Kesultanan Pahang Tua

Kesultanan Pahang كسلطانن ڤهڠ‎ Kesultanan Pahang
1470–1623
Status	Kerajaan autonomi dalam Empayar Melaka (1470-1511)
Ibu negara	Pekan
Bahasa yang umum digunakan	Bahasa Melayu Klasik
Agama	Islam Sunni
Kerajaan	Monarki
Sultan
• 1470–1475	Muhammad Shah (pertama)
• 1685–1699	Mahmud Shah II (terakhir)
Sejarah
• Established	1470
• Pencerobohan Aceh	1617
• Bersatuan dengan Johor	1623
Mata wang	Tampang, syiling emas dan perak asli
Didahului oleh Diganti oleh Kesultanan Melaka Kerajaan Pahang Tua Empayar Johor
Sekarang sebahagian dari	Malaysia

Kesultanan Pahang Tua (Jawi: كسلطانن ڤهڠ ) juga dirujuk sebagai Kesultanan Pahang Lama, bertentangan dengan Kesultanan Pahang Moden, ialah sebuah negeri Melayu Islam yang ditubuhkan di timur semenanjung Melayu pada abad ke-15. Pada kemuncak pengaruhnya, Kesultanan merupakan kuasa penting dalam sejarah Asia Tenggara dan menguasai seluruh lembangan Pahang, bersempadan dengan utara, Kesultanan Pattani, dan berdampingan dengan Kesultanan Johor ke selatan. Di sebelah barat, ia juga meluaskan bidang kuasa ke atas sebahagian Selangor dan Negeri Sembilan zaman moden.

Bibliografi

• Ahmad Sarji Abdul Hamid (2011), The Encyclopedia of Malaysia, 16 - The Rulers of Malaysia, Editions Didier Millet, ISBN 978-981-3018-54-9
• Benjamin, Geoffrey, Issues in the Ethnohistory of Pahang, Lembaga Muzium Negeri Pahang (Museum Authority of Pahang)
• Farish A Noor (2011), From Inderapura to Darul Makmur, A Deconstructive History of Pahang, Silverfish Books, ISBN 978-983-3221-30-1
• Khoo, Gilbert (1980), From Pre-Malaccan period to present day, New Straits Times
• Linehan, William (1973), History of Pahang, Malaysian Branch Of The Royal Asiatic Society, Kuala Lumpur, ISBN 978-0710-101-37-2