukan klinikal telah memberi petunjuk bahawa sebilangan kecil doktor yang pakar dalam KID bertanggungjawab mencipta identiti melalui terapi. [25] Keadaan ini mungkin kurang didiagnosis kerana keraguan dan kekurangan kesedaran daripada profesional kesihatan mental, menjadi sukar kerana kekurangan kriteria khusus dan boleh dipercayai untuk mendiagnosis KID serta kekurangan kadar kewajaran kerana kegagalan untuk pemeriksaan secara sistematik. [70] [82]

Diagnosis pembezaan[sunting | sunting sumber]

Secara purata, individu dengan KID didiagnos dengan 5-7 komorbid - jauh lebih tinggi daripada gangguan mental yang lain. [39]

Disebabkan oleh simptom yang bertindih, diagnosis pembezaan melibatkan skizofrenia, gangguan bipolar, epilepsi, gangguan personaliti sempadan dan gangguan spektrum autisme. [83] Ilusi atau halusinasi pendengaran boleh disalah anggap sebagai pertuturan oleh identiti lain. [45] Kekerapan dan konsistensi identiti lain dan tingkah laku, amnesia, kadar diasosiatif atau kebolehhipnotisan dan laporan daripada ahli keluarga atau rakan rapat yang menunjukkan sejarah perubahan boleh membantu membezakan KID daripada keadaan lain. Diagnosis KID lebih diutamakan daripada sebarang gangguan disosiatif lain. Membezakan kes KID sebenar daripada mereka yang berpura-pura adalah sangat penting apabila kepentingan kewangan atau undang-undang menjadi isu, dan gangguan olok-olok juga boleh dipertimbangkan jika pesakit itu mempunyai sejarah mencari perhatian. Individu yang mendakwa bahawa badan mereka dirasuki oleh entiti ghaib atau entiti luar yang memasuki tubuh mereka secara amnya didiagnosis dengan gangguan disosiatif yang tidak dinyatakan sebaliknya dan bukannya KID disebabkan kekurangan identiti atau keadaan personaliti. [43] Kebanyakan individu yang dimasukkan ke jabatan kecemasan dan tidak mengetahui nama mereka secara amnya berada dalam keadaan psikotik. Walaupun halusinasi pendengaran merupakan sesuatu yang biasa untuk mereka yang didiagnos dengan KID, halusinasi visual yang kompleks juga mungkin berlaku. [39] Mereka yang mempunyai KID pada dasarnya mempunyai ujian realiti yang mencukupi; mereka mungkin mempunyai simptom Schneiderian positif skizofrenia tetapi kekurangan simptom negatif. [84] Mereka yang mempunyai KID menganggap sebarang suara yang didengari datang dari dalam kepala mereka (manakala untuk pesakit skizofrenia, mengalaminya sebagai luaran). [25] Di samping itu, individu yang mengalami psikosis adalah kurang terdedah kepada hipnosis berbanding mereka yang mempunyai KID. [45] Kesukaran dalam diagnosis pembezaan meningkat pada kanak-kanak. [69]

KID mestilah dibezakan dari, atau ditentukan jika wujud komorbid dengan, pelbagai gangguan termasuk gangguan mood, psikosis, gangguan kecemasan, PTSD, gangguan personaliti, gangguan kognitif, gangguan neurologi, epilepsi, gangguan somatoform, gangguan berfakta, gangguan, gangguan disosiatif lain, dan keadaan berkhayal . [85] Salah satu aspek yang menjadi kontroversi pada diagnosis ialah terdapat banyak situasi diasosiatif dan luput ingatan, yang boleh menjadi perkara biasa dalam kedua-dua situasi tekanan dan tidak tertekan dan boleh dikaitkan dengan diagnosis yang kurang kontroversi. [68][86]

Hubungkait diantara KID dan gangguan personaliti sempadan telah dikemukakan, dengan kebanyakkan doktor menyatakan terdapat pertindihan yang jelas diantara antara gejala dan tingkah laku dan ia juga telah dicadangkan bahawa beberapa kes KID mungkin wujud "daripada substrat gangguan personaliti sempadan". Ulasan pesakit KID dan rekod perubatan mereka menyimpulkan bahawa majoriti mereka yang didiagnosis dengan KID juga akan memenuhi kriteria untuk sama ada gangguan personaliti sempadan atau lebih umum personaliti sempadan. [39]

DSM-5 menyatakan latar belakang budaya mungkin menjadi penyebab kepada beberapa kes KID. [3]

Banyak ciri gangguan identiti disosiatif boleh dipengaruhi oleh latar belakang budaya individu. Individu yang mengalami gangguan ini mungkin mengalami simptom neurologi yang tidak dapat dijelaskan secara perubatan, seperti sawan bukan epilepsi, lumpuh, atau kehilangan deria, dalam tetapan budaya di mana simptom tersebut adalah perkara biasa. Begitu juga, dalam tetapan di mana pemilikan normatif adalah perkara biasa (cth., kawasan luar bandar di negara membangun, di kalangan kumpulan agama tertentu di Amerika Syarikat dan Eropah), identiti yang berpecah-belah itu mungkin dalam bentuk kerasukan roh, dewa, syaitan, haiwan, atau mitos. angka. Akulturasi atau hubungan antara budaya yang berpanjangan mungkin membentuk ciri-ciri identiti lain (cth., identiti di India mungkin berbahasa Inggeris secara eksklusif dan memakai pakaian Barat). Kecelaruan identiti disosiatif bentuk milikan boleh dibezakan daripada keadaan pemilikan yang diterima secara budaya kerana yang pertama adalah tidak disengajakan, menyedihkan, tidak terkawal, dan selalunya berulang atau berterusan; melibatkan konflik antara individu dengan keluarga sekelilingnya, sosial atau persekitaran kerja; dan dimanifestasikan pada masa dan di tempat yang melanggar norma budaya atau agama.

Templat:Mental and behavioral disorders

Kontroversi dan kritikan terhadap kesahihan[sunting | sunting sumber]

KID adalah antara gangguan disosiatif yang paling kontroversi dan yang paling kontroversi yang terdapat dalam DSM-5. [24] [25] [26] Pertikaian utama wujud diantara mereka yang percaya KID disebabkan oleh tekanan traumatik yang memaksa minda berpecah kepada pelbagai identiti, masing-masing dengan set ingatan yang berasingan, [87] [37] dan kepercayaan bahawa KID wujud secara buatan ekoran daripada terapi psikoterapi tertentu atau berpura-pura dengan berlakon seperti mereka yang mempunyai KID. [70] [71] [33] [74] [84] Perdebatan antara kedua-dua kepercayaan ini boleh dikategorikan sebagai sangat sengit. [75] [70] [38] [71] [74] [84] Penyelidikan terhadap hipotesis ini telah dicirikan oleh metodologi yang lemah. [87] Pakar psikiatri Joel Paris menyatakan bahawa idea yang personaliti seseorang berupaya untuk berpecah kepada identiti berbeza merupakan konsep yang tidak dibuktikan dan bertentangan dengan kajian psikologi kognitif . [68]

Sesetengah pengkaji orang, seperti Russell A. Powell dan Travis L. Gee, percaya bahawa KID disebabkan oleh penjagaan kesihatan, iaitu gejala KID dicipta oleh ahli terapi sendiri melalui hipnosis. Hipothesis ini juga membanyangkan bahawa mereka yang mempunyai KID adalah lebih terdedah dengan hipnosis berbanding pesakit lain. [88] Model iatrogenik juga membayangkan bahawa rawatan untuk KID boleh menjadi berbahaya. Menurut Brand, Loewenstein, dan Spiegel, "[dia] mendakwa bahawa rawatan KID berbahaya adalah berdasarkan kes anekdot, pendapat, laporan tidak berasas yang bukan daripada sumber saintifik, salah nyata data dan salah faham tentang KID dan fenomenologi KID". Teori mereka dibuktikan dimana hanya 5%–10% orang yang menerima rawatan pada mulanya bertambah teruk dalam gejala mereka. [34]

Pakar psikiatri August Piper dan Harold Merskey telah mempertikaikan model hipotesis trauma, dengan menyatakan bahawa hubungan tidak membuktikan penyebab - hanya kerana mereka dengan KID melaporkan trauma pada masa kecil tidak bermakna trauma adalah penyebab KID - dengan menyatakan bahawa diagnosis adalah sangat jarang sebelum tahun 1980; juga kegagalan untuk membuktikan KID wujud dalam kalangan kanak-kanak yang trauma semasa kajian membujur. Mereka menegaskan bahawa KID tidak boleh didiagnosis dengan tepat kerana kriteria diagnostik yang kabur dan tidak jelas dalam DSM dan konsep yang tidak ditentukan seperti "keadaan personaliti" dan "identiti", dan mempersoalkan bukti untuk penderaan kanak-kanak selain daripada laporan kendiri, tiada had atau definisi jelas sekuat mana trauma perlu berlaku untuk mencetuskan KID dan bilangan kes kanak-kanak yang sangat kecil yang didiagnosis dengan KID walaupun umur purata penampilan identiti pertama dalam tempoh tiga tahun. [38] Pakar Psikiatri Colin Ross tidak bersetuju dengan kesimpulan Piper dan Merskey bahawa KID tidak boleh didiagnosis dengan tepat, merujuk kepada hasil temubual gangguan diasosiatif yang berbeza menghasilkan dapatan yang konsisten (termasuk Skala Pengalaman Dissociative, Jadual Temuduga Dissociative Disorders dan Temu Bual Klinikal Berstruktur untuk Dissociative Disorders) [37] dalam julat kesahan dalaman penyakit mental yang diterima secara meluas seperti skizofrenia dan gangguan kemurungan utama . Pada pendapatnya, Piper dan Merskey menetapkan standard pembuktian lebih tinggi daripada diagnosis lain. Dia juga menegaskan bahawa Piper dan Merskey hanya mengambil data yang menyokong mereka dan tidak menggabungkan semua kesusasteraan saintifik yang tersedia, seperti bukti sokongan bebas trauma. [89]

Sebuah kajian pada 2018 mendedahkan bahawa fenomena penceraian patologi (termasuk pengubahan identiti) dibuktikan telah digambarkan didalam kesusateraan Cina purba, mengesahkan bahawa penceraian patologi adalah keadaan silang budaya.

Satu dapatan kertas kerja yang dikeluarkan pada tahun 2022 dalam jurnal Psikiatri Komprehensif menggambarkan bagaimana penggunaan media sosial yang berpanjangan, terutamanya pada platform perkongsian video termasuk TikTok, telah mendedahkan golongan muda, sebahagian besarnya remaja perempuan, kumpulan pengguna teras TikTok, kepada semakin banyak pencipta kandungan yang membuat video tentang gangguan mereka yang didiagnosis sendiri. "Semakin banyak laporan dari AS, UK, Jerman, Kanada dan Australia telah mencatatkan peningkatan dalam tingkah laku seperti tic sebelum dan semasa wabak COVID-19, serentak dengan peningkatan kandungan media sosial yang berkaitan dengan[… ]gangguan identiti disosiatif." Kertas telah membuat kesimpulan bahawa wujudnya "keperluan mendesak untuk memfokuskan kajian terhadap feneomena yang merisaukan dimana ia amat berkaitan dengan kajian yang lebih menyeluruh terhadap kesan terhadap kesihatan mental ekoran daripada media sosial". [90] [91] [92] [93]

saringan[sunting | sunting sumber]

Mungkin kerana bertapa jarangnya gangguan ini, gangguan disosiatif (termasuk KID) pada mulanya tidak dimasukkan dalam Temuduga Klinikal Berstruktur untuk DSM-IV (SCID), yang direka khusus untuk membuat diagnosis psikiatrik yang lebih ketat dan boleh dipercayai. [37] Sebaliknya, sejurus selepas penerbitan awal SCCID, protokol bebas untuk gangguan disosiatif (SCID-D) [94] diterbitkan. [37] Keseluruhan proses temuduga ini megambil masa antara 30hingga 90 minit, bergantung kepada pengalaman subjek. [95] Instrumen diagnostik alternatif, Jadual Temuduga Dissociative Disorders, juga wujud tetapi SCID-D biasanya dianggap sebagai standard emas. [37] Jadual Temuduga Dissociative Disorders (DDIS) ialah temu bual berstruktur tinggi yang mendiskriminasi pelbagai diagnosis DSM-IV. DDIS biasanya boleh ditadbir dalam 30–45 minit. [96]

Soal selidik lain termasuk Skala Pengalaman Disosiasi (DES), Skala Perubahan Persepsi, Soal Selidik tentang Pengalaman Dissosiasi, Soal Selidik Dissosiasi dan Mini-SCIDD. Semua soal selidik ini adalah berkait rapat dan kecuali untuk Mini-SCIDD, kesemua soal selidik ini menggabungkan penyerapan, bahagian normal personaliti yang melibatkan penyempitan atau peluasan perhatian. [37] DES [97] ialah soal selidik [98] yang ringkas, cepat dan disahkan dimana ia telah digunakan secara meluas untuk saringan simptom diasosiatif, dengan variasi wujud untuk kanak-kanak dan remaja. Ujian seperti DES memberikan langkah saringan yang cepat supaya temuduga klinikal yang lebih memakan masa boleh digunakan untuk kumpulan dengan markah DES yang tinggi. Tergantung kepada pada paras mana potongan dibuat, individu yang didiagnosis selepas markah ini boleh dialihkeluar. Potongan awal yang disyorkan ialah 15–20. [99] Kebolehpercayaan DES dalam sampel bukan klinikal telah dipersoalkan. [100] [101]

Rawatan[sunting | sunting sumber]

Rawatan untuk gangguan ini pada dasarnya adalah untuk meningkatkan fungsi kebersamaan. [21] Persatuan Antarabangsa untuk Kajian Trauma dan Disosiasi telah menerbitkan panduan untuk rawatan berorientasikan fasa dikalangan orang dewasa, kanak-kanak dan remaja yang digunakan meluas untuk rawatan KID. [50] [21] Garis panduan ini menyatakan "hasil rawatan yang diinginkan adalah intergrasi atau wujudnya harmoni dikalangan identiti". Sesetengah pakar dalam merawat individu dengan KID menggunakan teknik yang disyorkan dalam garis panduan rawatan 2011. [50] Penyelidikan empirikal termasuk kajian rawatan membujur TOP DD, yang mendapati bahawa pesakit menunjukkan "pengurangan ketara secara statistik dalam diasosiatif, PTSD, tekanan, kemurungan, kemasukan ke hospital, percubaan bunuh diri, mencederakan diri sendiri, tingkah laku berbahaya, penggunaan dadah dan kesakitan fizikal" dan bertambah baik, berfungsi secara keseluruhan. [50] Kesan rawatan berdasarkan garis panduan ini telah dikaji melebihi 30 tahun, dengan kajian tambahan selama 10 tahun. [50] Garis panduan rawatan dewasa dan kanak-kanak yang wujud mencadangkan pendekatan tiga fasa, [21] dan berdasarkan konsensus pakar. [50] [21]

Kaedah rawatan yang kerap digunakan oleh ahli terapi untuk gangguan KID merupakan gabungan teknik psikoterapi eklektik, merangkumi terapi tingkah laku kognitif (CBT), [21] [39] terapi berorientasikan wawasan, [37] terapi tingkah laku dialektik (DBT), hipnoterapi, dan penyahpekaan dan pemprosesan semula pergerakan mata (EMDR). ). [b]

Terapi hipnosis harus dipertimbangkan dengan teliti apabila memilih rawatan dan pengamal perubatan kerana ia sangat berbahaya. Sebagai contoh, hipnosis kadangkala boleh menghadirkan ingatan palsu dan menyebabkan tuduhan penderaan oleh keluarga, orang tersayang, rakan, penyedia dan ahli komuniti. Mereka yang mengalami gangguan ini biasanya menjadi mangsa kepada penderaan sebenar (seksual, fizikal, emosi, kewangan) oleh ahli terapi, keluarga, rakan, orang tersayang dan ahli komuniti. [102] [103]

Sesetengah ahli terapi tingkah laku pada mulanya menggunakan rawatan tingkah laku seperti memberikan respon kepada satu identiti, dan kemudian menggunakan terapi yang lebih tradisional sebaik sahaja tindak balas yang konsisten diwujudkan. [104] Rawatan ringkas seperti penjagaan terurus mungkin sukar, kerana individu yang didiagnosis dengan KID biasanya mengalami kesukaran luar biasa untuk mempercayai ahli terapi dan mengambil masa yang lama untuk membentuk pakatan terapeutik yang selesa . [21] Perhubungan yang tetap (sekurang-kurangnya setiap minggu) disyorkan, dan rawatan secara lazimnya mengambil masa bertahun-tahun - bukan minggu atau bulan. [39] Secara amnya terdapat sangat sedikit ujian klinikal mengenai rawatan KID, tiada satu pun daripadanya adalah ujian terkawal rawak . [66]

Terapi untuk KID secara amnya berorientasikan fasa. [50] Identiti yang berbeza mungkin muncul berdasarkan keupayaan mereka yang lebih besar untuk menangani tekanan atau ancaman situasi tertentu. Walaupun sesetengah pesakit pada mulanya mungkin hadir dengan sejumlah besar identiti, bilangan ini mungkin berkurangan semasa rawatan – ia dianggap penting bagi ahli terapi untuk membiasakan diri dengan sekurang-kurangnya keadaan personaliti yang lebih menonjol kerana personaliti "tuan rumah" mungkin juga bukan identiti sebenar pesakit. Identiti tertentu mungkin memberikan tindak balas negatif terhadap terapi, bimbang matlamat ahli terapi adalah untuk menghapuskan identiti tersebut (terutamanya yang dikaitkan dengan aktiviti yang menyalahi undang-undang atau ganas). Matlamat rawatan yang lebih realistik dan sesuai adalah untuk menyepadukan tindak balas penyesuaian terhadap penderaan, kecederaan, atau ancaman lain ke dalam struktur personaliti keseluruhan. [39]

Fasa pertama semasa sesi terapi akan memberikan tumpuan kepada simptom dan melegakan aspek yang menekan pesakit, memastikan keselamatan pesakit, meningkatkan kapasiti pesakit untuk membentuk dan mengekalkan hubungan yang sihat, dan meningkatkan fungsi kehidupan harian. Gangguan komorbid seperti gangguan penggunaan bahan dan gangguan makan ditangani dalam fasa rawatan ini. [21] Fasa kedua akan memfokuskan untuk memberikan pendedahan secara berperingkat kepada ingatan traumatik dan mencegah daripada berlakunya pemisahan semula. Fasa terakhir dalam sesi terapi akan memfokuskan pada menyatukan semula identiti yang berbeza menjadi satu identiti yang berfungsi dengan semua ingatan dan pengalamannya utuh. [21]

Prognosis[sunting | sunting sumber]

Sangat sedikit yang diketahui tentang prognosis KID yang tidak dirawat. [85] Ia jarang sekali, jika pernah, sembuh tanpa rawatan, [46] [13] tetapi simptom gangguan boleh berubah mengikut masa. [13] Pesakit yang mempunyai simptom disosiatif dan trauma-lampau terutamanya, mempunyai prognosis yang lebih baik daripada mereka yang mengalami gangguan komorbid atau mereka yang masih berhubung dengan pendera, yang mana, mereka juga menjalani tempoh rawatan yang lebih lama . Fikiran bunuh diri, percubaan bunuh diri dan mencederakan diri adalah perkara biasa dalam populasi KID. [13] Tempoh rawatan adalah berbeza mengikut matlamat pesakit, daripada hanya menignkatkan komunikasi antara identiti, mengurangkan amnesia, intergrasi dan pengabungan, yang selalu mengambil masa bertahun-tahun, walaupun dekat pakar yang terlatih. [13]

Epidemiologi[sunting | sunting sumber]

Umum[sunting | sunting sumber]

Menurut Persatuan Psikiatri Amerika, kadar purata 12 bulan untuk gangguan KID adalah 1.5%, dimana tiada perbezaan kadar diantara lelaki dan perempuan. [105] Anggaran kelaziman gangguan ini didalam populasi umum adalah berbeza-beza, namum ia didalam lingkungan 1-9.6%. " [25] Kadar yang dilaporkan dalam komuniti berbeza dari 1% hingga 3% dengan kadar yang lebih tinggi di kalangan pesakit psikiatri. [21] [44] Sehingga 2017, kajian mencadangkan kelaziman KID sebanyak 2–5% dalam kalangan pesakit psikiatri, 2–3% dalam kalangan pesakit luar, dan 1% dalam populasi umum, [32] [106] dengan kadar dilaporkan setinggi 16.4% untuk remaja didalam golongan pesakit luar psikiatri. [105] Gangguan disosiatif secara amnya mempunyai kelaziman 12.0%–13.8% untuk pesakit luar psikiatri. [106]

Sehingga tahun 2012, KID didiagnosis 5 hingga 9 kali lebih kerap dalam kalangan wanita berbanding dengan lelaki diusia awal remaja, walaupun begitu, ini mungkin disebabkan bias kerana pesakit lelaki yang menghadapi KID selalunya terlibat dalam kes makhamah dan dipenjarakan berbanding menerima rawatan. [25] Pada kanak-kanak, kadar di kalangan lelaki dan wanita adalah lebih kurang sama (5:4). [46] Diagnosis KID amat jarang berlaku pada kanak-kanak; kebanyakan penyelidikan mengenai KID zaman kanak-kanak berlaku pada tahun 1980-an dan 1990-an dan tidak menjawab persoalan kontroversi berkenaan diagnosis. [69] KID berlaku lebih kerap pada orang dewasa muda [107] dan merosot dalam kelaziman dengan usia. [108]

Kelaziman sejarah[sunting | sunting sumber]

Kadar KID yang didiagnosis meningkat menjelang akhir abad ke-20, memuncak pada kira-kira 40,000 kes menjelang akhir abad ke-20, peningkatan yang mendadak daripada hanya 200 diagnosis sebelum 1970. [46] [25] Pada mulanya KID bersama-sama dengan gangguan disosiatif yang lain dianggap sebagai keadaan psikologi yang paling jarang, didiagnosis dengan kurang daripada 100 didiagnosis menjelang 1944, dengan hanya satu kes lagi dilaporkan dalam dua dekad akan datang. [37] Menjelang lewat 70 dan 80-an, berlakunya peningkatan yang mendadak dalam jumlah kes. [37] Satu anggaran yang dibuat pada 1980, hanya mencadangkan 0.01% kebarangkalian kes berlaku. [46] Seiring dengan ini, dilaporkan juga berlakunya peningkatan identiti didalam setiap kes, daripada hanya satu identiti alter sebelum ini, kepada purata sebanyak 13 identiti menjelang akhir 1980-an. [37] Wujud cadangan bahawa peningkatan ini disebabkan oleh pengunaan rawatan treaputik yang tidak sesuai, waima rawatan ini sendiri merupakan satu kontroversi [70] [74] manakala penyokong KID mendakwa peningkatan insiden adalah disebabkan oleh peningkatan pengiktirafan dan keupayaan untuk mengenali gangguan. [25] Angka daripada populasi psikiatri (pesakit dalam dan pesakit luar) menunjukkan kepelbagaian yang luas dari negara yang berbeza. [109]

Sebuah karangan yang dibuat pada tahun 1996 mencadangkan tiga kemungkinan penyebab peningkatan mendadak diagnosis KID, antaranya penulis mengesyaki yang pertama kemungkinan besar: [110]

  1. Hasil daripada cadangan ahli terapi, sama seperti histeria Charcot bertindak mengikut jangkaannya.
  2. Kegagalan masa lalu pakar psikiatri untuk mengiktiraf diasosiatif sedang diperbaiki oleh latihan dan pengetahuan baharu.
  3. Fenomena disosiatif sebenarnya semakin meningkat, tetapi peningkatan ini hanya sebuah bentuk baharu entiti lama dan protean: "histeria".

Kecelaruan Identiti Diasosiatif telah dikecualikan daripada Projek Kawasan Tadahan Epidemiologi . [111]

Amerika Utara[sunting | sunting sumber]

KID terus dianggap sebagai satu diagnosis yang kontroversi; diagnosis ini pernah dianggap hanya terhad di Amerika Utara, walaupun kajian yang diterbitkan mengenai KID adalah dari semua 6 benua. [71] [112] Walaupun penyelidikan telah muncul membincangkan kemunculan KID di negara dan budaya lain [113] dan keadaan itu telah diterangkan dalam negara bukan berbahasa Inggeris dan budaya bukan Barat, kesemua kajian dan laporan ini ditulis didalam jurnal berbahasa inggeris yang dikarang oleh penyelidik yang merujuk kepada kesusateraan barat. [69] Etzel Cardeña dan David Gleaves percaya jumlah KID yang lebih besar di Amerika Utara adalah hasil daripada peningkatan kesedaran dan latihan tentang keadaan tersebut. [44]

Sejarah[sunting | sunting sumber]

Sejarah dalam DSM[sunting | sunting sumber]

DSM-II telah menggunakan istilah neurosis histeria, jenis disosiatif . DSM-II melalui istilah ini telah menerangkan bahawa kemungkinan berlakunya perubahan pada kesedaran atau identiti pesakit, dan memasukkan gejala "amnesia, somnambulism, fugue, dan pelbagai personaliti". [114] DSM-III menghimpunkan diagnosis ini dengan empat lagi gangguan disosiatif utama dibawah istilah "gangguan personaliti berbilang". DSM-IV membuat lebih banyak perubahan kepada KID daripada sebarang gangguan disosiatif lain, [44] dan menamakan semula ia sebagai KID. [43] Perubahan ini berlaku ekoran dua sebab utama: Pertama, perubahan akan memberi penekanan bahawa masalah utama bukanlah kepelbagaian personaliti, sebaliknya kekurangan identiti tunggal yang bersatu [44] dan juga menekankan bahawa "identiti sebagai pusat pemprosesan maklumat". [45] Kedua, istilah "personaliti" yang sebelum ini digunakan adalah merujuk kepada "corak ciri pemikiran, perasaan, perasaan, dan tingkah laku keseluruhan individu", manakala bagi pesakit KID, pertukaran antara identiti dan corak tingkah laku ialah personaliti. [44] Oleh kerana sebab-sebab ini, DSM-IV-TR membuat perubahan untuk merujuk kepada "identiti yang berbeza atau keadaan personaliti" dan bukannya personaliti. Kriteria diagnosis untuk KID juga berubah untuk menunjukkan bahawa walaupun pesakit boleh menamakan dan memperibadikan identiti lain mereka, mereka tidak sama sekali mempunyai pilihan untuk wujud secara bebas (tunggal). [44] Perubahan itu juga telah menambahkan amnesia sebagai salah satu gejala, yang tidak termasuk dalam DSM-III-R kerana walaupun ia merupakan gejala teras untuk diagnosis ini, pesakit mungkin mengalami "amnesia terhadap amnesia" yang akan membuatkan mereka gagal untuk melaporkanya. [45] Amnesia juga telah digantikan apabila menjadi jelas bahawa risiko diagnosis negatif palsu adalah rendah kerana amnesia adalah pusat kepada KID. [44]

ICD-10 mengkelaskan diagnosis ini didalam kategori "gangguan disosiatif", dibawah subkategori "gangguan disosiatif (penukaran) lain", tetapi tetap menyenaraikan keadaan ini sebagai satu gangguan personaliti berbilang. [115]

Kriteria DSM-IV-TR untuk KID telah dikritik hebat ekoran gagal menjelaskan kerumitan klinikal KID, tidak boleh digunapakai untuk mendiagnosis individu dengan KID (contohnya, dengan hanya memberi fokus kepada dua simptom KID yang paling kerap dan paling halus) menghasilkan kadar negatif palsu yang amat tinggi dan bilangan diagnosis DDNOS yang berlebihan, juga mengecualikan pemilikan (dilihat sebagai bentuk silang budaya KID), dan untuk memasukkan hanya dua simptom "teras" KID (amnesia dan perubahan diri) sambil gagal membincangkan halusinasi, keadaan seperti berkhayal, somatoform, depersonalisasi dan gejala nyahrealisasi . Hujah-hujah telah dibuat untuk membenarkan diagnosis hanya dengan wujudnya beberapa, tetapi bukan semua ciri KID dan bukannya memfokuskan secara esklusif pada dua ciri yang amat jarang dan boleh dilihat. [45] Kriteria DSM-IV-TR juga telah dikritik [116] kerana tautologi, menggunakan bahasa yang tidak tepat dan tidak ditentukan dan untuk penggunaan instrumen yang memberikan rasa kesahihan palsu dan kepastian empirikal kepada diagnosis.

DSM-5 mengemas kini takrifan KID pada tahun 2013, meringkaskan perubahan sebagai: [117]

Beberapa perubahan kepada kriteria untuk gangguan identiti disosiatif telah dibuat dalam DSM-5. Pertama, Kriteria A telah diperluaskan untuk memasukkan fenomena bentuk pemilikan tertentu dan simptom neurologi berfungsi untuk menjelaskan persembahan gangguan yang lebih pelbagai. Kedua, Kriteria A kini secara khusus menyatakan bahawa peralihan dalam identiti mungkin boleh diperhatikan oleh orang lain atau dilaporkan sendiri. Ketiga, menurut Kriteria B, individu yang mengalami gangguan identiti disosiatif mungkin mempunyai jurang berulang dalam mengingati peristiwa harian, bukan hanya untuk pengalaman traumatik. Pengubahsuaian teks lain menjelaskan sifat dan perjalanan gangguan identiti.

Templat:Satanic ritual abuseDiantara tahun 1968 sehingga tahun 1980, istilah yang digunapakai untuk menerangkan keadaan ini ialah "Neurosis histeria, jenis disosiatif". APA menulis dalam edisi kedua DSM: "Dalam jenis disosiatif, perubahan identiti mungkin berlaku dalam keadaan pesakit sedar atau dalam identitinya asal, perubahan ini menghasilkan gejala seperti amnesia, somnambulism, fugue, dan personaliti berbilang." [114] Jumlah kes yang dicatatkan meningkat secara mendadak menjelang akhir 1970-an dan sepanjang 80-an, dan monograf ilmiah pertama mengenai topik itu muncul pada tahun 1986. [37]

Pengelasan semula[sunting | sunting sumber]

DSM-III dengan sengaja telah membuang istilah "histeria" dan "neurosis", lalu telah menakan diagnosis ini sebagai Gangguan Dissosiatif, yang termasuk Gangguan Personaliti Berbilang, [118] dan juga menambah Gangguan Tekanan Selepas Traumatik dalam bahagian Gangguan Kebimbangan.

Seorang pakar psikiatri daripada Universiti McGill, Joel Paris, perkara ini secara tidak sengaja telah membenarkan sebuah buku teks, yang meniru struktur DSM, untuk memasukkan bab yang berasingan didalam buku mereka dan mengakibatkan peningkatan dalam diagnosis keadaan disosiatif. Feneomena yang jarang berlaku ini (penyelidikan pada tahun 1944 menunjukkan hanya 76 kes), [119] diagnosis menjadi "artifak psikoterapi yang buruk (atau naif)" kerana pesakit yang mampu berpisah, secara tidak sengaja digalakkan untuk menunjukkan simptom mereka oleh ahli terapi yang berminat. [120]

Didalam salah satu bad didalam buku yang ditulis pada 1986 itu (kemudian dicetak semula dalam jilid lain), ahli falsafah sains Ian Hacking memberikan fokus terhadap gangguan personaliti berbilang sebagai contoh "mencipta orang" melalui kesan yang tidak diingini ke atas individu dengan "nominalisme dinamik" dalam perubatan dan psikiatri. Melalui ciptaan istilah baru ini, keseluruhan kategori baharu orang "jenis semula jadi" diandaikan telah dicipta, dan mereka yang didiagnosis itu bertindak balas dengan mencipta semula identiti mereka berdasarkan struktur budaya, perubatan, saintifik, politik dan moral baharu. Hacking berhujah bahawa proses "membuat orang" adalah sesuatu yang bersejarah, jadi ia tidaklah menghairankan untuk mencari kebangkitan, kejatuhan dan kebangkitan kategori sedemikian dari semasa ke semasa. [121] Hacking meninjau semula konsepnya "membuat orang" pada tahun 2006. [122]

"Amnesia interpersonaliti" telah dikeluarkan daripada ciri diagnostik dalam DSM III pada tahun 1987, yang mana dililhat menyumbang kepada peningkatan diagnosis untuk gangguan ini. [37] Terdapat 200 kes KID yang dilaporkan pada 1980, dan 20,000 dari 1980 hingga 1990. [123] Joan Acocella melaporkan bahawa 40,000 kes telah didiagnosis dari 1985 hingga 1995. [124] Penerbitan saintifik mengenai KID memuncak pada pertengahan 1990-an kemudian menurun dengan cepat. [125]


Dalam tahun 1994, edisi keempat DSM menggantikan kriteria sekali lagi dan menukar nama keadaan daripada "gangguan personaliti berbilang" kepada "gangguan identiti disosiatif" semasa memberi penekanan bahawa ia adalah perubahan kepada kesedaran dan identiti dan bukannya personaliti. Dengan memasukkan amnesia interpersonaliti ke dalam senarai ini, ia telah membantu membezakan KID daripada gangguan disosiatif yang tidak dinyatakan sebaliknya (DDNOS), tetapi keadaan itu mengekalkan subjektiviti yang wujud kerana kesukaran dalam menentukan istilah seperti personaliti, identiti, keadaan ego, dan juga amnesia . [37] ICD-10 mengkelaskan KID sebagai "gangguan diasosiatif [penukaran]" dengan menggunakan nama "gangguan personaliti berbilang" dengan nombor klasifikasi F44.81. [115] Dalam ICD-11, Pertubuhan Kesihatan Sedunia telah menkelaskan KID di bawah nama "gangguan identiti disosiatif" (kod 6B64 ), dan kebanyakan kes yang mana sebelum ini didiagnosis sebagai DDNOS dinyahklasifikasikan dan dikelaskan semula sebagai "gangguan identiti disosiatif separa" (kod 6B65 ). [126]

abad ke-21[sunting | sunting sumber]

Kajian yang dijalankan didalam tahun 2006 telah membandingkan penyelidikan ilmiah dan penerbitan yang memfokuskan topik KID dan amnesia disosiatif dengan keadaan kesihatan mental yang lain, antara lain anoreksia nervosa, gangguan penggunaan alkohol, dan skizofrenia dari 1984 hingga 2003. Dapatan kajian didapati kajian berkenaan topik ini terbahagi dengan agak luar biasa, dengan tahap penerbitan yang sangat rendah pada tahun 1980-an diikuti dengan peningkatan yang ketara yang memuncak pada pertengahan 1990-an dan seterusnya merosot dengan cepat dalam dekad berikutnya. Berbanding dengan 25 diagnosis lain, "gelembung" pertengahan 1990-an penerbitan mengenai KID adalah unik. Rumusan daripada pengarang semakan, hasil penerbitan mencadangkan tempoh "fesyen" yang semakin berkurangan, dan kedua-dua diagnosis "[tidak] mendapat penerimaan saintifik yang meluas." [125]

Isu undang-undang[sunting | sunting sumber]

Mereka mengalami gangguan identiti disosiatif mungkin terlibat didalam kes preundangan sebagai saksi, defendan atau sebagai mangsa/pihak yang cedera. Pengisytiharan KID jarang digunakan untuk mempertikaikan kewarasan jenayah di mahkamah. [127] [128] Di Amerika Syarikat, gangguan identiti disosiatif sebelum ini didapati memenuhi ujian Frye sebagai isu perubatan yang diterima umum, dan standard Daubert yang lebih baru. [129] [130] Didalam sistem perundangan, KID digambarkan sebagai salah satu diagnosis psikiatri yang paling dipertikaikan dan memerlukan penilaian forensik. [75] Jika defendan telah menyatakan didalam pembelaannya bahawa mereka mempunyai diagnosis KID, mahkamah perlu membezakan antara mereka yang benar-benar mempunyai KID dan mereka yang berbohong untuk mengelakkan tanggungjawab. [129] [75] Saksi daripada pihak pakar biasanya digunakan untuk menilai defendan dalam kes sebegini, [127] walaupun begitu, penilaian standard seperti MMPI-2 tidak dibangunkan untuk menilai orang yang mempunyai sejarah trauma dan skala kesahihan mungkin secara salah mencadangkan gangguan. [131] Inventori Pemisahan Berbilang Skala (Briere, 2002) adalah instrumen yang paling sesuai untuk menilai kecelaruan berbohong dan disosiatif, tidak seperti Skala Pengalaman Dissosiatif yang dilaporkan sendiri oleh pesakit. [131] Dalam KID, bukti tentang keadaan kesedaran yang diubah, pelakuan daripada identiti lain, mengubah identiti dan episod amnesia boleh dikecualikan daripada mahkamah jika ia tidak dianggap relevan, walaupun begitu, setiap negara dan wilayah yang berbeza mempunyai undang-undang yang berbeza. [127] Diagnosis KID boleh digunakan untuk menuntut pembelaan tidak bersalah atas sebab tidak waras, tetapi ini sangat jarang berjaya, atau mengurangkan kebertanggungjawaban, yang mungkin mengurangkan tempoh hukuman. [128] [130] KID juga boleh menjejaskan keupayaan seseorang untuk menghadapi perbicaraan. [132] Pengakuan tidak bersalah atas sebab kewarasan pertama kali digunakan dengan jayanya di mahkamah Amerika pada tahun 1978, dalam kes State of Ohio lwn Milligan . [128] Walau bagaimanapun, diagnosis KID tidak secara automatik dianggap sebagai justifikasi untuk makhamah menjatuhkan hukuman diatas sebab tidak waras, dan sejak Milligan beberapa kes yang mendakwa tidak waras sebahagian besarnya tidak berjaya. [128]

Subbudaya dalam talian[sunting | sunting sumber]

Komuniti KID wujud di media sosial, termasuklah YouTube, Reddit, Discord dan TikTok . Didalam komuniti ini, mereka dengan identiti disosiatif telah dipanggil multiplicity. [133] [134] Ahli berprofil tinggi komuniti ini telah dikritik hebat kerana dilihat memalsukan keadaan mereka untuk mendapatkan tayangan, atau kerana telah menggambarkan gangguan itu sebagai sesuatu yang ringan dan temeh. [133] Pakar psikologi Naomi Torres-Mackie, ketua penyelidikan di The Mental Health Coalition, menyatakan "Secara tiba-tiba, semua pesakit remaja saya berfikir bahawa mereka mempunyai ini, dan mereka tidak ... Orang ramai mula mengunakan terma klinikal dan berasa seperti, 'Saya sepatutnya didiagnosis dengan ini. Saya memerlukan ubat untuk ini', sedangkan sebenarnya banyak pengalaman ini adalah normatif dan tidak perlu patologi atau dirawat." [135]  Walau bagaimanapun, komuniti dalam talian untuk KID boleh memberi manfaat. Aubrey Bakker, pakar neuropsikologi, berkata, "Gangguan identiti diasosiatif boleh menjadi sangat sunyi... dan mengambil bahagian didalam komuniti KID TikTok boleh menghilangkan kesunyian ini." [136]

Advokasi[sunting | sunting sumber]

Sesetengah peguam bela menganggap KID sebagai satu bentuk kepelbagaian saraf, yang membawa kepada advokasi untuk mengiktiraf 'pluraliti positif' dan penggunaan kata ganti nama majmuk seperti "kami" dan "mereka". [137] [138] Peguambela juga mencabar keperluan untuk mewujudkan integrasi. [139] [140] Timothy Baynes berhujah bahawa perubahan atau setiap identiti mempunyai status moral penuh, sama seperti hos mereka. Beliau menyatakan bahawa integrasi mungkin menyebabkan penghapusan (walaupun secara tidak sengaja) entiti sedemikian, ini akan memaksa orang ramai menjalaninya sebagai rawatan terapeutik adalah "sangat tidak bermoral". [141]

Pada 2011, pengarang Lance Lippert menulis bahawa kebanyakan penghidap KID meremehkan atau menyorokkan simptom mereka daripada mencari kemasyhuran, selalunya disebabkan oleh rasa malu atau takut terhadap kesan stigma dan prejudis. [21] [142] Ahli terapi mungkin tidak menggalakkan orang yang mempunyai KID daripada bekerja di industri media kerana kebimbangan bahawa mereka mungkin berasa dieksploitasi atau mencetuskan trauma, contohnya akibat menunjukkan pertukaran antara keadaan personaliti untuk menghiburkan orang lain. [21] Liz Fong-Jones menyatakan mereka yang mengalami keadaan ini mungkin mempunyai ketakutan untuk memberitahu atau menyatakn kepada orang luar tentang KID mereka, kerana ia boleh meletakkan mereka dalam yang terdedah dan berbahaya. [143]

Hari Kesedaran KID (atau Diasosiatif Identiti) berlangsung pada 5 Mac setiap tahun, dan reben kesedaran pelbagai warna digunakan sebagai tanda sokongan, ia adalah berdasarkan idea "kuilt waras". [144] [145]

Rujukan[sunting | sunting sumber]

Pautan luar[sunting | sunting sumber]

  • "International Society for the Study of Trauma and Dissociation".
  1. ^ Nevid, Jeffrey S. (2011). Essentials of Psychology: Concepts and Applications. Cengage Learning. m/s. 432. ISBN 9781111301217. Diarkibkan daripada yang asal pada 2023-01-14. Dicapai pada 2024-01-16.
  2. ^ Kellerman, Henry (2009). Dictionary of Psychopathology. Columbia University Press. m/s. 57. ISBN 9780231146500. Diarkibkan daripada yang asal pada 2023-01-14. Dicapai pada 2024-01-16.
  3. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s American Psychiatric Association (2013). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (ed. 5th). Arlington: American Psychiatric Publishing. m/s. 291–298. ISBN 978-0890425558.
  4. ^ Lanius, Ruth (June 2015). "Trauma-related dissociation and altered states of consciousness: a call for clinical, treatment, and neuroscience research". Eur J Psychotraumatol. 6: 27905. doi:10.3402/ejpt.v6.27905. PMC 4439425. PMID 25994026.
  5. ^ a b c d e Brand, Bethany L; Lanius, Ruth A (2014). "Chronic complex dissociative disorders and borderline personality disorder: disorders of emotion dysregulation?". Borderline Personality Disorder and Emotion Dysregulation. 1 (1): 13. doi:10.1186/2051-6673-1-13. PMC 4579511. PMID 26401297.
  6. ^ a b c d e Mitra, Paroma; Jain, Ankit (2023). "Dissociative Identity Disorder". StatPearls. StatPearls Publishing. PMID 33760527. NBK568768.
  7. ^ Ross, C. A.; Miller, S. D.; Reagor, P.; Bjornson, L.; Fraser, G. A.; Anderson, G. (1990). "Schneiderian symptoms in multiple personality disorder and schizophrenia". Comprehensive Psychiatry. 31 (2): 111–118. doi:10.1016/0010-440x(90)90014-j. PMID 2311378.
  8. ^ Renard, Selwyn (1 January 2017). "Unique and Overlapping Symptoms in Schizophrenia Spectrum and Dissociative Disorders in Relation to Models of Psychopathology: A Systematic Review". Schizophrenia Bulletin. 43 (1): 108–121. doi:10.1093/schbul/sbw063. PMC 5216848. PMID 27209638.
  9. ^ Dorahy, Martin J.; Corry, Mary; Black, Rebecca; Matheson, Laura; Coles, Holly; Curran, David; Seager, Lenaire; Middleton, Warwick; Dyer, Kevin F. W. (April 2017). "Shame, Dissociation, and Complex PTSD Symptoms in Traumatized Psychiatric and Control Groups: Direct and Indirect Associations With Relationship Distress: Shame and Dissociation in Relationship Distress". Journal of Clinical Psychology. 73 (4): 439–448. doi:10.1002/jclp.22339. PMID 28301038. S2CID 206045401.
  10. ^ Temple, Melanie (23 November 2018). "Understanding, identifying and managing severe dissociative disorders in general psychiatric settings". BJPsych Advances. 25: 14–25. doi:10.1192/bja.2018.54. S2CID 81151326.
  11. ^ "Dissociative Fugue (Psychogenic Fugue) | Psychology Today".
  12. ^ Dimitrova, L.; Fernando, V.; Vissia, E. M.; Nijenhuis, E. R.; Draijer, N.; Reinders, A. A. (2020). "Sleep, trauma, fantasy and cognition in dissociative identity disorder, post-traumatic stress disorder and healthy controls: A replication and extension study". European Journal of Psychotraumatology. 11 (1). doi:10.1080/20008198.2019.1705599. PMC 7006753. PMID 32082509.
  13. ^ a b c d e f g h i j k l m "Dissociative identity disorder". MSD Manuals. Psychiatric disorders (ed. Professional). March 2019. Diarkibkan daripada yang asal pada 28 May 2020. Dicapai pada 8 June 2020.
  14. ^ a b c d e f Beidel, Deborah C.; Frueh, B. Christopher; Hersen, Michel (2014). Adult psychopathology and diagnosis (ed. 7th). Hoboken, N.J.: Wiley. m/s. 414–422. ISBN 9781118657089.
  15. ^ Ghorbali, Akram; Shaeiri, Mohammad; Fesharaki, Mohammad (July 2021). "Relationship between Dissociative Experiences and Schizotypal Personality Traits: Mediating Role of Inferential Confusion". Iranian Journal of Psychiatry. 17 (1): 52–60. doi:10.18502/ijps.v17i1.8049. PMC 8994835 Check |pmc= value (bantuan). PMID 35480133 Check |pmid= value (bantuan).
  16. ^ Kaplan, AM; Smith, CM (20 July 2021). "Schizotypal personality disorder disguised as dissociative identity disorder". BMJ Case Reports. 14 (7): e243454. doi:10.1136/bcr-2021-243454. PMC 8292736. PMID 34285029.
  17. ^ Giesbrecht, Timo; Merckelbach, Harald; Kater, Maartje; Sluis, Anne Fetsje (October 2007). "Why dissociation and schizotypy overlap: the joint influence of fantasy proneness, cognitive failures, and childhood trauma". The Journal of Nervous and Mental Disease. 195 (10): 812–818. doi:10.1097/NMD.0b013e3181568137. PMID 18043521. S2CID 45086235.
  18. ^ Schiavone, Francesca L.; McKinnon, Margaret C.; Lanius, Ruth A. (January 2018). "Psychotic-Like Symptoms and the Temporal Lobe in Trauma-Related Disorders: Diagnosis, Treatment, and Assessment of Potential Malingering". Chronic Stress. 2: 247054701879704. doi:10.1177/2470547018797046. PMC 7219949. PMID 32440584.
  19. ^ Schenk, L; Bear, D (October 1981). "Multiple personality and related dissociative phenomena in patients with temporal lobe epilepsy". American Journal of Psychiatry. 138 (10): 1311–1316. doi:10.1176/ajp.138.10.1311. PMID 7294186.
  20. ^ Cantagallo, Anna; Grassi, Luigi; Della Sala, Sergio (January 1999). "Dissociative disorder after traumatic brain injury". Brain Injury. 13 (4): 219–228. doi:10.1080/026990599121593. PMID 10230523.
  21. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p International Society for the Study of Trauma Dissociation (2011). "Guidelines for treating dissociative identity disorder in adults, third revision". Journal of Trauma & Dissociation. 12 (2): 188–212. doi:10.1080/15299732.2011.537248. PMID 21391104.
  22. ^ Peters, Matthew E.; Treisman, Glenn (2017). "Dissociative Identity Disorder". Johns Hopkins Psychiatry Guide (dalam bahasa Inggeris). Diarkibkan daripada yang asal pada 2023-12-12.
  23. ^ a b c d Reinders, Antje A. T. S.; Veltman, Dick J. (2021). "Dissociative identity disorder: out of the shadows at last?". The British Journal of Psychiatry. 219 (2): 413–414. doi:10.1192/bjp.2020.168. PMID 33023686.
  24. ^ a b Stern TA, Fava M, MD, Wilens TE, MD, Rosenbaum JF (2015). Massachusetts General Hospital Comprehensive Clinical Psychiatry. Elsevier Health Sciences. m/s. 395–397. ISBN 978-0323295079. Diarkibkan daripada yang asal pada 2023-01-14. Dicapai pada 2022-06-25.
  25. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Lynn, S.J.; Berg, J.; Lilienfeld, S.O.; Merckelbach, H.; Giesbrecht, T.; Accardi, M.; Cleere, C. (2012). "Chapter14 - Dissociative disorders". Dalam Hersen, M.; Beidel, D.C. (penyunting). Adult Psychopathology and Diagnosis. John Wiley & Sons. m/s. 497–538. ISBN 978-1-118-13882-3. Diarkibkan daripada yang asal pada 2023-01-14. Dicapai pada 2024-01-16.
  26. ^ a b c d e f g h "A systematic review of the neuroanatomy of dissociative identity disorder". European Journal of Trauma & Dissociation. 9 (3): 100148. September 2019. doi:10.1016/j.ejtd.2020.100148.
  27. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q DSM-5-TR classification. Washington, DC: American Psychiatric Association. 2022. ISBN 978-0-89042-583-1. OCLC 1268112689.
  28. ^ Ghorbali, Akram; Shaeiri, Mohammad Reza; Gholami Fesharaki, Mohammad (January 2022). "Relationship between Dissociative Experiences and Schizotypal Personality Traits: Mediating Role of Inferential Confusion". Iranian Journal of Psychiatry. 17 (1): 52–60. doi:10.18502/ijps.v17i1.8049. PMC 8994835 Check |pmc= value (bantuan). PMID 35480133 Check |pmid= value (bantuan).
  29. ^ "Dissociative Identity Disorder: What Is It, Symptoms & Treatment". Cleveland Clinic (dalam bahasa Inggeris). Diarkibkan daripada yang asal pada 2023-04-09. Dicapai pada 2023-04-13.
  30. ^ a b "Dissociative Identity Disorder - Psychiatric Disorders". Diarkibkan daripada yang asal pada 2013-12-06. Dicapai pada 2024-01-16.
  31. ^ a b Hassan, S.A.; Shah, M.J. (2019). "The anatomy of undue influence used by terrorist cults and traffickers to induce helplessness and trauma, so creating false identities". Ethics, Medicine and Public Health. 8: 97–107. doi:10.1016/j.jemep.2019.03.002.
  32. ^ a b c d "Revisiting the etiological aspects of dissociative identity disorder: a biopsychosocial perspective". Psychology Research and Behavior Management. 10 (10): 137–146. 2017. doi:10.2147/PRBM.S113743. PMC 5422461. PMID 28496375.
  33. ^ a b c d MacDonald, Kai (1 May 2008). "Dissociative disorders unclear? Think 'rainbows from pain blows'" (PDF). Current Psychiatry. 7 (5): 73–85. Templat:Gale. Diarkibkan (PDF) daripada yang asal pada 2024-01-12. Dicapai pada 2024-01-16.
  34. ^ a b Brand, B.L.; Loewenstein, R.J.; Spiegel, D. (2014). "Dispelling myths about dissociative identity disorder treatment: An empirically based approach". Psychiatry. 77 (2): 169–189. doi:10.1521/psyc.2014.77.2.169. PMID 24865199.
  35. ^ a b c d e Nijenhuis, Ellert R. S.; van der Hart, Onno (2011-07-01). "Dissociation in Trauma: A New Definition and Comparison with Previous Formulations". Journal of Trauma & Dissociation. 12 (4): 416–445. doi:10.1080/15299732.2011.570592. ISSN 1529-9732. PMID 21667387.
  36. ^ a b Andrew Moskowitz; Ingo Schäfer; Martin J. Dorahy, penyunting (2008). Psychosis, trauma, and dissociation emerging perspectives on severe psychopathology. Chichester, West Sussex, England: Wiley. ISBN 978-1-119-96522-0. OCLC 1162597423.
  37. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q Kihlstrom, J.F. (2005). "Dissociative disorders". Annual Review of Clinical Psychology. 1 (1): 227–53. doi:10.1146/annurev.clinpsy.1.102803.143925. PMID 17716088.
  38. ^ a b c d e f g h i "The persistence of folly: Critical examination of dissociative identity disorder. Part II. The defence and decline of multiple personality or dissociative identity disorder". Canadian Journal of Psychiatry. 49 (10): 678–683. 2004. doi:10.1177/070674370404901005. PMID 15560314.
  39. ^ a b c d e f g h i j Gillig PM (2009). "Dissociative Identity Disorder: A Controversial Diagnosis". Psychiatry. 6 (3): 24–29. PMC 2719457. PMID 19724751.
  40. ^ Rieger, Elizabeth (2017). Abnormal Psychology. McGraw-Hill Education Australia. ISBN 978-1-74376-663-7.[halaman diperlukan]
  41. ^ a b Nijenhuis, E.; van der Hart, O.; Steele, K. (2010). "Trauma-related structural dissociation of the personality". Activitas Nervosa Superior. 52 (1): 1–23. doi:10.1007/BF03379560.
  42. ^ a b c Hart, Onno van der; E. R. S. Nijenhuis; Kathy Steele (2006). The haunted self: structural dissociation and the treatment of chronic traumatization. New York. ISBN 978-0-393-71119-6. OCLC 916068931.
  43. ^ a b c d American Psychiatric Association (June 2000). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders-IV (Text Revision). 1. Arlington, VA, US: American Psychiatric Publishing, Inc. m/s. 526–529. doi:10.1176/appi.books.9780890423349. ISBN 978-0-89042-024-9.
  44. ^ a b c d e f g h i j k Cardena, E.; Gleaves, D.H. (2011). "Dissociative disorders". Dalam Hersen, M.; Turner, S.M.; Beidel, D.C. (penyunting). Adult Psychopathology and Diagnosis. John Wiley & Sons. m/s. 473–503. ISBN 978-0-471-74584-6 – melalui google-books.
  45. ^ a b c d e f g h i j "Dissociative disorders in DSM-5". Depression and Anxiety. 28 (9): 824–852. 2011. doi:10.1002/da.20874. PMID 21910187.
  46. ^ a b c d e f Maldonado, J.R.; Spiegel, D. (2008). "Dissociative disorders – dissociative identity disorder (multiple personality disorder)". Dalam Hales, R.E.; Yudofsky, S.C.; Gabbard, G.O. (penyunting). Textbook of Psychiatry (ed. 5th). Washington, DC: The American Psychiatric Publishing. m/s. 681–710. ISBN 978-1-58562-257-3.
  47. ^ Dorahy, Martin J.; Brand, Bethany L.; Sar, Vedat; Krüger, Christa; Stavropoulos, Pam; Martínez-Taboas, Alfonso; Lewis-Fernández, Roberto; Middleton, Warwick (2014). "Dissociative identity disorder: An empirical overview". The Australian and New Zealand Journal of Psychiatry. 48 (5): 402–417. doi:10.1177/0004867414527523. PMID 24788904. |hdl-access= requires |hdl= (bantuan)
  48. ^ van der Hart, Onno; Steele, Kathy (1997). "Time distortions in dissociative identity disorder: Janetian concepts and Treatment". Dissociation. 10 (2): 91–103. Diarkibkan daripada yang asal pada 2019-05-13. Dicapai pada 2024-01-16.
  49. ^ a b Johnson, K (2012-05-26). "Dissociative identity disorder (multiple personality disorder): Signs, symptoms, treatment". WebMD. Diarkibkan daripada yang asal pada 2016-12-21. Dicapai pada 2012-08-03.
  50. ^ a b c d e f g "Dissociative identity disorder: An empirical overview". Australian and New Zealand Journal of Psychiatry. 48 (5): 402–417. 2014. doi:10.1177/0004867414527523. PMID 24788904. |hdl-access= requires |hdl= (bantuan)
  51. ^ Hariri, Aytül Gursu; Gulec, Medine Yazici; Orengul, Fatma Fariha Cengiz; Sumbul, Esra Aydin; Elbay, Rumeysa Yeni; Gulec, Huseyin (September 2015). "Dissociation in bipolar disorder: Relationships between clinical variables and childhood trauma". Journal of Affective Disorders. 184: 104–110. doi:10.1016/j.jad.2015.05.023. PMID 26074019.
  52. ^ Bakım, Bahadır; Baran, Elif; Baran, Elif; Güleken, Mehmet; Güleken, Mehmet; Tankaya, Onur; Tankaya, Onur; Yayla, Sinan; Yayla, Sinan (2016-04-20). "Comparison of the Patient Groups With and Without Dissociative Disorder Comorbidity Among the Inpatients with Bipolar Disorder". Aile Hekimliği ve Palyatif Bakım. doi:10.22391/920.182945.
  53. ^ Lilienfeld SO, Lynn SJ (2014). "Dissociative Identity Disorder: A Contemporary Scientific Perspective". Science and Pseudoscience in Clinical Psychology. Guilford Publications. m/s. 141. ISBN 978-1-4625-1789-3. Diarkibkan daripada yang asal pada 2023-01-14. Dicapai pada 2024-01-16.
  54. ^ Moskowitz, Andrew (July 2012). "Commentary on "Dissociation and Psychosis in Dissociative Identity Disorder and Schizophrenia" (Laddis & Dell)". Journal of Trauma & Dissociation. 13 (4): 414–417. doi:10.1080/15299732.2011.621017. PMID 22651675.
  55. ^ "Dissociative identity disorder and schizophrenia: Differential diagnosis and theoretical issues". Current Psychiatry Reports. 10 (3): 217–222. 2008. doi:10.1007/s11920-008-0036-z. PMID 18652789.
  56. ^ Sar, V. (2007). "Prevalence of dissociative disorders among women in the general population". Psychiatry Research. 149 (1–3): 169–76. doi:10.1016/j.psychres.2006.01.005. PMID 17157389.
  57. ^ Van Der Kloet, D.; Merckelbach, H.; Giesbrecht, T.; Lynn, S. J. (2012). "Fragmented Sleep, Fragmented Mind: The Role of Sleep in Dissociative Symptoms". Perspectives on Psychological Science. 7 (2): 159–175. doi:10.1177/1745691612437597. PMID 26168441.
  58. ^ Dodier, Olivier; Otgaar, Henry; Lynn, Steven Jay (October 2021). "A Critical Analysis of Myths About Dissociative Identity Disorder" (PDF). Annales Médico-psychologiques, revue psychiatrique. 180 (9): 855–861. doi:10.1016/j.amp.2021.10.007. Diarkibkan (PDF) daripada yang asal pada 2022-12-21. Dicapai pada 2024-01-16.
  59. ^ a b Dalenberg, Constance J.; Brand, Bethany L.; Gleaves, David H.; Dorahy, Martin J.; Loewenstein, Richard J.; Cardeña, Etzel; Frewen, Paul A.; Carlson, Eve B.; Spiegel, David (May 2012). "Evaluation of the evidence for the trauma and fantasy models of dissociation". Psychological Bulletin. 138 (3): 550–588. doi:10.1037/a0027447. PMID 22409505.
  60. ^ a b Vissia, E. M.; Giesen, M. E.; Chalavi, S.; Nijenhuis, E. R. S.; Draijer, N.; Brand, B. L.; Reinders, A. A. T. S. (2016). "Is it Trauma- or Fantasy-based? Comparing dissociative identity disorder, post-traumatic stress disorder, simulators, and controls". Acta Psychiatrica Scandinavica. 134 (2): 111–128. doi:10.1111/acps.12590. PMID 27225185. Diarkibkan daripada yang asal pada 2022-10-11. Dicapai pada 2024-01-16.
  61. ^ "Dissociative identity disorder: An empirical overview". Australian and New Zealand Journal of Psychiatry. 48 (5): 402–17. May 1, 2014. doi:10.1177/0004867414527523. PMID 24788904. |hdl-access= requires |hdl= (bantuan)
  62. ^ a b Sar, V. (2011). "Epidemiology of Dissociative Disorders: An Overview". Epidemiology Research International. 2011: 1–9. doi:10.1155/2011/404538. See also §5.3, Childhood Psychological Trauma, p. 5.
  63. ^ Carson, V.B.; Shoemaker, N.C.; Varcarolis, E. (2006). Foundations of Psychiatric Mental Health Nursing: A Clinical Approach (ed. 5th). St. Louis: Saunders Elsevier. m/s. 266–267. ISBN 978-1-4160-0088-4.
  64. ^ Stern DB (2012). "Witnessing across time: Accessing the present from the past and the past from the present". The Psychoanalytic Quarterly. 81 (1): 53–81. doi:10.1002/j.2167-4086.2012.tb00485.x. PMID 22423434.
  65. ^ "Cognitive processes in dissociation: An analysis of core theoretical assumptions". Psychological Bulletin. 134 (5): 617–647. 2008. CiteSeerX 10.1.1.489.1520. doi:10.1037/0033-2909.134.5.617. PMID 18729565.
  66. ^ a b c d e f g h i j k l Lynn, S. J.; Lilienfeld, S. O.; Merckelbach, H.; Giesbrecht, T.; Van Der Kloet, D. (2012). "Dissociation and Dissociative Disorders: Challenging Conventional Wisdom". Current Directions in Psychological Science. 21 (1): 48–53. doi:10.1177/0963721411429457.
  67. ^ Hart, C. (2013). "Held in mind, out of awareness. Perspectives on the continuum of dissociated experience, culminating in dissociative identity disorder in children". Journal of Child Psychotherapy. 39 (3): 303. doi:10.1080/0075417X.2013.846577.
  68. ^ a b c d e Paris, J. (2012). "The rise and fall of dissociative identity disorder". Journal of Nervous and Mental Disease. 200 (12): 1076–1079. doi:10.1097/NMD.0b013e318275d285. PMID 23197123.
  69. ^ a b c d e f g h i Boysen, G.A. (2011). "The scientific status of childhood dissociative identity disorder: a review of published research". Psychotherapy and Psychosomatics. 80 (6): 329–34. doi:10.1159/000323403. PMID 21829044.
  70. ^ a b c d e f Rubin, EH (2005). Rubin EH; Zorumski CF (penyunting). Adult psychiatry: Blackwell's neurology and psychiatry access series (ed. 2nd). John Wiley & Sons. m/s. 280. ISBN 978-1-4051-1769-2.
  71. ^ a b c d e "The persistence of folly: A critical examination of dissociative identity disorder. Part I. The excesses of an improbable concept" (PDF). Canadian Journal of Psychiatry. 49 (9): 592–600. 2004. doi:10.1177/070674370404900904. PMID 15503730. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 2019-07-17.
  72. ^ Mitra, Paroma; Jain, Ankit (2023). "Dissociative Identity Disorder". StatPearls. StatPearls Publishing. PMID 33760527. Diarkibkan daripada yang asal pada 2024-01-23. Dicapai pada 15 May 2023.
  73. ^ a b McNally, Richard J. (2005). Remembering Trauma. Harvard University Press. m/s. 11–26. ISBN 978-0-674-01802-0.
  74. ^ a b c d Weiten, W (2010). Psychology: Themes and Variations (ed. 8). Cengage Learning. m/s. 461. ISBN 978-0-495-81310-1.
  75. ^ a b c d e f Reinders AA (2008). "Cross-examining dissociative identity disorder: Neuroimaging and etiology on trial". Neurocase. 14 (1): 44–53. doi:10.1080/13554790801992768. PMID 18569730.
  76. ^ Rix, Rebecca (2000). Sexual abuse litigation: a practical resource for attorneys, clinicians, and advocates. Routledge. m/s. 33. ISBN 978-0-7890-1174-9.
  77. ^ Carstensen, L.; Gabrieli, J.; Shepard, R.; Levenson, R.; Mason, M.; Goodman, G.; Bootzin, R.; Ceci, S.; Bronfrenbrenner, U. (March 1993). "Repressed objectivity" (PDF). APS Observer. 6: 23. Diarkibkan (PDF) daripada yang asal pada 2023-12-12. Dicapai pada 2024-01-16.
  78. ^ Dallam, Stephanie J. (11 March 2001). "Crisis or Creation? A Systematic Examination of False Memory Syndrome". Journal of Child Sexual Abuse. 9 (3–4): 9–36. doi:10.1300/J070v09n03_02. PMID 17521989.
  79. ^ Olio, KA (2004). "The Truth About 'False Memory Syndrome'". Dalam Cosgrove L; Caplan PJ (penyunting). Bias in psychiatric diagnosis. Northvale, N.J: Jason Aronson. m/s. 163–168. ISBN 978-0-7657-0001-8.
  80. ^ "Visual function in multiple personality disorder". Journal of the American Optometric Association. 67 (6): 327–334. 1996. PMID 8888853.
  81. ^ Spiegel D (2006). "Recognizing Traumatic Dissociation". American Journal of Psychiatry. 163 (4): 566–568. doi:10.1176/appi.ajp.163.4.566. PMID 16585425.
  82. ^ "Childhood Trauma and Dissociation in Schizophrenia". Psychopathology. 43 (1): 33–40. 2010. doi:10.1159/000255961. PMID 19893342.
  83. ^ Shibayama M (2011). "Differential diagnosis between dissociative disorders and schizophrenia". Seishin Shinkeigaku Zasshi = Psychiatria et Neurologia Japonica. 113 (9): 906–911. PMID 22117396.
  84. ^ a b c Cardena E, Gleaves DH (2007). "Dissociative Disorders". Dalam Hersen M, Turner SM, Beidel DC (penyunting). Adult Psychopathology and Diagnosis. John Wiley & Sons. m/s. 473–503. ISBN 978-0-471-74584-6.
  85. ^ a b Sadock, B.J.; Sadock, V.A. (2007). "Dissociative disorders – Dissociative identity disorder". Kaplan & Sadock's Synopsis of Psychiatry. Behavioral sciences / clinical psychiatry (ed. 10th). Philadelphia, PA: Lippincott Williams & Wilkins. m/s. 671–6. ISBN 978-0-7817-7327-0.
  86. ^ "Dissociative Identity Disorder - Mental Health Disorders". MSD Manual Consumer Version (dalam bahasa Inggeris). Diarkibkan daripada yang asal pada 2023-06-24. Dicapai pada 2023-06-24.
  87. ^ a b Howell, E (2010). "Dissociation and dissociative disorders: commentary and context". Dalam Petrucelli E (penyunting). Knowing, not-knowing and sort-of-knowing: psychoanalysis and the experience of uncertainty. Karnac Books. m/s. 83–98. ISBN 978-1-85575-657-1.
  88. ^ Powell, Russell A; Gee, Travis L (November 1999). "The Effects of Hypnosis on Dissociative Identity Disorder: A Reexamination of the Evidence". The Canadian Journal of Psychiatry. 44 (9): 914–916. doi:10.1177/070674379904400908. ISSN 0706-7437. PMID 10584162. Diarkibkan daripada yang asal pada 2024-02-07. Dicapai pada 2024-01-16.
  89. ^ Ross CA (2009). "Errors of Logic and Scholarship Concerning Dissociative Identity Disorder". Journal of Child Sexual Abuse. 18 (2): 221–231. doi:10.1080/10538710902743982. PMID 19306208.
  90. ^ Davey, Melissa (2023-01-08). "'Urgent need' to understand link between teens self-diagnosing disorders and social media use, experts say". The Guardian (dalam bahasa Inggeris). Diarkibkan daripada yang asal pada 2023-09-12. Dicapai pada 2024-01-16.
  91. ^ Haltigan, John D.; Pringsheim, Tamara M.; Rajkumar, Gayathiri (2023-02-01). "Social media as an incubator of personality and behavioral psychopathology: Symptom and disorder authenticity or psychosomatic social contagion?". Comprehensive Psychiatry. 121: 152362. doi:10.1016/j.comppsych.2022.152362. PMID 36571927 Check |pmid= value (bantuan).
  92. ^ Giedinghagen, Andrea (January 2023). "The tic in TikTok and (where) all systems go: Mass social media induced illness and Munchausen's by internet as explanatory models for social media associated abnormal illness behavior". Clinical Child Psychology and Psychiatry (dalam bahasa Inggeris). 28 (1): 270–278. doi:10.1177/13591045221098522. ISSN 1359-1045. PMID 35473358 Check |pmid= value (bantuan). Diarkibkan daripada yang asal pada 2024-01-01. Dicapai pada 2024-01-16.
  93. ^ Porter CA, Mayanil T, Gupta T, Horton LE (2023). "#DID: The Role of Social Media in the Presentation of Dissociative Symptoms in Adolescents". J Am Acad Child Adolesc Psychiatry: S0890–8567(23)00302–7. doi:10.1016/j.jaac.2023.03.021. PMID 37271332 Check |pmid= value (bantuan). Diarkibkan daripada yang asal pada 2023-12-16. Dicapai pada 2024-01-16.CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  94. ^ "The Structured Clinical Interview for DSM-III-R Dissociative Disorders: preliminary report on a new diagnostic instrument". The American Journal of Psychiatry. 147 (1): 76–82. 1990. doi:10.1176/ajp.147.1.76. PMID 2293792.
  95. ^ Steinberg, Marlene (1993). Structured clinical interview for DSM-IV dissociative disorders / Marlene Steinberg. Washington, DC: American Psychiatric Press. ISBN 978-0-88048-562-3.
  96. ^ "The Dissociative Disorders Interview Schedule: A Structured Interview". Dissociation. 2 (3): 171. 1989.
  97. ^ "Development, reliability, and validity of a dissociation scale". J. Nerv. Ment. Dis. 174 (12): 727–35. 1986. doi:10.1097/00005053-198612000-00004. PMID 3783140.
  98. ^ "Validity of the Dissociative Experiences Scale in screening for multiple personality disorder: a multicenter study". The American Journal of Psychiatry. 150 (7): 1030–6. 1993. doi:10.1176/ajp.150.7.1030. PMID 8317572.
  99. ^ "Detection of dissociative disorders in psychiatric patients by a screening instrument and a structured diagnostic interview". The American Journal of Psychiatry. 148 (8): 1050–4. 1991. doi:10.1176/ajp.148.8.1050. PMID 1853955.
  100. ^ "Measuring dissociation: comparison of alternative forms of the dissociative experiences scale". The American Journal of Psychology. 112 (4): 497–519. 1999. doi:10.2307/1423648. JSTOR 1423648. PMID 10696264.
  101. ^ Imperatori, Claudio; Mazzotti, Eva; Farina, Benedetto; Mansutti, Federica; Prunetti, Elena; Speranza, Anna Maria; Barbaranelli, Claudio (June 2016). "Is the Dissociative Experiences Scale able to identify detachment and compartmentalization symptoms? Factor structure of the Dissociative Experiences Scale in a large sample of psychiatric and nonpsychiatric subjects". Neuropsychiatric Disease and Treatment. 12: 1295–1502. doi:10.2147/NDT.S105110. PMC 4902245. PMID 27350746.
  102. ^ Kluft, R. P. (June 1989). "Treating the patient who has been sexually exploited by a previous therapist". The Psychiatric Clinics of North America. 12 (2): 483–500. doi:10.1016/S0193-953X(18)30445-3. PMID 2748449.
  103. ^ Şar, Vedat (28 December 2014). "The Many Faces of Dissociation: Opportunities for Innovative Research in Psychiatry". Clinical Psychopharmacology and Neuroscience. 12 (3): 171–179. doi:10.9758/cpn.2014.12.3.171. PMC 4293161. PMID 25598819.
  104. ^ Kohlenberg, R.J.; Tsai, M. (1991). Functional Analytic Psychotherapy: Creating Intense and Curative Therapeutic Relationships. Springer. ISBN 978-0-306-43857-8.
  105. ^ a b Reategui, Albana (2019). "Dissociative Identity Disorder: A Literature Review". Brigham Young University Undergraduate Journal of Psychology.
  106. ^ a b Sar, Vedat; Önder, Canan; Kilincaslan, Ayse; Zoroglu, Süleyman S.; Alyanak, Behiye (2014-06-30). "Dissociative Identity Disorder Among Adolescents: Prevalence in a University Psychiatric Outpatient Unit". Journal of Trauma & Dissociation. 15 (4): 402–419. doi:10.1080/15299732.2013.864748. PMID 24283750.
  107. ^ Kaplan, B.J.; Sadock, V.A. (2008). "Dissociative disorders – Dissociative identity disorder". Kaplan & Sadock's Concise Textbook of Clinical Psychiatry (ed. 3rd). Philadelphia, PA: Lippincott Williams & Wilkins. m/s. 299–300. ISBN 978-0-7817-8746-8.
  108. ^ Thornhill, J.T. (10 Mei 2011). Psychiatry (ed. 6). Philadelphia: Wolters Kluwer Health/Lippincott Williams & Wilkins. m/s. 169. ISBN 978-1-60831-574-1.
  109. ^ "Diagnosing dissociative disorders in The Netherlands: a pilot study with the Structured Clinical Interview for DSM-III-R Dissociative Disorders". The American Journal of Psychiatry. 148 (4): 458–62. 1991. doi:10.1176/ajp.148.4.458. PMID 2006691.
  110. ^ Paris J (1996). "Review-Essay: Dissociative Symptoms, Dissociative Disorders, and Cultural Psychiatry". Transcult Psychiatry. 33 (1): 55–68. doi:10.1177/136346159603300104.
  111. ^ A, Eaton, W W Regier, D A Locke, B Z Taube, C. The Epidemiologic Catchment Area Program of the National Institute of Mental Health. OCLC 679135747.
  112. ^ "A review of dissociation and dissociative disorders". The Australian and New Zealand Journal of Psychiatry. 28 (4): 591–9. 1994. doi:10.3109/00048679409080782. PMID 7794202.
  113. ^ Rhoades GF; Sar V, penyunting (2006). Trauma And Dissociation in a Cross-cultural Perspective: Not Just a North American Phenomenon. Routledge. ISBN 978-0-7890-3407-6. Diarkibkan daripada yang asal pada 2023-01-14. Dicapai pada 2024-01-16.
  114. ^ a b "Hysterical Neurosis". Diagnostic and statistical manual of mental disorders second edition. Washington, D.C.: American Psychiatric Association. 1968. m/s. 40.
  115. ^ a b "The ICD-10 Classification of Mental and Behavioural Disorders" (PDF). World Health Organization. Diarkibkan (PDF) daripada yang asal pada 2022-10-09.
  116. ^ Warelow, Philip; Holmes, Colin A. (December 2011). "Deconstructing the DSM-IV-TR: A critical perspective: DECONSTRUCTING DIAGNOSTIC CATEGORIES". International Journal of Mental Health Nursing. 20 (6): 383–391. doi:10.1111/j.1447-0349.2011.00749.x. PMID 21605302.
  117. ^ "Highlights of Changes from DSM-IV-TR to DSM-5" (PDF). American Psychiatric Association. 2013-05-17. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 2013-09-17. Dicapai pada 2013-09-06.
  118. ^ American Psychiatric Association; American Psychiatric Association. Work Group to Revise DSM-III (1987). Diagnostic and statistical manual of mental disorders : DSM-III-R. Internet Archive. Washington, DC : American Psychiatric Association. ISBN 978-0-89042-018-8.
  119. ^ "Creating Hysteria by Joan Acocella". The New York Times (book review). 1999. Diarkibkan daripada yang asal pada 2017-10-22. Dicapai pada 2024-01-16.
  120. ^ Paris, J (2008). Prescriptions for the Mind: A Critical View of Contemporary Psychiatry. Oxford University Press. m/s. 92. ISBN 978-0-19-531383-3.
  121. ^ Hacking, Ian (2004). Historical Ontology. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-01607-1.
  122. ^ Hacking, Ian (17 August 2006). "Making up people". London Review of Books. 28 (16). m/s. 23–6. Diarkibkan daripada yang asal pada 2013-06-09. Dicapai pada 2024-01-16.
  123. ^ Merskey H (1995). "Multiple personality disorder and false memory syndrome". British Journal of Psychiatry. 166 (3): 281–283. doi:10.1192/bjp.166.3.281. PMID 7788115.
  124. ^ Acocella, JR (1999). Creating Hysteria: Women and Multiple Personality Disorder. San Francisco: Jossey-Bass. ISBN 978-0-7879-4794-1.
  125. ^ a b "Tracking scientific interest in the dissociative disorders: A study of scientific publication output 1984–2003". Psychotherapy and Psychosomatics. 75 (1): 19–24. 2006. doi:10.1159/000089223. PMID 16361871.
  126. ^ "ICD-11 for: 6B65 Partial dissociative identity disorder". icd.who.int. Mortality and Morbidity Statistics. Diarkibkan daripada yang asal pada 2023-10-15. Dicapai pada 2022-05-25.
  127. ^ a b c Farrell, H.M. (2011). "Dissociative identity disorder: Medicolegal challenges". The Journal of the American Academy of Psychiatry and the Law. 39 (3): 402–406. PMID 21908758. Diarkibkan daripada yang asal pada 2016-11-11. Dicapai pada 2022-06-25.
  128. ^ a b c d Farrell, H.M. (2011). "Dissociative identity disorder: No excuse for criminal activity" (PDF). Current Psychiatry. 10 (6): 33–40. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 2012-08-05.
  129. ^ a b "The forensic evaluation of dissociation and persons diagnosed with dissociative identity disorder: Searching for convergence". Psychiatric Clinics of North America. 29 (1): 169–84, x. 2006. doi:10.1016/j.psc.2005.10.002. PMID 16530592.
  130. ^ a b "Notes and Comments, One Crime, Many Convicted: Dissociative Identity Disorder and the Exclusion of Expert Testimony in State v. Greene". Washington Law Review. 75 (3): 911–939. 2000. Diarkibkan daripada yang asal pada 2020-06-16. Dicapai pada 2024-01-16.
  131. ^ a b Brown LS (2009). "True Drama or True Trauma? Forensic Assessment and the Challenge of Detecting Malingering". Dalam Dell PF, O'Neil JA (penyunting). Dissociation and the dissociative disorders: DSM-V and beyond. Routledge. m/s. 585–595. ISBN 978-0-415-95785-4.
  132. ^ Levy, Amichay; Nachshon, David; Carmi, Amnon (2002). Psychiatry and Law. Yozmot Heiliger. m/s. 129. ISBN 978-965-7077-19-1. Diarkibkan daripada yang asal pada 2024-02-07. Dicapai pada 2024-01-16.
  133. ^ a b Lucas, Jessica (6 July 2021). "Inside TikTok's booming dissociative identity disorder community". Input. Diarkibkan daripada yang asal pada 29 April 2022. Dicapai pada 6 July 2021.
  134. ^ A.T.W. (2005-01-01). Got Parts?: An Insider's Guide to Managing Life Successfully with Dissociative Identity Disorder (dalam bahasa Inggeris). Loving Healing Press. m/s. 1, 55. ISBN 978-1-932690-03-3. Diarkibkan daripada yang asal pada 2024-02-07. Dicapai pada 2024-01-16.
  135. ^ "Teens are using TikTok to diagnose themselves with dissociative identity disorder". Teen Vogue. 2022-01-27. Diarkibkan daripada yang asal pada 2022-04-02. Dicapai pada 2022-03-23.
  136. ^ "Teens are using TikTok to diagnose themselves with dissociative identity disorder". Teen Vogue. 2022-01-27. Diarkibkan daripada yang asal pada 2023-11-24. Dicapai pada 2023-11-01.
  137. ^ Doak, Robert (1999). "Who am I this time? Multiple personality disorder and popular culture". Studies in Popular Culture. 22 (1): 63–73. JSTOR 23414578.
  138. ^ "The Plural Association". The Plural Association (dalam bahasa Inggeris). Diarkibkan daripada yang asal pada 2020-05-18. Dicapai pada 2020-05-05.
  139. ^ Tori, Telfer (11 May 2015). "Are Multiple Personalities Always a Disorder?". Vice. Diarkibkan daripada yang asal pada 2020-02-02. Dicapai pada 9 May 2020.
  140. ^ Cheryl, Lavin (30 August 1987). "Truddi Chase". The Chicago Tribune. Diarkibkan daripada yang asal pada 2021-03-08. Dicapai pada 9 May 2020.
  141. ^ Bayne, Timothy J. (1 February 2002). "Moral Status and the Treatment of Dissociative Identity Disorder". The Journal of Medicine and Philosophy. 27 (1): 87–105. doi:10.1076/jmep.27.1.87.2973. PMID 11961688.
  142. ^ Lippert, Lance R.; Hall, Robert D.; Miller-Ott, Aimee E.; Davis, Daniel Cochece (2019-12-15). Communicating Mental Health: History, Contexts, and Perspectives. Rowman & Littlefield. m/s. 84–85. ISBN 978-1-4985-7802-8. Diarkibkan daripada yang asal pada 2024-02-07. Dicapai pada 2024-01-16.
  143. ^ "Plural Pride". www.pluralpride.com. Diarkibkan daripada yang asal pada 2020-05-08. Dicapai pada 2020-05-05.
  144. ^ McMaugh, Kate (2019-03-08). "Dissociative Identities Awareness Day – ISSTD News". isst-d.org (dalam bahasa Inggeris). Diarkibkan daripada yang asal pada 2020-07-24. Dicapai pada 2020-07-24.
  145. ^ Broady, Kathy (2018-03-06). "Dissociative Identity Disorder (DID) Awareness Day - March 5". Discussing Dissociation (dalam bahasa Inggeris). Diarkibkan daripada yang asal pada 2020-07-29. Dicapai pada 2020-07-24.


Ralat petik: Tag <ref> untuk kumpulan "lower-alpha" ada tetapi tag <references group="lower-alpha"/> yang sepadan tidak disertakan

Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Kecelaruan_identiti_disosiatif&oldid=6185897"